Lifestyle

Τα κορίτσια της Pirelli

Τα διάσημα ετήσια ημερολόγια έγιναν 50

Στην τετάρτη δημοτικού οι χάρτες της παγκόσμιας γεωγραφίας είχαν κάτι σημαδάκια επάνω που δείχνανε σε τι είναι πλούσιο το κάθε μέρος. Η Αφρική και η Ασία ήταν γεμάτες με κάτι μικρά καροτσάκια σαν της οικοδομής που άλλα έγραφαν δίπλα χρυσός, άλλα ασήμι, άλλα διαμάντια. Είχα μαζέψει πέντε-έξι συμμαθητές και τα χαζεύαμε, τους έλεγα ότι όταν μεγαλώσουμε θα νοικιάσω ένα ελικόπτερο και θα πάμε εκεί να πάρουμε το χρυσάφι και να γίνουμε πλούσιοι. Στο διάλειμμα παίζαμε βώλους, έτσι αυτές οι κουβέντες γίνονταν στην ώρα του μαθήματος, που είχαμε και τους χάρτες πρόχειρους. Όποιος έκανε καμιά μαλακία, του ξεκαθαριζόταν ότι αν συνέχιζε δεν θα μας ακολουθούσε στη μελλοντική μας περιπέτεια και θα πέθαινε φτωχός.

Φωτο.: Helmut Newton 1986

Στην πέμπτη δημοτικού βλέπαμε στην τηλεόραση Σταρ Τρεκ και φανταζόμασταν άλλους κόσμους. Ότι κάποια μέρα, λέει, θα γίνουμε εμείς αστροναύτες και θα έχουμε το δικό μας διαστημόπλοιο. Θα το γεμίζαμε φαγητά και αναψυκτικά και θα ξεκινούσαμε για το μεγάλο ταξίδι εξερεύνησης του διαστήματος με τελικό προορισμό έναν πλανήτη όλο ποταμάκια, παραλίες, δεντράκια και ένα και μοναδικό ζωντανό ον: γυναίκες. Άπειρες γυναίκες. Εμείς θα ήμασταν πέντε-έξι όλοι κι όλοι και οι γυναίκες θα ήταν χιλιάδες. Ξανθιές, μελαχρινές, όλες για εμάς. Είχαμε ήδη αποφασίσει ότι δεν θα επιστρέφαμε στη Γη ποτέ, παρά μόνο για να πάρουμε τις οικογένειές μας.

Φωτο.: Helmut Newton 1986

Στην έκτη δημοτικού ένας μεγαλύτερος ξάδερφος μου έδωσε ένα ημερολόγιο Pirelli. Έπιασα τις ιλουστρασιόν σελίδες του και τα μάτια μου γουρλώσανε. Τις γυρνούσα μία προς μία και έλεγα μέσα μου «τι γυναίκες είναι αυτές, Θεούλη μου». Κάποιες είχαν τα στήθη τους σε κοινή θέα και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω τους, μου φαινόταν ότι με κοιτάζανε, ότι αναπνέανε, ένιωθα μια ανεπαίσθητη κίνηση του στήθους επάνω στην εικόνα με κάθε τους ανάσα. Ήταν ο πρώτος χρόνος που οι μανάδες μας μάς άφηναν να τριγυρνάμε μετά το σχολείο στα ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ στο γυμναστήριο του Πανιωνίου, κολλητά με το σχολείο.

Φωτο.: Mario Sorrenti 2012

Φωτο.: Karl Lagerfeld 2011

Έχωνα το ημερολόγιο στην τσάντα και ανεβαίναμε οι ίδιοι πέντε-έξι σε έναν τεράστιο ευκάλυπτο που υπάρχει ακόμα, και το ξεφυλλίζαμε. Όλοι είχαμε την αγαπημένη μας, το κορίτσι μας, αλλά πότε-πότε κάποιος λιγουρευόταν και το κορίτσι κάποιου άλλου και ζητούσε να γίνει ανταλλαγή, αν ο άλλος δεν συμφωνούσε ακολουθούσε φασαρία, αλλά μετά τα ξαναβρίσκαμε. Κάποιοι άλλοι, πιο μεγάλοι από εμάς, γύρω στα 14, που τριγυρνούσαν εκεί γύρω, είχαν πακέτα τσιγάρα στις κωλότσεπες, διάβαζαν αθλητικά, οι μανάδες τους τούς άφηναν να πηγαίνουν σινεμά κα εκείνοι πού και πού μας έριχναν και καμιά καρπαζιά. Αλλά εμείς ήμασταν ανώτεροι. Γιατί (όπως πιστεύαμε) δεν είχαν δει ό,τι βλέπαμε εμείς κάθε απόγευμα πάνω στον ευκάλυπτο.

Φωτο.: Terry Richardson 2010

Στη δευτέρα γυμνασίου μια συμμαθήτρια μου είπε ότι θα με περίμενε στο σχόλασμα κάτι να μου πει. Με ρώτησε αν ήθελα να τα φτιάξουμε και της είπα ότι θα της απαντούσα την άλλη μέρα. Της απάντησα ναι. Κάναμε βόλτα χεράκι-χεράκι, ακουμπούσαμε τα χείλη μας και καθόμασταν σε πεζούλια χωρίς να μιλάμε. Μια μέρα ήρθε σπίτι να διαβάσουμε και ψαχούλευε κάτι περιοδικά, όταν το μάτι της έπεσε σε κάτι πισινούς. Ήταν το ημερολόγιο της Pirelli. Μου ανακοίνωσε ότι ήμουν ανώριμος να κοιτάω στην ηλικία μου τέτοια πράγματα και ότι δεν το περίμενε ποτέ αυτό από μένα. Μου είπε, επίσης, ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί και κάνα μήνα μετά άρχισε να βγαίνει με κάποιον άλλο.

Φωτο.: Steve McCurry 2013

Τριάντα χρόνια μετά έπεσε στα χέρια μου ξανά ένα ημερολόγιο της Pirelli και τα μάτια μου γουρλώσανε ξανά. Θυμήθηκα την παρέα του ευκάλυπτου κι εκείνο το κορίτσι που το λέγανε Λυδία και αναρωτήθηκα τι να κάνει, αν είναι καλά, αν παντρεύτηκε, αν έχει παιδιά, αν με θυμάται καμιά φορά. Μετά ξανακοίταξα το ημερολόγιο και πήρα τηλέφωνο τον Σπύρο, που είναι ο μόνος από την παρέα του ευκάλυπτου που βρισκόμαστε ακόμα, και τον ρώτησα αν θυμάται τίποτα από εκείνες τις παιδικές μας περιπέτειές. «Είδες, ρε μαλάκα, τελικά ζούμε στο σωστό πλανήτη» μου ’πε.

Info: Ξεκίνησε σαν ένα κόλπο του μάρκετινγκ και εξελίχθηκε σε τέχνη. Τα ετήσια ημερολόγια Pirelli έγιναν 50 και όλα αυτά τα χρόνια κάποιες από τις ομορφότερες γυναίκες του κόσμου φωτογραφήθηκαν από 31 από τους μεγαλύτερους φωτογράφους, μένοντας στην αιωνιότητα της ανδρικής φαντασίωσης. Η εξαιρετική επετειακή έκδοση των 50 ετών επιφυλάσσει μία έκπληξη: τις αδημοσίευτες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Χέλμουτ Νιούτον από το 1986, σε πόζες μοντέλων στους αμπελώνες της Τοσκάνης και στο Γκραν Πρι του Μονακό. Μία έκδοση στην οποία θα ήθελε να περιλαμβάνεται κάθε όμορφη γυναίκα, γιατί τα κορίτσια της Pirelli δεν γερνάνε ποτέ.