Στολίζοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο χωρίς τα παιδιά

Κάθε χρόνο στολίζω ένα συνθετικό δέντρο με χιλιάδες μπάλες, φωτάκια, γιρλάντες και στολίδια: βοηθούσε ο μεγάλος γιος όσο ήταν μικρός και η κόρη, όταν παραμεγάλωσε ο πρώτος αδερφός της και παρέδωσε τη σκυτάλη, με τον μεσαίο γιο να αδιαφορεί εντελώς για το δέντρο από γεννησιμιού του. Τα δύο στα τρία παιδιά μου έκαναν με επιτυχία τα χιλιόμετρά τους στον στολισμό, με προθυμία και με πολλές ιδέες (στην περίπτωση της κόρης: πέρσι είχαμε ένα σκέτο-κόκκινο δέντρο, πρόπερσι ένα παρδαλό, υπερφορτωμένο-Ταζ-Μαχάλ δέντρο. Δηλαδή το ίδιο δέντρο, με διαφορετικό κόνσεπτ κάθε φορά…).

Είμαι στην κατηγορία των ανθρώπων που κάνουνε τούμπες για τις γιορτές, και δεν είμαι ο μόνος τέτοιος άνθρωπος. Η επίσης δημοσιογράφος φίλη μου Έρση Μηλιαράκη κι εγώ, στολίζουμε από χόμπι κάθε Νοέμβριο – εκείνη από τις αρχές του μήνα, εγώ στη μέση. Ανταλλάσσουμε μηνύματα, «Στόλισες;» «Ουου, βδομάδες τώρα!» Ψοφάμε για χριστουγεννιάτικα στολίδια, αξεσουάρ δέντρου, διακοσμητικά σπιτιού, μπάλες, φιογκάκια, γκι, κρεμαστά, χρυσά και κόκκινα πλαστικά φύλλα ντεμέκ-Αλεξανδρινού (που όμως μοιάζουν σαν αληθινά, τουλάχιστον τα κόκκινα). Το έχω μαζέψει λίγο τα τελευταία χρόνια, το σπίτι δεν είναι τάλε κουάλε με το Τζάμπο, αλλά δεν είναι και μακριά. Η δικαιολογία ήτανε πάντα ότι αρέσει στα παιδιά, το εκτιμούν το στολισμένο σπίτι, αγαπούν το δέντρο μας.

Μόνο που φέτος για πρώτη φορά εδώ και τριάντα χρόνια… τα παιδιά δεν είναι στο σπίτι όσο στολίζω. Ταλαντεύτηκα στην αρχή: όταν είσαι σκέτο άτομο, στολίζεις άραγε τον χώρο σου για τις γιορτές; Ακόμα κι αν δεν πρόκειται να μπει άλλο άτομο, μικρό ή μεγάλο, και να κάνει «Ωωωω!» μπροστά από το δέντρο, το καράβι ή το κλαδί σου; Πώς το διαχειρίζεσαι; Σόρι που ακούγομαι γαϊδούρα, αλλά τριάντα χρόνια μαμαδοσύνης είναι πολλά, δεν θυμάμαι καλά καλά πώς ήταν οι γιορτές προ παιδιών. Θα έπρεπε να ξέρω, άσχετα που το έχω σβήσει, το κεφάλαιο «σόλο γιορτές». Αναρωτήθηκα π.χ. αν βάζεις στην πρίζα τα φωτάκια-ψείρες μόνο το βράδυ για λίγες ώρες, για οικονομία στο ρεύμα, όταν δεν μπαινοβγαίνουν παιδιά στο σπίτι άσχετες ώρες; Καλείς φίλους για να θαυμάσουν τη γιορταστική διακόσμηση; Στολίζεις με το ίδιο κέφι που θα στόλιζες αν ήταν τα παιδιά στο σπίτι ή αν είχες μεγάλη, απλωμένη, εν ζωή οικογένεια, που θα ερχόταν να γιορτάσετε παρέα;

Η απάντηση λοιπόν είναι, ναι. Στολίζεις ακριβώς έτσι, σαν να είσαι η οικογένεια Γουόλτον (τίποτα, κάτι παλιοί), ή τουλάχιστον εγώ, και η Έρση. Από την ώρα που άνοιξα κάπως απρόθυμα τις κούτες με τα στολίδια και τις σακούλες με τα στεφάνια, γκι, ψεύτικα δέντρα κ.λπ. κ.λπ., από την ώρα που έστησα το δέντρο στη γωνία μπροστά στην ασορτί κόκκινη μεταξοτυπία «Χαλί» του Βασίλη Καρακατσάνη, όπως κάθε χρόνο, από την ώρα που έβαλα το γκλαν-γκλαν με τον Άγιο Βασίλη σε φάτνη (!) να παίζει σε λούπα τα κάλαντα, ένα σκοτεινό απόγευμα του χειμώνα μετατράπηκε σε φωτεινό… καλά, δεν έγινε καλοκαίρι, ούτε πήγα Χαβάη, απλώς το σπίτι άστραψε ξαφνικά, λες και άνθισε. Οι ανταύγειες από τη λάμψη των φωτακίων έδωσαν μια άλλη διάσταση στον χώρο, και στη διάθεσή μου. Το χρυσό στεφάνι στην πόρτα μού χαμογελάει όταν μπαινοβγαίνω. Τα στολίδια γυαλίζουν αστραφτερά-αστραφτερά, και παρ’ όλο που το δέντρο είναι ψεύτικο, πλαστικουίτα τελευταίας υποστάθμης… κάπως έχει μια μυρωδιά έλατου ο αέρας, που σίγουρα είναι ιδέα μου αλλά λειτουργεί. Για φαντάσου.

Τα παιδιά μου θα έρθουν τα Χριστούγεννα, και τα τρία ελπίζω, θα φάμε παρέα, θα μαζευτούν και φίλοι/ες (άλλη μέρα) επίσης να φάμε παρέα. Λέω ότι για αυτούς στόλισα φέτος, για τους αγαπημένους μου, τα επισκεπτόμενα παιδιά μου και τους επισκέπτες φίλους/ες. Αλλά στην πραγματικότητα στόλισα για την πάρτη μου. Γιατί το δέντρο με όλα του τα σεπρεπέ, τα φωτάκια που αναβοσβήνουν, το γκλαν-γκλαν-φάτνη που παίζει τα κάλαντα μέχρι να εξαντληθούν οι μπαταρίες, η όχι-μυρωδιά έλατου, οι κόκκινες ανταύγειες στους τοίχους από τις εκατομμύρια κόκκινες μπάλες που είχε αγοράσει απλόχερα η κορούλα μου πέρσι, η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση από την αρχή ως το τέλος της, είναι γιορταστική. Λέω το αυτονόητο, αλλά επιμένω για όλους εμάς τους ελαφρά ή βαριά νταουνιασμένους ανθρώπους, μην πω και ίσως μέχρι καταθλιπτικούς, επιμένω επειδή η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση είναι αισιόδοξη, ανεβαστική και τελικά υπέροχη, με δέντρο ή χωρίς δέντρο, έστω με ωραία κλαδιά στολισμένα, με φωτάκια που αναβοσβήνουν ή με σκέτα φωτάκια-ψείρες, με κόκκινα στολίδια, με χρυσά μπιχλιμίδια, με τις γιορτές σε πρώτο πλάνο, και σε τελευταίο.

Κι επειδή από ’δω και πέρα τα πολυαγαπημένα μου παιδιά δεν θα είναι μαζί μου όταν στολίζω για τις γιορτές, αποφάσισα να στολίζω πάντα για τις γιορτές, όσο αντέχω. Για εμένα την ίδια, σκέτη, όχι για κανέναν άλλον, στην τελική – μου το χρωστάω, αφού τόσο μα τόσο πολύ μου αρέσουν τα Χριστούγεννα…