Aυτό που συμβαίνει στον δρόμο είναι η Chloë Sevigny

To 1994, το πιο Νεοϋορκέζικο περιοδικό που μπορείς να φανταστείς, το New Yorker είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο: «Αυτό που συμβαίνει στο δρόμο είναι η Chloë Sevigny». Η πόλη είχε ήδη επιλέξει το αγαπημένο της it-girl και το περιοδικό έτρεχε να προλάβει να ανακαλύψει τα πάντα για την Κλοέ (τα διαλυτικά στο όνομά της τα πρόσθεσε αργότερα, όταν στιλιζάριζε τα πάντα στη ζωή της, λες και ήταν γεννημένη να κάνει αυτό).

Ποιο είναι αυτό το κορίτσι;

Το άρθρο του Jay McInerney έδειχνε πόσο έκπληκτος ήταν ο δημοσιογράφος μαζί της και πόσο τρελά ερωτευμένη ήταν η Νέα Υόρκη μαζί της. Ξεκινούσε έτσι:

“Η Chloe Sevigny κάθεται σε ένα από τα υπαίθρια τραπέζια στο Stingy Lulu’s, στην πλατεία του Αγίου Μάρκου ακριβώς έξω από τη λεωφόρο Α, πάνω από μια ανάμεικτη πράσινη σαλάτα καταβροχθίζοντας τη Vogue του Σεπτεμβρίου που μόλις κυκλοφόρησε. Ένα μαύρο κορίτσι και ένα κορίτσι από την Ασία στριμώχνονται ανήσυχα στη γωνία λίγα μέτρα πιο πέρα και την τσεκάρουν. Οι δυο τους είναι περίπου στην ηλικία της Chloe, που είναι δεκαεννέα, και φαίνεται να συζητούν αν θα πλησιάσουν ή όχι. Την αναγνωρίζουν από το βίντεο των Sonic Youth -αυτό που γυρίστηκε στο showroom του Marc Jacobs, το οποίο ήταν κάπως μια ειρωνεία του θέματος του grunge- ή μήπως την είδαν να κάνει μόντελινγκ τη γραμμή X-Girl την περασμένη άνοιξη; Ίσως είδαν τις φωτογραφίες της στο Details, αυτές που τράβηξε ο Larry Clark, ο οποίος μόλις πήρε την Chloe στο καστ της νέας του ταινίας, «Kids». Τα κορίτσια περνούν μια φορά και περπατούν στα μισά του δρόμου πριν γυρίσουν πίσω, κολλημένα το ένα στο άλλο, και σταματούν ακριβώς πίσω από τον δεξιό ώμο της Chloe.
“Μας συγχωρείτε”
Η Chloe σηκώνει το βλέμμα της, τυλίγοντας τα χέρια της σφιχτά γύρω της σε μια ενστικτώδη χειρονομία προστασίας, σαν να θέλει να μειώσει την εκτεθειμένη επιφάνεια του σώματός της, ακόμη κι όταν καταφέρνει να σκάσει ένα χαμόγελο ντροπαλό, σκεπτικό και επιεικές ταυτόχρονα. Δεν είναι ότι αυτό δεν έχει ξαναγίνει, αλλά είναι ακόμα λίγο, ξέρετε, περίεργο.
“Μπορείς να μας πεις πού πήρες τα παπούτσια σου;” ρωτάει το μαύρο κορίτσι.
Η Chloe γελάει με ανακούφιση. Κοιτάζει τα τζέλι της— τα διαφανή πλαστικά σανδάλια. Τώρα που σχεδόν όλοι φοράνε μεγάλες, χοντροκομμένες μπότες και αθλητικά παπούτσια με πλατφόρμα —ακόμα και άνθρωποι που μπουρδουκλώνονται καθημερινά στα γραφεία της πόλης—η Chloe έχει προχωρήσει. Έχει ήδη φύγει. Και τα δύο κορίτσια που στέκονται στο πεζοδρόμιο με τα μεγάλα μαύρα τους Doc Martens, θέλουν να την ακολουθήσουν. Η Chloe προσπαθεί να θυμηθεί από πού πήρε τα σανδάλια.
“Νομίζω ότι είναι ακριβώς μετά τη γωνία, στη Λεωφόρο Α. Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα. Κάτι με Κάτι.”

Ακριβώς αυτό ήταν η Chloe στο ξεκίνημά της και ακόμα παραμένει – ένα είδωλο του στιλ που πάντα έρχεται να το ανατρέψει μόλις αρχίσουν να το φορούν όλοι. Με το ίδιο κουλ, μισονυσταγμένο βλέμμα της αντιμετώπιζε τη μόδα, ξεφυλλίζοντας τη Vogue: “Αυτό το φόρεμα Marc Jacobs είναι πανέμορφο. . . . Ο Helmut Lang είναι απολύτως ο αγαπημένος μου. . . . Θεέ μου, o Armani είναι τόσο για γεροντοκόρες. . . . Ο Lagerfeld κατέστρεψε τον οίκο της Chanel. Η Coco δεν θα έκανε ποτέ μίνι φούστες. Έβλεπα αυτό το ντοκιμαντέρ για αυτήν. Ήταν τόσο υπέροχη. . . . Είμαι σαν τζάνκι, εθισμένη στα περιοδικά μόδας. Τα λατρεύω, αλλά συνήθως είναι αρκετά άσχετα. Μέχρι να το εκτυπώσουν, η μόδα έχει ήδη συμβεί. Τα βρετανικά περιοδικά είναι πολύ πιο μπροστά όσον αφορά το τι συμβαίνει στο δρόμο.”

Όλα αυτά, φορώντας (εκτός από τα τζέλι της) ένα πολύ κοντό λευκό φόρεμα από γυαλιστερό, εύφλεκτο συνθετικό της εποχής που η μόδα είχε ανακαλύψει τα ταξίδια στο διάστημα. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό από τον σωματότυπό της – ύψος 1.76 και βάρος περίπου 50 κιλά “σαν μια αδύνατη Jean Seberg” – ενώ η ελαφριά στραβή στάση του σώματός της, αποτέλεσμα παιδικής σκολίωσης, της δίνει ένα ξεχωριστό στιλ που γοητεύει τόσο τους στιλίστες ώστε να τη συγκρίνουν με την Twiggy, την Audrey Hepburn και την Edie Sedgwick.

Η Chloe πριν γίνει Chloë

Γεννημένη τον Νοέμβριο του 1974, με καταγωγή Πολωνο-Αμερικάνικη και Γαλλο-Καναδή, καταχωρείται ως Αμερικανίδα ηθοποιός, μοντέλο και σχεδιάστρια μόδας. Το στιλ της δικαιώνει και τη φήμη της που της χάρισε η δουλειά της σε ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου ενώ συχνά εμφανίζεται και σε αμφιλεγόμενες ή πειραματικές ταινίες (όπως το “Brown Bunny” στο οποίο είχε μία σκηνή όπου κάνει στοματικό έρωτα στον συμπρωταγωνιστή της και σκηνοθέτη Vincent Gallo). Παρόλα αυτά έχει βραβευτεί με Χρυσή Σφαίρα, Βραβείο Satellite, Βραβείο Independent Spirit, ενώ ήταν και υποψήφια για ένα Όσκαρ και τρεις φορές για Βραβείο του Σωματείου Κινηματογραφικών Ηθοποιών. Παράλληλα με την υποκριτική της κάνει καριέρα στο σχέδιο μόδας και, από πολύ νωρίς, η εναλλακτική της αίσθηση της μόδας της έχει χαρίσει τη φήμη ενός από τα πιο επιδραστικά ονόματα στο χώρο του στιλ και της μόδας του δρόμου.

Σαν έφηβη, είχε όλα τα χαρακτηριστικά της grunge κοινότητας: ήταν μοναχική, είχε κατάθλιψη και θυμό – για τα οποία ξέσπαγε κάνοντας σκέιτμπορντ ή ράβοντας η ίδια τα ρούχα της. Επαναστατική φύση, κάποια στιγμή έπεσε και στα ψυχεδελικά ναρκωτικά, κάτι για το οποίο ο “πειραματιστής” πατέρας της τής είπε ότι ήταν οκέι να το κάνει, αρκεί να το σταματούσε μόλις άρχιζε να έχει άσχημα τριπαρίσματα. Η μαμά της, αντίθετα, την έστειλε σε συναντήσεις των Ανώνυμων Αλκοολικών.

Την ίδια εποχή, η αγαπημένη της βόλτα ήταν στο Μανχάταν, εκεί όπου την εντόπισε, το 1992, σε ηλικία 17 ετών, η Andrea Linett, συντάκτρια μόδας του περιοδικού Sassy, η οποία εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το στυλ της που της ζήτησε να γίνει μοντέλο για το περιοδικό (φορούσε μία φαρδιά, μπεζ, κοτλέ σαλοπέτα και ένα καπέλο που θύμιζε τη Νεφερτίτη). Η Sevigny είπε με βαριεστημένο ύφος, “απλώς της άρεσε το καπέλο που φορούσα” – το οποίο ήταν σχεδιασμένο από ένα από τα πιο ροκ κορίτσια της εποχής, την Kim Gordon των Sonic Youth, στο μουσικό βίντεο “Sugar Kane” των οποίων εμφανιζόταν η Chloe.

Την ίδια μπλαζέ στάση κράτησε και σε άλλες “ουάου” περιπτώσεις, όπως όταν την είχε καλέσει ο θρυλικός Steven Meisel για να τη φωτογραφήσει για την Ιταλική Vogue και εκείνη απλώς τον σνομπάρισε και δεν πήγε. Μακροπρόθεσμα, κάτι τέτοια γεγονότα, έγραψαν υπέρ της, κάνοντάς την όχι μόνο θρύλο των δρόμων της Νέας Υόρκης αλλά και “απρόσιτη”, όταν χρειαζόταν να πάρει κάποιος ατζέντης 15 τηλέφωνα μέχρι να την πετύχει.

Το 1993, σε ηλικία 19 ετών, η Sevigny μετακόμισε από την γενέτειρά της, το Κονέκτικατ, σε ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν όπου εργαζόταν ως μοδίστρα. Εκείνη την περίοδο ήταν που την εντόπισε στη Νέα Υόρκη ο Jay McInerney και έγραψε το (επτασέλιδο!) άρθρο γι 'αυτήν στο New Yorker, ονομάζοντάς την “το νέο it-girl” και “ένα από τα πιο κουλ κορίτσια στον κόσμο”. Παράλληλα όμως, η φήμη της κυκλοφορούσε και στην underground σκηνή της δεκαετίας του 1990, κάνοντάς την περιζήτητη φιγούρα στα εξώφυλλα δίσκων (όπως το Flippin’ Out των Gigolo Aunts) και στα βίντεο συγκροτημάτων της grunge σκηνής (όπως οι Lemonheads).

To ίδιο και οι ρόλοι της στις ταινίες ήταν πάντα “στην άκρη του γκρεμού”, υποδυόμενη κορίτσια που ανακαλύπτουν ότι είναι οροθετικές, κορίτσια με εντελώς ελεύθερη σεξουαλική ζωή, κορίτσια που κάνουν ναρκωτικά. Εκείνη την εποχή δούλευε στο κατάστημα ρούχων Liquid Sky, στο SoHo, όταν η σκηνοθέτιδα Mary Harron της πρότεινε έναν ρόλο στην ταινία  I Shot Andy Warhol αλλά εκείνη τον απέρριψε για να υποδυθεί μία σχεδιάστρια μόδας στην επίσης αντισυμβατική ταινία Gummo της Harmony Korine με την οποία, σύμφωνα με φήμες, η Chloe είχε σχέση. “Τα νεαρά παιδιά τη λατρεύουν αυτή την ταινία” θα έλεγε αργότερα η Chloe, “σε όλα τα Blockbuster βίντεο-κλαμπ, αυτήν κλέβουν περισσότερο”. Εκείνη την ίδια περίοδο, η Chloe έβγαινε με ένα άλλο ίνδαλμα της μουσικής και της μόδας, τον τόσο καθόλου-Αμερικάνο Jarvis Cocker των Pulp, δείχνοντας ότι έχει όντως εκλεκτικό και δη Ευρωπαϊκό γούστο. Σήμερα είναι παντρεμένη με τον Κροάτη διευθυντή γκαλερί τέχνης Σινίσα Μάκοβιτς και έχουν έναν γιό.

Ο κόσμος της μόδας

Γύρω στο 2002, η Sevigny άρχισε να συνεργάζεται με τη φίλη της Tara Subkoff για την εταιρεία μόδας Imitation of Christ και ένα conceptual art project, με την πρώτη τους συλλογή να κυκλοφορεί το 2003. Η Chloë (πλέον) ήταν η δημιουργική διευθύντρια για τη σειρά, η οποία χαρακτηρίστηκε ως “περισσότερο περφόρμανς και πολιτιστική δήλωση παρά ρούχα” και ίσως αυτός είναι ο πιο ειλικρινής χαρακτηρισμός του στιλ της.

 Τον Οκτώβριο του 2007, ο γαλλικός οίκος μόδας Chloé (πώς αλλιώς;) ανακοίνωσε ότι η Sevigny θα ήταν ένα από τα μοντέλα για το νέο του άρωμα. Η Sevigny κυκλοφόρησε επίσης μια συλλογή ρούχων για την Opening Ceremony το φθινόπωρο του 2009, με ανδρικά, γυναικεία και unisex κομμάτια αλλά οι κριτικοί δεν τη λάτρεψαν ιδιαίτερα – κάτι που θα καταδίωκε έκτοτε την Chloë: όσο φανατικοί λάτρεις του στιλ της υπήρχαν, άλλοι τόσοι ήταν και αυτοί που την έβρισκαν κακόγουστη (όπως το Harper's Bazaar και το Style.com).

Παρόλα αυτά της ζήτησαν να είναι στην κριτική επιτροπή μόδας στο 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Μόδας και Φωτογραφίας τον Απρίλιο του 2014, δίπλα στους Humberto Leon και Carol Lim.

Η Chloë έλεγε “Νομίζω ότι επειδή στην πραγματική ζωή είμαι αρκετά συντηρητική και καθόλου ριζοσπαστική, νομίζω ότι χρησιμοποιώ την τέχνη μου για να το κάνω αυτό”.

Σχολιάζοντας τις επικρίσεις για τις επιλογές της στη μόδα, είπε το 2015, “Τηλεφώνησα στη θεία μου που ζει στη Φλόριντα τα Χριστούγεννα. Δεν την είχα δει εδώ και καιρό και μου είπε ‘Αχ, δεν θα μπορέσω ποτέ να σε δω από κοντά, αλλά σε βλέπω συνέχεια στην τελευταία σελίδα του US Weekly. Συνέχεια σε κοροϊδεύουν’ κι εγώ της είπα, ‘Με ξέρεις θεία μου, ντύνομαι λίγο τρελά”.

Στην μέχρι τώρα πορεία της η Sevigny έχει κάνει το μοντέλο για πολλούς σχεδιαστές υψηλού προφίλ, όπως οι Miu Miu, Louis Vuitton, Chloé, H&M, Proenza Schouler, Kenzo και Vivienne Westwood. Ο Αμερικανός σχεδιαστής Marc Jacobs έγραψε για τη Sevigny το 2001, “Ο κόσμος της μόδας είναι γοητευμένος από αυτήν. Επειδή όχι μόνο είναι ταλαντούχα, νέα και ελκυστική, αλλά ξεχωρίζει μέσα σε μια θάλασσα ηθοποιών με συχνά κλισέ εμφάνιση”. Η φήμη της σαν street kid έκανε πολλές αλυσίδες μόδας υψηλής ποιότητας να αρχίσουν να μιμούνται το look της. Άλλωστε από μικρή αγαπούσε να ντύνεται “λίγο τρελά” όπως όταν το “Μικρό σπίτι στο λιβάδι” ήταν η αγαπημένη της εκπομπή και φορούσε συνέχεια βαμβακερά εμπριμέ φορέματα σαν της Λώρας ενώ, ακόμα και στον ύπνο φορούσε το παλιακό, λευκό σκουφάκι που φορούσαν τα κορίτσια στην εκπομπή. Ένα στιλ που σίγουρα το λες εκλεκτικό.

Άλλωστε, ακόμα και τώρα, της αρέσει να ψωνίζει από μαγαζιά με ρούχα από δεύτερο χέρι και διευκρινίζει: όχι από τα πανάκριβα vintage καταστήματα αλλά από πραγματικά, φθηνά μαγαζιά των 3 δολαρίων το κομμάτι, εκεί που, αν έχεις εξασκημένο μάτι και αρκετή τύχη, μπορεί να βρεις και κανένα Yves Saint Laurent του ‘70 (ενώ δίπλα σου κάποιες μικρές φασιονίστας μπορεί να εκστασιάζονται για κάποιο παρανοϊκό t-shirt που μπορεί να έχουν βρει).

Το στιλ  Chloë

Στη σελίδα της στο ίνσταγκραμ μπορεί κανείς να δει τις άπειρες μεταβολές του στιλ της Sevigny που, πάντως, με αξιοθαύμαστη και μυστική μεθοδολογία, υπηρετούν πάντα τον τίτλο της “ανατρεπτικής”. Μοιάζει να μην την ενδιαφέρει τι είναι κουλ ή trendy και με την ίδια ευάερη άνεση που φορούσε τα  διάφανα πλαστικά της σανδάλια στη Νέα Υόρκη του ‘90, μπορεί να φοράει Miu Miu βγάζοντας τον γιό της βόλτα στο πάρκο στο Παρίσι. Είναι ένα ίνδαλμα του στιλ που, όμως, συνέβη εντελώς τυχαία γιατί ποτέ της, όπως ομολογεί, δεν ντύνεται “για να στείλει κάποιο μήνυμα”. Και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έρθει ντυμένη. Μπορεί να βγει για φαγητό φορώντας βραδινή τουαλέτα χορού και να πάει στο γκαλά της 35ης επετείου του Nέου Μουσείου φορώντας (όπως έχει συμβεί) μπεσπόκ λευκό αντρικό κοστούμι BLK DNM.

Από την εποχή που είχε κοντοκουρεμένο κεφάλι, φορούσε κοτλέ παντελόνια καμπάνα, βαριά μαύρη σκιά στα μάτια της και τη φωτογράφιζε για το εξώφυλλό του το i-D μέχρι τώρα, το στιλ της είναι παντός καιρού και γενιάς: προχωρημένο χωρίς να είναι περίεργο, προσωπικό αλλά όχι τόσο μακριά από το σύγχρονο. Και παρόλο που η Sevigny δεν είναι πια ένα κορίτσι των Sonic Youth η σύγχρονη νεολαία την αναγνωρίζει ως μία “μοντέρνα μαμά” και χαίρεται -μαζί με την προηγούμενη γενιά- να τη βλέπουν να βγάζει βόλτα τον γιό της με ένα φόρεμα Chloé και καουμπόικες μπότες Miu Miu.