Το κορίτσι που μισούσε τον Αύγουστο

Τώρα που ο μήνας τελείωσε, καιρός να πούμε δυο κουβεντούλες.

Το ξέρω πως είναι ταμπού να πεις πως μισείς τον Αύγουστο. Είναι σα να λες «δε μ' αρέσουν τα μωρά», «σιχαίνομαι τα κουταβάκια», «η Μόνικα Μπελούτσι δεν είναι σέξι». Ποτέ δε μ’ άρεσε ο Αύγουστος. Ποτέ. Ο Ιούνιος και ο Ιούλιος πολύ. Με τον Αύγουστο, όμως, είχαμε πάντα μια αμοιβαία αντιπάθεια.

Και τι είναι ο Αύγουστος, τέλος πάντων; Και γιατί όλοι τον αγαπούν;

Είναι ο μήνας που ατομική βόμβα πέφτει στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, η Άννα Φρανκ συλλαμβάνεται, αρχίζει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Χίτλερ εισβάλλει στην Πολωνία, αρχίζει ο Πόλεμος του Βιετνάμ, ο Σαντάμ Χουσεΐν εισβάλλει στο Κουβέιτ, αρχίζει η περίοδος της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, χτίζεται το Τείχος του Βερολίνου, τορπιλίζεται η «Έλλη». Είναι ο μήνας που πεθαίνουν η Marilyn Monroe, ο Elvis Presley, η πριγκίπισσα Diana, η Ingrid Begman. Ο μήνας των πυρκαγιών και των διαρρήξεων.

Οι Ρώσοι πιστεύουν στην «κατάρα του Αυγούστου», θεωρώντας ότι τα χειρότερα και τραγικότερα συμβάντα για τη χώρα τους έχουν την τάση να συμβαίνουν αυτό τον μήνα.

Ήθελα να ’ξερα ποιος πρωτοείπε το «Τι ωραία που είναι η Αθήνα τον Αύγουστο» και άρχισαν όλοι να το πιπιλάνε σαν καραμέλα. Και πού το ξέρουν; Γιατί η πόλη αδειάζει και δεν υπάρχει κόσμος για να δει αν είναι ωραία ή όχι. Όλοι αυτοί που το λένε (και είναι πολλοί) το έχουν διαβάσει κάπου; Είναι από αυτά τα κλισέ που μας αρέσει να επαναλαμβάνουμε χωρίς να έχουμε προσωπική άποψη; Γιατί, προσωπικά, την έχω δει πολλές φορές και την προτιμώ με τους ανθρώπους της μέσα και όχι άδεια και με κλειστά περίπτερα. Που πρέπει να χεις προνοήσει μέρες πριν πόσο θα σου ´ρθει να καπνίσεις και πότε θα σου ´ρθει λιγούρα για παγωτό. Γιατί, αν δεν έχεις προνοήσει δεν έχεις ελπίδα. Εμένα μια πόλη μου αρέσει με ανθρώπους, ζωντανή, με παλμό, με θέατρα και μπαρ. Όχι άδεια με 40 βαθμούς κελσίου που σε κάνει να πιστεύεις πως ζεις σε παρατημένο κινηματογραφικό σκηνικό. Με μόνιμους κατοίκους και όχι μόνο τουρίστες ροζ από τον ήλιο.

Δε βγαίνουν καινούριες ταινίες στα σινεμά, η τηλεόραση παίζει μόνο επαναλήψεις. Τόσο χιλιοιδωμένες επαναλήψεις που προτιμάς να απλώσεις πάνω της το σεμεδάκι της γιαγιάς.

Είναι ο μήνας των αναβολών. Όλοι βολεύονται με την γνωστή και αγαπημένη ατάκα «ασ' το και θα το δούμε από Σεπτέμβρη». Γιατί να το αφήσουμε δηλαδή; Οι ζωές μας τον Αύγουστο είναι όλες σε ένα pause. Για άλλους αυτό είναι καλό, για άλλους αποπνικτικό. Ο Αύγουστος είναι κάτι σαν υποχρεωτική αργία για ανθρώπους που δεν έχουν τάσεις αργίας.

Είναι ο μήνας που, αν είσαι μόνος σου, κλαψουρίζεις που δεν έχεις σχέση και σε παίρνει από κάτω γιατί βλέπεις ευτυχισμένα ζευγάρια παντού. Και αν είσαι σε σχέση, αν δεν είσαι σούπερ ερωτευμένος και ευτυχισμένος (είναι, δυστυχώς, μικρό αυτό το ποσοστό), βαριέσαι τη ζωή σου και θα θελες να είσαι ελεύθερος γιατί βλέπεις ευτυχισμένους singles παντού. Δεν είναι τυχαίο που, στατιστικά, ο Αύγουστος είναι ο μήνας των χωρισμών. Ίσως γιατί, αν πας διακοπές με τη σχέση σου και έχετε άλυτα προβλήματα που δε θες να δεις, αν είστε 24 ώρες το 24ωρο σε ένα μέρος που έχετε μόνο ο ένας τον άλλο, αναγκαστικά τα βλέπεις. Και αποφασίζεις να δεις αν σώζεται η κατάσταση και αν θες, στ’ αλήθεια, να τη σώσεις. Και, στατιστικά μιλώντας, συνήθως δε θες. Κάτω από αυτό το ακαταμάχητο αυγουστιάτικο φεγγάρι χαλάνε σχέσεις, έρωτες, γάμοι. Προσωπικά, κάθε φορά που χωρίζω τυχαίνει να είναι τον Αύγουστο.

Είναι ο μήνας που ο κόσμος περιμένει όλο το χρόνο. Και η μόνη ερώτηση που ακούς είναι: «Τι θα κάνεις τον Αύγουστο»; Εμένα όλο αυτό μου προκαλεί ένα άγχος αντίστοιχο με αυτό του ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς (να σημειωθεί πως στους βυζαντινούς χρόνους η 31 Αυγούστου θεωρούταν το τέλος του έτους και συνοδευόταν από έθιμα ανάλογα με αυτά της Πρωτοχρονιάς- σύμπτωση;). Σα να μου έχει επιβάλλει κάποιος πως πρέπει να κάνω κάτι ξεχωριστό, κάτι γκλάμουρους, κάτι που να φανεί πως πέρασα καλά. Με το ζόρι. Τόσο ζόρι που μέχρι να ’ρθει εκείνη η στιγμή έχω ξενερώσει από την αγωνία.

Είναι ο μήνας που το ποστάρισμα φωτογραφιών με παραλίες στο FB αγγίζει τα όρια του σπαμαρίσματος και η «κοινωνία» κρίνει πόσο καλά πέρασες από το πόσο πολύ μαύρισες και πόσες θάλασσες ανέβασες στο προφίλ σου. Ναι, εγώ προτιμώ να πάω στο νησί τον Ιούλιο.

Ελάχιστα βρίσκω να θαυμάσω σ’ αυτό το μήνα που συχνά δημιουργεί μια υπερφυσική κατάθλιψη. Μου τη δίνει ο Αύγουστος και δεν ντρέπομαι να το φωνάξω. Αν είστε και άλλοι εκεί έξω, εμφανιστείτε. Γιατί η Αυγουστίλα θα σε βρει όπου και να σαι.

Μου τη δίνει ο Αύγουστος για όλους τους παραπάνω λόγους. Α! Και γιατί είναι παχιές οι μύγες. 

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.