«Είμαι παραπάνω από ένα σώμα», το βίντεο μιας 17χρονης

Είμαι παραπάνω. Παραπάνω από ένα σώμα, από μια σφριγηλή επιδερμίδα, από ένα αψεγάδιαστο δέρμα. Για να πω την αλήθεια, δεν υπάρχει αψεγάδιαστο δέρμα κι αυτός είναι πιθανότητα ο ορισμός του: είναι το υφαντό που σκεπάζει, που υπογραμμίζει και φωτίζει τις εμπειρίες μας. Ουλές, σημάδια εκ γενετής, εκ προμελέτης κι εν ψυχρώ, ραγάδες, ρυτίδες είναι τα μικρά ορόσημα που μας ορίζουν.

Είμαι παραπάνω από ένα σώμα. Με το τραγούδι του δεκαεννιάχρονου Jordan Suaste «Body», η Λήδα Καμπερίδη, μαθήτρια της Δευτέρας Λυκείου δημιούργησε με μια Nikon D5600 ένα βίντεο γεμάτο ευαισθησία και λυρισμό. Σώματα, κοντινό σε σώματα που αγαπούν, αγαπιούνται, κρύβονται κι αποκαλύπτονται, φοβούνται και τολμούν. Ένα βίντεο που μιλάει μέσα από εικόνες για τη μοναδικότητα του σώματος και για τις πληγές που δεν είναι εμφανείς: την πληγή του bullying που μέσα από τα ψηφιακά μέσα μεγιστοποιείται σε αστραπιαίο χρόνο, την αποδοχή, την ελευθερία έκφρασης και την αυτοδιάθεση. «Ήθελα οι άνθρωποι που θα το δουν να νιώσουν ότι δεν έχουν ατέλειες: έχουν πάνω τους και μέσα τους σημάδια που τους κάνουν να διαφέρουν και αυτό είναι το υπέροχο την υπόθεσης», μου λέει η Λήδα. «Οι άνθρωποι που το είδαν συγκινήθηκαν και το υποστήριξαν με όλη τους την καρδιά. Αυτό ήθελα να πετύχω. Η διαφορετικότητα είναι η ομορφιά και βρίσκεται παντού: από ένα σημάδι γέννησης μέχρι τον λόγο ενός ανθρώπου».

Μια γενιά που ενηλικιώνεται ανάμεσα σε καραντίνες, που μεγάλωσε μέσα σε οικονομικές κρίσεις. Που ζει την εφηβεία με την ενοχοποίηση του φιλιού, του φορέα του ιού. Κι όμως, να, η τέχνη αντιστέκεται. Η Λήδα μεγάλωσε μέσα στην τέχνη. Από πάρα πολύ μικρή ηλικία έκανε μαθήματα μουσικής, από τα 6 ξεκίνησε και μαθήματα πιάνου. «Άρχισα να ζωγραφίζω έχοντας ως κίνητρο τη μαμά μου (η ηθοποιός Αγγελική Δημητρακοπούλου), η οποία μετατρέπει σε τέχνη ό,τι αγγίζει, κάτι που θαύμαζα πολύ. Μου άρεσε να βλέπω τον μπαμπά μου (Ορέστης Καμπερίδης, ηχολήπτης, γιος του ηθοποιού Δημήτρη Καμπερίδη) στο στούντιο να ασχολείται με το μοντάζ και τον ήχο, με ηρεμούσε. Κάποια στιγμή ζήτησα από την μητέρα μου να πάρω μια κάμερα με άσχετη αφορμή. Άρχισα να τραβάω τον εαυτό μου να ζωγραφίζει στους τοίχους του δωματίου μου. Το έντιτινγκ ήταν το καλύτερό μου καθώς συνδύαζε όλα όσα με χαρακτηρίζουν: τη ζωγραφική, το μοντάζ, τη φωτογραφία και τη μουσική».

Η δημιουργία του βίντεο δεν ήταν εύκολη. «Κάναμε τέσσερα 12ωρα γυρίσματα και πολλές ώρες στο edit», θα μου πει. Παράλληλα, ήταν μια πρόκληση να βρει και πρωταγωνιστές. «Κάποιοι παρεξηγούνταν όταν τους το πρότεινα. Στην αρχή τρόμαξα, δεν ήξερα πως να τους το προτείνω για να μην φανεί προσβλητικό. Όσα παιδιά όμως συμμετείχαν, ήταν πολύ συνεργάσιμα και με βοήθησαν πολύ. Δεν πίστευα ότι ήταν κάτι σούπερ ουάου. Μόλις ανέβηκε όμως, το κινητό μου βομβαρδίστηκε από ειδοποιήσεις και μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά είχε εκατοντάδες likes. Eιχα σοκαριστεί». Δυο εβδομάδες μετά, οι δηλώσεις της Λατινοπούλου ήρθαν κουτί: ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος με τα λόγια της κι έτσι στο βίντεο της Λήδας βρήκαν ανακούφιση χωρίς λόγια. «Ήμουν πολύ ντροπαλό και συναισθηματικό παιδάκι και με πείραζαν τα κακά σχόλια. Από πολύ μικρή ηλικία είχα βιώσει τι σημαίνει μπούλινγκ. Ως παιδάκι με κοροϊδεύαν πολύ συχνά για τα γόνατά μου, στα οποία είχα ψωρίαση, κάτι το οποίο δεν μπορώ να ελέγξω ούτε να αλλάξω».

«Trust you, why don't I just trust you» τραγουδά ο Suaste όσο το βίντεο προχωρά και τα σώματα γίνονται ένα. Η οικειότητα, η ανάγκη να αγγίξουν και να αγγιχτούν, η αθωότητα της εξερεύνησης. Είναι η αποδοχή που αναζητούν. «Η βία οφείλεται στον φόβο», στον φόβο να εκτεθείς, να αποκαλύψεις αυτό που εσύ θεωρείς το τρωτό σου σημείο. Όμως ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι κεφαλαιώδης: «ξεκινά από την οικογένειά σου κι εμπλουτίζεται στη συνέχεια από το σχολείο και την κοινωνία», μου λέει η Λήδα που στα 17 της και με όχημα το βίντεο φέρνει στο φως τα σκοτεινά μονοπάτια της εφηβείας για να μην φοβάται κανείς. Τα δικά της όνειρα αφορούν την τέχνη: Καλών Τεχνών ή Κινηματογράφο κ έπειτα να φύγει στο εξωτερικό «για να βρω το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου».

Στο βίντεο συμμετείχαν:
Editing: Λήδα Καμπερίδη, Νικόλας Γεωργακόπουλος

Φαίδρα Καμπερίδη, Νικόλας Γεωργακόπουλος, Θοδωρής Ρουμπάνης, Αθηνά Τσάκου, Διονύσης Κωνσταντόπουλος, Νικόλας Σκρίνος, Βάσω Δέμου, Παναγιώτης Ρετσάς, Γεωργία Σφέτσιου, Εύη Θάνου, Τατιάνα Ανδριώτη, Δήμητρα Τσακιρακάκη, Μυρσίνη Βασίλα, Ιωάννα Τσώμου, Άννα Αριανούτσου, Άννα Βελησσαρίου, Σοφία Μπαλλά, Γιάννης Περάκης, Τζαννής Μαρινάκης, Γιώργος Ξυδάτος, Σοφία Κάσση, Κατερίνα Κανελοπούλου, Γιώργος Καραχάλιος, Άγγελος Ουνγκουρεάνου, Νίκη Κιόσογλου, Νίκη Κοτσικοπούλου, Λώρα Νιανιάκα, Δήμητρα Καισίδη, Μυρτώ Δημητρακοπούλου, Δήμητρα Αναγνώστου, Δημήτρης Νέλλος, Αντριάνα Ζηργάνου, Κατερίνα Μπιλιλή-Παναγιωτοπούλου, Ειρήνη Χατζηκωνσταντή, Ανέστης Σπυρέλης.