Σταμάτησα να τρώω βραδινό για ένα μήνα και να όλα όσα συνέβησαν

Ξεκινάμε με το μεγαλύτερο disclaimer στην ιστορία των disclaimers. Ένα disclaimer τόσο τεράστιο που αν ήταν πινακίδα θα ξεπερνούσε σε διαστάσεις εκείνες έξω από το Έμπιγκ, στο Μιζούρι (και τις τρεις μαζί). Θα ήταν γραμμένο σε μαύρο φόντο με κίτρινα γράμματα, τα οποία θα φωσφόριζαν στο σκοτάδι. Και θα έπαιζαν μουσική. Ένα τόσο μεγάλο disclaimer.

ΤΟ ΝΑ ΣΚΙΠΑΡΕΙΣ ΓΕΥΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΕΝΔΕΙΚΝΥΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ. ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΑΙΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙΣ Ο,ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Τώρα λοιπόν που κάναμε τους καλούς λογαριασμούς, για να είμαστε καλοί φίλοι, ήρθε η ώρα να διηγηθώ μία φαγοποτική περιπέτεια του περασμένου μήνα, με πρωταγωνιστές εμένα, το φαγητό μετά τις εφτά και τις σούπες. Πριν αναφέρω τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησα να βασανίζω τον εαυτό μου κόβοντας το βραδινό φαγητό, οφείλω να πληροφορήσω το ανυποψίαστο κοινό πως ως γνήσια λιχούδω, οι μεγαλύτερες πιθανότητες να υποκύψω στην πείνα μου είναι τη νύχτα, εκεί γύρω στις δέκα. Λίγο το Netflix που σου προκαλεί τη διάθεση να μασουλάς όσο παρακολουθείς, λίγο το γεγονός ότι βαριέσαι αλλά δεν νυστάζεις ακόμα, λίγο το ότι γνωρίζεις πως στο ντουλάπι σου υπάρχουν αφάγωτα μπισκότα και κρίμα είναι γιατί τα παιδάκια στην Αφρική πεινάνε, τι θα κάνεις;! Θα υποκύψεις! Θα φας ό,τι βρεθεί στο οπτικό σου πεδίο, θα καταλήξεις με πρησμένη κοιλιά και τύψεις, θα πας για ύπνο με νεύρα και θα ξυπνήσεις με ελαφριά κατάθλιψη.

Σε μία τέτοια λούπα είχα λοιπόν πέσει και εγώ έχοντας ως αντίπαλο την ίδια μου την λαιμαργία. Ξεκινούσα κάθε ημέρα με τις καλύτερες των προθέσεων («Σήμερα θα φάω τρία ισορροπημένα γεύματα και τίποτα άλλο! Είμαι δυνατή και μπορώ να καταφέρω ό,τι βάλω σκοπό!») και κατέληγα να κλαίω μέσα σε μία σακούλα με πατατάκια μπροστά στο λάπτοπ μου. Πλησίαζαν και οι γιορτές, επομένως γνώριζα τη θερμιδική αποκάλυψη που βρισκόταν μπροστά κι έπρεπε να πάρω τα μέτρα μου. Εφόσον λοιπόν δεν μπορούσα να συμμορφωθώ αλλιώς, αποφάσισα να είμαι αυστηρή.

Ιδού οι κανόνες που έθεσα:

Βήμα πρώτο: ξεφορτώνεσαι οποιοδήποτε σνακ υπάρχει στο σπίτι. Δεν μπορείς να επιτεθείς στα σοκολατάκια, αν τα σοκολατάκια έχουν ήδη εξαφανιστεί.
(Υποσημείωση: ΜΗ ΒΓΕΙΣ ΕΞΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΚΙΑ)

Βήμα δεύτερο: σταματάς να τρως το οτιδήποτε μετά τις εφτά το βράδυ. Εφόσον δεν μπορείς να περιοριστείς αλλιώς, σκέψου το σαν μία foodie εκδοχή της Σταχτοπούτας. Φεύγεις από τον χορό νωρίς, αλλιώς μετατρέπεσαι σε κολοκύθα.
(Υποσημείωση: Ξαναδιάβασε τη Σταχτοπούτα, ίσως κάποια πράγματα δεν τα θυμάσαι σωστά).

Βήμα τρίτο: δεν υπάρχει. Όλοι γνωρίζουμε πως η προσοχή σου θα αποσπαστεί αν έχεις να σκεφτείς πάνω από δύο πράγματα ταυτόχρονα.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να λέω αντίο στο βραδινό φαγητό, δοκιμάζοντας ένα πρόγραμμα που κάπως έμοιαζε με διαλειμματική νηστεία και ήλπιζα πως θα με προστάτευε από τα Τσιμπολογήματα της Νύχτας.

Ιδού όλα όσα συνέβησαν:

Ανακάλυψα τις σούπες

Την ιδέα του να μην τρώω τίποτα μετά το μεσημεριανό την προσπάθησα για μία (1) ολόκληρη ημέρα και πήγα να βάλω τα κλάματα τουλάχιστον τέσσερις (4) φορές. Αν όντως ήθελα να φέρω εις πέρας την αποστολή μου, έπρεπε να έχω κάτι να προσμένω μετά το κυρίως γεύμα. Έπρεπε όμως να είναι κάτι ελαφρύ αλλά και νόστιμο ταυτόχρονα, όχι τρομερά θερμιδικό, θρεπτικό, με την ιδιότητα του να μπορεί να ηρεμεί το στομάχι από τα γουργουρίσματα-σεισμούς. Και κάπως έτσι έμαθα να φτιάχνω σούπες. Πανεύκολες, με φθηνά υλικά, ελάχιστες θερμίδες (που σημαίνει ότι μπορούσα να φάω όσο ήθελα) και ό,τι πρέπει για να ζεσταθεί το κοκαλάκι όσο ο καιρός κρύωνε. Αγαπημένες έγιναν η μανιταρόσουπα, η ντοματόσουπα και η κοτόσουπα με χυλοπίτες.
Tip: με μία γενναιόδωρη δόση μπαχαρικών και έναν κύβο λαχανικών, γίνονται ακόμα πιο γιαμ. 

Έπρεπε να αλλάξω το διατροφικό μου πρόγραμμα

Εφόσον γνώριζα πως το βράδυ θα καταναλώσω βλακείες κι έχοντας μία κάποια τσίπα επάνω μου, πάντα προσπαθούσα να είμαι πιο εγκρατής το πρωί και το μεσημέρι. Έτρωγα έτσι μικρότερες μερίδες φαγητού, έτσι ώστε να έχω τουλάχιστον ένα μικρό θερμιδικό περιθώριο για μεταμεσονύχτιες υπερβολές. Όταν όμως αφαίρεσα το βραδινό και τα τσίμπι-τσίμπι από την εξίσωση, αναγκαστικά τα δεδομένα έπρεπε να αλλάξουν. Ήταν πλέον απαραίτητο να κρατηθώ χορτάτη για περισσότερη ώρα και να αποφύγω τον νευρικό κλωνισμό (ή τον φόνο). Έτσι λοιπόν ξεκινούσα με ένα πρωινό αρκετά πιο γενναιόδωρο από ό,τι είχα συνηθίσει (smoothie με μία ολόκληρη μπανάνα, μισό μήλο, μισό αχλάδι, γάλα αμυγδάλου, κακάο, φυστικοβούτυρο και βρώμη), συνέχιζα με μία χούφτα ξηρών καρπών για σνακ και φρόντιζα να μην τρώω το κυρίως γεύμα μου πριν τις 3 έτσι ώστε το αίσθημα του κορεσμού να διαρκέσει μέχρι το βράδυ. Και μετά κατά τις εφτά, τιμούσα τη σουπίτσα μου σαν όλες τις γιαγιάδες.

Νύσταζα πιο νωρίς

Φαγητό σημαίνει ενέργεια. Λιγότερο φαγητό σημαίνει και λιγότερη ενέργεια. Τι πιο λογικό να κουτουλάω από τις έντεκα λοιπόν; Βέβαια δεν αποκλείω τελείως το ενδεχόμενο να μου έγινε απλά μία νέα συνήθεια, καθώς τις πρώτες ημέρες του πειράματος πήγαινα για ύπνο όσο πιο νωρίς μπορούσα προκειμένου να σταματήσω να σκέφτομαι τηγανητές πατάτες.

Έμαθα κάτι ενδιαφέρον για την πείνα

Δεν θα πω ψέματα, τίποτα από τη διαδικασία του Βραδινό No More δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν ώρες της ημέρας που η ανάγκη μου για φαγητό ήταν τόσο τεράστια που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Η πείνα μου με κυρίευε, με νευρίαζε, σχεδόν με απέλπιζε. Παρ' όλα αυτά διδάχτηκα και κάτι άκρως ενδιαφέρον: εκείνες οι στιγμές που νομίζεις ότι θα λιποθυμήσεις αν δεν γεμίσεις το στομάχι σου με υδατάνθρακα δεν κρατούν για πάντα. Αν καταφέρεις να περάσεις την ώρα της κρίσης χωρίς να υποκύψεις στον Θεό του Ψυγείου, πιεις λίγο τσάι, πας μία βόλτα, προσπαθήσεις να χαζέψεις κάπου αλλού, τότε η έξαρση περνάει και τα πράγματα επιστρέφουν στην κανονικότητα.

Απολάμβανα το φαγητό χωρίς τύψεις

Το πιο θετικό στοιχείο του πειράματος ήταν και το πιο αναπάντεχο: με τη σκέψη πως το στόμα θα πρέπει να ραφτεί μετά τις εφτά κάθε μέρα και να ξεραφτεί πάλι το επόμενο πρωί, τελικά κατάφερα να χαλαρώσω με το θέμα του φαγητού για όλες τις υπόλοιπες ώρες. Αν ήθελα να δοκιμάσω κάτι πιο «παχυντικό», όπως μακαρόνια με πέστο και μπόλικο τυρί για μεσημεριανό, το δοκίμαζα. Αν κάποιος μου προσέφερε γλυκό για κέρασμα, το δεχόμουνα. Αν είχα όρεξη να τιμήσω μία λιχουδιά μεταξύ γευμάτων, την τιμούσα χωρίς τύψεις και υπολογισμούς του πόσο πρέπει να γυμναστώ για να κάψω τις θερμίδες. Για ένα άτομο που έχει ξοδέψει μεγάλο μέρος της ζωής του πολεμώντας την όρεξή του με τον φόβο ότι θα (ξανα)παχύνει, η ανακούφιση ήταν πολύ μεγάλη.

Εντάξει, αδυνάτισα

Δεν θα πω ψέματα αγαπητέ αναγνώστη, έγινε δουλίτσα. Έχασα αρκετό βάρος και μάλιστα γρήγορα. Παρόλο που δεν ήταν αυτός ακριβώς ο σκοπός μου, ξεπρήστηκα, οι κοιλιακοί μου επέστρεψαν από τον πόλεμο και ο μεταβολισμός μου φάνηκε να με συμπαθεί περισσότερο από ό,τι τους προηγούμενους μήνες. Όμως, επιστρέφοντας στο disclaimer με τα κίτρινα γράμματα που φωσφορίζουν στο σκοτάδι, δεν θα αναφέρω ακριβώς πόσα κιλά έχασα διότι δεν προτείνω τη συγκεκριμένη μέθοδο για απώλεια βάρους! Μην μπεις σε διαδικασία να το σκεφτείς, τουλάχιστον πριν ρωτήσεις έναν ειδικό που εμπιστεύεσαι αν είναι εφικτό και υγιές!