Ciro Paone: Αποχαιρετώντας τον εμβληματικό ιδρυτή της ΚΙΤΟΝ

«Πριν τριάντα χρόνια περίπου πάμε στο Μιλάνο στο show room της KITON για να βάλουμε παραγγελία. Μας υποδέχεται ο ιδιοκτήτης της ΚΙΤΟΝ, ο Ciro Paone. ΄Eνας αεικίνητος τύπος, ντυμένος του κουτιού, μετρίου αναστήματος - θύμιζε πολύ τον Robert De Niro - που μίλαγε γάργαρα ναπολιτάνικα κοιτάζοντάς μας στα μάτια. 

Μείναμε αγάλματα. Τα αγγλικά ή τα γαλλικά του ανύπαρκτα. Μιλούσε μόνο την ναπολιτάνικη διάλεκτο. Όμως καταλάβαινε τα πάντα ακόμα κι όταν μιλάγαμε μεταξύ μας ελληνικά. Το διαπιστώσαμε σε λίγο όταν κοιτάζοντας μια θαυμάσια γούνα mink , ένας από μας είπε σκωπτικά: “Από γάτα είναι;” πετάγεται τότε ο Ciro γελώντας με την νεαρή κόρη του, Maria Giovanna και λέει: “Si, un gatto Napuletano!”. (Nαι, ένας γάτος Ναπολιτάνος).

Αυτό ήταν. Η συνεργασία μας ευοδώθηκε με τον καλύτερο τρόπο και η περαιτέρω σχέση εξελίχθηκε σε μια βαθιά φιλία και εκτίμηση. Γνήσιος Ναπολιτάνος φρόντιζε σαν καλός πατέρας την “φαμίλια” όπως χαρακτήριζε όλους αυτούς που αγαπούσε: τους συγγενείς εξ αίματος, τους εξ αγχιστείας, τους φίλους του είτε ήταν πελάτες είτε εργάτες στο εργοστάσιό του.

Τρώγαμε κάποτε σε κάποιo εστιατόριο στην Γερμανία κι όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε ο σερβιτόρος μας ανήγγειλε με ασυνήθιστη επισημότητα ότι ο λογαριασμός ήταν ήδη πληρωμένος δείχνοντάς μας προς την διπλανή αίθουσα. Ήταν ο Ciro εκεί, φυσικά μας είχε αντιληφθεί, όρθιος σήκωσε το ποτήρι του αναφωνόντας «salute”!

Κάθε Χριστούγεννα κατέφθανε από την Νάπολη ένα τεράστιο κιβώτιο γεμάτο πακέτα με διάφορα είδη πάστας και την κάρτα του Ciro στην οποία μας ευχόταν όχι καλά Χριστούγεννα, αλλά “buon apetito “. Κι εμείς ανταποδίδαμε με μέλι, που του άρεσε πάρα πολύ, και αυγοτάραχο.

Πριν δέκα περίπου χρόνια έπαθε ένα βαρύ εγκεφαλικό, καθηλώθηκε σε ένα καροτσάκι κι έχασε την φωνή του. Του στείλαμε όπως πάντα μέλι κι εκείνος χωρίς κανέναν ενδοιασμό με πήρε τηλέφωνο από το κινητό του και με κάποιες κραυγές ευχαρίστησε για το δώρο.

Παρ’ όλο που ήταν σε αυτή την κατάσταση πήγαινε καθημερινά στο εργοστάσιο, έτρωγε στο μεσημεριανό διάλειμμα με τους ραφτάδες και διεύθυνε με νοήματα. Η θέλησή του για επικοινωνία ήταν ασίγαστη - όπως πριν τριάντα χρόνια που μας αιφνιδίασε με τον γάτο ναπολιτάνο».