Αυτή η γλυκιά εποχή των δώρων

Μου αρέσει πολύ να αγοράζω δώρα για τα αγαπημένα μου πρόσωπα: φαντάζομαι το εκάστοτε πρόσωπο να φοράει αυτό που διάλεξα, ή να το χρησιμοποιεί, ή να το χαίρεται, ή να το τρώει αν τρώγεται, γιατί αυτό είναι το δώρο, μια μικρή, τοσοδούλα εποχιακή μετάγγιση χαράς από το ένα άτομο στο άλλο. Κάθε χρόνο πριν τις γιορτές τσεκάρω τα μαγαζιά για… αναγκαστικά, για προσφορές πια, για νόστιμα ή χρήσιμα πράγματα που μπορεί να πετύχω σε καλές τιμές. Στα παιδιά μου δίνω λεφτά, για να διαλέξουν μόνα τους ό,τι τους γυαλίζει, αλλά στα αδέρφια μου, στις φίλες και φίλους, το ψάχνω το ζήτημα. Είναι μια εορταστική διαδικασία κι αυτή, όπως το στόλισμα ή τα μελομακάρονα (του ζαχαροπλαστείου, μια και τη μοναδική φορά που έφτιαξα άξιουαλι μελομακάρονα, έγιναν σαν χαλίκια και από ’κει κι ύστερα τα αγοράζω).

Τα δώρα στις γιορτές των Χριστουγέννων

Παίρνω συμβολικά δώρα, όπως όλος ο κόσμος –είδη περιποίησης σώματος ή προσώπου, τα πιο οικονομικά που όμως είναι και βιολογικά ή κάπως αγνά, να μη βγάλουν φλουμπέτες τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Οι κάλτσες είναι μια καλή λύση, αν και οι καλές, οι μαλακές, τρυφερές κάλτσες με ωραία σχέδια, κοστίζουν όσο ένα πουκάμισο ή μπλουζάκι, όπως και τα βρακιά. Πρέπει να είσαι πολύ φίλη με τη φίλη σου για να της πάρεις βρακιά, να ξέρεις ακριβώς τι σόι βρακιά φοράει, ή να της πάρεις για πλάκα κανένα βρακί-τσίρκουλο. Που όμως δύσκολα θα εκτιμηθεί, το βρακί-τσίρκουλο, σε εποχές κατά τις οποίες η μέση φίλη έχει πει το βρακί, βρακάκι (=φοράει τα ίδια από τα 90s, όπως κι εσύ). Το κακό με τα εσώρουχα είναι ότι δεν αλλάζονται στα περισσότερα μαγαζιά, για αυτό αποφεύγω να τα αγοράζω ως δώρα. Αν και πήρα πρόσφατα ένα γελοίο βρακί με αγελαδίτσες σε φίλη (ήταν πολύ φθηνό, και το πήρα για πλάκα, και δεν με έχει συγχωρήσει ακόμα η συγκεκριμένη…).

Τα αγαπημένα μου δώρα είναι βιβλία, μια και τα φιλικά μου άτομα, ευτυχώς, διαβάζουν ακόμα με τρέλα. Όχι τα νεότερα άτομα, τα κάτω των 40, που όμως δεν τα πολυ-κάνω παρέα. Ένα μέσο βιβλίο κοστίζει γύρω στα 15 ευρώ, άντε να φτάσει ως τα 20-25. Αυτή είναι και η μέση τιμή δώρου για αγαπημένο πρόσωπο, από 15 ως 25 ευρώ. Δηλαδή όσο σημαντικό κι αν είναι το πρόσωπο στη ζωή σου, εσύ μπορείς να διαθέσεις Χ χρήματα για χριστουγεννιάτικα δώρα, σόρι, δεν θα του πάρεις μονόπετρο, ούτε αμάξι, ούτε μηχανάκι, ούτε καινούργιο κινητό. Τα δώρα για φιλικά και συγγενικά πρόσωπα είναι μέσα στο μπάτζετ σου της τελευταίας δεκαετίας, το συρρικνωμένο.

Αν έχω υποχρέωση να πάρω ένα δώρο-υποχρέωση, των 50+ ευρώ, θα το ψάξω ακόμα περισσότερο, θα μπω και θα βγω σε κάμποσα μαγαζιά, θα ασχοληθώ ώρα – αλλά ευτυχώς δεν έχω τέτοιες υποχρεώσεις, ή κι αν έχω, είναι μετρημένες. Θα το χαρώ ακόμα πιο πολύ το «καλό» δώρο, γιατί… έχω κάνει τα χιλιόμετρά μου για να το διαλέξω. Είναι δουλίτσα, όχι απλό δώρο.

Γίνεται χαμός στα μαγαζιά, βέβαια, από ’δω και πέρα μέχρι τις γιορτές, όλοι ψάχνουν αυτά που ψάχνω κι εγώ: νόστιμα, ήχρήσιμα, ή ωραία πράγματα στην γκάμα 15-25 ευρώ. Όλοι έχουμε στον νου μας τους χαρακτήρες των αγαπημένων μας προσώπων, για να βρούμε δώρα αντίστοιχα, κατάλληλα – κάποτε πήρα αφρόλουτρο και λοσιόν σώματος σε φίλη με σοβαρά δερματικά προβλήματα, τα οποία ξέχασα εντελώς μέσα στον χαμό, μια μέρα πριν τα Χριστούγεννα, όταν διάλεγα το δώρο της. Έχω πάρει «τριλογία εστέτ μαρμελάδων» σε φίλη που ανακοινώνει ότι αρχίζει δίαιτα, την ώρα που της δίνω την τσιλιμπουρδέσακουλίτσα με τις μαρμελάδες. Τα φαγώσιμα ή πόσιμα δώρα είναι πάντα καλόδεχτα (όλο και κάποιο άτομο εκεί γύρω θα βρεθεί να τα σκίσει, αν όχι το αγαπημένο μου άτομο). Δηλαδή όταν δεν έχω ιδέα τι αρέσει σε κάποιον, πράγμα ζόρικο γιατί πώςείναι αγαπημένο μου πρόσωπο αν δεν έχω ιδέα τι του αρέσει, αν τέλος πάντων είμαι καλεσμένη κάπου άσχετα τις γιορτές και δεν ξέρω πολλά για τα γούστα του οικοδεσπότη, θα πάρω ένα ποτό ή συνδυασμό, ποτό + γλυκό. Το να πάω «με άδεια χέρια» οπουδήποτε στο διάστημα αυτό, ανάμεσα σε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, μου φαίνεται αδιανόητο. Ο κόσμος να χαλάσει, κάτι θα βρω να ψωνίσω, έστω και μικρούλι, έστω οικονομικότερο του οικονομικού (αλλά όχι τσίπικο: μια ευαίσθητη ισορροπία που όμως υπάρχει, αν την ψάξεις αρκετά...).

Το χειρότερο με τα δώρα είναι το κουβάλημα, το φεστιβάλ σακούλας μέσα στο μετρό, στα λεωφορεία και στα ταξί (που δεν βρίσκεις ποτέ όταν είσαι φορτωμένη σα τη μουλάρα). Όλο νομίζω ότι τα έχω ψωνίσει τα απαραίτητα δώρα μου, σύμφωνα με λίστα που όμως, την έχω ξεχάσει στο σπίτι, κι όλο ξεχνάω ταμισά, και πρέπει να κάνω δεύτερη ή τρίτη εξόρμηση, ευτυχώς όχι με βαριά καρδιά – δεν είναι αγγαρεία καθόλου, όπως έχει γίνει σαφές. Με τα χρόνια κι επειδή έχω προπονηθεί στην αγορά δώρων, τώρα πια αγοράζω δώρα τμηματικά, 2-3 τη φορά, μη μου βγούνε και τα χέρια. Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι πόση χαρά θα πάρει το Α ή Β αγαπημένο μου άτομο με το δωράκι του, πόσο είναι εντελώς κατάλληλο, εντελώς αυτό που θα αγόραζε μόνο του το άτομο, αν αποφάσιζε να ψωνίσει… 

Έχει τύχει βέβαια να χαρίσω κάτι που ενώ έψαξα πολύ για να το βρω, είναι ό,τι πιο ακατάλληλο, ό,τι πιο λάθος, ό,τι πιο ανεπιθύμητο για το αγαπημένο μου άτομο. Αλλά σε γενικές γραμμές την αγαπάω τη διαδικασία, την ευχαριστιέμαι, όσο κι αν είναι κουραστική, όσο κι αν είναι μαχαιριά στα οικονομικά μου: είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι την περισσότερη χαρά την εισπράττει αυτός που δωρίζει, όχι αυτός που δωρίζεται.

Αν και, πολύ τα εκτιμώ τα δώρα, όπως όλος ο κόσμος, ακόμα κι όταν μου τα δωρίζουνε. Καλές Γιορτές!