Αντίο, Hilton: Όσα έζησα στο ξενοδοχείο της Αθήνας

Τον Σεπτέμβριο του 1995 ήταν η πρώτη φορά που συνειδητά θυμάμαι το Hilton. Όχι τον όγκο του, την αρχιτεκτονική του σαϊτιά, αλλά τα φώτα που ήταν ανάμενα. Πόσοι έμεναν εκείνο το βράδυ εκεί; Τι θέα απολάμβαναν; Είχα πάρει το λεωφορείο 220 για τα Ιλίσια. Από τότε, κάθε φορά που περνούσα, κοιτούσα αχόρταγα τα δωμάτια, μετρούσα τα ανάμενα φώτα το βράδυ κι αν υπήρχε κάποιος στο μπαλκόνι τα πρωινά.

Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο, του οποίου γνωρίζουμε τους αρχιτέκτονες, την ιστορία, τους διάσημους καλεσμένους και την τέχνη που το στόλιζε μέσα κι έξω, είναι το μόνο στον κόσμο που έδωσε το όνομα του σε μια περιοχή ολόκληρη. Από την πρώτη του μήνα, το τοπόσημο μπαίνει στην ιστορία όπως η Τράπεζα Πίστεως, το Dolce και η Ούλεν. Τα φώτα στους 13 του ορόφους με θέα την Ακρόπολη και τη θάλασσα από τη μια, τον Λυκαβηττό και τον Υμηττό από την άλλη, θα μείνουν κλειστά μέχρι τη νέα φάση του ξενοδοχείου. Πάνε χρόνια που έχω να μπω στο 220 ή το 221.

Φαντάζομαι πώς θα ήταν αν υπήρχε ο Ιλισσός και δεν είχε καλυφθεί. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν στην πισίνα αν δεν υπήρχε η βοή της Μιχαλακοπούλου. Στις φιλόξενες ξαπλώστρες, καλοκαίρια στη σειρά απολαμβάναμε το δώρο της δροσιάς μέσα στη ζεστή πόλη, συναντούσαμε φίλους αλλά και ανθρώπους που αργότερα έγιναν φίλοι μας. Από τις φιλόξενες ξαπλώστρες βλέπαμε να ξαναχτίζεται η Εθνική Πινακοθήκη και βγάζαμε συμπεράσματα για την τουριστική κίνηση.

Για μένα το Hilton δεν ήταν τα καλοκαίρια, ήταν μέρος της ζωής μου. Εκεί μείναμε με τους φίλους μου το βράδυ πριν το γάμο μου. Σουίτα 1008 για να χωρέσουμε όλοι. Εκεί έμειναν οι γονείς μου το βράδυ του γάμου. Είναι τα γενέθλια και οι γιορτές που γιορτάζαμε με τη Μία εκεί οι δυο μας. Δυο μέρες ή και μια μέρα ακόμη ήταν αρκετή να σε κάνει να αποφορτιστείς. Να νιώσεις την πόλη σαν τουρίστας και, ας μην γελιόμαστε, να απολαμβάνεις το πρωινό χωρίς ενοχές: και pancakes και scrambled eggs και danish pastry και βλέπουμε. Έπειτα καμωνόμασταν ότι κάναμε γυμναστική και τσαλαβουτούσαμε στην εσωτερική πισίνα.

Από το δωμάτιο 826 είδαμε να ξημερώνει η νέα χρονιά: το 2018 που μπήκε με σκοπό να μας αλλάξει τη ζωή. Στα πυροτεχνήματα του ΚΠΙΣΝ και του Δήμου είδαμε το μέλλον να ανάβει φωτεινό. Τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου, γιορτάσαμε με τους φίλους μας ελπίζοντας σε νέα ευτυχή. Το επόμενο καλοκαίρι, τσαλαβουτούσαμε με τον Άρη στη μικρή πισίνα και με το κόκκινο σωσίβιό του στη μεγάλη πισίνα, την πιο ωραία της Αθήνας.

Τo Hilton είναι οι άνθρωποι του: είναι η Τίνα Τορίμπαμπα, οι δημόσιες σχέσεις που με την ευγένεια και το ήθος της κατάφερε να ξεπεράσει τα στενά όρια των επαγγελματικών σχέσεων και να δημιουργήσει σχέσεις φιλικές. Είναι οι άνθρωποι του Concierge, όσοι βρίσκονταν με άγρυπνο μάτι στην πισίνα. Είναι ο ξάδερφος μου Ιορδάνης στο πάρκιγνκ, είναι οι συνεργάτες στο Galaxy, εκεί όπου κατευθύνονταν όλοι στους χιονιάδες για να απολαύσουν τη θέα. Ή για τα μεγάλα πάρτι της ανέμελης πόλης. 

Αποχαιρετούμε το Hilton. Στους τοίχους του, στις μοκέτες, στα μαρμάρινα μπάνια γράφτηκε η ιστορία μιας αγάπης, ενός έρωτα, μιας πόλης, μιας χώρας. Στα μηχανήματα του πάγου που υπήρχαν σε κάθε όροφο παγώναμε «ένα ποτό ακόμη». Στις μεγάλες τζαμαρίες αποχαιρετούσαμε ένα ηλιοβασίλεμα ακόμη, που ανάλογα την εποχή χανόταν και σε διαφορετικό σημείο της πόλης. Στη στριφογυριστή του πόρτα αποχαιρετούσαμε τις αναμνήσεις μας και αδημονούσαμε για την επόμενη φορά. So long, Hilton!