Ποιοι είναι αυτοί αλήθεια που προσποιούνται οργασμό; Αυτό σκέφτηκα διαβάζοντας κάποιο άρθρο κάπου στο φέισμπουκ. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποί που βογκάνε και τρέμουν σαν τη Μεγκ Ράιαν στο «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι» χωρίς στην πραγματικότητα να νιώθουν το οτιδήποτε; Το σοκ με χτύπησε σαν τον πρώτο σφάχτη της περιόδου όταν ανακάλυψα ότι αρκετές από τις φίλες και γνωστές μου όχι απλά έχουν προσποιηθεί μια φορά οργασμό στη ζωή τους, αλλά το κάνουν τακτικά. Εκεί ήταν που το σαγόνι μου κόλλησε στο πάτωμα, και πρασίνισα για να ολοκληρώσω το λουκ του Τζιμ Κάρει στη «Μάσκα». Στην αρχή δεν ήξερα τι να πω, στη συνέχεια διάφορες ερωτήσεις αναβόσβηναν μπροστά από τα μάτια μου με νέον χρώματα, ενώ στο τέλος απλά ανοιγόκλεισα το στόμα μου και δεν είπα τίποτα. Η συζήτηση πήγε αλλού και κατέληξε στον Μάθιου Μακόναχι, παρόλα αυτά όμως οι ψεύτικοι οργασμοί είχαν κολλήσει στο κεφάλι μου με κόλλα ούχου στικ.
Κάπου ανάμεσα στην Ισπανοαμερικάνικη Λογοτεχνία και την Εξελικτική γλωσσολογία, που μου έκαναν παρέα αυτές τις μέρες, περνούσαν εικόνες από διάφορες γυναίκες, σε όλες τις στάσεις, φάσεις και τάσεις να σκέφτονται το κακό φαγητό, την ανύπαρκτη μουσική, το ράγισμα στο ταβάνι από τον τελευταίο σεισμό και ταυτόχρονα να δίνουν οσκαρική ερμηνεία, ή μάλλον οργασμική ερμηνεία, προσπαθώντας να πείσουν τον κακομοίρη που παλεύει με το φύλλο τους ότι έχουν τον καλύτερο οργασμό της ζωής τους. Δεν θα αναλωθώ στο να σκεφτώ το γιατί το κάνουν, θα απλώσω όμως, σαν τα φύλλα της γιαγιάς μου για τη γαλατόπιτα, τις σκέψεις μου για τις οργασμαπάτες.
Για αρχή προσπάθησα να σκεφτώ πότε εγώ προσποιούμαι. Εκεί είναι που χάθηκα περισσότερο σε «οικογενειακές ιστορίες» παρά στην πολυτάραχη ερωτική μου ζωή -στην οποία είμαι παραδόξως αφοπλιστικά ειλικρινής. Προσποιούμαι όταν τρώω τα γιουβαρλάκια της Θείας Μαρίας. Είναι πάντοτε κακά -της κόβει το αυγολέμονο- τα τρώω όμως όλα και κάθε φορά της λέω πως ήταν καλύτερα από την προηγούμενη, προσποιούμενη απόλυτη γευστική ευχαρίστηση. Ή όταν το αφεντικό μου μού λέει να καθίσω ακόμα μια ώρα στη δουλειά ενώ έχω ήδη κανονίσει να βγω για ποτό στα καπάκια. Χαμογελάω σαν να μου πρότεινε αύξηση, προσποιούμενη ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω στη ζωή μου από το να δουλεύω και σκύβω το κεφάλι για να καμουφλάρω το θυμό μου κάτω από την κουβέρτα των μαλλιών μου. Γιατί το κάνω; Πρώτον για να μην στεναχωρήσω τη θεία Μαρία που είναι 80 χρονών και η μόνη της χαρά είναι να μας ταΐζει όλους. Δεύτερον γιατί σε τέτοιους καιρούς σκάω και κολυμπάω και δουλεύω οποιαδήποτε υπερωρία έχοντας στο νου μου τον φίλο του μπαμπά μου που έχασε τη δουλειά του και έχει τρία παιδιά. Σίγουρα δεν το κάνω όταν βρίσκομαι κουλουριασμένη με κάποιον επίδοξο εραστή κάτω από το πάπλωμα.
Η επόμενη στάση στον συλλογισμό μου ήταν ανάλογη του εύρηκα. Και αυτό γιατί κατέληξα πως όλοι αυτοί οι άντρες που για χρόνια πίστευαν πως είναι δεινότατοι εραστές -ενώ στην πράξη δεν ήταν-, αυτοί που στο πρώτο ραντεβού μιλάνε σαν τον Κολόμβο για τις ανακαλύψεις τους πάνω στο γυναικείο οργασμό και στο δια ταύτα δεν περνούν ούτε απ' έξω, όλοι αυτοί είναι θύματα οργασμαπατών. Στη ζωή τους είχαν περάσει σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες πλάνες, που χάριζαν ερμηνείες ζωής πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά απ' το κρεβάτι, χωρίς ούτε έναν Ρίντλει Σκοτ ή έναν Αλμοδόβαρ να τις κινηματογραφεί, απλά για να φουσκώσουν τον εγωισμό των ανόητων νεανίων με τους οποίους συνεβρίσκονταν. Βέβαια είναι κι αυτοί οι φίλοι που με ρωτούν κλαίγοντας «Αφού περνούσαμε καλά και κάναμε και καλό κρεβάτι, γιατί;» θύματα αυτής της κακοήθους συμπεριφοράς. Επειδή αυτό που δεν γνωρίζουν και πιθανότατα δεν θα μάθουν ποτέ -παρά μόνο εάν ο θύτης είναι κακός από τη φύση του- είναι πως τελικά δεν περνούσανε και τόσο καλά κάτω από το πάπλωμα όσο νόμιζαν.
Στο τέλος, αφού πέρασα μια εβδομάδα βαθιάς περισυλλογής ανάμεσα σε σκόρπιες φωτοτυπίες και φακελάκια τσαγιού, άρχισα να σκέφτομαι τα πρακτικά θέματα της υπόθεσης. Και πώς καταλαβαίνεις ότι είναι ώρα να προσποιηθείς, ποιο είναι το κιου σου; Όταν κι αυτός είναι κοντά, όταν βαρεθείς εσύ, πότε; Και πόση ώρα πριν ξεκινάς; Κάνεις όλη τη διαδικασία από την αρχή μέχρι και το τέλος ή απλά τα τελευταία δύο λεπτά; Και τα σωματικά, γίνονται εύκολα; Και αν σε καταλάβει ότι προσποιείσαι, ή δεν το καταλαβαίνουν ποτέ; Είχα απορίες, ένιωθα σαν μικρό παιδάκι που μόλις του είπαν ότι η γη γυρίζει. Και εκεί ήρθε το μεγαλύτερο ερώτημα απ' όλα: οι άντρες προσποιούνται; Πανικοβλήθηκα στην ιδέα ότι, αν όχι όλοι, τουλάχιστον κάποιοι, σύντροφοι μου προσποιούνταν σαν πεπειραμένοι σταρ της βιομηχανίας ταινιών ενηλίκων ότι έχουν οργασμό για να με ξεφορτωθούν ή για να μην με κάνουν να αισθανθώ άσχημα. Έφτιαξα λοιπόν ακόμα ένα τσάι και αφού κάηκα εντελώς, σαν λευκή γαμπούλα πάνω σε εξάτμιση, με αυτή τη συνειδητοποίηση, αποφάσισα να μην αναλωθώ άλλο σε τέτοιες κακές σκέψεις και να αποτυπώσω για μια τελευταία φορά αυτό το θέμα στις σκοτεινές σελίδες του γουόρντ πριν το θάψω οριστικά στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Θάνατος στις οργασμαπάτες.
Η επίμαχη σκηνή από το «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι»