Σωματική ουδετερότητα: Τι σημαίνει η νέα τάση;

Από την εποχή που τα media και ο χώρος της μόδας προωθούσαν αποκλειστικά τους πολύ λεπτούς σωματότυπους, τα τελευταία χρόνια είδαμε να γίνεται μία στροφή. Πρώτα αποφάσισαν να προβάλουν ως σωστά σώματα τα «υγιή», όρος με τον οποίο βέβαια εννοούσαν τα γυμνασμένα σώματα και όχι αυτά που περνάνε με «άριστα» τις ιατρικές εξετάσεις. Στη συνέχεια, όμως, μία πραγματική αλλαγή άρχισε να διαφαίνεται όταν στο προσκήνιο μπήκε το body positivity, η θετική δηλαδή στάση απέναντι στο σώμα μας.

Το body positivity μπορεί να περιγραφεί με λίγα λόγια με τη φράση «Είμαι όμορφος/η και αγαπώ το σώμα μου, ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ένας άνθρωπος συγκεκριμένα ή και ολόκληρη η κοινωνία». Με αυτό ως μότο από ιδέα κατέληξε να γίνεται ένα είδος κινήματος, το οποίο άρχισε να χάνει την ουσία του τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρείες κατάλαβαν τη δύναμη του και αποφάσισαν να το εμπορευματοποιήσουν.

Αυτό που ξεκίνησε ως ένας τρόπος ανάδειξης όσων η εμφάνιση δεν θύμιζε τη Ζιζέλ άρχισε ξαφνικά να θέτει νέους σωματικούς περιορισμούς. Ο κόσμος έμοιαζε να ξεκινά να δέχεται τους ανθρώπους με παραπάνω κιλά, με την προϋπόθεση όμως ότι αυτοί δεν ξεπερνάνε το XXL, ότι φροντίζουν να γυμνάζονται ώστε το σώμα τους να μην είναι χαλαρό και ότι φυσικά έχουν ωραίο – στερεοτυπικά – πρόσωπο.

Κάπως έτσι γεννήθηκε ένας νέος όρος, ο οποίος αν και έκανε πρώτη φορά την εμφάνισή του το 2015, άρχισε πρόσφατα να γίνεται πιο γνωστός χάρη στην ηθοποιό Τζαμίιλα Τζαμίλ. Αυτός είναι η σωματική ουδετερότητα (body neutrality), που μας καλεί όχι να αγαπήσουμε το σώμα μας, αλλά να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε και να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως αποκλειστικά ένα χρηστικό όργανο.

Μπορεί η πλήρης αδιαφορία για την εμφάνισή μας να φαντάζει αρκετά δύσκολη, ειδικά αν δεν ανήκεις στην κατηγορία του «κανονικού» βάρους, με αποτέλεσμα να ακούς συνεχώς ανθρώπους να σου λένε πως πρέπει να χάσεις ή να πάρεις κιλά. Ωστόσο, ο ενστερνισμός αυτής λογικής μπορεί πραγματικά να αλλάξει όλη σου την ψυχολογία. Όπως αναφέρεται και στο βιβλίο «Beyond Beautiful» της Anuschka Rees, η διαφορά του να είσαι θετικός απέναντι στο σώμα σου με το να είσαι ουδέτερος βρίσκεται στο ότι στην πρώτη περίπτωση λες «Νιώθω καλά με τον εαυτό μου, γιατί ξέρω ότι είμαι όμορφος», ενώ στην δεύτερη λες «Το πώς νιώθω με τον εαυτό μου δεν έχει καμία σχέση με την εμφάνισή μου». Στην ουσία, η μία έννοια προσπαθεί να αλλάξει το πώς ορίζουμε την εξωτερική ομορφιά και η άλλη την αξία που δίνουμε σε αυτήν.
 

 

Με άλλα λόγια, οι οπαδοί της σωματικής ουδετερότητας δεν πάνε το body positivity ένα βήμα παρά πέρα, αλλά το απορρίπτουν πλήρως ως κάτι αρνητικό. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο η Τζαμίλ το σχολίασε, όταν βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «The Daily Show» του Τρέβορ Νόα: «Αυτό το κίνημα δεν μου ταιριάζει. Αυτό το κίνημα σχεδιάστηκε για γυναίκες οι οποίες αντιμετωπίζονται αρνητικά από την κοινωνία, ακόμα και όταν βρίσκονται μπροστά σε γιατρούς, εξαιτίας του νούμερού τους. Είναι ένα αναγκαίο κίνημα για αυτούς τους ανθρώπους. Εγώ είμαι λεπτή, οπότε δεν με αντιμετωπίζουν αρνητικά λόγω του μεγέθους μου. Βασικά πιστεύω στην απελευθέρωση του σώματος και τη σωματική ουδετερότητα. Στην ουσία πιστεύω στο απλά να μη σκέφτεσαι το σώμα σου και έχω την πολυτέλεια να μπορώ να το κάνω, γιατί δεν με κυνηγάνε συνεχώς για το βάρος μου. Είμαι κάποια που κάποτε είχα διατροφική διαταραχή. Συνεχίζω να έχω σωματική δυσμορφική διαταραχή και απλά καταφέρνω να κάνω περισσότερα πράγματα μέσα στη μέρα μου όταν δεν σκέφτομαι τον σωματότυπό μου. Δεν μπορώ να κάθομαι μπροστά από ένα καθρέφτη και να λέω “Αχ, αγαπώ τα μπούτια μου, αγαπώ την κυτταρίτιδά μου”. Απλά δεν μπορώ να σκέφτομαι αυτά και συγχρόνως να σκέφτομαι τους τραπεζικούς λογαριασμούς μου και τους οργασμούς μου. Καταλαβαίνεις;».



Η Τζαμίλ είναι υπεύθυνη και για το Instagram-«ύμνο» προς τη σωματική ουδετερότητα, I Weigh. Πρόκειται για έναν λογαριασμό που μάς ζητά να ανεβάσουμε φωτογραφίες μας, μετρώντας το βάρος μας όχι σε κιλά, αλλά σε όλα τα ουσιώδη που μάς κάνουν ξεχωριστούς, είτε αυτά είναι στοιχεία του χαρακτήρα μας, είτε επιτεύγματά μας, είτε πράγματα που αγαπάμε, είτε οι δυσκολίες της ζωής μας.

 

 

 

 

Πάντως και οι ειδικοί φαίνεται να συμφωνούν με την λογική ότι η σωματική ουδετερότητα είναι καλύτερη για την ψυχολογία μας. Η ψυχοθεραπεύτρια Alison Stone είχε αναφέρει στην Huffington Post: «Όταν σκεφτόμαστε λιγότερο για το σώμα μας, μάς μένει χρόνος να συγκεντρωθούμε σε άλλα πράγματα. Το να παθαίνουμε εμμονή, να δικάζουμε σιωπηλά τον εαυτό μας και να ασκούμε αυτοκριτική τρώει μεγάλο μέρος της ψυχικής μας ενέργειας. Ακόμα πιο σημαντικό, αυτού του τύπου οι σκέψεις δεν μάς επιτρέπουν να απολαύσουμε εμπειρίες και να είμαστε 100% παρόντες στις ζωές μας».