Dennys, ετών 19: Queer αγόρι μοντέλο στην Αθήνα

Με τα queer παιδιά δεν έχω καμία σχέση, ούτε καν τα πλησιάζω. Ούτε καν μπορώ να τα προσφωνώ, δεν μου πάει η γλώσσα να λέω «το καλλιτέχνο», αν και «το παιδί» βολεύει μια χαρά. Μόνο τα παρατηρώ, σαν περίεργα ζωάκια με τα μπλε μαλλιά τους και τον λαιμό παγωνιού που διαθέτουν, με τα τεράστια παπούτσια τους να στηρίζουν λεπτά σαν μίσχους κορμάκια έτοιμα να τρανταχτούν σε συνθήματα ενάντια στην πατριαρχία και να υπερασπιστούν «τα σεξ εργάτα». Στα δικά μου λημέρια, τα queer παιδιά τα λέμε twinks και δεν τα αγγίζουμε καν – φοβάσαι μη σπάσουν, έτσι φρέσκα και τεντωμένα που είναι.

Ο Dennys εμφανίστηκε μια μέρα μπροστά μου με ένα μήνυμα: «Θέλετε να μου κάνετε μια συνέντευξη;» Ήταν τόσο σαφές, σαν να υποσχόταν ότι είναι έτοιμο(ς) να τα πει όλα, ότι η ιστορία του θα κρύβει εκπλήξεις αλλά, ψάχνοντας τα social του, είδα ότι είναι μικρούλης, 19 χρονών. Τι εκπλήξεις να κρύβει μια ζωή που μόλις αρχίζει; Παρ’ όλα αυτά η περιέργεια έφαγε τη γάτα και είπα: «Θέλουμε».

Το μοντέλο Dennys και η ιστορία του

Στο ραντεβού ήρθε με την ακρίβεια και το dress code επαγγελματία μοντέλου που πάει σε casting: Ακριβώς στην ώρα του, ουδέτερα ντυμένος, σοβαρός και λιγομίλητος. Σαν να ντρέπεται αυτόν τον άγνωστο με τα γένια που θα του κάνει ερωτήσεις.

Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα ήταν αν χρησιμοποιεί «τις αντωνυμίες» και, τέλος πάντων, πώς θα ήθελε να τον προσφωνώ. Διευκρινίζει: «Ο, η, το». Ακούει σε όλα. Εμφανισιακά, του λέω, είσαι πολύ αγόρι, όπως βλέπω δεν έχεις κάνει αποτρίχωση, αλλά έχεις κάποιες έντονες πινελιές queer. «Είμαι ένα queer αγόρι» λέει.

«Στα 14 μου που έκανα το come out ήμουν gay αγόρι, αργότερα ένιωσα να ανήκω περισσότερο στην κατηγορία queer. Zούσα ακόμα στην Ξάνθη. Τότε ήταν και που το είπα στους γονείς μου. Στην αρχή ήταν πολύ προστατευτικοί και με αντιμετώπισαν με αγάπη. Αυτό που φοβόντουσαν ήταν το πώς θα με αντιμετωπίσει η κοινωνία. Αν και πάντα ήμουν αρρενωπό αγόρι, οι γονείς μου με είχαν καταλάβει αλλά δεν έλεγαν τίποτα, μου έδιναν τον χώρο μου να μεγαλώσω και να συνειδητοποιηθώ μόνος μου. Ήμουν σε μικρή ηλικία αλλά πνιγόμουν, ήθελα να το πω, ένιωθα ότι πιέζομαι και ότι ζω ένα ψέμα. Έβλεπα τους φίλους μου με τα κορίτσια τους, έλεγαν ανοιχτά “αυτή μου αρέσει” ας πούμε, κι εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω. Με το που το είπα άλλαξε η ζωή μου γιατί ένιωθα και ζούσα πιο ελεύθερος. Η αγωνία των γονιών μου ήταν πώς θα με προστατεύσουν, να μη δεχτώ bullying – αν και ποτέ δεν υπήρξε αυτό στην Ξάνθη. Πάντα όλοι με αγαπούσαν και με είχαν αγκαλιάσει. Όλοι ήταν πολύ κουλ, οι φίλοι μου, ο αδερφός μου, η γιαγιά μου».

Μιλάει με νωχέλεια και σχεδόν ψιθυριστά (μου έσπασε τα νεύρα η απομαγνητοφώνηση). Απαντάει λακωνικά, de facto, σαν να μιλάει με hashtags. Ζητάω συνέχεια διευκρινίσεις. Το ίδιο απλά, όπως περιέγραψε την εφηβική του αποκάλυψη, λέει ότι στα 16 του ήρθε στην Αθήνα. Μόνος του.

«Τολμηρό. Για τους γονείς μου δεν ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα να δεχτούν αλλά τους έκανα να το δεχτούν. Έβλεπαν ότι ήταν κάτι που ήθελα να δοκιμάσω, να προσπαθήσω. Γι’ αυτό και με συνόδευσαν μέχρι εδώ, με βοήθησαν στην αρχή και οικονομικά στην εγκατάστασή μου στην Αθήνα. Συνέχισα λοιπόν το σχολείο εδώ, για να το τελειώσω. Ήθελα να γίνω χορευτής. Πήγαινα σχολείο στην Κυψέλη».

Απίστευτο. Εδώ η Ελληνίδα μάνα δεν αφήνει τον γιο της στα 30 του να φύγει από το σπίτι χωρίς ζακέτα και ο Dennys προσγειώθηκε σαν κοτοπουλάκι στη μεγάλη πόλη κυνηγώντας τα λαμπερά φώτα. «Μα πώς ζούσες;» τον ρωτάω. «Τι έτρωγες; Έβαζες μπουγάδες; Μπήκες στο πνεύμα της πόλης; Σε παρέσυρε η Αθήνα με τον καλό ή τον κακό τρόπο;» Με κοιτάζει σαν να μου λέει «duh».

«Αναγκαστικά έβαζα μπουγάδες και έτρωγα απ’ έξω. Όχι, δεν με παρέσυρε η Αθήνα, γιατί στην αρχή δεν είχα αποφασίσει τι θέλω να κάνω. Ψαχνόμουν, ήμουν πολύ προσεκτικός, δεν είχα προλάβει και να κοινωνικοποιηθώ, δεν παρασύρθηκα ποτέ από τίποτα, ούτε από παρέες ούτε από ναρκωτικά. Αλλά σαν gay είχα ΠΑΡΑ πολλές εμπειρίες. Και πριν την Αθήνα. Αυτό είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Άλλωστε είναι και μια ολόκληρη hook-up κουλτούρα στην κοινότητά μου. Υπάρχει το Grindr και όλα αυτά στα οποία είμαι δικτυωμένος».

Ο Dennys παράλληλα με το σχολείο πήγαινε και σε σχολές χορού, κάνοντας πολύ commercial, εμπορικό χορό, «όλα αυτά που κάνουν με τη Φουρέιρα κ.λπ.». Έτσι ξεκίνησε να δουλεύει σε βίντεο κλιπ, ερασιτεχνικά. «Έκανα με την Αδάμου» λέει. Στο δεύτερο βίντεο κλιπ κατάλαβε ότι δεν είναι αυτό που θέλει να κάνει. Τα πρακτορεία μοντέλων όμως καιροφυλακτούν και η δημοσιότητα του Dennys στα social media τους κέντρισε το ενδιαφέρον. Είδαν ότι αυτό το μικρό έχει potential και μπορούν θαυμάσια να το πλάσουν όπως θέλουν. Ήταν καθαρός και αχρησιμοποίητος μπροστά τους, έτοιμος για φάγωμα.

«Υπάρχει μεγάλη εκμετάλλευση στον χώρο, κυρίως από τα πρακτορεία. Εκμετάλλευση εμπορική αλλά και σεξουαλική – όχι ότι κάθισα εγώ ποτέ να το υποστώ αυτό. Γι’ αυτό και δεν προχωρούσα. Νόμιζα ότι έχει ξεπεραστεί αυτό, με όλα αυτά τα κινήματα, το #MeToo κ.λπ., αλλά όχι. Είναι τα ίδια σκατά. Γύρισα στην Ξάνθη για να τελειώσω το σχολείο. Όλα συνέβαιναν πάρα πολύ γρήγορα. Σκεφτόμουν να πάω ακόμα μια φορά στην Αθήνα, να του δώσω ακόμα μια ευκαιρία κι αν δεν πιάσει να φύγω για έξω. Και πώς συνέβη, τη δεύτερη κιόλας μέρα που ήμουν στην Αθήνα με κάλεσαν από το περιοδικό “Antivirus” με τους οποίους είχα κάνει ένα editorial μόδας παλιά, και μου ζήτησαν να μου κάνουν μια συνέντευξη μαζί με το brand του Calvin Klein. Mε είχαν δει τα παιδιά του εμπορικού του Calvin Klein, τους άρεσα και ήθελαν να μου κάνουν μια παρουσίαση στο περιοδικό. Κι από εκεί με βρήκανε πάρα πολλά πρακτορεία και model agencies και PR agencies, και άρχισε μια σειρά από φωτογραφήσεις, καμπάνιες, συνεντεύξεις...»

Ένα απλό μοντέλο σήμερα μπορεί να μην ταράζει τα νερά. Μία queer ετικέτα πάντα βοηθάει αν και ο ίδιος, όπως λέει, είχε υιοθετήσει ήδη την queer περσόνα του. Είχε αρχίσει να έχει πιο ιδιαίτερο styling, να μην ταιριάζει πια σε λαϊκο-ποπ βίντεο αλλά «στα events», να ανήκει στο πλήθος του πάρτι στο λανσάρισμα προϊόντων.

«Για το styling τώρα πια υπάρχει κόσμος που με βοηθάει, σχεδιαστές μου στέλνουν ρούχα κ.λπ., αλλά έχω άποψη σε αυτό που θα γίνει. Δηλαδή δεν θα “με ντύσουνε”. Το look μου είναι ξεκάθαρα ανδρόγυνο, λίγο το κοιτάς και σε μπερδεύει. Αγαπημένοι μου σχεδιαστές είναι ο Rick Owens και o oίκος Balenciaga και όλοι αυτοί που έχουν περάσει από εκεί. Δεν παρακολουθούσα τη μόδα γιατί δεν ήταν το όνειρό μου να κάνω κάτι εκεί. Απλώς άρχισα να παρακολουθώ όταν ξεκίνησα το μόντελινγκ γιατί μου λέγανε “θα πας να κάνεις ένα κάστινγκ, θα σε ρωτήσουνε, δεν πρέπει να κάθεσαι και να τους κοιτάς, πρέπει να ξέρεις τι θα πεις”. Μπήκα λοιπόν στη μόδα και τελικά με ενδιέφερε, δεν είναι κάτι που απλώς το μαθαίνω παπαγαλία. Απλά δεν είχα τέτοιες προσλαμβάνουσες μέχρι τότε».

Το αγόρι-Dennys, όπως παρατηρώ, είναι αρκετά τριχωτό για το μοντέλο-Dennys.

«Μαλλί είχα πολύ και πυκνό, αλλά γενικά είμαι αντιδραστικός. Όταν πρωτοκατέβηκα Αθήνα και έκανα το βίντεο κλιπ το είχα μακρύ. Με βλέπουν σε ένα πρακτορείο, μου λένε το μαλλί σου είναι τέλειο, οπότε πάω κι εγώ την επόμενη μέρα και το ξυρίζω. Με είδανε, μου είπανε ότι για να συνεχίσουμε πρέπει να τα ξαναμακρύνω, κι εγώ λέω “όχι εντάξει, φεύγω”. Μέχρι και σήμερα δηλαδή μου το ζητάνε πολύ επειδή τα μαλλιά είναι στη μόδα γιατί είναι πιο “εύκολα” και αυτό ισχύει γιατί μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα πράγματα. Αλλά εμένα αυτό είναι το κάρακτέρ μου”.

Στα social, οι followers αρχίζουν να πληθαίνουν μαζί και οι προσκλήσεις για events. Ο Dennys αρχίζει να φωτογραφίζεται δίπλα σε διάσημους «τρίβοντας αγκώνες» με την Αθήνα της μόδας. Γνωρίζεται με τον Λάκη Γαβαλά ο οποίος τον βοηθάει πολύ, τον ανεβάζει να περπατήσει στην πασαρέλα του στην Εβδομάδα Μόδας και γενικά τον στηρίζει.

«Ο Λάκης είναι πολύ καλός μαζί μου. Είναι η μαμά μου στην Αθήνα».

Είσαι πολύ μικρός, έχεις μια πολύ μικρή ιστορία και έγιναν όλα τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Μου έκανε εντύπωση ότι εσύ ήρθες σε επαφή με εμάς, με την Athens Voice. Είναι κάτι που το κάνει η δική σου γενιά ανθρώπων;

«Σίγουρα τα social έχουν δύναμη και σε βοηθάνε σε πάρα πολλά πράγματα, αλλά η εφημερίδα αφορά ένα πιο πλατύ αναγνωστικό κοινό και με ενδιέφερε αυτό. Αυτή τη στιγμή κάνω και ένα είδος προσωπικού μου μάνατζμεντ ο ίδιος, δεν έχω μόνιμο κάποιο πρακτορείο. Δεν είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Ένα queer άτομο στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να δουλεύει. Είμαι τόσο αντιδραστικός και αντισυμβατικός που δεν μένω πουθενά και σε κανέναν. Θα θέλω πάντα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Νομίζω δεν θα με ικανοποιεί τίποτα. Και οι “ανήθικες” προτάσεις συνεχίζονται. Τους αντιμετωπίζω λίγο με χιούμορ, λίγο τους τρολάρω κι εγώ, αλλά είναι κάτι που ισχύει στον χώρο μου. Είμαι πολύ υπέρ της αυτοδιάθεσης και ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει, αλλά το θεωρώ πολύ άτιμο και δεύτερο να κάνεις κάτι *σκόπιμα*. Δεν κρίνω ούτε τη σεξ-εργασία ούτε τίποτα, είναι ένα επάγγελμα, κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά να δώσεις το σώμα σου για να πάρεις ένα εξώφυλλο, για μένα δεν είναι φυσιολογικό. Και το κρίνω».

Όλα φαίνονται τόσο απλά όταν είσαι 19 αλλά το μόντελινγκ έχει ημερομηνία λήξης. Τον ρωτάω αν σκέφτεται το μέλλον και με κοιτάζει κάπως σαν να απορεί – τι λέει ο τύπος; Δεν το έχει σκεφτεί, δεν θέλει να απαντήσει, το βλέμμα του κοιτάει αλλού. Για την ώρα, λέει, είναι πολύ καλά. Τον στηρίζουν και οι γονείς του με τους οποίους έχει πολύ πυκνή επικοινωνία. Για την ακρίβεια, είναι οι μεγαλύτεροί του φανς. Η μαμά είναι πολύ fashion, βάφεται, ντύνεται, ξέρει ποιος είναι ο Balenciaga.

Κι έτσι ο Dennys, ελεύθερος και ελαφρύς σαν τον άνεμο, ζει και ανακαλύπτει την Αθήνα έχοντας μόνο μια βαλίτσα με εκκεντρικά ρούχα. Μέσα σε λίγους μήνες έχει αλλάξει διαμονή: Μοσχάτο, Κυψέλη, Γαλάτσι, πίσω στην Ξάνθη και ξανά Αθήνα, Πατήσια, και τώρα Κυψέλη-Κυψελάρα. Δεν τον τρόμαξε το χάος της πόλης, είναι ένα μεγάλο χωριό η Αθήνα. Έτσι κι αλλιώς, στο Γκάζι που πάει βλέπει παντού τους ίδιους ανθρώπους: είναι ο προορισμός όλων. Sodade, Shamone, S-cape…

«Στο Back Door δεν έχω πάει ακόμα αλλά έχω φίλες drag queens, τις ξέρω όλες, τις αγαπώ, με αγαπάνε… Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ drag, ούτε θα με ενδιέφερε αν και μου το έχουνε προτείνει. Στις φωτογραφήσεις μου κάποιες φορές έχω “αγγίξει” το drag με το μακιγιάζ και τα ρούχα, έχω φορέσει και φούστες και τα πάντα. Νομίζω μόνο η περούκα μου έλειπε (γέλια). Τα βράδια όταν βγαίνω ντύνομαι με φούστες, με άρβυλα. Όταν λέω ότι είμαι gender fluid άτομο, εννοώ απ’ όλες τις απόψεις. Ανάλογα πώς νιώθω όταν ξυπνάω. Τη μια μέρα νιώθω αγόρι, την άλλη μέρα νιώθω κορίτσι, την άλλη και τα δύο. Τη μια μέρα τζιν και πουκάμισο και την άλλη φόρεμα. Όλο αυτό με τις ταμπέλες με μπερδεύει, αλλά για να συνεννοούμαστε το χρησιμοποιώ. Στον δρόμο με ενοχλούν πάρα πολύ. Και σαν φλερτ και σαν bullying. Δεν το αντιμετώπισα στην Ξάνθη που είναι ένα χωριό και το αντιμετωπίζω στην Αθήνα. Με χτυπάνε, μου φωνάζουν. Αναγκαστικά τις περισσότερες φορές μετακινούμαι με ταξί ή πρέπει να είμαι με μεγάλη παρέα – ειδικά όταν κάνω πιο extreme ντύσιμο που δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλεί τον κόσμο. Όσο για τον ακτιβισμό, έτσι όπως είναι η σκηνή αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, δεν με ενδιαφέρει να γίνω κομμάτι αυτού του πράγματος».

Σκέφτομαι να τον ρωτήσω αν έχει σχέση αλλά μου φαίνεται τόσο αστείο μέσα στον στρόβιλο που ζει. Δεν χωράει «η σχέση» στη βαλίτσα με τα ρούχα. Όταν κλείνει το μικρόφωνο παρ’ όλα αυτά γίνεται πιο εξομολογητικός – κυρίως για τη σχέση του με τον ακτιβισμό. Στο τέλος, ευγενικός και νωχελικά αδιάφορος με ευχαριστεί και φεύγει. Τον βλέπω πλάτη, να χάνεται μέσα στο πλήθος της Λεωφόρου Κηφισίας. Βλέπω ένα αγόρι με μαύρο δερμάτινο μπουφάν, σαν όλα τα άλλα. Κανένα κόνσεπτ.