Billie Eilish: Τα τρολ και η υστερία της πολιτικής ορθότητας

Όλα ξεκίνησαν όταν, πριν λίγες μέρες, η Daily Mail δημοσίευσε μία φωτογραφία της Billie Eilish που ξεσήκωσε θύελλα σχολίων και δηλητηριώδους κριτικής από τα τρολ στα social media, τέτοια ώστε ανάγκασε τη 18χρονη Billie να απαντήσει μπροστά σε όλο αυτό το body shaming που υπέστη.

Η λεζάντα της φωτογραφίας, με αριστοτεχνικά «αθώο» τρόπο, σχολίαζε ότι «η 18χρονη μουσικός εντοπίστηκε να κυκλοφορεί στους δρόμους του Λος Άντζελες φορώντας ένα μπεζ φανελάκι με ασορτί σορτς, εντελώς ξένα με τα πάντα φαρδιά μοντέρνα ρούχα που φοράει συνήθως».

Η φωτογραφία δείχνει την Billie, με το μόνιμο κουλ-βαριέμαι-ύφος της, να φοράει στενό φανελάκι, φαρδύ σορτς φόρμας και (επειδή έχει χιούμορ) πλαστικές παντόφλες Yeezy της adidas με καφέ κοντά καλτσάκια Gucci.

Άγνωστο Αντικείμενο
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι ο τίτλος τονίζει με κεφαλαία γράμματα ότι η Billie εμφανίστηκε ΧΩΡΙΣ τα συνηθισμένα της φαρδιά, υπερμεγέθη ρούχα. Δηλαδή, κοιτάξτε την. Έτσι κι αλλιώς, η εμμονή της Daily Mail και πολλών άλλων εντύπων και sites, πάντα έχει να κάνει με ένα αόρατο «Μα κοίτα την τι φοράει» που πλανιέται στον αέρα. Δεν τη θέλουν, είναι φανερό. Τη σέβονται απλώς και μόνο επειδή έγινε εκατομμυριούχος μέσα σε ένα χρόνο. Σιωπούν επειδή τη δέχτηκαν οι μεγάλες φίρμες της αγοράς. Αλλά ΔΕΝ την αντέχουν – και αυτό, η Billie, το πληρώνει σιγά-σιγά και με βαρύ τίμημα: το σαρδόνιο ξεγύμνωμά της που, ορίστε, τώρα, παρουσιάστηκε η ιδανική ευκαιρία. Το «αμάρτημά» της είναι ότι φαίνεται να έχει μεγάλο στήθος και λίγη κοιλιά. Ναι, είναι ένα χυμώδες σώμα. Και αυτό είναι νορμάλ, ανόητε.

Στα social φυσικά ξέσπασε πόλεμος, κυρίως μετά από ένα σχόλιο κάποιου, ότι: «Μέσα σε δέκα μήνες, η Billie Eilish απέκτησε σώμα 30χρονης και βάλε, μαμάς που πίνει κρασί». Δηλαδή το είδος της γυναίκας γύρω στα 40 που έγινε πλέον μαμά και έχει παρατήσει το σώμα της σε «απολαύσεις», όπως το να πίνει κρασί τα βράδια και, ατημέλητη, να είναι κολλημένη στα social media.

Η Billie Eilish απάντησε στο bullying ανεβάζοντας στο Ιnstagram της ένα βίντεο από το TikTok της μπλόγκερ Chizi Duru η οποία εκλιπαρεί να «νορμαλοποιηθούν τα νορμάλ σώματα». Το είδαν 67 εκατομμύρια ακόλουθοι της Eilish και φυσικά οι διάφορες Daily Mail που συνέχισαν την ιστορία παρατηρώντας την αδηφάγα.

Η μπλόγκερ στο βίντεο λέει: «Πρέπει να δεχθείτε επιτέλους σαν φυσιολογικά τα αληθινά σώματα, οκ; Η κοιλιά είναι φυσιολογικό πράγμα. Τα στήθη κρεμάνε, ειδικά αν θηλάσεις μωρό. Το Instagram δεν είναι η αλήθεια».

Πιο πριν, στις αρχές του 2020, η Billie Eilish άρχισε να νιώθει δυσφορία με αυτό το θέμα. Στις συνεντεύξεις της τη ρωτούσαν συνέχεια για αυτό. Απαντούσε αμυνόμενη για κάτι που δεν ήξερε ότι είναι λόγος να την πυροβολούν.

Στην πρώτη της συναυλία που έδωσε στο Μαϊάμι, έκανε ένα στιλιζαρισμένο σχόλιο επάνω στο θέμα των ρούχων της. Νωρίτερα, σε συνεντεύξεις της είχε πει ότι φοράει φαρδιά ρούχα για να αποσπάσει την προσοχή από το σώμα της επειδή «το μισεί». Σκληρό να το λέει μία 17χρονη μικρή που, με αυτή την εύθραυστη ψυχοσύνθεση είχε ξαφνικά να αντιμετωπίσει ένα υστερικό πλήθος θαυμαστών, δημοσιογράφων, δημοσιοσχετιστών και CEOs. Είναι αστείο αλλά, το πρώτο πράγμα που μάθαμε για την Billie, ήταν ότι η εταιρεία της προσπαθούσε να της αλλάξει λουκ για να μην εμφανίζεται με τα τρία νούμερα μεγαλύτερα ρούχα που της άρεσε να φοράει. Την ήθελαν λολίτα, πιτσιρίκα έτοιμη να δείξει σάρκα, ποπ ντίβα, τα κλασικά. Ευτυχώς η Billie ήταν ανένδοτη – αν και, μέσα σε λίγο καιρό, δέχτηκε να μπούνε φίρμες επάνω σε αυτά τα θεόρατα ρούχα της. Οκ, το έκανε αλλά τους συμπεριφέρθηκε και όπως τους άξιζε.

Σε εκείνο το σχόλιό της στη συναυλία της στο Μαϊάμι, στο διάλειμμα του σόου, προβλήθηκε ένα βίντεο στο οποίο η ίδια, αναφερόμενη στο θέμα, άρχισε να γδύνεται σιγά-σιγά, ψιθυρίζοντας με το γνώριμο υποχθόνιο γρύλλισμά της: «Έχετε άποψη για τις απόψεις μου, για τη μουσική μου, για τα ρούχα μου, για το σώμα μου. Μερικοί άνθρωποι μισούν αυτά που φοράω. Μερικοί άνθρωποι τα επαινούν. Μερικοί άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για να ντροπιάζουν άλλους. Μερικοί τα χρησιμοποιούν για να ντροπιάζουν εμένα. Αλλά νιώθω ότι συνέχεια με παρακολουθείτε και τίποτα από όσα κάνω δεν περνάει απαρατήρητο. Κι έτσι, ενώ νιώθω το βλέμμα σας, την απόρριψή σας ή τον αναστεναγμό ανακούφισής σας. Εάν ζούσα έτσι δεν θα μπορούσα ποτέ να κινηθώ. Με θέλετε να είμαι πιο μικροκαμωμένη; Πιο αδύναμη; Πιο μαλακή; Πιο ψηλή; Θέλετε να σωπάσω; Οι ώμοι μου μήπως σας προκαλούν; Μήπως το στήθος μου; Μήπως είμαι το στομάχι μου; Οι γοφοί μου; Με το σώμα αυτό γεννήθηκα. Δεν το θέλετε; Εάν φοράω κάτι που είναι άνετο, τότε δεν είμαι γυναίκα. Εάν κρύβω τις δίπλες στο σώμα μου, τότε είμαι τσούλα. Ακόμα κι αν δεν έχετε δει το σώμα μου, το κριτικάρετε, μαζί κι εμένα. Γιατί; Βγάζουμε συμπεράσματα για τους ανθρώπους ανάλογα με το μέγεθός τους, αποφασίζουμε ποιοι είναι και τι αξίζουν. Αν φοράω πιο πολλά, αν φοράω πιο λίγα, ποιος αποφασίζει ποια είμαι; Τι σημαίνει αυτό; Η αξία μου βασίζεται μόνο στην αντίληψή σας; Ή μήπως η γνώμη σας για μένα δεν είναι ευθύνη μου;». Και λέγοντας αυτά στο βίντεο, βυθίζεται σε μία λίμνη μαύρης λάσπης.

Αν η Billie Eilish που, μόνο μέσα σε ένα χρόνο με το πρώτο της στούντιο άλμπουμ σάρωσε τα charts παγκοσμίως με έξι απανωτά hits, εντυπωσίασε τους μεγαλύτερους σταρ του χώρου της, κέρδισε πέντε βραβεία Grammy, δύο American Music Awards, τρία MTV Video Music Awards και ένα Brit Award, τραγουδάει το τραγούδι των τίτλων του νέου φιλμ του Τζέιμς Μποντ και έχει μεγάλες μάρκες πολυτελείας να υπογράφουν τα «εκκωφαντικά» υπερμεγέθη, πολύχρωμα ρούχα της, όπως η Gucci, η Burberry και η Louis Vuitton, αν αυτή η κοπέλα δέχεται ντροπιαστικά σχόλια για το σώμα της, καταλαβαίνουμε όλοι τι ισχύει για τις «κοινές θνητές», τα κορίτσια που τολμούν να ξεφύγουν από το size 0.

Εδώ και 10 χρόνια περίπου, από τότε που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποφάσισαν να δικάζουν οποιονδήποτε πέφτει στα δόντια τους και να δημιουργούν παλιρροϊκά κύματα μίσους, πολλές φορές και χωρίς κανένα λόγο, μόνο για να περάσει η μέρα καταβροχθίζοντας κάποιον που την επόμενη θα τον έχουνε ξεχάσει, βγήκε πρώτη και καλύτερη η βιομηχανία της μόδας να υπερασπιστεί τα plus size κορίτσια. Ίσως γιατί στο όνομα αυτής της Μόδας, πολλές έφηβες εδώ και δεκαετίες λιμοκτονούν, υποσιτίζονται, παθαίνουν νευρώσεις, ταλαιπωρούνται από anorexia nervosa, ζουν ένα συνεχές άγχος να μην πάρουν ούτε ένα γραμμάριο παραπάνω γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουν να μοιάσουν στα ινδάλματα - μοντέλα που γίνονται δεκτά στο fashion pack και στις πασαρέλες. Στην πραγματικότητα αυτό που τις αγχώνει είναι ότι δεν θα γίνουν ποτέ δεκτές στην παρέα των cool-kids του σχολείου και υποστούν το bullying εναντίον της υπέρβαρης. Χωρίς φυσικά να είναι υπέρβαρες. Έχοντας απλώς ένα κανονικό σώμα.

Η Μόδα βιάστηκε να δείξει, με ελαφρώς ξινισμένη μούρη, ότι δέχεται το diversity, τη διαφορετικότητα «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Έτσι, μεγαλόθυμες executives πρακτορείων μοντέλων άρχισαν να βάζουν στους καταλόγους τους και τον ισοδύναμο, όσο το δυνατόν μίνιμουμ, αριθμό από plus size μοντέλα για να δείξουν ότι αφουγκράζονται τις επιταγές της εποχής. (Η μοντερνιτέ του βέβαια, προς το παρόν αφήνει έξω κάθε άλλο τύπο αγοριών, πέρα από τα οστεώδη, αγόρια-παράξενα πουλιά που βγάζουν στις πασαρέλες τους).

Η πονηρή τους σκέψη ήταν ότι, με τα plus size μοντέλα, θα ανοίξει και η αγορά σε μεγαλύτερο εύρος καταναλωτών. Αλλά αυτό είναι απλώς ένα αστείο: καμία μπουτίκ ακριβής φίρμας δεν έχει φιλικό περιβάλλον για ένα στρουμπουλό κορίτσι. Από την ψυχρή διακόσμηση και τα video wall με τις όρθιες-σανίδες μοντέλα, μέχρι το κατεψυγμένο μισό χαμόγελο της πωλήτριας, όλα δείχνουν την έξοδο σε όποια τολμήσει να έχει παραπάνω κιλά ή ένα απλό, κανονικό σώμα. Παράδειγμα: ο Alaia βγάζει ζώνες με μία μόνο τρύπα. Είναι ένας μικρός, συμβολικός τρόπος να δείξει η Μόδα τι γνώμη έχει για όποια τολμήσει να χρειαστεί και δεύτερη τρύπα (προς τα έξω) στο ζωνάρι της. Ακόμα κι αν μπουν στον κόπο οι στιλίστες και οι πωλήτριες να ψάξουν ρούχα plus size για κάποια πελάτισσα, η συμπεριφορά είναι καταδικαστική: αυτό δεν σας κολακεύει – αυτό δείχνει τις ατέλειές σας. Με άλλα λόγια, πρέπει να σε βάλουμε στο κρεβάτι του Προκρούστη μέχρι να έρθεις στο size που θέλουμε.

Για τα στρουμπουλά κορίτσια, ακόμα κι αν τα χλιδάτα περιοδικά τους αφιερώνουν κάποιο εξώφυλλο (συνήθως σε «ειδικά τεύχη», σε αφιερώματα, σε γιορτές κ.λπ.), όλα μοιάζουν να λένε «απλώς ξεφύγαμε γιατί έχουμε αφιέρωμα στην πολιτική ορθότητα και θέλουμε πολλά views στα κοινωνικά δίκτυα. Μόλις περάσει το Thanksgiving, ας πούμε, μην ανησυχείτε, θα ξαναγυρίσουμε στα γνωστά μας μεγέθη και στερεότυπα».

Δεν τη θέλουν, είναι φανερό. Τη σέβονται απλώς και μόνο επειδή έγινε εκατομμυριούχος μέσα σε ένα χρόνο.

Τα τηλεοπτικά reality μόδας (τέλος πάντων) έχουν την ίδια «ανοιχτόμυαλη» τακτική, όχι μόνο στην ελληνική τηλεόραση αλλά και παγκοσμίως. Μέσα στην ομάδα πρέπει να βάλουν την κλασική χοντρούλα η οποία είναι χωρίς συζήτηση αναλώσιμο υλικό, τη φορτώνουν με υπερθετικά ουρλιαχτά και «συγκλό» και περίπου μόλις αρχίζει το σκληρό reality, στο 3ο με 4ο επεισόδιο τη διώχνουν γιατί «θέλει ακόμα δουλίτσα μέχρι να γίνει μοντέλο». Μπορεί οι ίδιοι να μην της λένε τίποτα κατάμουτρα, αλλά αφήνουν τη δουλειά να την κάνει ο συρφετός των social media. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές «μόδας» γίνονται trending topics στα κοινωνικά μέσα κατά τη διάρκεια προβολής του κάθε επεισοδίου, γιατί εκεί πλέον, ανώνυμα και αφιονισμένα, ο καθένας μπορεί να πει τα πάντα. Και, στη χειρότερη περίπτωση, να υπάρξει κάποιο μικρό thread από άλλους, λίγους, που θα προσπαθήσουν να υπερασπιστούν το θύμα. Το ίδιο γίνεται και με κάθε άλλη διαφορετικότητα, οι οποίες επιλέγονται σαν να γίνεται κάστινγκ για την Πινακοθήκη των Ηλιθίων: η χοντρή, η ξανθιά, ο γκέι, ο βλάχος, η τσιγγάνα, ο σφίχτης, ο ηλικιωμένος κλπ. Εκεί που δεν φαίνεται να έχουν περιορισμό στις θέσεις εργασίας είναι στους κάγκουρες, αρσενικούς και θηλυκούς, που απηχούν ακριβώς και το κοινό που θα τους παρακολουθήσει και θα σχολιάσει στα σόσιαλ.

Κάπως έτσι έχει αρχίσει και το Χόλιγουντ να ενδίδει σε ένα «τεράστιο εύρος» των επιλογών σε χαρακτήρες, εθνικότητες, μεγέθη, χρώματα, επιλογές και εικόνες, απλώς και μόνο δείχνοντας ότι όλα τα αντιμετωπίζει μέσα από τον τρόμο προς την «πολιτική ορθότητα» της παντόφλας, ευτελίζοντας ακόμα περισσότερο τις επιλογές αυτές. Είναι το ίδιο καρικατούρα το κάστινγκ μίας χοντρούλας έφηβης που κλαίει στο δωμάτιό της τρώγοντας σοκολατάκια γιατί δεν έχει καβαλιέρο για το prom night (στο τέλος φυσικά τη συνοδεύει ο καλός και όμορφος της τάξης, με την ίδια να λάμπει μέσα σε ένα επιμελημένα στιλιζαρισμένο φόρεμα που δηλώνει «και οι παχιές μπορούν να φορέσουν ταφτά»), το ίδιο καρικατούρα με το να έχεις ένα all-black cast για να πεις μία απλή, καθημερινή ιστορία. Το ίδιο καρικατούρα και το να πεις μία ιστορία γκέι ενηλικίωσης και να προσλάβεις μόνο γκέι ηθοποιούς για τους ρόλους, ακόμα κι εκείνους των στρέιτ μπαμπά και μαμάς.

Το ίδιο προσποιητή και αδιανόητη είναι η επιβολή στους κανονισμούς της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αμερικής της απασχόλησης αριθμών επί τοις εκατό, ανθρώπων διαφορετικών επιλογών, χρώματος, καταγωγής κλπ. Κάθε ταινία, πρέπει πλέον να έχει στην ομάδα παραγωγής της συγκεκριμένα ποσοστά γκέι, λεσβιών, έγχρωμων, αφροαμερικάνων, ασιατοαμερικάνων κλπ. Ακόμα πιο αδιανόητη είναι η κατάργηση των Βραβείων Ανδρικού και Γυναικείου Ρόλου, προς μία μόνο κατηγορία, αυτήν της Ερμηνείας, για να μη διαταραχθεί η βιοποικιλότητα της σόουμπίζνες.

Σε αυτούς τους τρελούς καιρούς ήρθε η Billie Eilish, κάνοντας την πρώτη γενναία πράξη στην καριέρα της, να βγει στο δρόμο του Λος Άντζελες, με τα ρούχα που νιώθει άνετα σαν να βάζει τον πρώτο όρο στο επόμενο συμβόλαιό της: θα είμαι νορμάλ. Ούτε plus size, ούτε ντυμένη σαν αντίσκηνο, ούτε λολίτα, ούτε βαμπιρέλα. Θα είμαι ακριβώς όσο νιώθω. Κοιμηθείτε με αυτό.