Τι κάνουμε όταν το ΑΤΜ μας μασάει ένα χαρτονόμισμα;
Σχόλιο για τις τεχνολογικές και διαδικτυακές δεξιότητες που απαιτεί η εποχή και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας.
Μια φίλη, μη καταφέρνοντας να πληρώσει κάτι διαδικτυακά από το σαλόνι της, πήγε σε ΑΤΜ να καταθέσει δύο χάρτινα πενηντάευρα, με τον πατροπαράδοτο τρόπο – κάρτα, πιν, αριθμός λογαριασμού για την πληρωμή, αντισηπτικό για το πληκτρολόγιο, μάσκα, όλα κομπλέ. Μόνο που ξέχασε το πιν της. Αναγκαστικά γύρισε σπίτι, όπου είχε σημειωμένο το πιν στην πόρτα του ψυγείου, το έγραψε με μπικ στο χέρι της όπως κάνουν οι οργανωμένοι άνθρωποι που δεν το γράφουν στο κινητό τους για να μην κλαπεί κινητό και κάρτα μαζί, ποτέ δεν ξέρεις… ξαναπήγε στο ΑΤΜ, πληκτρολόγησε τα σωστά, έβαλε το ένα πενηντάευρο στη σχισμή - αλλά η οθόνη της είπε «ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ Η ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ». Η φίλη, που δεν είναι είκοσι χρονών, γέμισε ερωτηματικά: γιατί δεν παίρνετε τα ωραία λεφτά μου, τι εννοείτε δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, δώστε μου μια εξήγηση ή στη χειρότερη, δώστε μου τα λεφτά μου πίσω. Το πονηρό ΑΤΜ είχε κρατήσει το ένα πενηντάευρο όμηρο, δαγκωτό στη μία του πλευρά, έτσι ώστε αν το τραβούσε η φίλη, να της έμενε ένα κολοβό χαρτονόμισμα στο χέρι, εκτός από την απορία, γιατί άραγε να μην πραγματοποιείται η συναλλαγή.
Στο μεταξύ, και ενώ μαζευόντουσαν πίσω της νοματαίοι με τις κάρτες στα δόντια, η φίλη έψαχνε στο Γκουγκλ στο κινητό της «τι κάνουμε όταν το ΑΤΜ μας μασάει ένα χαρτονόμισμα;» χωρίς αποτέλεσμα, μια και το Γκουγκλ της έβγαζε την ιστορία των χαρτονομισμάτων και πού μπορείς να πουλήσεις ένα εκατονταδόλλαρο στο Γουαϊόμινγκ, πληροφορίες που ποσώς την ενδιέφεραν εκείνη τη στιγμή ή άλλη στιγμή. Η ταπεινή ιεροτελεστία του τραβήγματος, πολλλλλύ μαλακά, του πενηντάευρου, κράτησε ένα δεκάλεπτο, με τους αναμένοντες να αδημονούν και να διαμαρτύρονται και την φίλη να ιδρώνει, περισσότερο απ' όσο ιδρώνουμε αν όχι όλοι τότε οι μισοί από εμάς, όποτε «πραγματοποιούμε συναλλαγές» με στριμμένα μηχανήματα. Όλο αυτό συνέβαινε στην Πλατεία Βικτωρίας, με τη μισή πλατεία στο σβέρκο της, αλλά/ωστόσο η φίλη κατάφερε να αποσπάσει το πενηντάευρο με την ελάχιστη απώλεια (μια τόση δα γωνίτσα, δαγκωμένη από το μηχάνημα). Και δεν πραγματοποίησε την συναλλαγή.
Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν βέβαια, απλώς όταν συμβαίνουν χωρίς ανθρώπινη επαφή, όπως τα τελευταία χρόνια… είναι κάπως απάνθρωπα. «Για εσάς που είστε γέροι!» γελάνε τα παιδιά μου – αλλά υπάρχουν και πιο γέροι από εμάς, που δεν είμαστε Μαθουσάλες. Τι κάνουν οι πιο γέροι; Αυτοί που δεν βλέπουν καλά για να πατήσουν τα σωστά κουμπάκια στα μηχανήματα, ή δεν μπορούν να κολυμπήσουν στα νερά του Τάξις, ή δεν καταφέρνουν να συνταγογραφηθούν ηλεκτρονικά; Έχουν παιδιά κι εγγόνια όλοι/ες, και αναλαμβάνουν τα παιδιά και εγγόνια; Το παλεύουν όπως-όπως; Αδιαφορούν και τα αφήνουν όλα στην τύχη τους, να πάνε στο διάολο χρέη, πληρωμές και εκκρεμότητες;
Προχθές πέτυχα μια κυρία στο ΚΕΠ Ψυχικού, αρκετά νεότερη από εμένα και πιο πεταχτή. Η κυρία ζητούσε με αγωνία βοήθεια για να πραγματοποιήσει κάποια (σωστά μαντέψατε…) συναλλαγή μέσω Τάξις. Το ΚΕΠ Ψυχικού, μπάι δε γουέη, είναι ένα ξεχωριστό μη σας πω χαρισματικό ΚΕΠ, με ευγενέστατες υπαλλήλους και καλά κορίτσια που πραγματικά προσπαθούν να βοηθήσουν τον κόσμο… αλλά στο συγκεκριμένο, σήκωσαν τα χέρια ψηλά: η κυρία έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Επειδή ήταν Ψυχικό, η κυρία θα το λύσει σίγουρα με λογιστή, συγγενή ή άλλον ενδιαφερόμενο. Αναρωτιέμαι τι κάνει κάποιος που δεν βρίσκεται κοντά σε καλοπροαίρετο ΚΕΠ και δεν έχει άνθρωπο να βάλει ένα χεράκι…
Οι παλιές, αξιαγάπητες δεξιότητες των βοηθητικών ανθρώπων – ικανότητες στην αλλαγή λαμπτήρων, στο ξεβούλωμα νεροχυτών, στην χρήση μπλακ-εν-ντέκερ ή ακόμα-ακόμα και στο ξέμπλεγμα καλωδίων, έχουν φύγει εντελώς από την επικαιρότητα. Οι δεξιότητες που κάνουν στράκες σε αυτήν την ωραία, καινούργια εποχή είναι οι ιντερνετικές/τεχνολογικές/διαδικτυακές/και-λίγα-λέω. Δηλαδή οι ικανότητες τις οποίες διαθέτουν τα μικρά παιδιά από τη στιγμή που βγάζουν την πάνα ή και πριν την βγάλουν. Με το μπιμπερό στο στόμα, ξέρουν τι ακριβώς είναι ένα υβριδικό αμάξι και τι κάνει, ή κατά πόσο συμφέρει να έχεις ρεύμα μαζί με φυσικό αέριο σε ένα πακέτο, καθώς και πιο είναι το φθηνότερο πακέτο.
Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές με καλεί στο τηλέφωνο εγγλέζικος αριθμός και για πολλοστή φορά κάποιος πολυεκατομμυριούχος με προσκαλεί να επενδύσω στην εταιρεία του – όχι ο ίδιος, γιατί δεν έχει καλό σήμα στη θαλαμηγό, παρά μία από τις χιλιάδες υπαλλήλους του, οι οποίες στρατολογούν επενδυτές με παραδοσιακή μέθοδο (=τηλεφώνου) αν και η επένδυση γίνεται ψηφιακά, υπερσύγχρονα και «μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα». Μπορώ να γίνω πλούσια/ή/και μέτοχος στη θαλαμηγό σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, αλλά δυστυχώς δεν έχω καβαντζώσει κανένα μπιτκόιν, που δεν κατάλαβα ποτέ τι είναι. Έτσι πάει άκλαφτη μία από τις νέες ευκαιρίες της νέας εποχής.
«Παιδιά! Να πάρουμε μακαρόνια με κέτσαπ! Είμαι πολύ φαν!»
Βλέπω (όμως) με θαυμασμό τα παιδιά μου να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και σε όλες τις διαστάσεις μέσα από τα κινητά τους. Κάτι που δεν κάνω, μιας και το κινητό μου είναι ένα αρχαίο Σάμσουνγκ επιπέδου ντουντούκας. Θα χρειαστεί να το αλλάξω σύντομα με σύγχρονο μοντέλο, και να μάθω όλα αυτά που ξέρουν τα βρέφη. Το καθυστερώ μήπως στο μεταξύ βελτιωθεί ακόμα περισσότερο η κάθε υπερ-αυτόματη συναλλαγή και γίνεται ντιπ μόνη της, με μαγικό τρόπο, χωρίς να ακουμπήσεις ούτε κουμπάκι…
Μια γυναίκα στο Βόλο γλύτωσε από τον κακοποιητή άντρα της στο παραπέντε.
