Ξεκίνησα να κοιμάμαι πριν τις έντεκα κάθε βράδυ και να τι συνέβη

Θα ξεκινήσω το σημερινό κείμενο με μία καταγγελία προς όλα τα κοντινά μου πρόσωπα ανεξαιρέτως, τα οποία ουδέποτε με προετοίμασαν για το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα μεγαλώσω. Και τις συνέπειες που θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσω κάποια στιγμή εξαιτίας αυτού. Έτσι λοιπόν εγώ έκανα το λάιφ στάιλ μου ανενόχλητη, με τη γυμναστικούλα μου, τα ποτάκια μου, τη δουλίτσα μου, και μια μέρα γυρνώντας στο σπίτι συνειδητοποίησα έντρομη πως δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.
Το επόμενο ψύχραιμο βήμα ήταν φυσικά να χυθώ σαν σακί με πατάτες στον καναπέ για ώρες, χωρίς να κουνήσω το παραμικρό άκρο εκτός από το δάχτυλο που πατάει τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ. Έμεινα σε αυτή τη στάση μέχρι τη μιάμιση το βράδυ, παρακολουθώντας Netflix (δίχως τσιλ), έως ότου ο πατατοεαυτός μου μεταφέρθηκε στο κρεβάτι, όπου χάζεψε στο κινητό του για ακόμα μία ώρα αναζητώντας φωτογραφίες του Τίμοθι Σαλαμέ. 

Το πρωινό ξύπνημα στις οχτώ ήταν κάτι παραπάνω από βάρβαρο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η υπόλοιπη ημέρα κύλησε με τα βλέφαρα να βαραίνουν, τον καφέ να μην έχει καμία επίδραση και τον κόσμο να βρίσκεται σε μία νυσταγμένη θολούρα. Φυσικά καμία από τις υποχρεώσεις που είχα δεν σταμάτησαν για να κατέβω και έτσι με επιπλέον κούραση και βαριά καρδιά έπρεπε να αντιμετωπίσω κάποιες σκληρές αλήθειες: δεν έχω πλέον τις αντοχές των έαρλι τουέντις και μάλλον μου χρειάζεται περισσότερος ύπνος.

Αποφάσισα έτσι να μετατρέψω το πρόγραμμά μου σε ένα ακόμα πείραμα, προσπαθώντας να πέφτω στο κρεβάτι όσο το δυνατόν πιο νωρίς για τουλάχιστον μία εβδομάδα. Με κανόνα ότι τα φώτα του υπνοδωματίου πρέπει να κλείνουν στις έντεκα (το ΠΟΛΥ έντεκα και τέταρτο) και μοναδικές εξαιρέσεις την Παρασκευή και το Σάββατο (δεν θα μονάσουμε κιόλας), ξεκίνησα ένα ενδιαφέρον υπνωτικό ταξίδι. Ιδού τι συνέβη:

1. Ήταν πιο εύκολο να αποκοιμηθώ από όσο νόμιζα
Μία από τις πρώτες ενδείξεις ότι μου χρειάζονται παραπάνω ώρες ύπνου ήταν το γεγονός ότι, ενώ νόμιζα πως θα αντιμετωπίσω δυσκολίες, το πείραμά μου φάνηκε να πιάνει σχεδόν αμέσως. Δέκα με δεκαπέντε λεπτά αφού το κεφάλι μου ακουμπούσε στο μαξιλάρι, είχα ήδη αποκοιμηθεί χωρίς πρόβλημα και ξυπνούσα μόνο μία με δύο φορές μέσα στο βράδυ, για την καθιερωμένη επίσκεψη στην τουαλέτα. Οι φόβοι μου ότι θα ανοίξω τα μάτια κάποια στιγμή γύρω στις τρεις το πρωί και δεν θα μπορέσω να ξανακοιμηθώ δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Άλλο ένα σημάδι, δηλαδή, ότι δεν είμαι η νεανίς που πίστευα.

2. Είχα περισσότερη όρεξη για γυμναστική
Όταν εσύ και ο γυμναστής σου έχετε συμφωνήσει εδώ και χρόνια πως η μόνη ώρα που βολεύει και τους δύο για προπόνηση είναι εφτάμιση το πρωί, πας λίγο γυρεύοντας. Το παραδέχομαι. Οι περισσότερες ημέρες γυμναστηρίου ξεκινούσαν με μία μόνιμη τάση να πάρω τηλέφωνο και να ακυρώσω, χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αφήσω το πάπλωμα για χάρη των σκουάτς. Όταν όμως είσαι ξαπλωμένη από τις δέκα και μισή και έχεις συμπληρώσει τουλάχιστον ένα εφτάωρο ύπνου, το να σηκωθείς, να βάλεις φόρμες και να βγεις από το σπίτι δεν φαντάζει τόσο προβληματικό. Η αύξηση της ενέργειάς μου ήταν κάτι που προέκυψε σταδιακά, μέχρι που ο προπονητής παρατήρησε πως έχω περισσότερη ζωντάνια, είμαι πιο σβέλτη και με ρώτησε αν είμαι ερωτευμένη. Σκέφτηκα ξανά το πάπλωμα. Δεν απάντησα.

3. Έγινα πιο τακτική
Από τα πιο περίεργα και αναπάντεχα αποτελέσματα του πειράματος ήταν το ότι ανέπτυξα μία ενόχληση στην ακαταστασία του υπνοδωματίου μου και κατάλαβα πώς αισθανόταν η μαμά μου καθόλα την διάρκεια των εφηβικών μου χρόνων. Όταν συνήθιζα να πέφτω στο κρεβάτι αργά, τελείως εξουθενωμένη και βαριεστημένη, δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να συμμαζέψω τον χώρο γύρω από το μαξιλάρι μου. Το αποτέλεσμα ήταν να κοιμάμαι ανάμεσα σε ρούχα, καλσόν, βιβλία, τσάντες και μισοστρωμένα σεντόνια. Χωρίς να το καταλαβαίνω αυτό μου δημιουργούσε μία πνευματική ένταση, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ξυπνάω, να αντικρίζω τον χαμό και να γεμίζω με νεύρα πριν ακόμα βουρτσίσω τα δόντια μου. Το νέο μου πρόγραμμα κάπως με προκάλεσε να αντιμετωπίσω τον ύπνο περισσότερο σαν μία ευχάριστη διαδικασία. Και έτσι ποτέ δεν έπεφτα στο κρεβάτι πριν διπλώσω τα ρούχα, βάλω καθαρές πιτζάμες, ισιώσω το κατωσέντονο και μαζέψω τις σκόρπιες κάλτσες από το πάτωμα. Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο το πόσο γαληνεύεις όταν το περιβάλλον σου είναι καθαρό και τακτικό. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

4. Ανακάλυψα πως η έννοια «αποθέματα ύπνου» είναι ένας μύθος
Έχοντας την εντύπωση πως με τόσες επιπλέον ώρες ξεκούρασης θα έχω γεμάτες τις αποθήκες για συνεχόμενες κραιπάλες, κανόνισα βραδινές εξόδους για την Παρασκευη ΚΑΙ το Σάββατο, με κερασάκι στην τούρτα ένα Κυριακάτικο brunch. Τι συνέβη τελικά: λειτουργούσα με περίπου το 15% του εγκεφάλου μου, είχα έναν μόνιμο πονοκέφαλο, πονούσαν οι γάμπες μου (κανείς δεν ξέρει γιατί), νευρίαζα με το παραμικρό και το μόνο που ήθελα να φάω ήταν τηγανητά αβγά με φασόλια και ψωμί. Το βράδυ της Κυριακής έπεσα ξερή από τις εννιά παρά.

5. (Ξανα)αγάπησα το διάβασμα
Το ότι η συχνή ενασχόληση με το ίντερνετ και τα social media είναι επιβλαβής το γνωρίζουμε όλοι, όμως προσωπικά ήμουν πάντα σίγουρη πως δεν την αφήνω να με επηρεάζει. Όσο το πείραμά μου εξελισσόταν παρόλα αυτά, ξεκίνησα να αναπτύσσω μία έντονη ενόχληση προς το κινητό μου και τα διάφορα κουδουνάκια του. Οι ειδοποιήσεις στο ίνσταγκραμ, τα λάικ, τα προσωπικά μηνύματα, τα επαγγελματικά μέιλ, οι τελευταίες ειδήσεις και όλος ο υπόλοιπος κόσμος που συμπυκνώνεται σε μία μικρή οθόνη με κούραζε και με άγχωνε υπερβολικά. Έτσι δοκίμασα την τακτική να αφήνω το τηλέφωνο στο σαλόνι και όχι στο κομοδίνο μου, προτιμώντας να δώσω την προσοχή μου σε κάποιο από τα δεκάδες αδιάβαστα βιβλία των ραφιών μου. Αυτό όχι μόνο με βοήθησε να αποφορτιστώ από το στρες της ημέρας αλλά μου θύμισε γιατί αγαπώ τόσο τις γραπτές ιστορίες. Το διάβασμα στο κρεβάτι έγινε μία δραστηριότητα για την οποία ανυπομονούσα, δίνοντάς μου επιπλέον κίνητρο να σηκωθώ από τον καναπέ χωρίς καθυστερήσεις.