Τhird Place: Σκανδιναβικά κεραμικά στην οδό Απόλλωνος

Ανήκει στην τυχερή γενιά που είχε την ατυχία να ζει την πρώτη δεκαετία της ενήλικης ζωής της μέσα στις αλλεπάλληλες κρίσεις: από τη μεγάλη οικονομική κρίση στα capital controls κι από κει στην πανδημία, η Κατερίνα Παπαποστόλου άλλαζε ρόλους και στόχους χωρίς όμως να μετακινείται πόντος από την ηθική της, το εκρηκτικό της χιούμορ και την αισθητική της. Το ταλέντο της έγκειται στις λέξεις, να τις κάνει κείμενα, να τις κάνει εικόνες. Προσφάτως, το ταλέντο της επεκτάθηκε και περιλαμβάνει τη δημιουργία εικόνων. Έτσι, εκτός από Style Editor στο Harper’s Bazaar τα τελευταία 5 χρόνια, ασχολείται και με την επικοινωνία και το στήσιμο του id σε fashion, κυρίως, brands αλλά και με το buying για το Third Place, το καφέ του οποίου είναι συνιδιοκτήτρια του μαζί με τον σύζυγό της, Μιχάλη Τσουμάνη.
Τυχερή η γενιά που αντέχει να γαλβανίζεται από κρίσεις, να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται και να δημιουργεί όπως και να ‘χει. «Ασχολούμαι μονίμως με διάφορα πράγματα και αλλάζω συνεχώς ιδιότητες και αν και σκάω κάποιες στιγμές και λέω "Γιατί εγώ να μην μπορώ να χαλαρώσω και να ασχοληθώ με ένα μόνο πράγμα", η αλήθεια είναι πως μάλλον ισχύει αυτό που μου είπε κάποτε μια ψυχολόγος: μόνη σου δημιουργείς συνεχώς νέες υποχρεώσεις γιατί αυτό είναι το μοτίβο στο οποίο αισθάνεσαι άνετα», και με αποστόμωσε. Οπότε, μάλλον δεν μπορώ αλλιώς», θα μου πει. Δεν θα μπορούσα να τη φανταστώ καθηγήτρια Φυσικής ή ερευνήτρια, πάντως, καθώς αυτές ήταν οι πρώτες της σπουδές. 
Καθόμαστε στις κερκίδες του Third Place, του καφέ που από το 2019 που άνοιξε, έφερε έναν νέο αέρα στο κέντρο, όχι μόνο με τους speciality καφέδες αλλά κυρίως με τον επαναπροσδιορισμό της φιλοξενίας που πέτυχε. Τα κεραμικά με τις δωρικές γραμμές και τις απροσδόκητες καμπύλες και τα φανταστικά χρώματα, βρίσκονται γύρω μας. Κανάτες, βάζα, μπωλ, δίσκοι και κούπες αλλάζουν ρόλους και πρωταγωνιστούν ως μικρά έργα τέχνης: μια κανάτα γίνεται βάζο, σ ΄ένα μπωλ μπορείς να απιθώσεις φρούτα, λαχανικά, τα lego του παιδιού ή τίποτα απολύτως.«Η ιδέα ήταν να δημιουργήσω μια συλλογή πραγμάτων που θα τοποθετούνται επάνω σε ένα τραπέζι, από τις κούπες και τα πιάτα μέχρι ένα βάζο, ένα κηροπήγιο, έναν δίσκο. Γύρω από ένα τραπέζι νιώθω πως στήνουμε όλη μας τη ζωή τελικά, οπότε το tabletop δεν οφείλει να είναι εξαίσιο; Το κομμάτι των σκανδιναβικών objects δεν υπήρχε στην Αθήνα. Θεωρώ ότι τα αντικείμενα είναι τα σύγχρονα γλυπτά, θέλω ακόμα και όταν δεν χρησιμοποιούνται γι΄ αυτό που έχουν σχεδιαστεί να στέκονται στον χώρο σαν μικρά, καθημερινά έργα τέχνης. Τρελαίνομαι για scouting και επί χρόνια συνέλεγα σκανδιναβικές, κυρίως, εταιρείες που αποθεώνουν την τέχνη των διακοσμητικών αντικειμένων και του tableware. Με ενδιέφερε πολύ να μην έχουν ξαναέρθει στην Ελλάδα και μέχρι στιγμής αυτό συμβαίνει και μας τιμούν ιδιαιτέρως εταιρείες όπως η Raawii, που πωλείται στο πωλητήριο του MoMA ή οι Cooee και Kristina Dam που φιγουράρουν στα ωραιότερα σκανδιναβικά σπίτια του κόσμου να βρίσκονται στο Third Place. Και εύχομαι αυτό να είναι μόνο η αρχή». 

Η αγάπη σου και η ενάσχολησή σου με τη μόδα είναι γνωστές. Πόσα κοινά και πόσα διαφορετικά έχει το design;
Τα θεωρώ όλα κομμάτια του ίδιου παζλ. Κάθε φορά παθιάζομαι και με κάτι άλλο και όλο αυτό κάνει κύκλους. Στην εφηβεία ήταν η αρχιτεκτονική, μετά ήρθε η μόδα, τώρα το interior design. Για εμένα η αισθητική είναι ζωτικής σημασίας. Δίνει νόημα στα πάντα, δημιουργεί ένα περιβάλλον συνεχούς ανάπτυξης του πνεύματος και προσωπικά αυτή την καλλιέργεια τη θεωρώ ένα απ τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Πραγματικά, δεν βρίσκω διαφορές μεταξύ της μόδας και του design, νιώθω πως αλληλοσυμπληρώνονται και ότι είναι αδύνατον να υπάρξουν ως μονάδες. 
Τι σημαίνει μόδα για σένα;
Να τοποθετείσαι χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις. 
Ποιον ροκ σταρ, ζωντανό ή νεκρό, θα ήθελες να είχες ντύσει; 
Χωρίς καμία σκέψη… τον David Bowie. Το πολυπόθητο gender blending που επιχειρούν οι σχεδιαστές εδώ και χρόνια -και ορθώς το πράττουν κατ’ εμέ- το έφθασε σε ένα επίπεδο που δύσκολα αγγίζεται. Πραγματικά, δυσκολεύομαι να βρω μεγαλύτερο είδωλο στυλιστικά, και ειδικά «σκάβοντας» λίγο πιο βαθιά και αναζητώντας τους λόγους του gender fluid στυλ του δεν μπορώ παρά να θεωρώ πως τάραξε συθέμελα τη μόδα και όρισε την πραγματική έννοια της αυτοέκφρασης μέσω του στυλ.
Σε ποιανού τη ντουλάπα θα ήθελες να κάνεις επιδρομή; 
Στης Bianca Jagger. Τα 70s για εμένα, αν και για πολλούς ισχύει ακριβώς το αντίθετο, είναι αποκάλυψη. Και είναι σε κάθε έκφανσή τους, από τη μόδα και τα αξεσουάρ μέχρι το interior design. Προσωπικά, δεν θεωρώ αποκαλυπτικό το New Look των 50s, αλλά την απελευθερωμένη, πολλές φορές υποβόσκουσα σέξυ διάθεση των 70s. Η συνύπαρξη άνεσης και αισθησιασμού είναι έκδηλη σε καθετί, και αυτό νιώθω πως είναι ένα «ιδανικό» attitude για την καθημερινότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Δες τι γίνεται τον τελευταίο χρόνο στη μόδα και στο design. Όλα πρέπει να είναι easy και slow, αλλιώς «δεν βγαίνει». Τα έπιπλα των 70s μοσχοπωλούνται στα vintage shops γιατί είναι η απόλυτη ισόρροπη έκφραση γειωμένης αλλά παράλληλα τολμηρής, puffed σιλουέτας που σε «αγκαλιάζει», χωρίς, όμως, να θυσιάζει σπιθαμή απ το design της, απ την ταυτότητά της. 
Ποια είναι τα αγαπημένα σου λουλούδια; 
Οι βουργουνδί σχεδόν μαύρες, τουλίπες, οι παιώνιες και οι πολύχρωμες νεραγκούλες, οι παιώνιες των κοινών θνητών, όπως τις αποκαλώ εγώ, από τους φανταστικούς λουλουδοπώλες των λαϊκών αγορών. 
Έχεις κάποιο αγαπημένο coffee table book; 
Κατά διαστήματα κολλάω με ένα συγκεκριμένο coffee table book. Τα συλλέγω μανιωδώς και σχεδόν δεν θέλω να τα αγγίζουν. Το τελευταίο μου crush είναι ένα limited edition art book, το «Ωοτοκία» του Γιώργου Λάνθιμου για τη συλλογή Gucci Cruise 2020 με μια προσωπική αφιέρωση-ευχή του στην πρώτη σελίδα που ελπίζω πάντα να ακολουθώ. 
Έχεις κάποιο motto;
Έχω τους στίχους του ποιήματος «Όσο Μπορείς» του Καβάφη που απ΄ τη στιγμή που τους πρωτοδιάβασα ένα αξημέρωτο βράδυ έχουν σφινωθεί στο μυαλό μου και τους ανασύρω κάθε φορά που «ξοδεύομαι» στην υπερανάλυση. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». 
Ποια είναι η πιο πολύτιμη συμβουλή μόδας που ακολουθείς; 
Να προσαρμόζεις τις τάσεις στο προσωπικό σου στυλ και να μην εμπιστεύεσαι τα δήθεν it κομμάτια που σε έναν χρόνο θα τα δεις παντού ως πολύ κακές απομιμήσεις. Πιστεύω ότι το μελετημένο design έχει αξεπέραστη γοητεία και μακρά διάρκεια.
Ένας χρυσός κανόνας για να είσαι καλός φίλος; 
Υπάρχουν πολλά προφανή που οφείλει να έχει ένας καλός φίλος, αλλά εγώ θα πω να είναι «εκεί», παρών/παρούσα κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά και να μην μεταβιβάζει τα όσα του εκμυστηρεύονται στον άλλον φίλο και στον άλλον φίλο γιατί στην τελική, όχι, δεν είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. 
Ποια συμβουλή θα έδινες στον 15χρονο εαυτό σου;
Να αποβάλλει το σύνδρομο του καλού παιδιού (μεγάλο κατάλοιπο της ελληνικής κοινωνίας και δη στην επαρχία) και κατ’ επέκταση όλα τα ενοχικά σύνδρομα που σε καταδιώκουν σαν επακόλουθα αυτού και να ακούει πολύ προσεκτικά την καρδιά του. Εκείνη μόνο χτυπάει στους ρυθμούς των ονείρων. 
Ποια είναι η μεγαλύτερη πολυτέλειά σου;
Τα ταξίδια στο εξωτερικό, τα ιστορικά mid-century έπιπλα που έχω αρχίσει να συλλέγω και το fine dining με τον σύζυγό μου. 
Πώς διαχειρίζεσαι την απόρριψη στη δουλειά; 
Γενικά διαχειριζόμουν τις απορρίψεις, κάθε είδους, υπερδραματικά. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, όλο αυτό το δράμα του «Γιατί σε εμένα;» με οδηγεί πάντα στο να ξεδιαλύνω την ομίχλη και να βρίσκω το πιο «στα μέτρα μου» επόμενο βήμα. Νιώθω ότι μεγαλώνοντας έχω αποδεχτεί ότι όλο αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου και δεν θα αλλάξει ριζικά, έχω συμφιλιωθεί μαζί του. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι μου αποκαλύπτεται σε μικρές δόσεις η ουσία της ζωής. Το παλεύω πολύ να μην με αγγίζει η απόρριψη γιατί η αλήθεια είναι ότι το «ό,τι γίνεται είναι για καλό» είναι σοφή κουβέντα. 
Ποιο θα ήταν το ένα αξεσουάρ που θα επέλεγες; 
Από συναισθηματικής, και σχεδιαστικής βέβαια, άποψης, το δαχτυλίδι που μου ζήτησε ο Μιχάλης να φοράω για πάντα, aka χαλαρή πρόταση γάμου, το οποίο είναι του αγαπημένου μου σχεδιαστή κοσμημάτων Νίκου Κούλη. Από πρακτικής άποψης, ένα οποιοδήποτε ζευγάρι παπούτσια απ΄ όσα με λύσσα αγοράζω. 
Καφές, φαγητό, ποτό, αντικείμενα. Πόση σημασία έχει η κατηγορία και ποια τα κριτήρια επιλογής;  
Σημασία έχει η ιδέα, το concept, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Το βρίσκω ασφυκτικό να πρέπει να είσαι ένα μόνο πράγμα, είτε αυτό αφορά την επαγγελματική σου ιδιότητα είτε το είδος του μαγαζιού σου. Η ιδέα για το Third Place δεν ήταν αυτή ενός καφέ. Ήταν αυτή ενός χώρου ανάπτυξης σχέσεων, συνεργασίας, εξέλιξης σε κάθε τομέα και επίπεδο. Νιώθουμε υπερήφανοι που επάνω στα τραπέζια μας σχεδιάστηκαν διπλωματικές εργασίες τελειοφοίτων της Αρχιτεκτονικής που βαθμολογήθηκαν με 10. Που μερικοί απ τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες έκαναν συζητήσεις επί των συζητήσεων με συνεργάτες τους για τα επόμενα έργα τους. Είναι αλήθεια όλα αυτά, δεν είναι λόγια μάρκετινγκ. Και όλα αυτά έγιναν ήσυχα, δεν ακούστηκαν παραέξω, γι αυτό αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να τα κάνουν εκεί. Είχαμε μια ιδέα και την υπηρετούμε. Θα είμαι ειλικρινής, χρήματα στην τσέπη δεν μπήκαν απ’ όλο αυτό. Ακόμη τουλάχιστον, μπορεί και να γίνει, δεν το αποκλείω. Αλλά μας άνοιξε τους ορίζοντες και μας γέμισε φίλους. Αυτό είναι το μόνο κριτήριο για εμάς και για ό,τι επιλέγουμε να πωλείται ή να πραγματοποιείται μέσα στο Third Place. Η παρέκκλιση απ το όνειρο μπορεί να φέρει τζίρο, τότε όμως σίγουρα παύει να υπάρχει το όνειρο. 

Ο χώρος σας φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε έναν πολυχώρο στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ποια είναι τα όνειρά σας για αυτό;
Να τον ανακαλύπτουν και να αντιλαμβάνονται την ουσία του όλο και περισσότεροι ντόπιοι. Ξέρεις, μας έλεγαν συνέχεια στην αρχή «μοιάζετε με μαγαζί του Βερολίνου με τις κερκίδες», «Είναι σαν να είστε κάπου στην Κοπεγχάγη». Και ο Μιχάλης έλεγε, «Όχι, μοιάζουμε σαν να είμαστε στην Αθήνα». Γιατί το λίγο πιο conceptual να το θαυμάζουμε απλώς και να νιώθουμε πως μόνο στο εξωτερικό φτουράει; Εμείς εδώ, τι είμαστε; Η Αθήνα είναι μια τόσο ιδιαίτερη πρωτεύουσα που δεν έχει ανάγκη να μοιάζει με καμία άλλη. Είναι αυτή που είναι και της αξίζουν πολλοί απελευθερωμένοι χώροι που δεν χρειάζεται για να αποκαλούνται, για παράδειγμα καφέ, να έχουν μόνο τραπεζοκαθίσματα το ένα δίπλα στο άλλο και να δίνουν φαγητό και καφέ με το τσουβάλι. 
Είναι η Αθήνα μια ανοιχτή κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα που αντέχει Third Places;
Νομίζαμε ότι είναι πολύ πιο ανοιχτή. Και δεν το λέω γιατί εμείς είμαστε μόνο οι προχωρημένοι και οι άλλοι τελικά δεν είναι. Όχι, σε καμία περίπτωση. Εννοώ ότι όπως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη σαν κοινωνία να δεχτούμε με άνεση ένα ομοφυλοφιλικό ζευγάρι στο δίπλα τραπέζι, έτσι δεν είμαστε έτοιμοι και για ένα μαγαζί-χώρο που δεν ακολουθεί ένα συγκεκριμένο, επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Πηγαίνουμε εκεί που σχηματίζονται ουρές απ έξω, δεν εξερευνούμε, ενώ στο εξωτερικό εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που αναζητούμε το «ψαγμένο». Θα σου πω μια ωραία ιστορία. Ανέβασε μια κοπέλα όταν ανοίξαμε ένα στόρι στο Ίνσταγκραμ με όλα τα design σημεία του χώρου εντός πλάνου και έγραψε «Αυτή η μάστιγα του και καλά ευρωπαϊσμού». Πες μου, πόσο υποκριτικό και αστείο συνάμα είναι να είσαι σε αυτό το μαγαζί απλά για να είσαι, γιατί μόλις άνοιξε και είναι hot και να θεωρείς μάστιγα το ευρωπαϊκό design των «αποστειρωμένων» γκρι κερκίδων, όταν φωνάζεις πως είσαι Ευρωπαία. Ή να λες για τους νέους φούρνους που ήρθαν τώρα τελευταία και στην Αθήνα ότι κάνουν επίτηδες μικρή παραγωγή για να φαίνονται συνεχώς sold out και πως αυτά είναι τεχνάσματα μάρκετινγκ, όταν εσύ ο ίδιος πας και στέκεσαι μισή ώρα στην ουρά για ένα προζυμένιο ψωμί. 
Οι αγαπημένοι σου σχεδιαστές και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο.
Ο Pierre Paulin για τα έπιπλα-σύννεφα, ο Vik Muniz για την ψυχαναγκαστική τέχνη του, η Simone Bodmer-Turner για τα κεραμικά γλυπτά της, ο Alessandro Michele για την ευφυέστατη εφαρμογή της Αναγεννησιακής τέχνης στη σύγχρονη μόδα.
Πόσο εύκολο είναι να συνεργάζεσαι με τον άνδρα σου και πώς λύνετε τα θέματά σας;
Οι περισσότεροι είπαν να μην το τολμήσουμε. Εμείς, προς το παρόν, δεν το μετανιώνουμε ούτε στιγμή. Πολύ απλά, έχουμε χωρίσει τα πόστα. Εγώ δεν είχα καμία εμπειρία στο κομμάτι της εστίασης, ο Μιχάλης, από την άλλη, μεγάλωσε μέσα σε αυτή. Αν προσπαθήσω να το προσδιορίσω κάπως, εκείνος είναι η λειτουργία, η ρεαλιστική πλευρά της επιχείρησης, εγώ είμαι η επικοινωνία, η εικόνα, η ρευστή ιδέα. Θέματα είναι λογικό να προκύπτουν, και φυσικά προκύπτουν και σε εμάς, το κόλπο θεωρώ πως είναι τότε να εμπιστεύεσαι την εμπειρία και το vision του καθενός στο αντίστοιχο κομμάτι.
Αγαπημένα ταξίδια στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αναμνήσεις και γεγονότα που σε σημάδεψαν.
Στην Ελλάδα δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα τη Σαντορίνη και δεν αναφέρομαι, προφανώς, στην τουριστική πλευρά της. Είναι ένα ενεργειακό νησί που με συγκλονίζει και νιώθω πως με προκαλεί και με προσκαλεί συνεχώς. Στο εξωτερικό, η Ιταλία και συγκεκριμένα η Τοσκάνη είναι σαν τη Γη της Επαγγελίας για εμένα. Η Λούκα, για παράδειγμα, είναι μια πόλη τόσο απόκοσμη που δεν μπορώ να βγάλω απ το μυαλό μου ότι σε κάθε βήμα στα έρημα σοκάκια της, ήδη από το σούρουπο, ένιωθα πως στ' αλήθεια μπορεί αυτή η πόλη να είναι η είσοδος για έναν άλλον κόσμο. Ο μύθος λέει πως πούλησε την ψυχή της στο διάολο για να παραμείνει ανέπαφη στον χρόνο και αλήθεια το πιστεύω. Ιδανικό σενάριο θα ήταν να μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα στα δυο αυτά σημεία του χάρτη, να γράφω ατελείωτα και να κάνω μια τέχνη με τα χέρια μου. 

Τη νέα σειρά κεραμικών που μπορείτε να βρείτε στο e shop και στο καφέ της οδού Απόλλωνος.
https://thirdplace.gr