Κίνημα tradwife: Μερικές γυναίκες επιστρέφουν στην κουζίνα ως κίνηση «φεμινισμού»

O νεολογισμός tradwife, που σημαίνει παραδοσιακή σύζυγο και νοικοκυρά, έχει δύο όψεις: τη γυναίκα που πιστεύει στον ρόλο τον οποίον υπαγορεύει η πατριαρχία, και τη γυναίκα που επιλέγει να παίξει αυτόν τον ρόλο με φεμινιστική διάθεση. Πολλές tradwives επέστρεψαν στο σπίτι, στο νοικοκυριό και στην ανατροφή των παιδιών με την ιδέα ότι ο κόσμος της εργασίας είναι σκληρός και ανταγωνιστικός ιδιαίτερα για τις γυναίκες. Το σπίτι είναι γι’ αυτές ένας ασφαλής χώρος στον οποίον δεν χρειάζεται να σπάσουν το κεφάλι τους στη γυάλινη οροφή. Μερικές αποφάσισαν ότι ο συνδυασμός του ρόλου της συζύγου, της μητέρας και της γυναίκας καριέρας είναι εξαντλητικός και απάνθρωπος, κι ότι η γυναικεία εργασία στο σπίτι είναι πολύ σημαντικότερη για την κοινωνία από εκείνη στις επιχειρήσεις.

Καθώς, παρά την εξέλιξη των φυλετικών ρόλων, οι οικιακές εργασίες και η ανατροφή των παιδιών —τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της ζωής— επιβαρύνουν περισσότερο τις γυναίκες, μερικές φαίνεται πως επιλέγουν, χωρίς εξωτερική πίεση, να εγκαταλείψουν τη σταδιοδρομία για να επικεντρωθούν στην απλήρωτη οικιακή εργασία. Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος των χρηστών των social media υποστηρίζει τις αρετές του να συμπεριφέρεσαι ως tradwife χωρίς ή με την υποτακτικότητα του παρελθόντος: εξαίρουν τη γυναικεία ομορφιά, την ελκυστικότητα έναντι των ανδρών, την εξημερωτική διάθεση του φύλου τους. Η tradwife, λένε, προσέδωσε τρυφερότητα στη βιομηχανική εποχή και μπορεί να κάνει ηπιότερα τα ήθη σήμερα. Η υποστήριξη του εν λόγω προτύπου προέρχεται από διαφορετικές κοινωνικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις: από χριστιανικές και άλλες θρησκευτικές ομάδες, από τη συντηρητική πολιτική, από τον «φεμινισμό επιλογής».

Σύμφωνα με ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην πλατφόρμα Refinery29, ενώ οι περισσότερες tradwives είναι λευκές, ένας αυξανόμενος αριθμός μαύρων γυναικών ασπάζεται τoν πατριαρχικό γάμο σε «βιβλικό» πλαίσιο. Αυτές οι μαύρες γυναίκες ισχυρίζονται ότι «ο παραδοσιακός γάμος είναι το κλειδί για την απελευθέρωση από την υπερκόπωση, την οικονομική ανασφάλεια και το άγχος της προσπάθειας επιβίωσης σε έναν κόσμο εχθρικό για την επιβίωση και την ύπαρξή μας». Το άρθρο επέκρινε αυτήν την προοπτική ως έλλειψη επίγνωσης των ευρύτερων δομικών και κοινωνικών ζητημάτων, δηλαδή του πώς οι γυναίκες μπορούν να αποβλακωθούν και να δυστυχήσουν όταν περιοριστούν σε τέσσερις τοίχους. Επιπλέον, ο ρόλος της tradwife μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανατροφή των παιδιών, η οποία φαίνεται ότι ευνοείται από τον συνδυασμό μητρότητας και πατρότητας στους γάμους ισότητας και ίσης ευθύνης.

Η αισθητική της tradwife έχει επικριθεί λόγω συσχετισμών με την alt-right και τον λευκό εθνικισμό: η εικόνα της χαρούμενης νοικοκυράς που ποζάρει δίπλα σε οικιακές συσκευές ή μαζί με καλοντυμένα και καλοχτενισμένα παιδάκια ισοδυναμεί σήμερα με «τοξική θηλυκότητα», με εσωτερικευμένο σεξισμό. Από την άλλη πλευρά, ένα μέρος των φεμινιστριών φρονούν ότι οι tradwives μπορεί να είναι γυναίκες που δεν έχουν καμιά σχέση με την ακροδεξιά, τη λευκή υπεροχή, τον αντισημιτισμό και άλλες υπερσυντηρητικές πεποιθήσεις, κι ότι απλώς απορρίπτουν τον ρόλο του «πολυμηχανήματος».
Οι «φεμινίστριες επιλογής» θεωρούν την επιλογή tradwife νόμιμη και αποδεκτή: ο φεμινισμός, λένε, δεν θα έπρεπε να επικρίνει τις γυναίκες και να θεωρεί τις μεν ανώτερες από τις δε. Γάμος κοινής ωφέλειας και κοινής γονικής μέριμνας μπορεί να υπάρχει ακόμα κι όταν οι γυναίκες δεν εργάζονται έξω από το σπίτι. Σύμφωνα με την αντίθετη γνώμη, ιδιαίτερα σε μια εποχή όπου οι φεμινίστριες έχουν διαιρεθεί και δυσφημιστεί εξαιτίας των αλλοπρόσαλλων συνθημάτων τους, υπάρχει περιθώριο για πολλές αυταπάτες γύρω από τις αρετές της παραμονής στο σπίτι και της απόκτησης πολλών παιδιών. H tradwife δεν είναι άσχετη από τη ρητορική του «γεννάτε γιατί χανόμαστε»: εντάσσεται στη φιλοσοφία της υψηλής γεννητικότητας και στη δήθεν «φυσική» διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών.