Γυναίκα συναρμολογεί έπιπλο — © Pexels/ Cottonbro

Lifestyle

Πειράζει που δεν έχω ιδέα από «Do it Yourself»;

Γράφει στο κούτελό μου «μαραγκός»;

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη σιχαίνεται το DIY (Do It Yourself) και εξηγεί γιατί

Πόσο μου τη σπάει η ιδέα του «Do it yourself», δεν περιγράφεται. Γράφει στο κούτελό μου «μαραγκός»; «Παντοκολλητής»; «Συναρμολογητής ηλιθίων πραγμάτων»; Γιατί αν γράφει κάτι τέτοιο, δεν είναι δικό μου το κούτελο…

Πριν χρόνια, αγόρασα μια ντουλάπα, χωρίς να καταλάβω ότι θα μου την έφερναν σε θρύψαλα και θα έπρεπε να την συναρμολογήσω. Ήταν ένα από τα λάθη που διαπράττουν μόνον άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από έπιπλα: όταν ένα έπιπλο πουλιέται σε εξευτελιστική τιμή, λίγο να γνωρίζεις από βέσπα την ψυλλιάζεσαι τη δουλειά – το έπιπλο είναι φτιαγμένο από παλιά σουβέρ, από οδοντογλυφίδες, από σαπρόφυτα ή από άλλο υλικό, και φτάνει στα χέρια σου ως υλικό. Δεν σε νοιάζει τι υλικό είναι, και κατά πόσον πρόκειται για νοβοπάν, πλαστικούρα ή οξιά. Σε νοιάζει όμως που θα έχεις το υλικό (μαζί με βίδες, παξιμαδάκια, καρφάκια και κονταράκια) απλωμένο επί μέρες μέσα στο σπίτι σου με την κρυφή ελπίδα ότι θα ξυπνήσεις ένα πρωί και θα το δεις να συναρμολογείται από μόνο του…

Τέτοια θαύματα συμβαίνουν εξαιρετικά σπάνια και ίσως μόνον σε παλιές ταινίες με τον Τομ Χανκς: η ντουλάπα έκλεισε τρείς εβδομάδες σε κατάσταση «χύμα ξύλα» στο πάτωμα, μέχρι που εμφανίστηκε ανυποψίαστος φίλος να πιεί καφέ. Ίσως κάτι να υποψιαζόταν, μια και επέμενα στην πρόσκλησή μου μέχρι να πει ήμαρτον. Ίσως να υποψιαζόταν ότι τον είχα φωνάξει με τόση επιμονή επειδή ήθελα να του δώσω λεφτά, ντολμαδάκια ή το τζιν μπουφάν του. Πάντως ήρθε. Και του έχωσα ένα κατσαβίδι στο χέρι. Και, με κόπο, ιδρώτα, κι άλλο ιδρώτα, τη συναρμολόγησε τη ρημάδα τη ντουλάπα. Και η ντουλάπα βρίσκεται ακόμα εδώ, λίγο στραβοχυμένη (έλειπε ένα ξύλο), ωστόσο χρήσιμη (στέκεται σχεδόν όρθια).

Αλλά αν δεν είχα περάσει μεγάλη φάση της ζωής μου κάνοντας παρέα με άτομα «που πιάνει το χέρι τους»… αν δεν υπήρχε ένα αμαρτωλό πλην όμως τσακίρικο παρελθόν να με σώσει… η ντουλάπα θα ήταν ακόμη πλίνθοι-κέραμοι, και θα είχε σκοτωθεί κόσμος σκοντάφτοντας απάνω στα «υλικά» της.

Το κακό με τα do it yourself είναι ότι απευθύνονται σε άτομα που δεν έχουν συνήθως λεφτά να αγοράσουν ακριβά, άρα κομπλέ, έπιπλα, και σε γυναίκες που δεν αγοράζουν «καλά» έπιπλα επειδή δεν βγάζουν αρκετά λεφτά: ακούγεται σεξιστικό, ίσως είναι κιόλας, αλλά ισχύει. Παρά το γεγονός ότι απευθύνονται σε γυναίκες, απαιτούν έναν ή έναν λόχο άντρες για να τα ρημαδο-φτιάξει: καμία από τις γυναίκες που ξέρω δεν έχει άνεση με το κατσαβίδι και ελάχιστες γνωρίζουν τι είναι το γαλλικό κλειδί, αν υπάρχει, ή αν είναι γερμανικό με ψευδώνυμο. Εδώ που τα λέμε, και οι άντρες γνωστοί/φίλοι δεν πάνε καλύτερα. Πάντως την ικανότητα να συναρμολογούν μπούρδες την αναπτύσσουν, (όταν την αναπτύσσουν), λόγω κοινωνικο-οικογενειακής εκπαίδευσης, συνήθως οι

άντρες, μαζί με την ικανότητα να χάνουν το τηλεκοντρόλ και τις δεξιές τους κάλτσες. Σίγουρα είναι κάτι που «στο μαθαίνει η οικογένεια και η κοινωνία», και σίγουρα όταν μάθαινα σταυροβελονιά στο σχολείο οι συμμαθητές μου πριόνιζαν σανιδάκια, που ήτανε πιο «ανδρική» δουλειά. Αλλά συνήθως αν δώσεις ένα Μπλακ-εν-Ντέκερ σε άντρα χειροτέχνη, το χειρίζεται καλύτερα από ότι αν το δώσεις σε έναν άλλον άντρα άσχετο, πχ καλλιτέχνη, ή σε μια αντίστοιχα άσχετη γυναίκα, η οποία απλώς το βάζει κάπου να μη φαίνεται. Το sexual stereotyping δεν ισχύει πάντα: έχω φίλο γκέη που πιάνει το χέρι του (γνωστός και ως «γκέη με Μπλακ-εν-Ντέκερ») κι όταν ιδροκοπάει πάνω από διαλυμένα ράφια μετατρέπεται σε Alpha-male, στο τσακ να βγάλει μούσι στο σβέρκο. Βρίζει με εντελώς ανδρικό τρόπο («μη σε γ…σω παλιόπραμα») και μόνον όταν τελειώσει με την συναρμολόγηση επανέρχεται στην γκεη-οσύνη του («κούκλα την έκανα μωρή τη ραφιέρα!»)

Θα έπρεπε τουλάχιστον τα do it yourself να έχουν απάνω σαφείς οδηγίες: «πόσοι άντρες χρειάζονται για να με φτιάξουν, ή πόσες γυναίκες όχι από τις φίλες μας που να είναι εκπαιδευμένες στις κατασκευές» και «πόσες εργατο-ώρες απαιτούνται για να συναρμολογηθώ εγώ το έπιπλο». Οι οδηγίες είναι σαν το Κοράνι – ατέλειωτες. Με μία ποιητική ασάφεια ως προς το που είναι το πάνω και που το κάτω, με μια σουρεαλιστική διάθεση ως προς το που πάνε τα βιδάκια στο ένα σακουλάκι και που τα παξιμαδάκια στο άλλο σακουλάκι, σε αφήνουνε ξεκρέμαστη να κοιτάς το χάος. Ναι, υπάρχουν τρυπούλες – αλλά είναι πάρα πολλές! Υπάρχουν ράφια, αλλά δεν αντιστοιχούν ούτε με τις τρυπούλες ούτε με τα σακουλάκια. Υπάρχει έλεος, αλλά δεν το έχουμε πρόχειρο…

Το ότι κάποιοι από τους φίλους μου είναι χειροτέχνες με σώζει μερικές φορές. Το ότι κάποιοι από αυτούς δεν θέλουν να με δούνε ούτε ζωγραφιστή, μου κάνει ζημιά. Την μεγαλύτερη ζημιά την κάνει η μετέπειτα τάση μου, προς άντρες-γυναίκες, φίλους-φίλες πάρα πολύ ενδιαφέροντα άτομα και με βάθος, αλλά χωρίς ταλέντο στην συναρμολόγηση πραγμάτων: αν εξαιρέσουμε τον ένα φίλο με τη ντουλάπα, όλοι οι υπόλοιποι πάνε μαζί με όλες τις υπόλοιπες – δεν μπορούν να καρφώσουνε πρόκα σε σανίδα, ούτε πινέζα σε κοντραπλακέ, πόσο μάλλον να συναρμολογήσουν ένα φτωχό ντουλαπάκι, μια μίνι ραφιέρα, ένα σκαμπώ, έστω.

Τέλος πάντων, ο καθένας μας ζει με τις επιλογές του. Και με έπιπλα σε δόσεις, τα οποία περιμένουν έναν άντρα, γκέη ή στρέητ, ή μια (άλλη) γυναίκα που δεν είναι ανάμεσα στις φίλες μου δυστυχώς αλλά πιάνει το χέρι της, να έρθει να τα μετατρέψει σε 200 ενωμένα εργοστάσια …ή να τα πετάξει από το παράθυρο.