Twiggy: Ένα καθώς πρέπει κορίτσι στην τρέλα των 60s

«Κοίταξα αυτό το πρόσωπο μέσα από τον φακό της φωτογραφικής μου μηχανής κι αυτό το πρόσωπο κοίταξε εμένα. Έμεινα άναυδος. Ακόμα δεν μπορώ να βρω ένα επίθετο για να περιγράψω αυτό το βλέμμα. Ήταν τα μάτια της, η παρουσία της». Ο Barry Lategan ήταν ο φωτογράφος που πρώτος το 1966 σε ένα στούντιο στην Baker street του Λονδίνου απαθανάτισε την 16χρονη τότε Lesley Hornby και εν μέρει είναι υπεύθυνος για το όνομα Twiggy, το «κλαράκι» που έγινε το πρόσωπο της δεκαετίας του ’60 και το πρώτο supermodel στον κόσμο. «Κάποιοι δειλιάζουν μπροστά στην κάμερα, η Twiggy γεννήθηκε μέσα από αυτήν».

Ελαφίσια μεγάλα εκφραστικά μάτια, ανδρόγυνο look, αγγελικό πρόσωπο κι ένας τόσο λεπτός λαιμός, σχεδόν εύθραυστος. Είναι το κορίτσι με την πιο διαχρονική και άφθαρτη στον χρόνο εικόνα στον χώρο της μόδας. Κι όμως ήταν μοντέλο για μόλις τέσσερα χρόνια στη ζωή της. Η Twiggy, όμως, είναι μια μετρ της επανεφεύρεσης του εαυτού της ή, όπως η ίδια λέει χαριτολογώντας, «βγάζω συνέχεια… κλαράκια».

Στα 16 της η μαθήτρια από το Νίσντεν του βορειοδυτικού Λονδίνου έγινε το πρόσωπο μιας ολόκληρης δεκαετίας, παγκοσμίως γνωστή με ένα όνομα. Στα 21 της έγινε η πρωταγωνίστρια της ταινίας του Ken Russell «The Boy Friend» που της χάρισε δύο Χρυσές Σφαίρες. Εμφανίστηκε στη σκηνή του Broadway, ηχογράφησε άλμπουμ, έγινε τηλεπαρουσιάστρια. Στα 60 της άρχισε να σχεδιάζει ρούχα και να δημιουργεί κολεξιόν για το «Marks & Spencer» και το 2019 η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ Β’ της έδωσε τον τίτλο της «Dame Twiggy».

Σήμερα είναι 70 ετών και ακούραστη. Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Το podcast «Τσάι με την Twiggy». Κάθε μεσημέρι παίρνει συνεντεύξεις από τους διάσημους φίλους της, όπως την Joanna Lumley, την Elaine Paige και τον Christopher Biggins και μιλούν «για τα παλιά, τις καριέρες τους, τα παιδικά τους χρόνια και τα πράγματα που κάνουν σήμερα». Η Twiggy ζει στην καραντίνα του Ηνωμένου Βασίλειου και αντιμετωπίζει το lockdown ως μια «ευκαιρία επανεκκίνησης». «Είναι τόσες πολλές οι δυσάρεστες ιστορίες στις ειδήσεις. Ήθελα να κάνω κάτι με ανθρώπους που έχουν να μοιραστούν όμορφες, αστείες και ενδιαφέρουσες ιστορίες», λέει το πρώην εμβληματικό μοντέλο στον Guardian.

Κλεισμένη στο διαμέρισμά της μαζί με τον σύζυγό της, ηθοποιό και σκηνοθέτη, Leigh Lawson, η Twiggy λέει: «Μου λείπει η οικογένειά μου». Τον Φεβρουάριο έγινε γιαγιά για πέμπτη φορά. «Η κόρη μου έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι, το πέμπτο μου εγγόνι. Την κράτησα στην αγκαλιά μου τη μέρα που γεννήθηκε και μετά ήρθε ο Μάρτιος με τον κορωνοϊό. Είμαστε τυχεροί που ακόμα έχουμε ο ένας τον άλλον», σχολιάζει η Twiggy.

Twiggy: Ένα καθώς πρέπει κορίτσι στο swinging Λονδίνο

Ούτε ένα σκάνδαλο, μια ατασθαλία, μια παρέκκλιση, ένα ξέφρενο πάρτι. «Υπήρξα τόσο καθώς πρέπει που καταντούσε βαρετό». Η Twiggy που καθιερώθηκε στα τέλη της χειραφετημένης, ξέφρενης δεκαετίας του ’60 και στο επαναστατικό «swinging» Λονδίνο, αποδομεί την ίδια της την περσόνα. Ξεκαθαρίζει πως δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό του κόσμου των ναρκωτικών και εκμυστηρεύεται: «Η μεγαλύτερη επανάστασή μου ήταν το κάπνισμα, τα τσιγάρα». Υποτυπώδης ήταν η «σχέση» της με το αλκοόλ. «Δεν μου άρεσε. Μεγάλωσα στο Νίσντεν, εκεί πίνουμε τσάι».

Η Twiggy ήταν η μικρότερη από τις τρεις κόρες της οικογένειας Hornby. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια ως μια ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της παρά το γεγονός ότι η μητέρα της, Nell, μπαινοέβγαινε σε ψυχιατρικές κλινικές. «Νομίζω πως με τα σημερινά δεδομένα θα είχε διαγνωστεί ως διπολική», λέει η Twiggy. «Είχα τον καλύτερο μπαμπά στον κόσμο. Λάτρευα και αγαπούσα τον μπαμπά Norman. Ήταν από το Λανκασάιρ. Ήταν λογικός, προσγειωμένος, ήρεμος. Η μαμά μπορεί να ήταν καλά για μήνες ή για χρόνια και ξαφνικά βυθιζόταν σε μια αδιέξοδη κατάθλιψη. Ο μπαμπάς, όμως, ήταν πάντα δίπλα της».

Η αδελφή της Twiggy, Shirley, ήταν κατά 15 χρόνια μεγαλύτερη και ο «βράχος» της. «Όλοι με προστάτευαν. Μόνο όταν μεγάλωσα αρκετά συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο ήταν για τον πατέρα μου να φροντίζει εμάς αλλά και τη διπολική σύντροφο της ζωής του».

Η Twiggy ήταν πολύ δεμένη με τη μητέρα της. «Δεν πήγαινα πουθενά χωρίς τη μαμά. Είναι απίστευτο το πώς εξελίχθηκα και πώς κατέληξα να γίνω αυτό που έγινα γιατί ήμουν ένα απολύτως ντροπαλό και ανασφαλές παιδί. Ποτέ δεν με είχα φανταστεί να κάνω το μοντέλο, την performer στη ζωή μου».

Ωστόσο, η έφηβη Lesley Hornby λάτρευε τη μόδα, είχε αφίσες της Jean Shrimpton, διάσημου μοντέλου των 60s, και των Beatles στο δωμάτιό της. Η άλλη της αδελφή, η Vivien, ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερη. «Ακόμα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα ρούχα που έραβε η Vivien και σκεφτόμουν ότι ήθελα να της μοιάσω».

Η Twiggy λάτρευε το κίνημα των Mods, τη μουσική τους, τα ρούχα με τις μίνι φούστες για τα κορίτσια, τα κουστούμια και τα parka jackets για τα αγόρια, τις βόλτες με τα σκούτερ. Κάθε Σάββατο μπορούσε να συχνάζει στα κλαμπ του Χάροου αρκεί να ήταν πίσω στο σπίτι στις 10:30. «Βλέπαμε τι φορούσαν οι άλλοι Mods και τους αντιγράφαμε. Η επιρροή τους στη δική μου αίσθηση της μόδας ήταν τεράστια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, λίγο πριν με ανακαλύψουν, η Barbara Hulanicki μας έδωσε την ‘Biba’, την μπουτίκ στο Κένσινγκτον που έγινε η εμμονή για κάθε νέο κορίτσι της εποχής. Μέχρι τότε ψωνίζαμε τα ρούχα μας από τα παιδικά ή από το γυναικείο τμήμα των πολυκαταστημάτων».

Το μακιγιάζ ήταν κάτι το απαγορευμένο για τη μαθήτρια στο βορειοδυτικό προάστιο του Λονδίνου. Στα κρυφά με τις φίλες της κάθε Σαββατοκύριακο ήταν η ώρα του makeup. Η Twiggy θυμάται να βάφει τα μάτια της σαν τα μάτια της αγαπημένης της παιδικής κούκλας. Είχε βρει το look της. «Μου έπαιρνε τρεισήμισι ώρες για να πετύχω το μακιγιάζ που ήθελα. Έβαζα τρία ζευγάρια ψεύτικες βλεφαρίδες. Απορώ πώς άνοιγα τα μάτια μου και μετά έκανα τις έντονες μαύρες γραμμές από πάνω. Η αλήθεια είναι ότι το 1966 όταν με τράβηξαν από την ανωνυμία και βρέθηκα στην τρέλα της δημοσιότητας, είχα ήδη το δικό μου look»

Από τον τοίχο του κομμωτηρίου, πρωτοσέλιδη

Η Twiggy ανακαλύφθηκε όταν η συντάκτρια μόδας της εφημερίδας «Daily Express» είδε τις φωτογραφίες του Barry Lategan κρεμασμένες σε ένα κομμωτήριο του Μέιφερ στο Λονδίνο. Από τον τοίχο του κομμωτηρίου, πρωτοσέλιδη: «Αυτό είναι το πρόσωπο του 1966» έγραφαν οι πηχυαίοι τίτλοι της εφημερίδας.

«Μέσα σε έναν μήνα ήμουν σε όλες τις εφημερίδες και δεχόμουν προτάσεις να πάω στο Παρίσι. Εννοείτε ότι μου άρεσε. Το λάτρεψα, ήταν υπέροχα». Την επόμενη χρονιά η Twiggy ταξιδεύει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, και γίνεται ακόμα πιο διάσημη και αναγνωρίσιμη. «Οι Sonny και Cher διοργάνωσαν πάρτι για μένα στο Χόλιγουντ». Θυμάται ότι φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες την έψαξαν για ναρκωτικά. «Νομίζω ότι ήταν δεδομένο για τους συντηρητικούς Αμερικανούς ότι όποιος ερχόταν τότε από το swinging Λονδίνο θα έπρεπε να ήταν κάπως. Αλλά ξέρετε, μάλλον για αυτό επιβίωσα, γιατί ήμουν πάντα καθώς πρέπει και στρέιτ».

Ο κόσμος της μόδας, όπως όλος ο κόσμος του θεάματος, έχει κλονιστεί από τις καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις υπό το πρίσμα και του κινήματος #MeToo. Η Twiggy υποστηρίζει ότι ποτέ δεν βίωσε κάποιο είδος παρενόχλησης, εν μέρει γιατί είχε πάντα δίπλα της τον ατζέντη, τον γκαλερίστα και φωτογράφο, Justin de Villeneuve.

«Ο πατέρας μου είχε δουλέψει στον χώρο του θεάματος και είχε δει πολλά. Μου είχε πει: "Αν είναι να ταξιδεύεις και να πηγαίνεις σε όλα αυτά τα στούντιο, πρέπει να έχεις πάντα κάποιον μαζί σου"». Όσες προσπάθησαν μόνες τους να ανελιχθούν στον χώρο της μόδας ήταν πιο ευάλωτες και απροστάτευτες, σύμφωνα με την Twiggy.

Ο De Villeneuve δεν ήταν απλά ο ατζέντης της Twiggy, ήταν ο σύντροφός της. Γνωρίστηκαν όταν εκείνη ήταν 15 κι αυτός 25 ετών. Αισθάνεται ότι την εκμεταλλεύτηκε; «Δεν μιλάω γι’ αυτό», λέει κοφτά. Ωστόσο, στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε το 1997 η Βρετανίδα έχει γράψει: «Ίσως δεν θα έπρεπε να είχαμε βγει μαζί. Παραήμουν μικρή και παραήταν μεγάλος για μένα». Δεν παραλείπει επίσης να εκφράσει την ενόχλησή της που τα ΜΜΕ παρουσίαζαν όλα αυτά τα χρόνια τον De Villeneuve ως τον δαιμόνιο ατζέντη και την ίδια ως τη χαζή ξανθιά.

Βαρέθηκα το μόντελινγκ

«Δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα τέλος με τις πασαρέλες και τις φωτογραφίσεις. Απλά γνώρισα τον Ken Russell, τον σκηνοθέτη. Είχαμε βγει για μεσημεριανό και εμφανίστηκε με τον Paul McCartney. Κάθε κορίτσι είχε έναν αγαπημένο Beatle και ο δικός μου ήταν ο Paul. Τρία χρόνια πριν ήμουν σε συναυλία του και τσίριζα μαζί με τα άλλα κορίτσια. Και ξαφνικά βρέθηκα στο ίδιο τραπέζι με τον πιο διάσημο σκηνοθέτη στην Αγγλία και με το ίνδαλμά μου. Έπρεπε να δείχνω φυσιολογική και ενδιαφέρουσα».

Ο Russell έγινε ο «μέντοράς» μου. «Περνούσα ώρες σπίτι του βλέποντας ταινίες μαζί με τη σύζυγό του και μια μέρα μου πρότεινε να γίνει η πρωταγωνίστρια στο δικό του μιούζικαλ» (σ.σ. το «The Boy Friend»). Η Twiggy έκανε μαθήματα χορού και φωνητικής για έναν χρόνο. «Θα ήμουν χαζή αν απέρριπτα αυτήν την πρόταση».

Μετά ήρθε το θέατρο. «Στις ταινίες δεν είχα θέμα με την κάμερα, την είχα συνηθίσει μετά από τέσσερα χρόνια ως μοντέλο. Αλλά η σκηνή του Broadway μπροστά σε 2.000 θεατές κάθε βράδυ ήταν μια εμπειρία τρομακτική» [...] «Ήταν όμως ό,τι καλύτερο είχα κάνει μέχρι τότε και μου έδειξε ότι μπορούσα να γίνω κάτι παραπάνω από ένα μοντέλο».

Οι αναλογίες 32-23-32 καθιέρωσαν την Twiggy ως το πρότυπο της ανορεξικού μοντέλου στην πασαρέλα. Η Kate Moss είναι η «διάδοχος» της Twiggy στα 90s, ένα μοντέλο που επίσης καθόρισε τη μόδα της εποχής της. Είναι και οι δύο φίλες, είναι και οι δύο από το Ηνωμένο Βασίλειο, έχουν και οι δύο κατηγορηθεί ότι ώθησαν τη βιομηχανία της μόδας σε ακραίες καταστάσεις αδυναμίας. Πώς αισθάνεται η ίδια η Twiggy ως πρότυπο της λιπόσαρκης ομορφιάς; «Δεν νομίζω ότι η βιομηχανία της μόδας θα ξεφύγει ποτέ από την εικόνα του ανορεξικού μοντέλου. Είναι άδικο να επωμίζονται τα μοντέλα την ευθύνη. Ήμουν κι εγώ πάρα πολύ αδύνατη, αλλά αυτό ήταν το φυσικό μου».  

Τι θα έλεγε η Twiggy σε μια 16χρονη που ονειρεύεται σήμερα μια καριέρα στη μόδα: «Καν' το, δοκίμασέ το και απόλαυσέ το. Εγώ αυτό έκανα. Και ποτέ δεν κοίταξα πίσω λέγοντας μακάρι να μην είχα γίνει η Twiggy».