Το κερί της Γκουίνεθ Πάλτροου και το εκδικητικό πορνό

Η συζήτηση στο dinner party περνάει μεταξύ σοβαρού κι αστείου από το κερί της Γκουίνεθ Πάλτροου που έχει το άρωμα του αιδοίου της. Είναι μάρκετινγκ, είναι αστείο, μα πώς να μυρίζει. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. «Είναι γυναικεία ενδυνάμωση», θα πει μια από τις καλεσμένες. Το έβαλε σε βάζο και το έκανε ορατό. Το κερί και το αιδοίο. Έγινε θέμα συζήτησης.

Πατριαρχία, αυτή η τοξική ιεραρχία που αφήνει γυναίκες εκτεθειμένες και ευάλωτες. Στην σκάλα τοξικότητας, βασιλιάς παραμένει το αντράκι, το παλικάρι, ο μάγκας που μπορεί να ανοίγει τα πόδια, να καταγράφει με κάμερα τη γυναίκα που αγαπάει ενώ κάνουν σεξ, μπορεί και να τη δείρει ή να τη σκοτώσει και να είναι μια Τετάρτη. Τα βλέπουμε σε όλες τις ταινίες, τα έχει πει ο Στράτος Διονυσίου. Σε ποια ταινία έχουμε δει γυναίκα να κακοποιεί άνδρα;

Δεν έχει καμία ανάγκη να υποστηρίξει το φύλο του ο άνδρας. Τα δικαιώματά μας είναι δεδομένα. Αν όμως είναι κοντός, φαλακρός, αν ψευδίζει ή κεκεδίζει; Αν λέει κρύα ανέκδοτα; Τότε μπορεί να γίνει επιθετικός και όλη η κοινωνία να το συγχωρήσει. «Είναι άνδρας, πληγώνεται το φιλότιμό του».

Για τη γυναίκα είναι αλλιώς. Πάντα είναι αλλιώς. Τι φοράει, αν θα σπουδάσει, με ποιον βγαίνει. Τι έκανε και τη βίασαν, τι έκανε και την κακοποίησαν, τι έκανε και τη σκότωσαν. Τίποτα δεν έκανε. Ό,τι γούσταρε έκανε. Γιατί τα βράδια περπατάει με τα μάτια στην πλάτη; Θεοποιήσαμε τη στύση διότι πάντα ήταν πιο σπουδαίο για τον άνδρα να εκσπερματίσει από το να μαζέψει τις κάλτσες του. Αυτό η κοινωνία το ξέρει και το επικροτεί. «Μα έτσι όπως πάει, δεν θα μπορούμε ούτε να φλερτάρουμε», διαβάζω σε σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα όταν ανοίγει η κουβέντα για σεξουαλική παρενόχληση. Να μη φλερτάρετε. Αν έχετε αμφιβολία για την ποιότητα του φλερτ σας, να μην το κάνετε. Ο δημόσιος λόγος οφείλει να αλλάξει.

Το κερί της Gwyneth Paltrow

Η Γκουίνεθ μίλησε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Είναι μάρκετινγκ, σωστά. Πλούτισε από αυτό, σωστά. Μίλησε όμως για κάτι που στην πλειονότητα του κόσμου δεν είναι αντικείμενο συζήτησης. Σε κάποιες χώρες, το πετσοκόβουν ακόμη. Σε άλλες η γυναικεία ηδονή είναι ταμπού. Όποια τη διεκδικήσει, χλευάζεται. Όποια διεκδικήσει κάτι περισσότερο από αυτό που η πατριαρχία έχει προβλέψει, αποκτά ταμπέλες: ανέραστη, τρελή, υστερική. Της αποδίδεται μια ιδιότητα και καμία αξία.

Την ίδια ώρα, ο άνδρας είναι απλώς άνδρας. «Είναι σαν μικρά παιδιά», ακούω και συνειδητοποιώ ότι αυτή είναι η πρώτη δικαιολογία που ακούμε από την κούνια μας. «Δεν φταίμε», περνά στο DNA μας από γενιά σε γενιά. Πατριαρχία. Αυτή η μυρωδιά δεν μπαίνει σε κερί. Μυρίζει σαπίλα, αρβύλα. Όταν η κοινωνία ανέχεται τη διαρροή ενός βίντεο και τον εξευτελισμό αυτού του τύπου, ξέρεις ότι θα έρθουν κι άλλα.