«Έχεις αφήσει πολύ φως πίσω σου, αρκετό να μας συντροφεύει όλες μας μια ζωή» γράφει η Θεοδώρα Βουτσά εκπροσωπώντας τις κόρες του Κώστα Βουτσά.
Μία ημέρα μετά τον θάνατό του, η κόρη του Κώστα Βουτσά Θεοδώρα, έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο για τη σχέση του ηθοποιού με τις κόρες του και τις μητέρες των παιδιών του, υπογράφοντας εκ μέρους όλων: της Σάντρας (της πρωτότοκης κόρης του από τον γάμο με την Έρρικα Μπρόγιερ), της ίδιας και της Νικολέτας (των κορών του με τη δεύτερη σύζυγό του Θεανώ Παπασπύρου), της Αλίκης Κατσαβού (της τελευταίας του συζύγου με την οποία απέκτησε τον Φοίβο) και της Θεανώς Παπασπύρου.
Η ηθοποιός και θεατρική παραγωγός τονίζει ότι υπήρξε ο πιο διακριτικός πατέρας με τα παιδιά του, συζητούσε πολύ μαζί τους, πίστευε στην κρίση τους και για αυτό τους ‘έδινε άπλετη ελευθερία. «Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψεις όμως που προέρχονται από την πείρα μπορούν να εμπνεύσουν και να ανοίξουν παράθυρα όταν οι πόρτες έχουν κλείσει» γράφει μεταξύ άλλων η Θεοδώρα Βουτσά και προσθέτει: «Σε σκεφτόμαστε τώρα μπαμπά, οι κόρες σου και οι γυναίκες σου. Φαίνεται σαν να έκλεισε η μεγαλύτερη πόρτα. Ξέρουμε όμως ότι δεν θα είναι για πάντα. Έχεις αφήσει πολύ φως πίσω σου, αρκετό να μας συντροφεύει όλες μας μια ζωή. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας άφησες είναι που μας έδειξες πώς να αγαπάμε τη ζωή, να περπατάμε μπροστά, να στεκόμαστε στην κουίντα- στο σκοτάδι, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, να βρίσκουμε τη δύναμη μέσα μας και να πατάμε με δύναμη στην σκηνή, στο φως, μπροστά στον κόσμο... και να χαμογελάμε! Σ´ αγαπάμε πάντα! Πολύ! Βαθειά!».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Ο πατέρας μου είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Στο σπίτι όμως δε μας άφησε ποτέ να καταλάβουμε τη δύναμή του. Δε μας έλεγε τι να κάνουμε και δε μας έδινε συμβουλές. Είναι... ήταν πολύ διακριτικός μαζί μας.
»Σε περιστάσεις που χρειαζόμασταν την καθοδήγησή του συζητούσε μαζί μας και μας έλεγε τις σκέψεις του πάνω στο θέμα.
Συζητούσε πολύ μαζί μας.
»Καθόμουν απέναντι του στο γραφείο του, η τηλεόραση πάντα να παίζει από πίσω- να υπάρχει πάντα κίνηση, ζωή στο σπίτι.
»Οι καλύτερες συζητήσεις γινόντουσαν στο καμαρίνι. Πήγαινα μαζί του από μικρή. Πήγαινε δυο-τρεις ώρες πριν την παράσταση. Ετοιμαζόταν και μου έδινε τις πιο σημαντικές «πληροφορίες» τόσο απλά, τόσο αβίαστα- όπως όταν έπαιζε στη σκηνή- τόσο φυσικά....
»Πίστευε στην κρίση μας και στον τρόπο που μας μεγάλωσε και μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε εμείς όπως πιστεύαμε καλύτερα την πληροφορία που μας έδωσε. Μερικές φορές τον ακούγαμε… άλλες όχι.
»Η πείρα δεν μεταδίδεται και δεν αγοράζεται. Οι σκέψεις όμως που προέρχονται από την πείρα μπορούν να εμπνεύσουν και να ανοίξουν παράθυρα όταν οι πόρτες έχουν κλείσει.
»Σε σκεφτόμαστε τώρα μπαμπά, οι κόρες σου και οι γυναίκες σου. Φαίνεται σαν να έκλεισε η μεγαλύτερη πόρτα.
»Ξέρουμε όμως ότι δεν θα είναι για πάντα.
»Έχεις αφήσει πολύ φως πίσω σου, αρκετό να μας συντροφεύει όλες μας μια ζωή.
»Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας άφησες είναι που μας έδειξες πως να αγαπάμε τη ζωή, να περπατάμε μπροστά, να στεκόμαστε στην κουίντα- στο σκοτάδι, να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα, να βρίσκουμε τη δύναμη μέσα μας και να πατάμε με δύναμη στην σκηνή, στο φως, μπροστά στον κόσμο... και να χαμογελάμε!
»Σ´ αγαπάμε πάντα! Πολύ! Βαθειά!
»Θεοδώρα
Νίκκο
Σάντρα
Αλίκη
Θεανώ».