Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης: Γιατί γκρινιάζουν τα κορίτσια στα social media υπό το hashtag #EldestDaughterSyndrome.
© Caroline Hernandez / Unsplash
Lifestyle

Τι είναι το Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης που τρεντάρει στο διαδίκτυο

Τι παράπονα έχουν τα πρωτότοκα κορίτσια από τη ζωή τους;

Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης: Γιατί γκρινιάζουν τα κορίτσια στα social media υπό το hashtag #EldestDaughterSyndrome.

Το διαδίκτυο έχει γεμίσει με παράπονα από γυναίκες που είναι οι μεγάλες κόρες μιας οικογένειας, κι αυτό είναι το Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης. Συνοπτικά, οι γκρίνιες εντοπίζονται στις αόρατες (πολλές) υποχρεώσεις με τις οποίες είναι επιφορτισμένα τα πρωτότοκα παιδιά που είναι και κορίτσια. 

«Το να είσαι η μεγαλύτερη κόρη είναι σαν ένα απλήρωτο γραμμάτιο για την υπόλοιπη ζωή σου» αναφέρει μια τουιτερού που αισθάνεται πως θα χρωστάει εις τους αιώνας των αιώνων στην οικογένειά της. Μια tiktoker ανέβασε βίντεο όπου με εμφανές κουρασμένο πρόσωπο αναφέρει: «Είσαι η μεγαλύτερη κόρη και μόλις μεσολάβησες σε μια διαμάχη ανάμεσα στην αδελφή, τη μαμά και τον μπαμπά σου». Μια τρίτη κοπέλα σημειώνει: «Είναι σαν να μπορούν όλοι να κάνουν λάθη εκτός από μένα». Άλλοι μιλούν για θυσίες στις οποίες εξαναγκάστηκαν από τα παιδικά τους χρόνια ή ότι έχασαν πράγματα της παιδικής τους ηλικίας μεγαλώνοντας βίαια, όταν, για παράδειγμα, έπρεπε να λειτουργούν σαν δεύτεροι γονείς για τα μικρότερα αδέλφια τους. Και όλες οι παραπονούμενες καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα: «ας στηρίξουμε η μία την άλλη». 

Κάτω από το hashtag #EldestDaughterSyndrome μπορεί να διαβάσει κανείς και μερικά κοινά χαρακτηριστικά τα οποία συμφωνούν ότι διαθέτουν λίγο πολύ τα πρωτότοκα κορίτσια, χαρακτηριστικά που προέκυψαν από τις απαιτήσεις της οικογένειας και εντάσσονται στην κατηγορία «απλήρωτα γραμμάτια». Οι μεγαλύτερες κόρες είναι συνήθως τελειομανείς, θέλουν να έχουν τους πάντες ευχαριστημένους, ζηλεύουν, έχουν ενοχικά σύνδρομα, είναι control freaks.

Γενικώς, τα πρώτα παιδιά είναι τα πειραματόζωα ενός ζευγαριού. Συνήθως οι γονείς είναι πιο αυστηροί μαζί τους, εφαρμόζουν πάνω τους απαρέγκλιτα ό,τι διαβάζουν στα βιβλία, δεν τους δίνουν σοκολάτα μέχρι τα πέντε, τα στέλνουν για ύπνο με τις κότες. Στα δεύτερα παιδιά, οι κανόνες χαλαρώνουν, η ζάχαρη μπαίνει από νωρίς στο διαιτολόγιο, τα τάμπλετ και τα κινητά δίνονται νωρίς νωρίς, όλοι λίγο πολύ τις έχουμε ζήσει αυτές τις αδικίες. Η μόνη αντιστροφή αφορά την υγιεινή: ενώ στο πρώτο η αποστείρωση δίνει και παίρνει, στο δεύτερο η πιπίλα που πέφτει στο πάτωμα με ένα ελαφρύ σκούπισμα ξαναμπαίνει στο στόμα («έλα μωρέ, αντισώματα!»). 

Συχνά η μεγάλη κόρη, ειδικά αν έχει αρκετή διαφορά ηλικίας από το δεύτερο παιδί, εξαναγκάζεται να κάνει δουλειές στο σπίτι για να βοηθάει τη μαμά, ετοιμάζει γάλατα και ταΐζει το αδελφάκι (ή ακόμα χειρότερα, του αλλάζει πάνα), πρέπει να μοιράζεται γενναιόδωρα τα παιχνίδια του με το μικρό, μια σκέτη αγανάκτηση δηλαδή η φάση! Φράσεις όπως «εσύ είσαι μεγάλο/καλό κορίτσι» ή «είσαι πολύ ώριμη για την ηλικία σου» ή «με βοηθάς πολύ» μόνο βάρος είναι. Ένα παιδί που λαμβάνει τέτοιους επαίνους ενδεχομένως να πιέζεται να παραμείνει το «καλό κορίτσι» που «βοηθά πολύ», καταπιέζοντας τις δικές του ανάγκες και τα συναισθήματα. Αυτά στον Δυτικό κόσμο. Γιατί αν πιάσουμε άλλου τύπου αυστηρές πατριαρχικές κοινωνίες και διαφορετικά πολιτισμικά περιβάλλοντα, θα μπλέξουμε ακόμα πιο άσχημα. 

Είναι γνωστό πως η προσωπικότητα ενός ατόμου διαμορφώνεται από το DNA, το περιβάλλον, την ανατροφή, τις κοινωνικές και οικογενειακές προσδοκίες, τις εμπειρίες ζωής, την υγεία. Στις αρχές του 1900 ο Αυστριακός ψυχοθεραπευτής Άλφρεντ Άντλερ (δεύτερος από επτά αδέλφια) είχε διατυπώσει τη θεωρία της σειράς γέννησης, δηλαδή η σειρά με την οποία γεννιούνται τα παιδιά έχει πολύ σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Ο Άντλερ πίστευε πως τα πρωτότοκα παιδιά είναι νευρωτικά, συντηρητικά και υπάκουα· τα μεσαία είναι ανταγωνιστικά, επαναστατημένα και αρεστά στους άλλους· τα μικρότερα πάλι αναζητούν την προσοχή, είναι ανεξάρτητα και δημιουργικά πνεύματα. Έκτοτε πολλοί μελετητές έχουν αντιταχθεί στη θεωρία του Άντλερ και υποστηρίζουν πως οι προσωπικότητες διαμορφώνονται με βάση τον τρόπο που γονείς και παιδιά αντιδρούν στη σειρά γέννησης και το φύλο. Με τον όρο «τρόπο» εννοούν τις προσδοκίες, ασυνείδητες ή ενσυνείδητες, που μπορεί να έχουν οι γονείς από τα πρωτότοκα τέκνα ή τους Βενιαμίν, τα αγόρια ή τα κορίτσια τους. Ενδεχομένως αυτές οι στερεοτυπικές προσδοκίες είναι που δημιουργούν το Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης. 

Το Σύνδρομο της Μεγαλύτερης Κόρης πατάει αναμφισβήτητα στην πραγματικότητα και τα κορίτσια στα social media εκφράζουν αλήθειες ζωής. Τίθεται ωστόσο ένα ερώτημα: Θα προτιμούσαν να είναι μοναχοπαίδια; Μάλλον όχι.

Top Reads

Δείτε ακόμα

Στην Athens Voice