Η Ανθή Σαλαγκούδη ξεκίνησε να γράφει ημερολόγιο

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Παρασκευή, 3 Απριλίου σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα. Προσπαθώ να βάζω ως ορόσημο τη Δευτέρα για να οργανωθώ μέσα στη εβδομάδα αλλά πολλές φορές ξεχνιέμαι όσο περνούν οι μέρες... Τώρα θα με ρωτήσεις (και με το δίκιο σου) τι έχω να οργανώσω; Κι όμως, είναι μέρες που αισθάνομαι ότι δεν πρόλαβα να κάνω όλα όσα έχω στο μυαλό μου. Όλα όμως κινούνται γύρω από έναν βασικό άξονα. Τη μαγειρική. Ναι, καλά άκουσες. Εγώ που δεν μαγείρευα ποτέ και άκουγα πάντα τη γκρίνια της μάνας μου να μου φωνάζει στο τηλέφωνο ότι δεν κάνω ένα φαγητό της προκοπής, έχω γίνει πλέον αφοσιωμένη μαγείρισσα. Έχω φτάσει μάλιστα σε τέτοιο σημείο που αναζητώ τις πιο ψαγμένες και υγιεινές συνταγές που κυκλοφορούν. Νομίζω ότι η ενασχόληση με την κουζίνα έχει εξελιχθεί σε μια από τις αγαπημένες μου νέες συνήθειες.
Χτες έκανα γεμιστά αλλά αντί για ρύζι έβαλα μέσα κινόα. Ήξερες εσύ ότι η κινόα είναι μία πλήρης πρωτεΐνη, πλούσια σε ωμέγα3 λιπαρά, κι ότι δεν έχει γλουτένη και χωνεύεται εύκολα; Εγώ πάντως δεν είχα ιδέα.
Ήξερες εσύ ότι για να φτιάξεις banana bread μπορείς να χρησιμοποιήσεις σπόρους chia ως πηκτικό υγρό αντί για αυγά; Κι όμως ισχύει!

Με αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να εκτονώσω τα αποθέματα ενέργειας και παραγωγικότητας από τα οποία έχω περίσσευμα αυτή την περίοδο. Αυτή η μία, μπορεί και δυο, μπορεί και τρεις και τέσσερις ώρες που περνάω στην κουζίνα, είναι οι πιο δημιουργικές στιγμές της καθημερινότητάς μου. Παράλληλα ακούω μουσική, προσέχω με πρωτοφανή περιέργεια τους στίχους κάθε κομματιού και συνθέτω το εκάστοτε συναισθηματικό soundtrack της ψυχοσύνθεσής μου.
Θέλω όμως να μοιραστώ και κάτι άλλο μαζί σου. Δεν νιώθω κανένα αίσθημα ανεπάρκειας μέσα σε αυτό το καθεστώς καραντίνας που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες.

Δεν νιώθω καταπιεσμένες ανικανοποίητες ανάγκες να με στοιχειώνουν μέσα στη μέρα ούτε το αίσθημα της μοναξιάς να γίνεται αφόρητο και βασανιστικό τη νύχτα. Ίσως επειδή καταλαβαίνω ότι η πιο επιτακτική ανάγκη αυτή την περίοδο είναι να μείνουμε σπίτι. Ναι, από την άλλη το σκέφτηκα κι εγώ, μεταξύ μας. Ότι ίσως και να είμαι πιο μοναχικός τύπος από αυτό που θέλω να δείχνω. Μετά όμως το φιλοσόφησα περισσότερο - τόσες ώρες κλεισμένη σε ένα σπίτι έχω και τέτοιου είδους αναλαμπές. Υπάρχουν στιγμές που μου λείπουν πολύ οι γονείς μου. Και η αδερφή μου. Και τα ανήψια μου. Και οι φίλοι μου. Κυρίως οι γονείς μου που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη και έχω συνέχεια την έγνοια τους. Αλλά αυτή η κοινωνική
αποστασιοποίηση, το λεγόμενο social distancing, αρχίζω να πιστεύω ότι έχει και ευεργετικές ιδιότητες πάνω μου. Εκτός από το να βελτιώσω τα μαγειρικά μου skills.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που δε νιώθω συναισθηματικά, διανοητικά αλλά και με τη φυσική μου παρουσία «διασκορπισμένη». Τι εννοώ τώρα, θα μου πεις. Είναι η πρώτη φορά που είμαι me, myself and I, που λένε στο χωριό μου και είμαι καλά. Είμαι η Ανθή και είμαι καλά. Και δεν το λέω για να το ακούσω και να το πιστέψω, αλλά το εννοώ. Ναι, μιλάω κάθε μέρα με τους αγαπημένους μου για να δω αν είναι καλά και μέσα σε αυτό να αυτοσαρκαστούμε για την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε. Ευτυχώς (και το λέω με ένα σφίξιμο στην καρδιά μου) όσο σου γράφω αυτό το κείμενο, δεν είχα -και ελπίζω να μην έχω- κανένα βαρύ περιστατικό στο κοντινό μου και οικείο περιβάλλον από τον παλιο-ιό. Ίσως τότε να σου έγραφα από μια εντελώς διαφορετική οπτική. Πραγματικά όμως δε μου λείπει τίποτα από όλα αυτά τα «υποχρεωτικά» που έκανα στο πλαίσιο της δουλειάς ή στο βωμό της κοινωνικοποίησης. Και όχι, μη μπερδευτείς, τη δουλειά μου την αγαπώ. Το γύρω γύρω όμως καμία φορά μου φαίνεται βαρετό και ανούσιο. Γι' αυτό κι αυτή την περίοδο δεν μπορώ να καταπιέζω τον εαυτό μου για κανενός είδους «επαφή» (τηλεφωνική, οπτικοακουστική, πες το όπως θες) με αλλά άτομα εκτός από αυτά τα οποία πραγματικά λαχταράει η ψυχή μου. Δεν ξέρω αν η «ζημιά» είναι προσωρινή ή αν θα μου περάσει, προς το παρόν πάντως να ξέρεις το απολαμβάνω όλο αυτό.

Ακόμη, διαπίστωσα ότι έχω μια μικρή...διάσπαση προσοχής, γι’ αυτό και μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ και να τελειώσω αυτά τα ρημαδοβιβλία που έχω παρατάξει στο κομοδίνο μου εδώ και μέρες, αλλά οι σκέψεις μου μπαίνουν ξαφνικά από μόνες τους σε μια τάξη. Μέρα με τη μέρα. Ο εγκέφαλός μου συνθέτει, αφαιρεί, προσθέτει και ξεσκαρτάρει πολύ πιο αυθόρμητα και απλοϊκά. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι σχεδόν ανεπαίσθητα τη δική μου συμβολή στις διεργασίες που γίνονται μέσα μυαλό μου. Ναι, ξέρω πάλι περίεργα στα λέω.
Αλλά να σου πω και κάτι άλλο; Γι’ αυτό γράφω σε σένα. Για να μπορώ να στα λέω αβίαστα χωρίς να χρειάζεται να κάνω edit και να ραφινάρω την πραγματικότητα όπως κάνουμε «κρυμμένοι» πίσω από την οθόνη ενός κινητού. Ίσως γι’ αυτό και να κουράστηκα λίγο να επικοινωνώ μέσα από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Γιατί αυτή η ευκολία σ’ αυτού του είδους την επικοινωνία τής προσθέτει πόντους ασημαντότητας. Κι αυτές οι επαφές χαμηλού ρίσκου στις οποίες είναι όλα τόσα ελεγχόμενα και «λουστραρισμένα» να μην είναι ακριβώς αυτό που χρειάζομαι αυτή την περίοδο. Η πραγματική επικοινωνία στον «έξω κόσμο» περικλείει μέσα της μια ευθύνη. Συνομιλείς με τον άλλον και τον κοιτάς στα μάτια. Φλερτάρεις με την ανασφάλεια της έκθεσης. Και αυτό είναι το πιο γοητευτικό κομμάτι στην ανθρώπινη επαφή. Αλλά έχει και τις δυσκολίες του. Λες όταν όλα αυτά τελειώσουν, αγαπητό μου ημερολόγιο, να μπορούμε ξανά να αντιμετωπίζουμε έτσι τις ανθρώπινες επαφές αντί να κρατάμε παράλληλα το κινητό στα χέρια μας και να στέλνουμε διάσπαρτα μηνύματα σε διάφορες κατευθύνσεις; Ποιος ξέρει, θα μου πεις, τι θα γίνει όταν όλα αυτά τελειώσουν. Εδώ δεν ξέρουμε καλά καλά πότε θα τελειώσουν...

Σ’ αφήνω για την ώρα, αγαπητό μου ημερολόγιο. Είναι 6 το απόγευμα και έχω το καθιερωμένο ραντεβού μου με τον κ. Τσιόδρα στην τηλεόραση. Και μετά λέω να αρχίσω να διαβάζω για το λεγόμενο health tech. Λένε ότι αυτό θα μας σώσει και μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στην εύρεση της θεραπείας για τον κορωνοϊό. Ίσως να ασχοληθώ κι εγώ στο μέλλον με μια start up επιχείρηση που να δραστηριοποιείται στον τομέα της «ψηφιακής υγείας» αφού κανείς δεν γνωρίζει τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η κατάσταση στην οικονομία και στις δουλειές μας. Και πού ξέρεις; Ίσως να γίνω μια μέρα σημαντική και σπουδαία σαν τον κ. Τσιοδρα και να σε κάνω περήφανο. Μη δίνεις όμως και πολλή σημασία... Ίσως αυτές να είναι και οι λεγόμενες παρενέργειες του εγκλεισμού. Stay home. Stay safe.