Η μορφή του νερού

Ένας πελώριος πόνος στη μέση. Ένας άλλος στα γόνατα. Ένας τρίτος στους καρπούς. Κι άλλοι πολλοί πόνοι. Στους αγκώνες, στους ώμους. Αχ, στους ώμους. Μεγαλώνοντας, όχι απαραίτητα πολύ, έρχονται διάφοροι πόνοι. Έρχονται, κάθονται και καθιερώνονται. Δεν αναφέρομαι στους συναισθηματικούς. Αναφέρομαι στους σωματικούς πόνους. Στους μυοσκελετικούς πόνους. Στις χονδροπάθειες που με το διάβα του χρόνου γίνονται οστεοαρθρίτιδες. Και σε αυτές τις φρικτές οσφυαλγίες. Αλλάζει και ο καιρός. Παλιοί τραυματισμοί από ένα έντονο αθλητικό παρελθόν ή κακή γυμναστική. Παίζει πάρα πολύ και η ασβεστοποιός τενοντίτιδα ώμου.

Είναι κάτι σαν trend.

Κι εσείς έχετε; Μα τι λέτε! Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η πολυετής εργασία στον υπολογιστή, η ζωή που έχει γίνει ένα με τα κινητά, τα τάμπλετ. Φταίνε όλα αυτά για τους πόνους. Η επιθυμία του να γεμίζουν τα άδεια δευτερόλεπτα και οι κενές στιγμές, μπορεί και οι  στεγνές ώρες. Μια αμηχανία που ξεχνιέται με τα γκάτζετ. Και ο καρπός ταλαιπωρείται, τυραννιέται. Τα αυχενικά κάνουν θραύση. Θα «φορεθούν» πολύ και φέτος. Όλα κι όλα.

Είναι πάντα της μόδας.

Τι άλλο κουράζει; Οι αδιάκοπες βουτιές στο Instagram, στις ιστοσελίδες για ενημέρωση, από εδώ κι από εκεί. Κάτι οι σακούλες του σούπερ μάρκετ, περισσότερο από κάτι. Τα παιδιά στην αγκαλιά, το στρες της καθημερινότητας και το καθημερινό στρες της δουλειάς. Μόνο να πας και να έρθεις. Έχεις κουραστεί. Βρες μια πισίνα. Δημοτική, σε γυμναστήριο, κάτι θα βρεις και βούτηξε. Απλώσου, κολύμπησε. Το νερό είναι ευεργετικό. Και του δίνεις όποια μορφή κι όποιο χρώμα θέλεις. Σαν τη Ζιλιέτ Μπινός στην «Μπλε» ταινία του Κισλόφκσι. Που αφηνόταν στο μπλε του νερού για να πετάξει από πάνω της τα βάρη, να ανακουφιστεί. Να ξεφορτωθεί κι αυτή τον πόνο της. Ο καθένας με τον πόνο του. Και τι λέει σήμερα η πραγματικά αναγεννημένη ηθοποιός, που έχει  «περάσει πολλά» στις ταινίες που έχει παίξει; «Όταν η νεότητα εγκαταλείπει το σώμα, κάτι άλλο την αντικαθιστά, άλλες αξίες. Δεν κοιτάζω πίσω, ζω το παρόν, εξερευνώ. Και γελάω συχνά».