Χριστουγεννιάτικα γλυκά (με μικρά παιδιά)

Έχουμε φτιάξει τα πάντα στον τομέα «εορταστική ζαχαροπλαστική», από στραβοχυμένα μελομακάρονα μέχρι κέικ (τάχαμου) Χριστουγεννιάτικο, cookies, μπισκότα, άλλα μπισκότα με τζίντζερ και χωρίς τζίντζερ, cup cakes, pop cakes (ή cake pops), σοκολατάκια με Χριστουγεννιάτικα σχήματα, κουλουράκια με συνταγή από το νηπιαγωγείο, ζαχαρωτά, καραμέλες, αμυγδαλωτά κι ένα σωρό άλλα τσαχπίνικα που χάνονται στη λήθη της Ιστορίας. Η οποία Ιστορία, συνήθως είχε για σκηνικό ένα χειμωνιάτικο απόγευμα χωρίς παρέα, χωρίς επικείμενη συνάντηση με φιλικά παιδάκια για παιχνίδι, συχνά με βροχή ή με χάλια καιρό, που απέκλειε το πάρκο.

Όσο ήταν μικρά τα παιδιά μου, είχα πάντα στο σπίτι τα πάντα, δηλαδή αλεύρι, ζάχαρη, αυγά, βούτυρο, λάδι – και επιπλέον υλικά: στραφταλιζέ ζάχαρη, άχνη ζάχαρη, ζαχαρόπαστα, χρώματα ζαχαροπλαστικής, χρωματιστά μπιλάκια που ρίχνεις πάνω στα γλυκά, φλούδες κουβερτούρας και κουβερτούρα σύσσωμη σε μεγάλες ποσότητες, κόντιτα, σταφίδες, καρύδια, αμύγδαλα, αρώματα και αρωματικά (βανίλια, κανέλα, κονιάκ, καμένο βούτυρο και ό,τι άλλο βγαίνει σε μικρό μπουκαλάκι που κοστίζει λες και το έχει λανσάρει η Κοκό Σανέλ η ίδια). Είχα μικρές φορμίτσες για μπισκότα, μεγάλες φόρμες για κέικ, κουπ-πατ με σχήματα εορταστικά, Αγιοβασίληδες, αστεράκια, φεγγάρια, αγγελάκια και τα σχετικά.

Μια φορά αγοράσαμε ένα «σπιτάκι Χριστουγέννων» από το ΙΚΕΑ με τα μικρότερα παιδιά μου και περάσαμε ένα απόγευμα, κατά την παράδοση του μαγαζιού, προσπαθώντας να το συναρμολογήσουμε το ρημαδό-σπιτο, με κομμάτια από τεράστια φλατ μπισκότα, γλάσο, λιωμένη σοκολάτα και Smarties. Η κουζίνα έγινε λαμπόγυαλο, τα κομμάτια μπισκοτένιων τοίχων δεν έδεναν μεταξύ τους με τίποτα (ίσως βγήκε λίγο νερουλό το γλάσο;) και τα παιδιά είχανε φάει τα μισά Smarties πριν βγάλουμε καν όλα τα υλικά από το πακέτο. Το οποίο πακέτο έδειχνε απέξω ένα τέλειο σκανδιναβικό εξοχικό σπίτι, με κεραμιδένια σκεπή, με πόρτες και παράθυρα, με Χριστουγεννιάτικα χρώματα, υπέροχο…

Το φάγαμε διαλυμένο τελικά, με την επεξήγηση ότι το είχε χτυπήσει ένα φορτηγό το καημένο το σπίτι, και σαραβαλιάστηκε πάνω στο τραπέζι μας. Ο μικρότερος γιος μου έφερε το πλαστικό φορτηγό του (με το οποίο κοιμόταν αγκαλιά εκείνη την περίοδο) και το πάρκαρε πλάι στα ερείπια του μπισκοτο-σπιτιού. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό και λίγο σπούκι σε εμφάνιση, αλλά οκέυ σε γεύση, αν και στεγνό, παξιμαδωτό.

Και αυτή δυστυχώς ήταν η πορεία όλων των εορταστικών γλυκών μας: τα μελομακάρονα, τρεις χρονιές συνέχεια, έγιναν σκληρά σα στραγάλια, πλεούμενα μέσα σε σιρόπι που δεν το ρουφούσαν με τίποτα, τα άτιμα. Τα μπισκοτάκια μας είχανε τα μάτια-καραμελάκια σε λάθος σημείο, ή δεν είχαν στόμα, ή το είχανε στον αστράγαλο. Κάτι γινόταν πάντα στο ψήσιμο και τα διακοσμητικά στοιχεία αλλάζανε θέση μέσα στο ταψί, πόδια και χέρια των μπισκοτένιων ανθρωπακίων καιγόντουσαν ή κοβόντουσαν με μαγικό τρόπο, ήτανε θαύμα αν από ένα ολόκληρο ταψί επιζούσαν πέντε-έξη μπισκότα με κανονικό σχήμα. Με το σχήμα δηλαδή που τα είχαμε κόψει με τις κουπ-πατ, το εορταστικό, αστεράκι-αγγελάκι-ανθρωπάκι-αγιοβασιλάκι. Τα μπισκότα πάντως είχανε μια κάποια επιτυχία στην κατανάλωση (=τα τρώγαμε όλα!) ως τραγανά, γλυκά σνακ, σε αντίθεση με τα κεκάκια, που άλλοτε έγερναν σαν ζαβλακωμένα, άλλοτε έμεναν ωμά στο κέντρο και καιγόντουσαν γύρω γύρω.

Κάθε τέτοιο χειμωνιάτικο απόγευμα μέσα στην περίοδο των Γιορτών, άφηνε μια κουζίνα βομβαρδισμένη, αλεύρια, ζύμες και σοκολάτες κολλημένες παντού, άπλυτα σκεύη μέχρι τη Λάρισα, πάτωμα που έκανε κρίτσι-κρίτσι από τη ζάχαρη, και μια κόκκινη γιορτινή πιατέλα με ποικιλία από ερείπια εορταστικών γλυκών, που κείτονταν είτε σα μαραμένες ορτανσίες, είτε σα χαροκαμένα τουβλάκια. Η γιορτινή ζαχαροπλαστική ήταν αγαπημένη διαδικασία, ή μάλλον ιεροτελεστία, η οποία ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, με πρώτους συμμετέχοντες, τον μεγάλο γιο μου και την κολλητή του ή τον κολλητό του, ή, κάποια αξιομνημόνευτη Πρωτοχρονιά, και τους δύο μαζί, τρεις συνολικά μίνι chef patissieurs, στη δεκαετία του '90.

Τότε μάλιστα η κουζίνα-εργαστήριο-του-Αγιου-Βασίλη, είχε και μία μαμά (εμένα) με τρελό χανγκόβερ, κάτι που τουλάχιστον δεν ίσχυε με την επόμενη φουρνιά παιδιών μου: η μεγαλύτερη σε ηλικία μαμά, χωρίς να έχει απαραίτητα γίνει πιο σοφή, όλο και κάτι έχει μάθει από την άτιμη τη ζωή, οπότε αποφεύγει τα χανγκοβερ όταν πρόκειται να φτιάξει εορταστικά γλυκά με τα παιδάκια της ή και με άλλα, φιλικά παιδάκια…

Συνολικά, έχω περάσει πολλές εργατο-ώρες σε κουζίνες την περίοδο των Γιορτών με τα πολυαγαπημένα παιδάκια μου σε μικρές ηλικίες, σοβαρά και προσηλωμένα, να ανακατεύουν, να χτυπούν αυγά, να μετράνε υλικά, να δοκιμάζουν ζύμες, να τσιμπολογάνε σοκολάτες, να απλώνουν μπισκοτο-βάσεις, να βουτυρώνουν ταψιά, να βάζουν γλάσο στα μαλλιά τους, να χώνουν «κουμπιά» σοκολάτας στα ρουθούνια και τα αυτιά τους, ψάξε βρες για ποιο λόγο, και να περνάνε αξέχαστα.

Ή καθόλου αξέχαστα: είναι βέβαιο ότι τα παιδιά μου, μεγάλα πλέον, έχουνε ξεχάσει τις ζαχαροπλαστικές μας περιπέτειες, εδώ κοντεύω να τις ξεχάσω κι εγώ. Αλλά ο χρόνος που περάσαμε μαζί μέσα σε μια ζεστή κουζίνα, με κουτάλες, φόρμες, ταψιά, χτυπητήρια και βουνά μυρωδάτων υλικών, ο χρόνος που φτιάξαμε γλυκάκια με άθλια εμφάνιση πλην όμως με εορταστικές γεύσεις… είναι ο χρόνος που μετράει τελικά περισσότερο, και καλύτερα από τον ημερολογιακό. Καλές Γιορτές!