Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου μας προτρέπει να γιορτάσουμε τις ουλές μας, εσωτερικές και εξωτερικές

Ο Οκτώβριος είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τον Καρκίνο του Μαστού. Κάθε χρόνο πολλές χώρες οργανώνουν συνέδρια, αθλητικές εκδηλώσεις, αγώνες δρόμου για ένα μήνα από την 1η έως τις 31η Οκτωβρίου, όλοι ακούν ένα κάλεσμα: Πώς θα μπορέσουμε να στηρίξουμε και να ενημερώσουμε τις γυναίκες, τους άντρες και όλους όσοι έχουν επηρεαστεί από τον καρκίνο του μαστού. Στηρίζουμε την ιατρική έρευνα. 

Ο Ροζ Οκτώβρης δίνει μια ισχυρή παρουσία παγκόσμια. Είναι ένα σημαντικό γεγονός. Η έγκαιρη διάγνωση σώζει ζωές. Εμείς με αισιοδοξία λέμε ότι μπορούμε να βρούμε λύσεις. Και αυτόν τον Οκτώβρη ενωνόμαστε και φοράμε ροζ!

«Το Celebrate Your Scars είναι μια γιορτή χαράς. Γελάμε, λέμε τα νέα μας, μαθαίνουμε και μοιραζόμαστε καινούρια πράγματα, τρώμε, πίνουμε, και για κανένα λόγο δεν κλαίμε!» Ήταν οι πρώτες της λέξεις. 

Η κουβέντα με τη Ρεβέκκα Γιαννοπούλου μοιάζει με περιπέτεια. Ο χειμαρρώδης λόγος της καλύπτει τις αμήχανες πρώτες στιγμές, εκείνες που ακόμη δεν ξέρεις με ποιον τρόπο ο καρκίνος του μαστού επηρεάζει ή έχει σημαδέψει τον ομιλητή σου. Τα σημάδια στο κορμί μας διηγούνται ιστορίες, τις λεπτομέρειές τους όμως δεν τις ξέρει κανείς. Η Ρεβέκκα Γιαννοπούλου ασχολείται με το ιατρικό τατουάζ και παράλληλα με την ομάδα της κάνουν δράσεις στην Αθήνα (15 Οκτωβρίου), τα Γιάννενα (21 Οκτωβρίου) και την Κύπρο (4 Νοεμβρίου), όπου παρέχουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους σε γυναίκες που θέλουν να κάνουν ανάπλαση της θηλής με τατουάζ. 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα της ανάπλασης, αναδόμησης της θηλής με τατουάζ; 
Η ιδέα ξεκίνησε στην Αθήνα, όταν ήρθε ο καρκίνος να με βρει μέσω μιας αγαπημένης μου φίλης. Στην οικογένειά μου δεν είχα ακούσει ποτέ για καρκίνο. Εγώ δεν πέρασα ποτέ καρκίνο. Γύρω μου, φυσικά και είχα ακούσει για ανθρώπους που νοσούσαν η έφυγαν από αυτό, αλλά φαινόταν πολύ μακριά από μένα. Μέχρι που ήρθε και με βρήκε μέσα από μία πολύ αγαπημένη φίλη.
Όταν έμαθα τατουάζ, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα μου χρησίμευε στον καρκίνο του μαστού. 
Είχα δει μια τεχνική φευγαλέα στη σχολή όπου έμαθα να χειρίζομαι βελόνα και μελάνια, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα γδυνόταν μια γυναίκα μπροστά μου και θα ασχολούμουν με το στήθος της.
Όταν τελείωσε η περιπέτεια της φίλης μου, με αθωότητα, σαν να της έκανα άλλο ένα τατουάζ, συμπλήρωσα το χρώμα της θηλής της. Τότε έγινε κάτι μαγικό και για τις δύο μας. Εκείνη είδε το στήθος της όπως ήταν πριν τα δύο χρόνια επεμβάσεων της. Βγήκαν σαν τσουνάμι όλα τα συναισθήματά που καταπίεζε τόσο καιρό για να μπορεί να συνεχίσει με την καθημερινότητά της, έτρεχαν τα μάτια της δάκρυα χωρίς να μπορεί να τα συγκρατήσει. 
Εγώ συνειδητοποίησα σοκαρισμένη πόσο δυνατή εμπειρία ήταν αυτή, πόσο σημαντική για τη γυναίκα, πόσο διαφορετικά μπορούσα να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου. Όποιος έχει αντιληφθεί ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του, μπορεί να με καταλάβει. Το συνειδητοποιείς σαν κρύο ντους αλλά με μία λίγο πιο μαγική αίσθηση. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα κορίτσια μου, τις ηρωίδες του καρκίνου του μαστού.

Είστε μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείστε με το ιατρικό τατουάζ; 
Όχι. Όχι όλοι. Ο πυρήνας της ομάδας μας είναι 9 άτομα και αποτελείται από δύο tattoo artist, (Ρεβέκκα Γιαννοπούλου και Γιώργος Δασκαλόπουλος), τη Φιλομένα Τσενάμο, μία «ενεργειακή θεραπεύτρια», τον Βασίλη Κυκριλή, life coach, την Μαρία Καβουσάκη στην οργάνωση, τη μαμά μου, Monique Bontron στις μαντίλες και πολλές φορές στο catering, τη Μαίρη Ιωαννίδου στην οργάνωση της γιορτής στα Γιάννενα, τη Μαρία Νικολάου στην οργάνωση της γιορτής στην Κύπρο, και την αδερφή μου που είναι μπαλαντέρ. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις πλέον σε αυτήν τη γιορτή, την αδερφή μου θα βρεις από κάτω. Κάνει οργάνωση συνεδρίου, μαντίλες, τατουάζ και όλη η οργάνωση του Celebrate Your Scars, από το πρώτο μέιλ που θα λάβεις μέχρι τη θηλή σου που θα κάνεις! Όλα τα κάνει η Θάλεια. Τη φωνάζουμε «το όπλο». Οι υπόλοιποι έρχονται και φεύγουν.
Είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που σταθήκαμε αρκετά «τυχεροί». Δεν πιστεύω στην τύχη αλλά στη σκληρή δουλειά αλλά έτσι για να λέμε, έτσι ώστε να έχουμε βρει την εργασία που μας αρέσει και να ξυπνάμε κάθε πρωί με χαρά και με όρεξη να πηγαίνουμε στη δουλειά μας.
Αυτό μας έκανε να θελήσουμε να μοιράσουμε τους εαυτούς μας όπου μπορούσαμε να χρησιμεύσουμε. Η ομάδα μας ξεκίνησε από έναν tattoo artist και συμπληρώθηκε ανά τα χρόνια ανάλογα με τις ανάγκες που έβλεπα ότι είχαν οι ηρωίδες του καρκίνου του μαστού που με επισκεπτόντουσαν. Την πρώτη χρονιά ήρθαν δύο απλά για να ρωτήσουν. Τη δεύτερη χρονιά ήρθαν πέντε και δύο έκατσαν να κάνουν τις θηλές τους. Μέσα στη χρονιά, κάνοντας τα επαναληπτικά ραντεβού που χρειάζονται, καταλάβαινα τις ανάγκες τους. Έβλεπα πόσο είχαν ανάγκη από χαρά, γαλήνη, ύπνο, πως είχαν χάσει την εμπιστοσύνη στην ομορφιά τους… Και κάθε φορά, ανάλογα με το τι ανάγκη συναντούσα, μου ερχόταν στο μυαλό μια φίλη/ένας φίλος που θα μπορούσε να βοηθήσει. Τον ρώταγα και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ομάδα. Ήρθαν πολλοί, έφυγαν πολλοί, και τελικά αποφάσισα πως αυτή η 9αδα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να μπορέσει η υπηρεσία που παραδίδουμε να είναι άψογη με Α κεφαλαίο. 

Προσκαλείτε και άλλους tattoo artist στην εκδήλωση που κάνετε στην Αθήνα; 
Μας έχουν προτείνει πολλές φορές να «ανοίξουμε» τη γιορτή μας και να την κάνουμε σε στάδια προσκαλώντας όλους τους tattoo artist της Αθήνας. Αλλά μέχρι στιγμής, με πιο μικρά τέτοια πειράματα που κάναμε προηγούμενες χρονιές βάζοντας εθελοντές tattoo artists που δεν γνωρίζαμε, κόντεψε να χαθεί αυτό το ιδιαίτερο πράγμα που έχει το Celebrate Your Scars. Η άψογη υπηρεσία, η αγνή αγάπη που μοιραζόμαστε χωρίς να περιμένουμε αντάλλαγμα και ο ιδιαίτερος και μοναδικός χαρακτήρας που έχει ο καθένας από μας. Αυτή είναι η δύναμή μας, η υπόσχεσή μας. Αυτοί είμαστε αυτοί οι 9. Και αυτό θα κρατήσουμε πάση θυσία. Εννοείται πως σκοπός μας είναι να εξυπηρετήσουμε όσες περισσότερες γυναίκες γίνεται, αλλά όχι εις βάρος της ποιότητας. Γιατί τελικά, δεν έχουν υποφέρει αρκετά; Δεν είναι καιρός να πάρουν αυτό που τους αξίζει; Μια θηλή που θα θέλουν να δείχνουν παντού;

Πόσο ενημερωμένες είναι οι γυναίκες για το την αποκατάσταση της θηλής μέσω τατουάζ; 
Οι γυναίκες δεν είναι ενημερωμένες για το τι συμβαίνει μετά το άκουσμα των λέξεων «καρκίνος μαστού». Και πέρα του ενημερωτικού συνεδρίου που οργανώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια, δεν υπάρχει κάτι στην Ελλάδα αρκετά εύπεπτο και ενδιαφέρον έτσι ώστε το κοινό να μπορεί να ενημερωθεί για τις λύσεις που υπάρχουν γύρω από τον καρκίνο του μαστού με όμορφο, θετικό και ποιοτικό τρόπο. Απλά, όταν «βαράει η φτέρνα στο σβέρκο» και καραδοκεί η λέξη «θάνατος», το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του γιατρού που εμπιστεύονται. Άλλες φορές θα πετύχει, και θα έχουν ένα εξαιρετικό στήθος, άλλες φορές πάλι όχι.Η αλήθεια είναι πως οι γιατροί που έχουμε στην Ελλάδα είναι από τους καλύτερους στον κόσμο. Και σ' το λέω με σιγουριά γιατί εγώ βλέπω το τελικό τους αποτέλεσμα. Και να είναι καλά, εκείνοι προτείνουν στις γυναίκες να αναζητήσουν tattoo artist για να ζωγραφίσουν τη θηλή τους με ιατρικό τατουάζ. Εκείνοι το δίνουν ως λύση. Αλλά όχι, οι γυναίκες δεν είναι ενημερωμένες για τις λύσεις που υπάρχουν μετά τον καρκίνο του μαστού και γι’ αυτό είμαστε τόσο περήφανοι για το ενημερωτικό συνέδριο που γίνεται μία μέρα πριν τη γιορτή, στις 14 Οκτωβρίου. 

Δώστε μου πληροφορίες. 
Από τις 10:00 έως τις 18:00, εντελώς δωρεάν χάρη στους χορηγούς μας, διαδικτυακά στα socials του Celebrate Your Scars και στη σελίδα μας στο YouTube, επαγγελματίες όλων των ειδών δίνουν ανά δέκα λεπτά λύσεις σε θέματα που αφορούν αρρώστιες που δημιουργήθηκαν από το στρες. Με κεντρικό θέμα τον καρκίνο του μαστού.

Οι Ελληνίδες δέχονται την τεχνική; Είναι πρόθυμες ή δύσπιστες; 
Όταν χτυπάει ο καρκίνος του μαστού, δεν υπάρχει Ελληνίδα, Γαλλίδα, Σιγκαπουριανή. Βράζουμε όλες στο ίδιο καζάνι. Παρόλα αυτά, οι Ελληνίδες είναι πολύ «προχο» γενικότερα και θαρραλέες ειδικότερα! Και ενώ έρχονται σχεδόν αναγκασμένες από τον γιατρό τους, πιστεύοντας ότι είναι το τελευταίο στάδιο αποκατάστασης του στήθους τους, φεύγουν έκπληκτες, γεμάτες ευγνωμοσύνη, και με δάκρυα στα μάτια.

Αλήθεια τι ακριβώς σημαίνει ιατρικό τατουάζ; 
Τώρα το τι σημαίνει το ιατρικό τατουάζ για μία γυναίκα είναι μία τόσο προσωπική εμπειρία, που μόνο η κάθε μια θα μπορούσε να μας εξηγήσει τη δική της. Αυτό που έχω δει εγώ, σαν medical tattoo artist, είναι ότι δεν περιγράφεται με λόγια. Και η εμπειρία του να βλέπει μια γυναίκα ξανά τη θηλή της στον καθρέφτη, όταν πριν έβλεπε το στήθος της Barbie (στην καλύτερη!) είναι το ίδιο ασύλληπτη για εκείνη όσο και για εμάς τους καλλιτέχνες που την ζωγραφίζουμε. Για εκείνες σημαίνει το τέλος μιας περιπέτειας, η αρχή μιας καινούργιας ζωής, και η υπενθύμιση ότι είναι ακόμα γυναίκες, ελκυστικές, αισθησιακές και γλυκές. 
Γιατί φανταστείτε ότι για 2 με 15 χρόνια, η γυναίκα που ακούει την λέξη καρκίνο, θα μπει και θα βγει από κρύα κτίρια νοσοκομείων και ιατρείων, ακούγοντας μόνο εντολές: «γδυθείτε παρακαλώ», «σταθείτε στον λευκό τοίχο», «σηκώστε τα χέρια σας ψηλά», «να τραβήξουμε μία φωτογραφία το στήθος σας», «τίποτα δεν είναι αν κάνετε ό,τι σας πω», «τελικά είναι καρκίνος», «πρέπει να αφαιρέσουμε το στήθος», «τελικά θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τα δύο στήθη», «μη σε νοιάζει που είναι στραβά τα στήθη σου και γεμάτα ουλές, να χαίρεσαι που ζεις,» κι άλλα τέτοια πολλά…  Όσο δυνατές κι αν είναι, όσο κι αν είναι αποφασισμένες ότι θα παλέψουν, κάποια στιγμή, όλες μα όλες, απενεργοποιούν τα άσχημα συναισθήματα για να μπορέσουν να αντέξουν, και να ανταπεξέλθουν στα καθημερινά τους καθήκοντα. Απενεργοποιώντας τα αρνητικά συναισθήματα, βάζουν στην άκρη ό,τι έχει να κάνει με το στήθος τους, μαλλιά, βλεφαρίδες, την επαφή με τον σύντροφό τους, το «ναι» που θα πουν σε ξένο όταν θα προτείνει γνωριμία… λίγο πολύ, ό,τι τις κάνει γυναίκες. Και το χειρότερο; ουδέν μονιμότερο του προσωρινού… δεν επανέρχονται ποτέ. Το ιατρικό τατουάζ για μία γυναίκα λοιπόν είναι το κλειδί που θα τους ξυπνήσει από όλον αυτό τον λήθαργο και θα τους φωνάξει ότι παραμένουν γυναίκες. 

Οι γυναίκες μετά τη μαστεκτομή αντιμετωπίζουν προκλήσεις με την επιστροφή στη σεξουαλική τους ζωή. Συχνά συνδέουν τον μαστό με τη νόσο. Έχετε συναντήσει μέχρι τώρα τέτοιες καταστάσεις; 
Μόνο τέτοιες καταστάσεις αντιμετωπίζω. Γιατί αυτό που χαρακτηρίζει μία γυναίκα είναι το στήθος της τελικά. Και πριν γνωρίσω αυτές τις ηρωίδες, δεν το είχα καταλάβει. Είναι το μπούστο που θα τραβήξει το βλέμμα των αντρών, το στήθος που θα ταΐσει το παιδί τους, η θηλή που θα δώσει αίσθηση στη σεξουαλική πράξη. Κακά τα ψέματα, το στήθος της γυναίκας, στο μυαλό μου, είναι λίγο σαν τη μάνα γη. Γιατί όταν θα ακουμπήσεις το κεφάλι σου πάνω τους, δεν είναι η ωραιότερη αγκαλιά;

Συμφωνώ, όμως η κάθε γυναίκα είναι ιδιαίτερη και έχει μία πολύ διαφορετική ιστορία σε σχέση με το στήθος της. Έχεις να μας διηγηθείς ιστορίες; 
Ένα παράδειγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι μια γυναίκα που είχε να γδυθεί μπροστά στον άντρα της δύο χρόνια, γυρνώντας σπίτι της, αυθόρμητα, γδύθηκε για να του το δείξει. Εκείνος περίμενε με την αγωνία ενός μικρού παιδιού να δει πώς ένα τατουάζ μπορούσε να δημιουργήσει μία θηλή. Εκείνη πιάστηκε στην αθωότητα της ερώτησης. Και όπως εκείνος το κοίταζε από κοντά, θαυμάζοντάς το, κάνοντας κομπλιμέντα, το ένα έφερε το άλλο, και έπεσαν στο κρεβάτι. 
Και άλλη μια ιστορία που αγαπώ είναι για μια νέα γυναίκα που λάτρευε τον γυμνισμό. Είχε στεναχωρηθεί περισσότερο για το ότι δεν θα ξαναέκανε ποτέ, παρά για το ότι άλλαξε το στήθος της για πάντα. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό. Βλέπεις, οι παρέες της από μικροί έκαναν γυμνισμό και εκείνη δεν ήθελε να γδυθεί και να αποκαλύψει τα στήθη της Barbie. Ούτε να χρειάζεται να απαντάει στην κάθε ερώτηση ή να πρέπει να συναντάει το επίμονο βλέμμα του ανθρώπου που κολλάει σε ό,τι βλέπει διαφορετικό. Έτσι, σταμάτησε να πηγαίνει για μπάνιο και όταν πλησίαζε το καλοκαίρι, ένιωθε να αλλάζει όλη της τη ζωή. Σιγά σιγά απομακρύνθηκε από τους φίλους της και τα καλοκαίρια έμεινε μόνη της. Μόλις ζωγραφίστηκαν οι θηλές της, ούτε οι ουλές της την ενδιέφεραν, ούτε όσα είχε ζήσει. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να γδυθεί στην παραλία των παιδικών της διακοπών, και περήφανα να δείξει το καινούργιο της στήθος. Και μου έλεγε με χαρά ότι ήταν τόσο αληθοφανή οι θηλές της, που για πρώτη φορά όσοι φίλοι ήξεραν για την περιπέτειά της ζήταγαν με θαυμασμό να τις κοιτάξουν από κοντά. «Ποτέ δεν είχε τόση επιτυχία το στήθος μου!» μου είπε γελώντας! Πώς να την ξεχάσεις αυτή τη γυναίκα; Πώς να μη θυμάσαι την καθεμιά τους;

Ποιος είναι ο ρόλος του άντρα από τη θέση του συντρόφου, συζύγου, φίλου, ή γιου; Έρχονται μαζί με τις γυναίκες; 
Ο ρόλος του άντρα σε όλη αυτή την περιπέτεια, θα είναι αυτός που θα του δώσει η γυναίκα τελικά. Για κάποιο περίεργο λόγο, στην Ελλάδα, στην Αγγλία, στη Σιγκαπούρη και στη Γερμανία, όπου έχω δουλέψει μέχρι τώρα, οι γυναίκες έρχονται μόνες τους. Το ραντεβού τους είναι απλά άλλο ένα ραντεβού στην ατζέντα τους. Στην Κύπρο, όχι μόνο έρχονται ζευγάρι, αλλά ο άντρας συμμετέχει ενεργά στις ερωτήσεις πριν την εκτέλεση του ραντεβού και πολλές φορές κλείνει ο ίδιος το ραντεβού για τη γυναίκα του. Είναι πολύ συγκινητικό και γλυκό.
Αυτό που έχω καταλάβει τα τελευταία 10 χρόνια που ασχολούμαι με ηρωίδες του καρκίνου του μαστού ανά το κόσμο είναι ότι ο σύντροφός της σαστίζει περισσότερο από εκείνη στο άκουσμα της λέξης καρκίνος. Και πραγματικά έχω έρθει να αναθεωρήσω πολλά και να αγαπήσω τους άντρες που έρχονται με τις γυναίκες τους, τις συντρόφους τους, τις μητέρες, τις αδελφές, τις κόρες τους. Γιατί όταν φτάνουν σε μένα έχουν ήδη δώσει μάχη χρόνων, το λιγότερο 2 χρόνια, δίπλα στο κορίτσι τους. Δίπλα, πίσω, μπροστά… όπου τους άφησε η γυναίκα χώρο. Γιατί αυτό ζητάνε αυτά τα πλάσματα. Να κατανοήσουν πού μπορούν να βοηθήσουν και να τους κάνουμε λίγο χώρο. Και όταν μου λέει μια γυναίκα «με το που άκουσε ότι έχω καρκίνο, έφυγε» πάντα ρωτάω: «εκεί ξεκίνησε η φθορά της σχέσης σας ή μήπως αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;». Χωρίς να θέλω να γενικεύω φυσικά. Στο περσινό συνέδριο είχαμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αντρών που είπαν την εμπειρία τους και κλαίγαμε από συγκίνηση όλοι. Είναι ωραίοι οι άντρες, αρκεί να τους αφήσουμε να είναι. 
rebecca.gr