5 πράγματα που μου έμαθε ο Salvador Dalí για τη ζωή

Τι μπορεί να πει κανείς για έναν άνθρωπο του βεληνεκούς του Salvador Dalí; Για μια προσωπικότητα τόσο πληθωρική που πραγματικά δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις; Που νιώθεις πως σε αγγίζει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο σε τέτοιο βαθμό, που δεν υπάρχουν λόγια για να το εκφράσεις; Και για ποιον Dalí να μιλήσεις; Για τον άνθρωπο, τον ζωγράφο, τον συγγραφέα, τον υποστηρικτή του Φράνκο, τον φίλο, τον εραστή; Για το φαίνεσθαι ή για το είναι; Και πώς μπορούμε στ’αλήθεια να γνωρίζουμε το είναι; Το μόνο αρκετά σαφές είναι ότι η εικόνα που ήθελε να προβάλλει προς τα έξω, είναι πολύ πιθανό να διέφερε αρκετά από αυτό που είχε μέσα του. Γιατί ένας άνθρωπος που προσπαθεί με όλη του ενέργεια να προκαλέσει και να γίνει αντιπαθής, τελικά δε γίνεται ποτέ. Και αν πρόκειται και για ένα μυαλό τόσο ανήσυχο – με την κυριολεκτική έννοια του όρου- τότε είσαι διατεθειμένος να του συγχωρέσεις σχεδόν τα πάντα.

Ένας μεγαλοφυής νάρκισσος; Ένας άνδρας ημίτρελος και ταυτόχρονα φιλοχρήματος; Ένας ανεξάντλητος showman; Ένα παιδί που δεν ωρίμασε ποτέ; Σίγουρα είναι μία από τις πιο αντιφατικές προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος και ένας άνθρωπος που φαίνεται να αγκιστρώθηκε στα παιδικά του τραύματα, τις ανασφάλειές του, τα σεξουαλικά του απωθημένα, τις προσωπικές του εμμονές. Ένας άνθρωπος που προσπάθησε με την εκκεντρικότητά του να υπερκαλύψει ακόμα και το πηγαίο και ανεξάντλητο ταλέντο του. Ευτυχώς, δεν τα κατάφερε.

Ο Salvador Dalí είναι ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους και συνδέεται με το καλλιτεχνικό κίνημα του υπερρεαλισμού. Είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο εκκεντρικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης τέχνης. Ζωγράφος, χαράκτης, γλύπτης, σκηνογράφος, φωτογράφος, συγγραφέας, σχεδιαστής κοσμημάτων.
«Η ζωγραφική είναι μόνο ένα απειροελάχιστο κομμάτι της προσωπικότητας μου» έλεγε ο ίδιος, σε πείσμα όλων όσων ήθελαν να αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του μόνο τον ζωγράφο. Ο ίδιος δήλωνε: «Στις επερχόμενες γενιές, θέλω ν’ αφήσω περισσότερο τα βιβλία μου, παρά τους πίνακές μου». Η πολυσχιδής προσωπικότητά του και το πραγματικά ανεξάντλητο σε όλους τους τομείς ταλέντο του, τον δικαίωσαν.

Ο Dalí είχε μελετήσει τον Φρόυντ και υπό την επίδρασή του έφερε στην επιφάνεια εικόνες του υποσυνείδητού του με τη μέθοδο που ο ίδιος αποκαλούσε «παρανοϊκο-κριτική». Είναι από τους ελάχιστους- αν όχι ο μοναδικός- που κατάφερε να κάνει πράξη τη λεγόμενη «αυτόματη γραφή» του υπερρεαλισμού και του ντανταϊσμού. Δε θα ήταν παράλογο να υποστηρίξουμε πως, αν ο Φρόυντ μελέτησε το ανθρώπινο ασύνειδητο, ο Dalí το αποτύπωσε.

Όταν δεν δημιουργούσε αριστουργήματα με το αξεπέραστο ταλέντο του, που ακόμα και σήμερα κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει, προκαλούσε την κοινή γνώμη με τις εκκεντρικές του εμφανίσεις και τις ακόμα πιο εκκεντρικές του δηλώσεις.

5 πράγματα που μου έμαθε ο Salvador Dalí για τη ζωή:

1) Τα παιδικά μας χρόνια και τα αντίστοιχα βιώματά μας παίζουν πολύ πιο καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας απ’ όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε.
2) Δεν πρέπει να αφήνουμε ερωτικά απωθημένα. Δεν πρέπει να αφήνουμε ερωτικά απωθημένα. Δεν πρέπει να αφήνουμε ερωτικά απωθημένα. Δεν πρέπει να αφήνουμε ερωτικά απωθημένα.
3) Η αυτοπεποίθηση, από όπου και αν προέρχεται, είναι το παν. Ή, αλλιώς, fake it till you make it.
4) Η επίδραση ενός προσώπου στη ζωή μας μπορεί να είναι καταλυτική. Ένα και μόνο πρόσωπο μπορεί να σε αποθεώσει ή να σε καταστρέψει. Και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο μπορεί να είναι πολύ πολύ λεπτή.
5) Ο χρόνος δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Και αν έχεις εμμονή με το να θυμάσαι το παρελθόν, κάποια στιγμή θα λιώσεις σαν τα ρολόγια του Dalí.

Η ζωή και το έργο του Salvador Dalí σε 15 γεγονότα:

1) Το πλήρες όνομά του είναι Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí i Domènech.
2) Γεννήθηκε στις 11/5/1904 στην πόλη Figueres στην Καταλoνία και πέθανε στις 23/1/1989 σε ηλικία 84 ετών στη γενέτειρά του.
3) Ο μεγαλύτερος αδερφός του είχε το ίδιο όνομα με εκείνον και πέθανε λίγους μήνες πριν γεννηθεί ο ζωγράφος Dalí. Ο πατέρας του, επίσης με το όνομα Salvador, και η μητέρα του πίστεψαν πως ο δεύτερος γιος τους ήταν μετενσάρκωση του πρώτου, ιδέα που μετέδωσαν στο γιο τους από την ηλικία των 5.
4) Το 1921, πεθαίνει η μητέρα του από καρκίνο του μαστού, όταν ο ίδιος είναι 16 χρονών. Ο πατέρας του παντρεύεται την αδερφή της νεκρής γυναίκας του.
5) Το 1922, σε ηλικία 18 ετών, πηγαίνει στη Μαδρίτη και ξεκινά σπουδές στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Φερνάντο (Real Academia de Bellas Artes de San Fernando). Εκεί ήρθε σε επαφή με το ρεύμα του κυβισμού αλλά και με τον ντανταϊσμό και γίνεται φίλος με τον Lorca και τον Buñuel.
6) To 1926, αποβλήθηκε λίγο πριν την αποφοίτησή του από τη Σχολή Καλών Τεχνών στη Μαδρίτη όπου φοιτούσε, επειδή δήλωσε ότι κανένας από τους καθηγητές του δεν ήταν ικανός να τον κρίνει. Συγκεκριμένα, είπε: «Λυπάμαι πολύ, αλλά είμαι απείρως πιο έξυπνος από αυτούς τους τρεις καθηγητές και γι’ αυτό αρνούμαι να εξεταστώ από αυτούς. Γνωρίζω το θέμα πάρα πολύ καλά».
7) Το 1929, συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Luis Buñuel για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους «Ανδαλουσιανός Σκύλος» (Un Chien Andalou). Ο Dalí βοηθά στο σενάριο της ταινίας, η οποία αποτελεί έως σήμερα την πιο καθαρή εφαρμογή του υπερρεαλισμού στον κινηματογράφο. Την επόμενη χρονιά, συμμετείχε στη δημιουργία της ταινίας του Buñuel «Η εποχή του χρυσού» ( L’Age d’Or).
8) Την ίδια χρονιά γνωρίζει τη Ρωσικής καταγωγής ElenaIvanovna Diakonova, γνωστή ως Gala, ένα πρόσωπο καταλυτικό για τη ζωή του. Η Gala άφησε για χάρη του τον σύζυγό της, τον ποιητή Paul Eluard. Παντρεύτηκαν το 1934 με πολιτικό γάμο και ξαναπαντρεύτηκαν στην εκκλησία το 1958.

9) To 1932 συμμετέχει στην πρώτη μεγάλη υπερρεαλιστική έκθεση στην Αμερική και αποσπά διθυραμβικές κριτικές.
10) Λίγο αργότερα, ο André Breton τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα λόγω της υποστήριξής του στον δικτάτορα Φράνκο της Ισπανίας και των πολιτικών του θέσεων εν γένει. Ο Dalí δηλώνει το γνωστό πλέον «Ο υπερρεαλισμός είμαι εγώ» και ο André Breton επινοεί τον περίφημο αναγραμματισμό του ονόματος του Dalí, ''Avida Dollars'' (που σημαίνει «άπληστος για δολάρια»), ασκώντας με αυτό τον τρόπο κριτική στο αμιγώς εμπορικό πνεύμα που κατά τη γνώμη των υπερρεαλιστών είχε αναπτύξει ο Dalí.

11) Θεωρήθηκε θερμός υποστηρικτής του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο και χαρακτηρίστηκε δυσμενώς για τις πολιτικές του θέσεις. Ο ίδιος το 1970 χαρακτήρισε τον εαυτό του «αναρχο-μοναρχικό» και δήλωσε ότι «δεν έχει πολιτική θέση, είναι αναρχικός, αλλά και μοναρχικός, και τα δύο όμως σε μεταφυσικό επίπεδο και όχι σε πολιτικό».
12) Οι σχέσεις με τον πατέρα του δεν ήταν καλές και η σύγκρουση μαζί του θα πρέπει να του κόστισε. Ο πατέρας του δεν ενέκρινε τη σχέση του γιου του με το κίνημα του Υπερρεαλισμού ούτε με τη Gala. Όταν ο τελευταίος απειλούσε να τον αποκληρώσει, ο Νταλί, μέλος τότε της ομάδας των υπερρεαλιστών, του έστειλε ένα προφυλακτικό που περιείχε το σπέρμα του με ένα σημείωμα όπου έγραφε «τώρα δεν σου χρωστώ πλέον τίποτε».
13) Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Πού είναι το ρολόι μου»;
14) Πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στην πόλη όπου γεννήθηκε και ο τάφος του βρίσκεται μέσα στο μουσείο του στην πόλη Figueres, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος.
15) Την επομένη του θανάτου του, η εφημερίδα «Le Monde» έγραφε: «Ainsi finit Dali, clown et génie du 20ème siécle» («Έτσι τελείωσε ο Νταλί, κλόουν και ιδιοφυΐα του 20ού αιώνα»).

Ο Dalí και η Gala

Θεωρώ σχεδόν μάταιο να προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει τη σχέση τους. Πολλοί την χαρακτηρίζουν «ασυνήθιστη», αλλά αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό και εξαρτάται από το τι έχει «συνηθίσει» ο καθένας και το τι θεωρεί «λογικό» και «αποδεκτό». Οι φήμες για αυτή τη σχέση, πάντως, ακόμα και σήμερα οργιάζουν.

Γνωρίστηκαν το 1929, ενώ η Gala ήταν ακόμα παντρεμένη με τον ποιητή Paul Eluard. Παντρεύτηκαν το 1934 με πολιτικό γάμο και ξαναπαντρεύτηκαν στην εκκλησία το 1958.

Ο Buñuel υπήρξε μάρτυρας της πρώτης τους συνάντησης και στα απομνημονεύματα του λέει: «Μέσα σε μια νύχτα ο Νταλί άλλαξε τόσο που δεν τον αναγνώριζες. Το μόνο που έκανε ήταν να μιλάει για τη Γκαλά, επαναλαμβάνοντας καθετί που είχε πει εκείνη. Μια πλήρης μεταβολή». Για να περιγράψει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο Dalí χρησιμοποίησε τις λέξεις «μεταμορφωμένος», «ξετρελαμένος», «μαγεμένος».

Για τον Νταλί, η Gala αποτελούσε πάντα την ενσάρκωση του απολύτου. Σύντροφος, φίλη, μούσα: Η Gala ήταν πάντα παρούσα στη ζωή και την καλλιτεχνική του πορεία. Ο ίδιος συχνά την απεικόνιζε ως ενσάρκωση μυθολογικών προσώπων της αρχαιότητας και την θεωρούσε «αγία». Αποτελούσαν περισσότερο ένα αχώριστο «δίδυμο», παρά ένα αμιγώς ερωτικό ζευγάρι.

Εκείνος ήταν απόλυτα εξαρτημένος από εκείνη και αρκούνταν στο να παρακολουθεί τις συχνές ερωτικές συνευρέσεις της με νέους άνδρες, χωρίς ποτέ να συμμετέχει. Ο Buñuel τον χαρακτήριζε «ανέραστο, που έχει ως μοναδικό έρωτα την Τέχνη».

Ο ίδιος έλεγε: «Φωνάζω τη σύζυγό μου: Γκαλά, Γκαλούσκα, Γκραντίβα. Ολίβα λόγω του οβάλ του προσώπου της και του χρώματος της επιδερμίδας της. Ολιβέτα, χαϊδευτικό του Ολίβα. Και αυτά που πηγάζουν από την τρέλα της: Ολιουέτα, Οριουέτα, Μπουριμπέτα, Μπουριουετέτα, Σιλιουέτα, Σολιμπουμπουλέτα, Ολιμπουριμπουλέτα, Θιουέτα, Λιουέτα. Επίσης τη φωνάζω Λιονέτ, γιατί όταν εκνευρίζεται, βρυχάται σαν το λιοντάρι της Metro Goldwyn Mayer». Άλλη φορά δήλωνε: «Αγαπώ τη Γκαλά περισσότερο από τη μητέρα μου, περισσότερο από τον πατέρα μου, περισσότερο από τον Πικάσο και ακόμη περισσότερο από το χρήμα. Σε εκείνη οφείλω πάνω από όλα την πεποίθηση ότι δεν είμαι τόσο μέτριος όσο νόμιζα».

Η Gala δήλωνε: «Κάθε πρωί µετά το πρόγευµα, µου αρέσει να ξεκινάω τη µέρα µου κερδίζοντας 20.000 δολάρια». Η ίδια «λάτρευε το χρήµα, όπως ο αλκοολικός το ποτό». Οι βιογραφίες αναφέρουν πως εκείνη κατάφερε να μετατρέψει τον 25χρονο τότε Dalí σε ένα «τέρας υπερβολής και μεγαλομανίας, όπως ήταν και η ίδια». Οι πολλές βιογραφίες, οι μαρτυρίες και οι φήμες δηλώνουν ομόφωνα πως εκείνη αποζητούσε συνεχώς νέους εραστές και εκείνος της είχε πάρει ένα κάστρο για να τους δέχεται εκεί, σπαταλώντας όλα τα χρήματα που έβγαζε στο να κάνει κάθε επιθυμία της πραγματικότητα.

Η Gala αρχίζει να του χορηγεί ένα κοκτέιλ υπνωτικών φαρμάκων που σταδιακά βλάπτει το νευρικό του σύστημα και δεν καταφέρνει να ξαναζωγραφίσει ποτέ ούτε να δημιουργήσει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Κάποιοι λένε πως προσπαθούσε να τον δηλητηριάσει, άλλοι πως πήραν και οι δύο τα φάρμακα με τη θέλησή τους.

Το 1982, η Gala πεθαίνει και θάβεται φορώντας Dior, όπως είχε ζητήσει. Ο θάνατός της τον κλόνισε σε τεράστιο βαθμό. Αποπειράται να αυτοκτονήσει και κλείνεται στον πύργο του, αρνούμενος να φάει ή να δει κανέναν.

Πεθαίνει μετά από λίγο καιρό, εμφανώς καταβεβλημένος σωματικά. Η τελευταία του επιθυμία ήταν να μην ταφεί δίπλα της και έτσι, ο τάφος του βρίσκεται σήμερα μέσα στο μουσείο του στην πόλη Figueres.

Ο Ian Gibson, ένας από τους βιογράφους του, που έγραψε το βιβλίο «Η επαίσχυντη ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί» (“The Shameful Life of Salvador Dali”, εκδόσεις Faber&Faber) λέει: «Χωρίς την Γκαλά η ζωή του Σαλβαντόρ θα ήταν σίγουρα μια άλλη -και ίσως ωραιότερη- ιστορία». Ίσως. Αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Και κανείς δε μπορεί να ξέρει στ’ αλήθεια τι συμβαίνει μέσα σε μία σχέση, αν δεν είναι ο ένας από τους δύο πρωταγωνιστές. Και τι σημασία έχει τελικά να αρχίσουμε τα «αν»; Εδώ δε μπορούμε να λύσουμε ο καθένας τα δικά του.

20 αποφθεύγματα ενός μεγαλοφυούς νάρκισσου:

1) Μη φοβάσαι την τελειότητα. Δε θα την φτάσεις ποτέ.
2) Ευφυΐα χωρίς φιλοδοξία είναι πουλί χωρίς φτερά.
3) Σήμερα διαπίστωσα πού οφείλεται αυτή η φοβερή χαρά που νιώθω κάθε πρωί όταν σηκώνομαι απ΄ το κρεβάτι μου. Οφείλεται στο ότι είμαι ο Σαλβαδόρ Νταλί. Και κάθε μέρα δυσκολεύομαι ολοένα και περισσότερο να καταλάβω τους άλλους που μπορούν να ζουν χωρίς να είναι η Γκαλά ή ο Σαλβαδόρ Νταλί.
4) Τόσο λίγα από αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν, τελικά συμβαίνουν.
5) Δεν κάνω ναρκωτικά. Είμαι τα ναρκωτικά.
6) Η διαφορά ανάμεσα στις ψεύτικες και τις αληθινές αναμνήσεις είναι η ίδια με αυτή των κοσμημάτων: τα ψεύτικα είναι αυτά που μοιάζουν πάντα πιο αληθινά, πιο λαμπερά.
7) Αυτοί που δε θέλουν να μιμηθούν τίποτα, δεν παράγουν τίποτα.
8) Αληθινός καλλιτέχνης δεν είναι αυτός που εμπνέεται από άλλους αλλά αυτός που εμπνέει τους άλλους.
9) Δεν είμαι παράξενος. Απλώς δεν είμαι φυσιολογικός.
10) Οι άνθρωποι αγαπούν το μυστήριο, γι αυτό αγαπούν και τους πίνακές μου.
11) Δεν είναι απαραίτητο για το κοινό να γνωρίζει αν αστειεύομαι ή είμαι σοβαρός, όπως δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζω και εγώ.
12) Δόξα τω Θεώ, είμαι άθεος.
13) Με κανέναν τρόπο δεν ξαναγυρίζω στο Μεξικό. Δεν υποφέρω να βρίσκομαι σε μια χώρα πιο σουρεαλιστική από τους πίνακές μου.
14) Στα τρία μου ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα επτά ήθελα να γίνω Ναπολέων. Η φιλοδοξία μου ποτέ δεν έπαψε να μεγαλώνει. Τώρα πλέον θέλω να γίνω Σαλβαδόρ Νταλί και τίποτα άλλο. Από την άλλη μεριά όμως, αυτό είναι δύσκολο, αφού, όσο πλησιάζω τον Σαλβαδόρ Νταλί, τόσο αυτός απομακρύνεται από εμένα.

15) Η ζωγραφική είναι η ειλικρινέστερη των τεχνών. Δεν υπάρχει τρόπος να σε παραπλανήσει. Είναι είτε καλή είτε κακή.
16) Μόνο δυο κακά πράγματα μπορούν να σου συμβούν στη ζωή, να είσαι ο Πάμπλο Πικάσο ή να μην είσαι ο Σαλβαδόρ Νταλί. Ο Πικάσο είναι ζωγράφος. Και γω επίσης. Ο Πικάσο είναι Ισπανός. Και γω επίσης. Ο Πικάσο είναι κομμουνιστής. Ούτε εγώ είμαι.
17) Αφήστε τους εχθρούς μου να καταβροχθίσουν ο ένας τον άλλον.
18) Ο φθόνος των άλλων υπήρξε πάντα το θερμόμετρο της επιτυχίας μου.
19) Η μόνη διαφορά μου με έναν τρελό είναι πως εγώ δεν είμαι τρελός.
20) Η μόνη διαφορά μου με τους υπερρεαλιστές είναι πως εγώ είμαι υπερρεαλιστής.

Διαφήμιση της σοκολάτας LANVIN στη γαλλική τηλεόραση:

---

Ο Νταλί είναι ο μυστικός καλεσμένος στο περίφημο τηλεπαιχνίδι του 1950, "What's My Line?".

Αξίζει να το δείτε. Αλήθεια. Τα (σουρεάλ) συμπεράσματα, δικά σας.

---

Πορτραίτο του Dalí από τον Orson Welles σε σκηνοθεσία Jean-Christopher Averty για λογαριασμό της γαλλικής τηλεόρασης:

Όρσον Γουέλς: Σαλβαδόρ Νταλί, θέλεις να μας μιλήσεις για τα παιδικά σου χρόνια;
Σαλβαδόρ Νταλί: Όχι!

Όρσον Γουέλς: Σαλβαδόρ Νταλί, θέλεις να μας μιλήσεις για τη ζωγραφική σου;
Σαλβαδόρ Νταλί: Όχι!

Όρσον Γουέλς: Σαλβαδόρ Νταλί, θα ήθελες να απαντήσεις τουλάχιστον σε μία ερώτηση;
Σαλβαδόρ Νταλί: Όχι!

Όρσον Γουέλς: Σαλβαδόρ Νταλί, θέλεις ή δεν θέλεις να γυρίσουμε αυτό το φιλμ;
Σαλβαδόρ Νταλί: Ναι!

---

Τα έργα του Salvador Dalí:

Η επιμονή της μνήμης, 1931

Sleep,1937

The temptation of Saint Anthony

Leda Atomica

Απόσπασμα από το βιβλίο του Σαλβαδόρ Νταλί, Το ημερολόγιο μιας μεγαλοφυΐας (εκδ. Εξάντας, 1985)

«Συναντώ κάθε τόσο, περιοδικά αλλά μονότονα, στους κοσμικούς κύκλους κομψότατες γυναίκες (άρα μέτρια όμορφες), με κουκουβαγίσια υπερτροφικά οστά. Εδώ και πολλά χρόνια, αυτές οι γυναίκες φλέγονται, γενικά, από την επιθυμία να με γνωρίσουν προσωπικά. Οι συζητήσεις μας είναι συνήθως αυτού του επιπέδου:

Γυναίκα κουκουβάγια: Σας έχω ακουστά, φυσικά.
Εγώ, ο Νταλί: Κι εγώ.
Γυναίκα κουκουβάγια: Θα έχετε ίσως παρατηρήσει ότι δεν σταμάτησα στιγμή να σας κοιτάζω. Σας βρίσκω πολύ γοητευτικό.
Εγώ, ο Νταλί: Κι εγώ.
Γυναίκα κουκουβάγια: Μην είσθε κόλακας! Εσείς ούτε καν με προσέξατε!
Εγώ, ο Νταλί: Μιλώ για τον εαυτό μου, κυρία.
Γυναίκα κουκουβάγια: Αναρωτιέμαι τι κάνετε στα μουστάκια σας και είναι μονίμως ανασηκωμένα.
Εγώ, ο Νταλί: Χουρμάδες!
Γυναίκα κουκουβάγια: Πώς είπατε;
Εγώ, ο Νταλί: Χουρμάδες! Ναι, οι χουρμάδες, οι καρποί του φοίνικα. Για επιδόρπιο ζητώ πάντα χουρμάδες, τους τρώγω και πριν να ξεπλύνω τα δάκτυλά μου στο μπωλ, τα περνώ ελαφρά πάνω από τα μουστάκια μου.
Γυναίκα κουκουβάγια: Α!!!!
Εγώ, ο Νταλί: Ένα άλλο πλεονέκτημα που παρουσιάζουν οι χουρμάδες είναι η ζάχαρη. Ελκύει αναπόφευκτα όλες τις μύγες της περιοχής.
Γυναίκα κουκουβάγια: Τι τρομερό!
Εγώ, ο Νταλί: Κάθε άλλο, λατρεύω τις μύγες. Είμαι ευτυχισμένος μόνο στον ήλιο, γυμνός και σκεπασμένος από μύγες.
Γυναίκα κουκουβάγια: (πεισμένη, ήδη, από τον τόνο της αυστηρής αυθεντικότητας, για την αλήθεια όσων της εκμυστηρεύομαι)
Αλλά πώς είναι δυνατόν να σας αρέσει κάτι τέτοιο; Είναι τόσο βρόμικες οι μύγες!
Εγώ, ο Νταλί: Τρέμω τις βρόμικες μύγες. Αγαπώ μόνο τις καθαρές.
Γυναίκα κουκουβάγια: Αναρωτιέμαι πώς μπορείτε να διακρίνετε τις καθαρές μύγες από τις βρόμικες.

(...)

Γυναίκα κουκουβάγια: Στο βάθος, όλα όσα μου είπατε πρέπει να έχουν κάποιο κρυφό νόημα! Αληθεύει, λοιπόν, ότι τα μουστάκια σας είναι αντένες, με τις οποίες συλλαμβάνετε τις ιδέες σας;

Φωτογραφίες: salvador-dali.org/en/dali/bio-dali

---

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2014.