Η Τζένη Μελιτά, ο Σπύρος και το terrier παραμένουν στο Μαρούσι

Μένουμε σπίτι. 3 ψυχές. Ο Σπύρος (το έτερον ήμισυ), η Μπιζού (ένα Yorkshire terrier, που αργά ή γρήγορα θα κυριεύσει τον πλανήτη) κι εγώ. Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα... Μαρούσι (πίσω από το Ολυμπιακό στάδιο), μια βαρετή πολυκατοικία των early 90s, 2 δωμάτια, μία φωτεινή μεγάλη κουζίνα, ένα σαλόνι-καναπές και –ευτυχώς– 2 μπάνια. Δύσκολα τα πράγματα όταν συζεί ένα νέο ζευγάρι και πρέπει να τα φέρει βόλτα με 1 μπάνιο. 

Τώρα, το μαθαίνω καλύτερα το σπίτι μας, μη νομίζεις! Τέσσερα χρόνια στην ίδια πολυκατοικία, υπήρχαν φορές που πάταγα άλλο όροφο στο ασανσέρ από τη ζαλάδα της ημέρας. Τι ραδιόφωνο το πρωί, τι ραντεβού το μεσημέρι, τι χοροί και πανηγύρια το απόγευμα, τι φίλοι το βράδυ. Πού να με δει το έρμο. Το ίδιο πρόγραμμα κι ο Σπύρος. 

Και τώρα οι 3 μας. Ένα νέο ζευγάρι και η Μπιζού μόνο(ι) στο σπίτι. Χωρίς ραδιόφωνα, ραντεβού, χορούς και πανηγύρια. Εντάξει, φίλους έχουμε ακόμα. Έχουμε περάσει από αρκετά στάδια. Ξεκούραση, καναπές, ύπνος στις 4 το πρωί, Netflix (να 'ναι καλά). 

Κι έρχεται εκείνη η άτιμη η στιγμή που αρχίζεις να βαριέσαι την πολλή ξεκούραση. Δεν το περίμενα πότε αυτό από μένα. Με απογοήτευσα, το ομολογώ. 

Και δωσ' του δραστηριότητες! Να ψήσουμε πίτσα, όπως ο Πετρετζίκης, να κάνουμε yoga με την Πετρουλάκη, να πάρουμε όποιον ξέρουμε και δεν ξέρουμε βιντεοκλήση, να φτιάξουμε lego, παζλ 1000 κομμάτια... 10.000 κομμάτια. Ρε κομμάτια να 'χει να περνάει η ώρα. Να κάνουμε κηπουρική, να βάλω πλυντήρια (είμαι στο σημείο που πλένω τα καθαρά τώρα (πάει καλά), να καθαρίσουμε τα ντουλάπια, μέσα στα ντουλάπια, έξω από τα ντουλάπια. Ουφ! 

Μήπως να πάμε έναν περίπατο τη Μπιζού να αναπνεύσουμε; Και αυτό κάναμε. Και έξω έχει άνοιξη και αμυγδαλιές. Σας έχω πει ότι η αμυγδαλιά είναι το αγαπημένο μου λουλούδι; Και πουλάκια κελαηδούν και ίσως να σκέφτονται «Ρε, πού πήγαν όλοι αυτοί οι μ@λ@κ€*;». Και ήταν ό,τι πιο ωραίο, ήρεμο και συνειδητό έχουμε κάνει εδώ και καιρό. Χωρίς καμία βιασύνη, χωρίς deadlines, χωρίς τηλέφωνα να χτυπούν. Πατήσαμε και οι δύο ένα pause. 

Αν με ρωτάς τι κάνουμε αυτές τις ημέρες, θα σου πω ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική. Άλλες μέρες κάνουμε υπομονή, άλλες χαλαρώνουμε, άλλες μαλώνουμε, άλλες κλαίμε, άλλες σκάμε στα γέλια. Ένα είναι σίγουρο, ότι είμαστε και οι 3 ευγνώμονες, που έχουμε ο ένας τον άλλον στο σπίτι μας στο Μαρούσι.