Lifestyle

Πού είναι ο μπάτλερ όταν τον χρειάζεσαι;

Δεν είναι πολυτέλεια. Όλοι χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο να αναλάβει λογαριασμούς, να τρέχει φαρμακείο για σελφ-τεστ, να χωρίζει παιδιά όταν μαλλιοτραβιούνται.

Όλοι έχουμε ανάγκη από έναν μπάτλερ αλλά δύσκολα βρίσκουμε έναν σαν τον πολύτιμο Jeeves, το διάσημο μπάτλερ του Bertie Wooster

Μια μέρα είχα ταυτόχρονα (1) πλημμυρισμένο χώρο σπιτιού, (2) πλυντήριο ρούχων που έκανε ντρίγκι-ντράγκα ενώ δεν χόρευε ούτε έπλενε ρούχα, (3) κάτι «χαρτιά» απαραίτητα που έπρεπε να πάρω από ΚΕΠ, (4) ένα εμβόλιο παιδιών που είχα ξεχάσει, (5) να ακούσω λεπτομερή περιγραφή προβλήματος ματιού συγγενικού προσώπου και να τη μεταφέρω σε οφθαλμίατρο, (6) ένα θέμα με το ίντερνετ, και το συνεργείο που ενώ θα ερχόταν 12.00-4.00, έκανε γυριστή και δεν ήρθε καθόλου, (7) δύο έφηβα παιδιά πάρα πολύ έξαλλα, (8) κάτι ακόμα πρακτικό, το οποίο έχω κάνει ντιλίτ επειδή ήτανε τέτοια στραβή μέρα.

Βέβαια αν εξαιρέσουμε τη (μικρή, οικιακή) πλημμύρα, τέτοιες στραβές μέρες περνάμε όλοι κατά καιρούς. Είναι θαύμα πώς δεν ανέλυσα στον οφθαλμίατρο τα προβλήματα της πιτσικαρισμένης αντλίας ή/και του ζαβού πλυντηρίου και πώς δεν μίλησα στον υδραυλικό για το μάτι που βλέπει στίγματα του συγγενικού προσώπου, ή στον βοθρατζή, που όμως θυμάμαι να μου λέει ότι κι αυτός βλέπει στίγματα, άρα κάπου τα μπέρδεψα. Το πλυντήριο, καλό αλλά με ψυχοσωματικά προβλήματα τα τελευταία χρόνια, άνοιξε πόρτα μετά από τέσσερεις ώρες και άπλωσα τα πολύ βρεγμένα ρούχα στη βεράντα (εννοείται, άρχισε να βρέχει αμέσως. Ήταν μια από αυτές τις μέρες…) Τα παιδιά συνέχισαν να σφάζονται κατηγορώντας το ένα το άλλο, και εμένα, μια και στεκόμουν στη μέση σαν σφηνοτέτοια. Το εμβόλιό τους ήταν για έξι μήνες πριν, αν είναι δυνατόν, πού είχα το μυαλό μου κλπ, πραγματικά ούτε που μου πέρασε από το νου ένα μη-κόβιντ εμβόλιο, ενώ έκλεινα ραντεβού για κόβιντ-εμβόλια, και ενώ πίστευα ενδόμυχα ότι με δύο παιδικές δόσεις επί δύο και τρεις ενήλικες σκέτες, έχουμε καθαρίσει μέχρι και το 3000. Πράγμα λάθος, μια και τα εμβόλια είναι πέντε τον παρά, όταν αποφασίζεις να τα κάνεις στα παιδιά σου για να μην πάθουν φρικτές ασθένειες και μπέρι-μπέρι, πρέπει να κοιτάς τακτικά τα βιβλιάριά τους. Κάτι που δεν έκανα.

...Επειδή έγραφα ένα βιβλίο. Δεν είναι δικαιολογία, γράφω κάθε χρόνο σχεδόν από ένα βιβλίο, και η αλήθεια είναι ότι όσο γράφω βιβλίο, ειδικά στα τελευταία πέντε-έξι κεφάλαια, ο έξω κόσμος παύει να με απασχολεί. Είναι θεϊκό σύστημα, ούτε Λεξοτανίλ ούτε τίποτα, βουτάς σε μια άλλη πραγματικότητα την οποία συνθέτεις λέξη-λέξη, και η τρέχουσα πραγματικότητα πάει στο διάολο. Ή μάλλον στον αυτόματο: εξακολουθώ να μαγειρεύω μέτρια, να πηγαίνω σουπερμάρκετ, να ψωνίζω τα σωστά εκατό σαμπουάν της κόρης μου, να τηλεφωνώ στα ωδεία όταν τα παιδιά είναι άρρωστα, να βάζω ξυπνητήρια κάθε πρωί, να ταιριάζω κάλτσες όχι πάντα με επιτυχία, να περιμένω στη ρομποτική αναμονή υπηρεσιών για να (μην) εξυπηρετηθώ, να ξεχωρίζω ρούχα για πλυντήριο… Το πλυντήριο, ειδικά, τίναξε την (μη) ηρεμία μου στον αέρα. Τρεις μέρες πριν, είχε χαλάσει το πλυντήριο φίλης και τη συμπονούσα τηλεφωνικά, όπως συμπάσχει οποιοδήποτε άτομο (ίσως στην κατηγορία «ημίτρελη») όταν ξαφνικά το πλυντήριο ρούχων φιλικού ατόμου πετάει μπουλόνια και σταματάει να στίβει, ή και να πλένει, που είναι ακόμα χειρότερο. Η ημέρα ήταν σκληρή, και κράτησε μια βδομάδα – τόσο θέλεις μέχρι να έρθει η αντλία για τα νερά, ο πλυντηριάς και ο τεχνικός για το ίντερνετ, μη σας πω θέλεις δεκαπέντε μέρες αν πέσεις σε σερί γκαντεμιάς.

Όταν έχεις βρεθεί στο έλεος του οποιοδήποτε τεχνίτη, τεχνικού, επισκευαστή, υδραυλικού, ηλεκτρολόγου κλπ, ξέρεις ότι σε αρμέγει, και αναστενάζεις βαθιά, γιατί θα σε ξανα-αρμέξει. Θα σε χρεώσει φρικτά για όσα κάνει, που είναι δραματικής σοβαρότητας. Έχουμε καταλάβει όλοι, κι ας κάνουμε τις πάπιες Πεκίνου, ότι οι πλυντηριάδες αλλάζουν ένα καρμπιρατέρ σε πέντε λεπτά κι έπειτα μιλάνε 40 λεπτά στο κινητό και η δουλειά ήτανε προ(φέσιοναλ) άρα θέλουνε 100 ευρώ, όσα τους φανεί, σάμπως λογαριασμό θα δώσουνε; Εμείς, πάλι, τα δίνουμε γιατί δεν σκαμπάζουμε από πλυντήρια, και πρόκειται για Ντικενσιανό δράμα, αλλά τι να κάνεις, η ζωή είναι άδικη. Όπως επεσήμανε και ο Κάρολος Ντίκενς*.

Το επίσης δράμα είναι ότι… δεν ξέρω από ηλεκτρικά, τεχνολογικά, υδραυλικά, ιντερνετικά – εκτός από το να γράφω και να μαγειρεύω, μέτρια όπως έχει πιστοποιηθεί, δεν σκαμπάζω πολλά. Κάτι ανέκδοτα που θυμάμαι είχανε μια αξία όταν μαζευόμασταν πολλοί νοματαίοι, αλλά δεν λέγονται τηλεφωνικά, αφήστε που τα ξέρουν οι φίλοι/ες, και κανένας δεν πίνει πια όσο χρειάζεται ώστε να γελάει με μπούρδες. Δεν προλάβαινα, μέσα στην ημέρα εκείνη που κράτησε μια βδομάδα, ούτε στο ΚΕΠ να πάω, που ήταν υπερ-επείγον και τραβούσαμε τα μαλλιά μας διάφοροι εμπλεκόμενοι. Μέσα σε όλα, και ενώ περίμενα τον τεχνικό που ήρθε τελικά στο τέλος της εβδομάδας σε άσχετο τετράωρο αλλά το δέχτηκα, μάλιστα έκανε δουλίτσα, και μπράβο στο παλικάρι, αχρείαστο να ΄ναι… Μέσα σε όλα, χτυπούσαν την πόρτα διάφοροι που δεν το χωράει ο νους σου: κούριερ για άλλα σπίτια που μπερδευτήκανε, μέχρι και για άλλες πόλεις, μάρτυρες του Ιεχωβά με καθαρό κούτελο και βλέμμα-αυγά-μάτια, μια κυρία που πουλούσε ημερολόγια παλιο-ημερολογιτών, σε περίπτωση που κόβομαι και ξέρω τη διαφορά (δεν είναι πολλή, ένα δεκαπενθήμερο), ένας κύριος να ρωτήσει αν πετάω τα σκουπίδια μου μπροστά στο σπίτι του (όχι!), οι πάντες όλοι. ΕΚΤΟΣ από τους διάφορους τεχνικούς, που άργησαν, επειδή η ζωή εξακολουθεί να είναι άδικη, δεν στρώνει να γίνει δίκαιη μέσα σε δυο παραγράφους.

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα, οι φίλες/οι κι εγώ στα τηλέφωνα, αφού αποκαταστάθηκε το ίντερνετ, ότι χρειαζόμαστε έναν μπάτλερ: έναν άνθρωπο ικανό να αλλάζει λάμπες φθορίου, όχι απλές που ξέρουμε όλοι, να πιέζει τεχνίτες και τεχνικούς, να τους κάνει παζάρια, να πετάει μια μπριτζόλα στο τεφάλ όταν πεινάει η πελατεία, να κανονίζει τηλεφωνικά όλα τα ραντεβού στις ρομποτικές αναμονές της αρκούδας, να βγάζει πρόγραμμα, να υπενθυμίζει όσα ξεχνάμε και γενικά να είναι ο πολύτιμος Jeeves**, ο διάσημος μπάτλερ του Bertie Wooster. Ο οποίος έκανε ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, με στωικότητα, ηρεμία, αποφασιστικότητα και χωρίς να ταράζει καθόλου το αφεντικό του τον Bertie. Άσχετα που ήταν μυθικό πρόσωπο, ήρωας σειράς βιβλίων τα οποία εκτυλίσσονται στην (μυθική) Αγγλία από το 1915 ως το 1970. Ο μπάτλερ τότε κουμαντάριζε το υπηρετικό προσωπικό, μην κοιτάτε που δεν έχουμε τώρα, τότε είχανε, ειδικά οι Άγγλοι αριστοκράτες, όπως φαίνεται και από τις υπερ-πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Ο μπάτλερ κανόνιζε τα ραντεβού και τις υποχρεώσεις του αφεντικού, απαντούσε πόρτες και τηλέφωνα ενώ το αφεντικό έλουζε τα μαλλιά του, επέβλεπε τους τεχνικούς, τους οποίους μαστίγωνε έτσι και αργούσαν, εκτός του ότι τους πλήρωνε πέντε δεκάρες, γιατί κρατούσε για πάρτη του τα πολλά λεφτά που έδινε το αφεντικό, το οποίο δεν είχε ιδέα έτσι κι αλλιώς, και σκασίλα του, αριστοκράτης άνθρωπος. Ο μπάτλερ φρόντιζε την κουζίνα και να μην τελειώνει το μπέικιν πάουντερ, που μου τελειώνει ΠΑΝΤΑ κι ας μη το χρησιμοποιώ, κι ας μην έχω μπάτλερ ώστε να πέφτουν απάνω του οι υποψίες ότι κλέβει μπέικιν πάουντερ. Ο μπάτλερ γυάλιζε παπούτσια, όχι τελευταία στιγμή με το ξερό κάμελ πίσω από την πόρτα παρά με ποιοτικές κρέμες τις οποίες έστελνε κάποιον να τις αγοράσει, σε όλα τα χρώματα, επειδή τα αφεντικά είχανε παρδαλά παπούτσια. Ο μπάτλερ αναλάμβανε λογαριασμούς, έτρεχε στο φαρμακείο για σελφ-τεστ, χώριζε τα παιδιά όταν μαλλιοτραβιόντουσαν και έκλεινε τον σοφέρ για να τα πάει από δω κι από κει. Έκλεινε τον ράφτη να κάνει επισκευές σε παπλώματα, τον υδραυλικό να συνδέει νερά αφού κλείσει το γενικό, τον χαλατζή να βάλει κρόσια στα χαλιά και πάει λέγοντας.

Ένας μπάτλερ είναι αυτό που μας λείπει - όταν πέφτουν απανωτές τέτοιες στραβές μέρες, ευχόμαστε να ήμασταν Άγγλοι αριστοκράτες (στην Ελλάδα όμως, που έχει καλύτερο κλίμα). Όλοι χρειαζόμαστε έναν μπάτλερ, όχι μόνον οι καλλιτέχνες, που έχουμε μια κουλαμάρα στα πρακτικά από τη μάνα μας – σκεφτείτε πόσο υπέροχο θα ήταν να εμφανιζόταν κάποιος να αναλάβει την ορθοπεταλιά, για να μην πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.

Πρόκειται για καταπληκτική ιδέα. Απορώ πώς δεν την είχαμε σκεφτεί μέχρι τώρα!

*Κάρολος Ντίκενς, (Charles John Huffam Dickens, 7/2/1812-9/6/1870), ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους συγγραφείς της Βικτωριανής εποχής, αποκλείεται να μην τον ξέρετε, αλλά τον αναφέρω επειδή η αδικία, κοινωνική κυρίως, είναι ένα από τα στάνταρ θέματα στα βιβλία του.

**Ο Jeeves είναι ο μυθικός μπάτλερ του πλούσιου αριστοκράτη Bertie Wooster, ήρωα σειράς πολύ διασκεδαστικών βιβλίων του επίσης Άγγλου συγγραφέα Sir Pelham Grenville Wodehouse (P.G. Wodehouse, 15/10/1881-14/2/1975). Αυτόν μπορεί να μην τον ξέρετε - θα φτιάξετε συκώτι όταν τον διαβάσετε…