Όταν οι σταρ ετοιμάζονται να απογειωθούν

Μια φορά κι έναν καιρό, τα ταξίδια με το αεροπλάνο ήταν «μεγάλη υπόθεση». Mια μαγική εμπειρία, ασυνήθιστη, σχεδόν εξωπραγματική. Μια φορά κι έναν καιρό, τα ταξίδια με το αεροπλάνο ήταν για τους λίγους και εκλεκτούς. Ένα αεροπορικό εισιτήριο ήταν τόσο ακριβό, όσο και η ίδια η ιδέα μιας «βόλτας πάνω από τα σύννεφα», απόδειξη του κοινωνικού και οικονομικού στάτους όσων τα απολάμβαναν και, είτε «business», είτε «pleasure», η στυλιστική εικόνα των «θαμώνων» στον έλεγχο των εισιτηρίων ήταν ανάλογη του ξεχωριστού αυτού προνομίου. Καλομαθημένοι στην άνεση και την πολυτέλεια περιπλανητές του κόσμου, οι κύριοι ταξίδευαν ντυμένοι με το καλό τους κοστούμι και τα καλογυαλισμένα τους παπούτσια, οι κυρίες με τα ψηλοτάκουνα, τα ταγιέρ με τη γούνα στο γιακά, τις πέρλες στο λαιμό και επιμελημένα χτενίσματα κάτω από όμορφα καπέλα. Οι βαλίτσες, έργα τέχνης, φτιαγμένες από ακριβά υλικά και με έμφαση στη λεπτομέρεια. Οι καμπίνες των αεροπλάνων θύμιζαν λόμπι 5αστερου ξενοδοχείου. Ακριβά κρασιά, αστακός και φουα γκρά ικανοποιούσαν τις «λιγούρες» στα 30.000 πόδια. Η εμπειρία του ταξιδιού ξεκινούσε από τις σκάλες του αεροπλάνου. Ήταν το ίδιο το αεροπλάνο. 
Μια φορά κι έναν καιρό τα αεροδρόμια έδιναν το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό στίγμα κάθε δεκαετίας. Και μπορεί από το κάποτε μέχρι το σήμερα, από τη χρυσή εποχή της Pan Am στις «λόου κοστ» αεροπορικές εταιρείες, να έχουν αλλάξει πολλά, υπάρχει κάτι που μένει σταθερό και αμετάβλητο. Η εμμονή κάποιων να αναπαράγουν τη χαμένη αίγλη των αεροπορικών ταξιδιών προβάλλοντας τη δική τους (με στυλ μοναδικό).

Marlon Brando, αεροδρόμιο Ορλί, Παρίσι, 1959 @Roger Viollet via Getty Images

Dolly Parton, Χίθροου, Λονδίνο, 1976 @Bettmann

Joan Collins, Χίθροου, Λονδίνο, 1989 @Dennis Stone/Shutterstock

«Come Fly With Me: Flying in Style». Σε ένα ταξίδι που ξεκινάει 60 χρόνια πριν… με αεροπλάνο, η φωτογράφος των Ρόλλινγκ Στόνουνς and creative director Τζόντι Πέκμαν φωτογραφίζει το dress code των αεροδρομίων όπως το επέβαλαν τα είδωλα που αγαπήσαμε. Μετατρέποντας τα αεροδρόμια σε μια ακόμα δική τους «σκηνή», οι πλούσιοι και διάσημοι μπαινοβγαίνουν στις πύλες αφίξεων/αναχωρήσεων επιδεικνύοντας την πιο ζηλευτή πτυχή της ζωής τους, την ευκαιρία σε ατελείωτα αεροπορικά ταξίδια. Ο χρόνος σταματά στο check-in, οι προβολείς ανάβουν κι εκείνοι περπατούν ξανά σε ένα νοερό κόκκινο χαλί, σε μια νοερή πασαρέλα που φτάνει μέχρι τις σκάλες των αεροπλάνων. Από τον Μάρλον Μπράντο στην Τζόαν Κόλλινς, από τις θρυλικές Supreme στον Τζάστιν Μπίμπερ, από τον Πρινς και τον Τζάγκερ, στην Ντόλυ Πάρτον, από τον Μοχάμεντ Άλι στη Μάιλι Σάιρους, 114 σελίδες ταξιδιωτικών ενσταντανέ αμίμητου στυλ, ανοίγουν χαραμάδες για να ρίξεις κλεφτές ματιές στη ζωή και τις συνήθειες των celebrities, δημιουργώντας παράλληλα ένα φωτογραφικό χρονογράφημα έξι δεκαετιών ιστορίας της μόδας.  
«Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε ένα αεροδρόμιο, αλλά δεν τις κυνήγησα, δεν τις επιδίωξα, προέκυψαν εντελώς τυχαία», θα πει η Πέκμαν, που μισεί τα ταξίδια με αεροπλάνο και μάλιστα φοβάται πολύ τα αεροπλάνα, κάτι που κάνει ακόμη πιο συναρπαστική τη «συγκυρία». Πάντα όμως τη γοήτευε, όπως λέει, ο τρόπος που αυτοί οι άνθρωποι κινούνταν μέσα σε ένα αεροδρόμιο. Ο αέρας τους, η προσμονή στα πρόσωπά τους… τις περισσότερες φορές ξέρουν πως κάποιος θα τους φωτογραφίσει και είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς επιλέγουν να παρουσιάσουν τον εαυτό τους στην κάμερα, σε αυτό το κλικ που κρατά κλάσματα του δευτερολέπτου. Χορογραφίες εκτελεσμένες με ακρίβεια για ένα παγκόσμιο κοινό…
Κάποιοι το παρακάνουν, ακριβώς επειδή υπολογίζουν στην εμφάνιση των παπαράτσι, κάποιοι απλά γιατί η «περίσταση το απαιτεί», όπως παλιά. Λάμψη, αναγνωρισιμότητα… χρήμα. «Μεγάλη υπόθεση». Σε κάποιες φωτογραφίες καταλαβαίνεις την ανάγκη των εικονιζόμενων να φωτογραφηθούν, το ήθελαν, το αγαπούσαν, το περίμενα, το αποζητούσαν και πόζαραν με την ίδια χάρη είτε μπροστά από μια θάλασσα φωτογράφων ή στην κάμερα κάποιου θαυμαστή. Οι θρυλικές Supreme προσγειώνονται στο Χίθροου του Λονδίνου το 1965 ντυμένες με γούνες, ταγιέρ και τακούνια-παπαγαλάκια. Η Ντόλι Πάρτον σηκώνει επιδεικτικά το πόδι της σε μια χορευτική φιγούρα προς την κάμερα («μπρίο» που σπάνια βλέπεις σε ένα αεροδρόμιο). Η πάντα κομψή Τζόαν Κόλλινς στέκεται αυτάρεσκα δίπλα στα «μπαγκάζια» της - ολόκληρη την ταξιδιωτική σειρά της Louis Vuitton - σήμα κατατεθέν της ταξιδιωτικής πολυτέλειας - και ένας υπέρκομψος Μάρλον Μπράντον προσγειώνεται στο Παρίσι, τα γυαλισμένα παπούτσια, το μαύρο κοστούμι και η καμπαρντίνα κάνουν την κορμοστασιά του πιο επιβλητική. Φιγούρες εξόφθαλμα αταίριαστες, αλλά και τόσο ενδιαφέρουσες, στο χαοτικό φόντο των αεροδρομίων.
Κάποια στιγμή θα εμφανιστούν κι εκείνοι που κάνουν το «επιμελώς ατημέλητο» τάση ή απλά προτιμούν να κινούνται εκτός εμβέλειας, να μπερδεύονται με το πλήθος (ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές). Ένας συνεσταλμένος Μικ Τζάγκερ με φθαρμένο παλτό που συνοδεύει μια εξίσου «καθημερινή» Μάριαν Φέιθφουλ και ο Πωλ ΜακΚάρτει με τη γυναίκα του Λίντα, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και θα υπάρχουν πάντα και εκείνοι που θα γλιστρούν βιαστικά κι αθόρυβα στις αχανείς αίθουσες των μεγάλων αεροδρομίων κρύβοντας με κάθε τρόπο το αφρόντιστο «εγώ» τους, προκειμένου να αποφύγουν τις κάμερες. Τα πρόσωπα δε φαίνονται, αλλά ξέρεις ποιοι είναι. Κι εκείνοι το ξέρουν ότι το ξέρεις. Δεν είσαι ποτέ προετοιμασμένος να συναντήσεις μια διασημότητα στο αεροδρόμιο και σίγουρα δε συναντάς κάθε μέρα (πια) ανθρώπους ντυμένους με γούνες ή τακούνια ή ακριβά κοσμήματα ή υπερπολυτελή «μπαγκάζ» με το λογότυπο εμβληματικών οίκων μόδας. Και όταν θα συναντήσεις, δεν μπορείς παρά να κρατήσεις για πάντα τη στιγμή.   

The Supremes, Χίθροου, Λονδίνο, 1965 @Evening Standard / Stringer

Mick Jagger και Marianne Faithfull, London City, 1969 @William Lovelace / Stringer

Naomi Campbell, αεροδρόμιο Le-Bourget, Παρίσι, 1998 @Bertrand Rindoff Petroff/Getty Images

Μια φορά κι έναν καιρό τα αεροπορικά ταξίδια ήταν για λίγους. Σήμερα δεν είναι. Σήμερα είναι για όλους. «Δεδομένο». Μια διαδικασία ρουτίνας, βαρετή θα την έλεγες, δε μετράει, από-προς, διάλεξε προορισμό, λεπτά μαύρα γράμματα στην υδρόγειο, τα πιο απίθανα μέρη στον κόσμο είναι απλά «τόσες» ώρες μακριά. Οι στιλιστικές επιλογές σου προσαρμόστηκαν στο δεδομένο και αυτονόητο. Τζιν, φούτερ, και αθλητικά παπούτσια… ο επιβάτης στη θέση 9C μασουλάει κρακεράκια, πίνει καφέ και ενίοτε… κοιμάται όρθιος. 
«Καθηλωμένοι» στο έδαφος για περισσότερο από έναν χρόνο, γυρίζουμε πίσω στο χρόνο, δεκαετίες πίσω, και ονειρευόμαστε από την αρχή την ομορφιά, την ελευθερία, τη μαγεία, τη γοητεία και την περιπέτεια των αεροπορικών ταξιδιών, όπως έκαναν εκείνοι που δεν είχαν το προνόμιο να τα ζήσουν. Οι αχανείς αίθουσες των αεροδρομίων φαντάζουν ως ένας ακόμη μαγικός προορισμός. «Έλα να ταξιδέψουμε» (με στυλ αυτή τη φορά). Ξεφυλλίζεις το βιβλίο και αναθεωρείς τις στιλιστικές σου επιλογές για την «πρώτη» σου, επόμενη επιβίβαση, γιατί ξέρεις πως η εμπειρία είναι μοναδική, πρωτόγνωρη και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζεις. Σαν να είχες μόλις καταφέρει να αποκτήσεις ένα πολυπόθητο εισιτήριο της PanAm για να πετάξεις πρώτη φορά πάνω απ’ τα σύννεφα…   

Come Fly With Me: Flying in Style, by Jodi Peckman, Rizzoli USA