Από τη Ρώμη με αγάπη, Παζολίνι..

Παίρνω μια ανάσα από τα θέματα της μόδας μου και τα κοχύλια που θα είναι το επόμενο άρθρο και γράφω για λίγο τέχνη, μυστήριο και Ρώμη.

Με αφορμή την αναδρομική έκθεση-ρετροσπεκτίβα, προς τιμήν του Πιερ Πάολο Παζολίνι, που έχει ξεκινήσει ​στη Ρώμη από τον Απρίλιο και ​είναι προγραμματισμένη να συνεχιστεί σε Βερολίνο και Παρίσι μέχρι το τέλος του χρόνου, μου ήρθε μία απίστευτη έμπνευση να ψάξω για την προσωπικότητα του, τη ζωή του, τη φιλμογραφία αλλά και το μύθο της απίστευτα δημιουργικής του πορείας.

Αν και εγώ ανήκω σε μία πολύ νεότερη γενιά, αλήθεια δεν μπορώ να μην αναφέρω κάποια τοπ αγαπημένα μου.

Διαβάζοντας έμαθα ότι για τον ίδιο η Ρώμη δεν ήταν απλά ένας τόπος διαμονής και ένα ιδανικό background για τις ταινίες του αλλά πολλά παραπάνω. Όπως και στην έκθεση, ξεκινάμε κάπου τον Ιανουάριο του 1950 και φτάνουμε έως το βράδυ της δολοφονίας του στην Όστια το 1975.

Ουσιαστικά στη Ρώμη ένιωθε κάπως καρμικά εγκλωβισμένος, με μία συνεχή δίψα να μάθει και να γνωρίσει τη πόλη αλλά και να την αποτυπώσει στα έργα του μέσα από τη δική του φαντασία.

Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι ήταν μία σχέση αγάπης που περιείχε και όλα τα άλλα δυνατά συναισθήματα, όπως πάθος, μίσος, όλες τις φάσεις της έλξης, της απόρριψης και της απομάκρυνσης.

Υπάρχει η Ρώμη πριν τον Παζολίνι αλλά και η Ρώμη μετά από αυτόν.

Θεωρείται και από τους ίδιους τους Ιταλούς, σαν κοινή παραδοχή ότι επηρέασε με δραστικά μέσα τη τέχνη και τη φιλμογραφία κατά τις δεκαετίες '60 και '70.

Αναπαρήγαγε την πόλη σαν μεγάλος δημιουργός μέσα από τις ταινίες και τη γραφή του επινοώντας τολμηρά νέους μύθους για το Βατικανό και τους κατοίκους του.

Μία από τις ταινίες θρύλους του είναι η Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Ακόμη ποιήματα, πεζογραφία, δοκίμια αλλά και θεατρικά είναι η πολύτιμη κληρονομιά που έχει αφήσει.

Δικά του λόγια:

«Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος, πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μία απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμη και η Θεία Λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει.»

«Αν διάλεξα να είμαι κινηματογραφιστής και όχι μόνο συγγραφέας, είναι επειδή προτίμησα αντί να εκφράζω την πραγματικότητα με σύμβολα, όπως είναι οι λέξεις, να εκφράζω μέσω του κινηματογράφου την πραγματικότητα με την πραγματικότητα».

«Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα.»

ΥΓ: Και όπως είναι φυσικό δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις με όλα αυτά τα πιστεύω του, τα οποία μεγάλο μέρος της Ιταλίας δεν μπορούσε να αντέξει και τον πολεμούσε συνεχώς μέχρι βέβαια και την άγρια δολοφονία του. Και όπως διαβάζω θέλω να κλείσω με αυτό αφήνοντας στη δική σας κρίση τα υπόλοιπα. Οι ταινίες του Παζολίνι είναι ουσιαστικά ένας ποιητικός-κυνικός κόσμος βυθισμένος στον ακραίο ερωτισμό και τα ανεξέλεγκτα πάθη. Για κάποιους είναι ταινίες, ωμές, βίαιες και κυνικές.