Τα 5 χειρότερα μέρη της Αθήνας για να σε πιάσει κρίση πανικού

1. Έξω από την είσοδο του σχολείου στην Νίκης, πολύ καιρό πριν η γύρω περιοχή γίνει hotspot. Εκεί που τώρα έχουν χτιστεί τα πιο cool μπαράκια της πόλης και χαλαρές παρέες πίνουν κρασί στον πεζόδρομο, τότε υπήρχαν μόνο άδεια, μουντά κτίρια και μαθητές με τσίμπλες στα μάτια να κάνουν επανάληψη πριν χτυπήσει το κουδούνι.
Πανελλήνιες, Ιστορία Κατεύθυνσης.
Βγαίνεις από την αίθουσα με συγκρατημένη αισιοδοξία, περπατάς μέχρι το παγκάκι που κάθονται οι φίλοι σου, τους ακούς να συζητάνε για τα θέματα που γράψατε. Συνειδητοποιείς ξαφνικά πως έχεις απαντήσει μία ολόκληρη ερώτηση λάθος και φεύγεις τρέχοντας, χωρίς να πεις σε κανέναν αντίο. Η κολλητή σου σε φωνάζει να γυρίσεις πίσω αλλά εσύ ακούς μόνο την φωνή μέσα σου που ουρλιάζει ΑΠΕΤΥΧΕΣ! ΑΠΕΤΥΧΕΣ! ΑΠΕΤΥΧΕΣ! Περπατάς κλαίγοντας μέχρι το Κουκάκι, με τους περαστικούς να ρωτάνε αν πρέπει να καλέσουν τους γονείς σου (ή κάποιο ασθενοφόρο). Φτάνεις σπίτι, συνεχίζεις να κλαις και να τρέμεις ασταμάτητα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Η μαμά σου κοιμάται δίπλα, για να σε προσέχει.

2. Στην Ερμού τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, δίπλα σε έναν λατερνατζή που φωνάζει «για την παράδοση!». Ανήσυχο πλήθος ανεβοκατεβαίνει τον δρόμο κρατώντας κουτιά που λαμπυρίζουν και χάρτινες σακούλες με περίτεχνους φιόγκους. Διάφορες εκδοχές εποχιακών τραγουδιών μπλέκονται μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι μία βαβούρα με πολλά γκλιν-γκλον. Η ωραία διάθεση με την οποία βγήκες από το σπίτι εξατμίζεται με κάθε σκούντημα των περαστικών και το ζευγάρι που τσακώνεται μεγαλοφώνως δίπλα σου δεν βοηθάει σε τίποτα.  Επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου πως το μόνο που χρειάζεται είναι να φτάσεις μέχρι το ζαχαροπλαστείο της γωνίας. Θα μπεις, θα πάρεις το κουτί με τα σοκολατάκια για το τραπέζι της φίλης σου και μετά θα είσαι ελεύθερη.
Οι ανάσες σου ξεκινούν να κόβονται όταν σε σταματάει μία κοπέλα με κόκκινα μαλλιά για να σου προσφέρει δωρεάν σύσφιξη. Το πουλόβερ σου γίνεται μούσκεμα από τον ιδρώτα. Η όρασή σου θολώνει. Η λατέρνα παίζει ανενόχλητη.

3. Στο Ρομάντσο, σε ένα από αυτά τα επικά Halloween parties που θέλεις τόσο πολύ να απολαύσεις. Η νύχτα έχει ξεκινήσει με κοριτσοπαρέα μπροστά σε καθρέφτες, μπολ με μπισκότα και μουσική υπόκρουση το Thriller. Η κάθε μία φτιάχνει προσεχτικά το τρομακτικό μακιγιάζ της και όλες μαζί μαζεύεστε σε κάποιον καθαρό τοίχο για τα απαραίτητα κλικ-κλικ-και-ποστ πριν την τελική έξοδο.  Στο μαγαζί ξεκινάς να χαμογελάς σε κάθε χαρακτήρα του Star Wars που βρίσκεται στον δρόμο σου και όταν ένας Luke σου κάνει κοπλιμέντο για την στολή σου, κοκκινίζεις. Σχεδόν δεν παίρνεις χαμπάρι την σκοτεινή μαύρη τρύπα που ξαφνικά γεννάει το μυαλό σου, όμως εξαπλώνεται γρήγορα.
«Γιατί δεν απολαμβάνω την στιγμή αρκετά; Γιατί δεν περνάω όσο καλά όσο οι άλλοι;»
Ο σέξι μαύρος κορσές μάγισσας που έχεις φορέσει ξεκινάει να σε στενεύει. Πηγαίνεις στο μπάνιο προκειμένου να πάρεις βαθιές ανάσες, όμως η αποκρουστική μυρωδιά  σε κάνει να νιώθεις ακόμα χειρότερα. Δεν θέλεις να ενοχλήσεις τις φίλες σου, όμως φαίνονται ήδη ενοχλημένες κάθε φορά που σε βλέπουν να αγγίζεις το στομάχι σου με αγωνία. Λογικό. Κι εκείνες βγήκαν για να περάσουν καλά, όχι για να σε νταντέψουν.
Φτάνεις σπίτι κατά τις τέσσερις. Δεν ξέρεις αν μέσα σου υπερισχύει η ανακούφιση ή η θλίψη.

4. Έξω από το καφέ Εφημερίδα (με τα υπέροχα ροζ νέον φώτα), μετά από ένα σάντουιτς και μία κόκα κόλα.  Βασικά, το σάντουιτς χρειαζόταν; Αφού πριν φύγεις από το σπίτι ορκίστηκες πως δεν θα φας τίποτα μέχρι το επόμενο πρωί. Προφανώς ξεπέρασες το όριο των θερμίδων που σου αναλογούσε. Όσο και να ισχυρίζεσαι ότι είσαι πρησμένη από την περίοδο, η πικρή αλήθεια είναι ότι το τζιν απλά σε στενεύει. Και ποια περίοδο έτσι κι αλλιώς; Έχει να σου έρθει δυο μήνες. Συγχαρητήρια για την ευκολία με την οποία ακυρώνεις την προσπάθεια που έκανες για να χάσεις κιλά. Όλοι οι φίλοι σου σκέφτονται πόσο πολύ έχεις παχύνει αλλά ντρέπονται να στο πούνε. Προφανώς θα περπατήσεις μέχρι το σπίτι για να κάψεις ό,τι μπορείς. Αύριο θα φας μόνο ξηρούς καρπούς και τσάι.
(Σε παρακαλώ. Σε ικετεύω. Φάε μόνο ξηρούς καρπούς και τσάι.)

5. Στον πεζόδρομο της Γεωργίου Ολυμπίου στο Κουκάκι, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, γυρνώντας σπίτι πολύ πιο νωρίς από ό,τι ήλπιζες. Στα έξω τραπεζάκια των μαγαζιών έχουν στηθεί ρακομελοκαταστάσεις, παρά το κρύο της εποχής. Κοντοζυγώνουν και πάλι Χριστούγεννα και το ζεστό κρασί που μόλις ήπιες απειλεί να βγει με βίαιο τρόπο.
Τα γυαλιά μυωπίας έχουν θολώσει από τα δάκρυα και περπατάς χωρίς να σε νοιάζει ιδιαίτερα με ποιον θα κουτουλήσεις.
Το αγόρι που έχεις συνδέσει με κάθε ρομαντικό τραγούδι που έχει ποτέ γραφτεί, είναι ήδη στο μετρό της επιστροφής. Καθόταν δίπλα σου, αλλά μιλούσε με την παντρεμένη φίλη σας. Κοιτούσε το κινητό του. Δεν έβγαζε καν το δερμάτινο μπουφάν του, ούτε ακουμπούσε την πλάτη του στο κάθισμα. «Φεύγετε;» ρώτησε το ζευγάρι που μένει δυο δρόμους πιο κάτω από εκείνον. «Έρχομαι κι εγώ.» Κι έτσι η θολούρα έσπασε και σου έγινε πλέον ξεκάθαρο πως με αυτό το παιδί δεν θα συμβεί ποτέ τίποτα. Παρά τα ρομαντικά τραγούδια. Παρά τα χαζά όνειρα όσο είσαι ξύπνια. Παρά τις καρδούλες στο Facebook.
Καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να περάσεις την νύχτα τελείως μόνη και έτσι ενοχλείς για ακόμα μία φορά την μαμά σου. Σε κρατάει αγκαλιά όσο προσπαθείς να βρεις τις ανάσες σου, ενώ τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια λαμπυρίζουν από παντού μέσα στο σπίτι. Τα είχες αφήσει ανοιχτά από πριν, για να τα δει εκείνος όταν τον πείσεις να ανέβει για ένα τελευταίο ποτό. Κλαις και τρέμεις ασταμάτητα μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Η μαμά σου κοιμάται δίπλα, για να σε προσέχει.