Είσαι σέξι στα 50;

Πάμε ανάποδα. Ένας πενηντάρης φίλος μου αποφάσισε ξαφνικά να διαβάσει για πρώτη φορά Καραγάτση. Τον «Γιούγκερμαν» που εκδόθηκε το 1938. Τη Δευτέρα, μεσούσης της ομοβροντίας διαξιφισμών για την απαστράπτουσα Τζένιφερ Λόπεζ στο Super Bowl 2020, και αφού είχε περάσει τις πρώτες 100 σελίδες του βιβλίου, μου εξέφρασε δύο απορίες. Η πρώτη είναι ότι, τελικά, διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα που περιγράφει την ελληνική κοινωνία του Μεσοπολέμου, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποια ήταν τότε η θέση της γυναίκας. «Για τη Γερμανία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, δεν έχουμε απορίες. Η λογοτεχνία εκείνων των χωρών τοποθετεί ξεκάθαρα τη γυναίκα μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Για την Ελληνίδα τελικά δεν ξέρουμε». Η δεύτερη απορία απευθυνόταν σε μένα ως γυναίκα: «Καλά, εσύ όταν τα διάβαζες αυτά, δεν εκνευριζόσουνα; Αντιμετωπίζει τις γυναίκες σαν πατσαβούρες. Τα “μεριά” τους, τα “κ…λιά” τους, πώς να χουφτώσω… και τελικά η σεξουαλική πράξη διαρκεί πέντε λεπτά. Στα δέκα λεπτά ο ήρωας έχει φορέσει τα παπούτσια του κι έχει κουμπώσει το παντελόνι του». Εντάξει, ο Καραγάτσης, πες, είναι μισογύνης. Αλλά αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ. Μπορώ να πω ότι γελούσα με τον μισογυνισμό του όταν διάβαζα τα βιβλία του. Όλα αυτά τα θεωρούσα πολύ ξεπερασμένα.

Όμως, βλέποντας το βίντεο από το ψυχαγωγικό ημίχρονο του Super Bowl 2020, αμέσως μετά το τηλεφώνημα για τον Καραγάτση, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω κι αν όντως όλα αυτά είναι ξεπερασμένα. Κατ’ αρχάς απόρησα με τον ντόρο. Γιατί έγινε τόση φασαρία στα ελληνικά social media για μια λαϊκή αμερικανική φιέστα; Ούτε καν μας αφορά αυτό το άθλημα… Και μετά είδα δυο στρατιές από πενηντάρες να τσακώνονται και να ξεκατινιάζονται για το αν η Τζένιφερ Λόπεζ πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει το πρότυπο για τη σύγχρονη μεσήλικη. Τα σχετικά άρθρα στον διεθνή Τύπο λένε τα πράγματα πιο καθαρά: «Οι άντρες που παρακολουθούν τρεις ώρες αμερικανικό football από τον καναπέ, τρώνε νάτσος, και δεν τους απασχολούν οι υπερφυσικές σωματικές αναλογίες των παικτών, ούτε το πόσο φρέσκια δείχνει η επιδερμίδα τους. Η μόνη σκέψη τους είναι αν υπάρχουν στο ντουλάπι κι άλλα νάτσος. Αντίθετα οι γυναίκες γεμίζουμε ενοχές και βλέπουμε μπροστά μας τον πήχη να ανεβαίνει» διαβάζω στους New York Times.

Προσωπικά, για να είμαι ειλικρινής, δεν είδα κανέναν πήχη στο βίντεο παρά μόνο τον στύλο πάνω στον οποίο προσπαθούσε να ανέβει για να χορέψει η Τζένιφερ Λόπεζ. Είδα ακριβοπληρωμένα μπότοξ, ειδική δίαιτα για καμπύλες, πάρα πολλή γυμναστική, εξτένσιονς, επαγγελματισμό, αγωνία για βέλτιστο αποτέλεσμα επί σκηνής. Είδα και την κόρη της να κάνει σαπόρτ (ετοιμάζεται και η δεύτερη γενιά). Και μετά είδα τον διπλό χορό, Σακίρα και Λόπεζ, με τα «μεριά» τους (όπως θα έγραφε κι ο Καραγάτσης) να στροφάρουν σαν κάδοι πλυντηρίου, για το γκραν φινάλε, και να ξεσηκώνουν εκκωφαντικά χειροκροτήματα. Και, ομολογώ, απόρησα.

Τι θέλουμε τελικά οι γυναίκες; Θέλουμε ισότητα και φεμινισμό; Θέλουμε ανδρική καριέρα και παραδοσιακή οικογένεια; Θέλουμε #MeToo και δεν συμμαζεύεται; Θέλουμε να είμαστε σέξι (για τους άνδρες που τρώνε νάτσος) μέχρι τα ενενήντα μας; Θέλουμε να βλέπουμε ή να μην βλέπουμε πενηντάρες σαν τη Τζένιφερ Λόπεζ; Θέλουμε στο πλευρό μας φτασμένους άνδρες-στηρίγματα; Θέλουμε να μας βλέπουν και να μας φαντασιώνονται νεότεροι άνδρες στα μπαρ και στις παραλίες; Και ποιο είναι το τίμημα που είμαστε διατεθειμένες να πληρώσουμε;

Όλα αυτά ακούγονται λίγο αχταρμάς. Το σίγουρο είναι πως σούπερ σταρ του girl power σαν τη 43άχρονη Σακίρα και την πενηντάρα Λόπεζ καλλιτεχνικά δεν φαίνονται να εξελίσσονται. Δεν θέλουν; Δεν μπορούν; Δεν τους επιτρέπεται; Πάντως μένουν εκεί, κολλημένες στη νεανική εικόνα τους, να τραγουδάνε τα ίδια και τα ίδια και να παρουσιάζουν σέξι-λάτιν θεάματα. Μάλλον όσο τους το επιτρέπει η φύση, η τεχνολογία, η σκληρή δουλειά, αυτό θα κάνουν. Και θα ανταμείβονται με κάποια εκατομμύρια δολάρια. Όπως το έκανε και η Μαντόνα μέχρι πριν λίγα χρόνια. Αν τις ικανοποιεί να επιδεικνύουν μέσα σ’ ένα γήπεδο το κάτω μέρος των γλουτών τους για να ψυχαγωγούν τους φιλάθλους που τρώνε χαλαρά στο ημίχρονο από εφτά λουκάνικα ο καθένας και πίνουν το αναψυκτικό τους, εμάς τι μας νοιάζει;

Αν πάντως θέλουμε να φοράμε Brazilian εσώρουχα και μαγιό στα πενήντα και να μοιάζουμε μ’ αυτές, ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε: δίαιτα, γυμναστική, συστηματικές επαλείψεις με κρέμες σύσφιξης και ανόρθωσης και μπόλικες επισκέψεις σε ινστιτούτα αισθητικής. Με αφοσίωση. Χωρίς διαλλείματα για ατασθαλίες. Με επαγγελματισμό. Αυτό θέλουμε; Ας το κάνουμε. Αλλά μετά, όταν οι άνδρες θα βλέπουν μόνο τα «μεριά» μας κι όχι την προσωπικότητά μας, ας μην επικαλεστούμε πάλι το #MeToo και τα ίσα δικαιώματα… Καταντάει κουραστικό.

Όσο για την περήφανη Αμερική που έκανε τόσο αγώνα να εκλέξει την πρώτη γυναίκα πρόεδρο αλλά τελικά εξέλεξε τον «σεξιστή» και «ρατσιστή» Ντόναλντ Τραμπ… Τι να πω; Ο αλγόριθμος έχασε τον μπούσουλα… αν είχε ποτέ, βεβαίως. Φανταστείτε τον Πρόεδρο με το λακαρισμένο, βαμμένο μαλλί και τις πλαστικές, να παρακολουθεί τον αγώνα. Στο ημίχρονο, μπροστά στο θέαμα pole dancing–σοφτ πορνό, θα έτριβε με ικανοποίηση την κοιλιά του. Ίσως να τον χάλασε λίγο το «Muchas Gracias» της Σακίρα στο τέλος, αλλά με μια γουλιά αναψυκτικό, θα το ξεπέρασε κι αυτό.

Εμείς πότε θα ξεπεράσουμε τα σύνδρομα που μας μπερδεύουν και δεν μας αφήνουν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά;