Έχεις κι εσύ περιπέτειες με τα δόντια σου;

Έχω τα χειρότερα δόντια του κόσμου: έσπασα τα δύο μπροστινά ως παιδί, τα ξανα-έσπασα ως νέα, ενώ ταυτόχρονα διαλυόντουσαν δόντια δώθε-κείθε λες κι ήταν από ζάχαρη, ή επειδή έτρωγα πολλή ζάχαρη, οι γνώμες διίστανται. Τα πλένω πάντα, τα προσέχω, δεν κάνω τερατώδη πράγματα με τα δόντια μου, που δεν προσφέρονται έτσι κι αλλιώς για ακροβατικά… αλλά έχει σπάσει δόντι μου με ποπ-κορν, με καραμέλα, με παστέλι, με αυτά τα υπέροχα ροζ ζαχαρωτά αμύγδαλα που φτιάχνουν στην Κέρκυρα, με παξιμάδι Κυθήρων, μπορεί και με κασέρι τώρα που το σκέφτομαι. Όλες οι λογικές εξηγήσεις για την φριχτή ποιότητα των δοντιών μου δεν κολλάνε εδώ: ποτέ δεν υπήρξα ναρκομανής, κατά την θεωρία ότι τα δόντια ενός τζάνκι χαλάνε πάρα πολύ γρήγορα. Δεν έτρωγα καυστικά πράγματα όπως υγρά μπαταρίας γιατί θα είχα πεθάνει, με ή χωρίς δόντια. Δεν πίνω αναψυκτικά ούτε χυμούς, το ένα Καμπάρι που παραγγέλνω μία στις τόσες δεν μπορεί να είναι τόσο οδοντο-στρωτήρας πια. Δεν τρώω λεμόνια, ούτε πίνω ξύδι (και τα δύο λέει ‘διαβρώνουν το σμάλτο’). Έκανα φθοριώσεις μικρή, περισσότερες από τη μέση πισίνα. Όποιος έχει χάλια δόντια, θα ξέρει πόσο μυστήριο πράγμα είναι ένα δόντι, ειδικά όταν χαλάει μαζί με τους φίλους του, τα άλλα δόντια.

Τι να λέμε για πονόδοντους, τους έχω περάσει όλους, από ανάλαφρους και συνεχείς που δεν σε αφήνουν να κλείσεις μάτι μέχρι απίστευτους, που νομίζεις ότι θα εκραγεί το κεφάλι σου (και από ένα σημείο και μετά το ελπίζεις, μπας και ησυχάσεις). Τα πολύ τρομερά συνέβαιναν/συμβαίνουν Παρασκευή βράδυ, Σάββατο πρωί ή, στην καλύτερη, Σάββατο βράδυ – επειδή οι οδοντίατροι είναι κλειστοί μέχρι τη Δευτέρα, το ξέρουμε κι αυτό όλοι οι χαλιο-δόντηδες.

Τελευταίο χτύπημα ήταν η γέφυρα. Έχω κι άλλη γέφυρα, μαζί με κάτι εμφυτεύματα-ταινίες-φρίκης που δε θέλω να τα ξέρω. Ευτυχώς δεν φαίνονται με γυμνό μάτι, κι έχω κόψει τα παστέλια χρόνια τώρα. Η σημερινή γέφυρα… είναι σε μπροστινά δόντια, δηλαδή… διστάζω να το γράψω… της μασέλας. Θυμάμαι μια μεγαλύτερη φίλη, εβδομηντάρα τότε, να μου δείχνει το μασελάκι της ανακουφισμένη, που «επιτέλους γλύτωσε από αυτά τα απαίσια δόντια!» Μα, μασελάκι; Πόσο γκομενιλίκι μπορεί να υποστηρίξει ένα μασελάκι; Και ας πάει στο διάολο το γκομενιλίκι, ας δεχτούμε ότι το ξεπερνάς/βαριέσαι/φτύνεις από τα εξήντα και μετά… Όταν δείχνεις χαρά θεού άνθρωπος κατά τα άλλα, όταν «το κλέβεις» ακόμα, όταν το ένα μάτι σου μόνο είναι γλαρό/κλασουάρ ενώ το άλλο είναι τσίλικο, όταν περπατάς πέντε χιλιόμετρα την ημέρα και ψωνίζεις από τη Μπέρσκα, πού κολλάει το μασελάκι;

Στη θέση όπου κάποτε είχες δόντια και τώρα δεν έχεις, είναι η απάντηση.

Η γέφυρα είναι η πιο αισιόδοξη λύση, δείχνει ότι δεν το βάζεις κάτω. Στηρίζεται σε πλαϊνά δόντια, αν υπάρχουν, και καλύπτει το κενό στο οποίο βουλιάζει το μάγουλό σου. Η διαδικασία είναι φρικτή όπως όλες οι οδοντιατρικές διαδικασίες: ενέσεις (μπλιαχ), κοσκίνισμα δοντιών που θα στηρίξουν τη γέφυρα (αχ), αφαίρεση σαπακίων που δεν κάνουνε πια δουλειά ή/και πονάνε (βαχ). Φεύγεις με προσωρινό γεφυράκι-μπάλωμα μέχρι να φτιάξει ο τεχνίτης την κανονική γέφυρα, καμιά βδομάδα αργότερα, και να πας ξανά στον οδοντογιατρό να σου «την περάσει». Ακούγεται ελαφρώς σόκιν αλλά καμία σχέση, μπορεί μέχρι να χρειαστείς κι άλλη ένεση, και η θέα ενός στόματος χωρίς δόντια είναι φρικαριστική. Όχι μόνο για ματαιόδοξα ή ωραιοπαθή άτομα, ακόμα και για ντεμί-κανονικούς ανθρώπους που είναι στην κοσμάρα τους, καλή ώρα.

Τηλεφωνήματα σε φίλες/ους έβγαλαν στη φόρα τραγικά πράγματα, οι μισοί έχουνε γέφυρες επιπέδου Δούναβη ήδη! Κι αυτά τα όμορφα άσπρα δόντια που έβλεπα τόσο καιρό στη βιτρίνα τους, ήτανε πεζογέφυρες! Εκτός από ένα φίλο που ομολόγησε αμέσως, «Μασέλα, αγάπη μου, σιγά μη τραβιέμαι με τον Καλατράβα στο στόμα μου!»

Έφυγα από τον οδοντογιατρό κουδούνι, όπως είσαι πάντα μετά από ενέσεις (στα ούλα, είναι ανατριχιαστικό αλλά πρέπει να καταγραφεί για τις ανάγκες του ρεπορτάζ). Περπάτησα τα δύο χιλιόμετρα που κάνουν καλό στην υγεία, όπως έχω βουρτσίσει εκατομμύρια φορές δόντια επειδή κάνει καλό στα δόντια. Υποψιάζομαι ότι κάπου έχασα ένα δεκάρικο και τη μάσκα μου γιατί έφτασα σπίτι χωρίς αυτά, εκτός από χωρίς δόντια. Το προσωρινό γεφυράκι είναι οκέυ, δεν το έχω δείξει σε κανέναν ακόμα, με κάνει να αισθάνομαι αυτό που είμαι: μεγάλη.

Από την άλλη, σε μερικές μέρες θα έχω μια λαμπερή άσπρη γέφυρα για μόστρα, και θα είμαι μεγάλη μεν, με τα δόντια του αγαπημένου παρότι ημίτρελου Τομ-Κρουζ δε.