33 συνήθειες που κόβεις μαχαίρι καθώς μεγαλώνεις

Μπαίνω σε κτίριο μαζί με 35χρονο άτομο και μου λέει, «Είναι έξι όροφοι, το πάμε από τις σκάλες;» Και… εννοείται ναι-ναι-ναι ΑΝ δεν υπάρχει ασανσέρ, τι είναι έξι όροφοι, επί δέκα σκαλάκια μίνιμουμ ο καθένας, εξήντα σκαλάκια; Τα έχω, για πλάκα. Μόνο που οι έξι όροφοι είναι 120 σκαλάκια, συν ένα κουλό ημιόροφο, άλλα 20. Και δεν τα έχω, ούτε για πλάκα ούτε στα σοβαρά.

Τα ανεβαίνω τελικά, με ρυθμό που επιβραδύνεται, σκαλί το σκαλί. Αλλά όταν φτάνω στον 6ο όροφο, το μόνο που θέλω είναι να ξεραθώ στο τσουλάκι της πόρτας και να σηκωθώ αύριο το πρωί. Κάτι που είναι δύσκολο να καταλάβει ένα άτομο 35 χρονών – ξέρω, κατά το «εκεί που ήσουν ήμουνα, εδώ που είμαι θα΄ ρθεις». Έχω υπάρξει 35, τα έσκιζα τα σκαλάκια, μάλιστα κουβαλώντας ένα μωρό, μια γραφομηχανή και δεκατρία πορτοκάλια.

 33 πράγματα που δεν κάνεις από τα 60 και πάνω και συνήθειες που κόβεις μαχαίρι

Διάφορα πράγματα γίνονται δύσκολα, πολύ δύσκολα ή και ντιπ για ντιπ απαγορευτικά μετά τα 60. Και συνήθειες που παλιά απολάμβανες τώρα σε απειλούν. Μάζεψα εδώ μερικά, κι εσείς προσθέστε τα δικά σας, για να μη μας ξεφύγει τίποτα:

1. Τα μεγάλα ταξίδια: Μήπως δεν πάω τελικά στη Νέα Ζηλανδία. Όχι ότι είχα το εισιτήριο στα δόντια. Απλώς την σκεφτόμουν για κάποιες δεκαετίες με περιέργεια, μαζί με την Ωκεανία, τη Ζανζιβάρη και κάτι άλλα μακρινά μέρη που όμως είναι πολύ μακρινά πια, κι έχω πάψει να τα σκέφτομαι. Θα πάω στη Θάσο. Κι αυτή μακριά είναι.
2. Τα μικρά, ξαφνικά ταξίδια-έκπληξη: Το «έλα, φτιάξε μια τσάντα μάνι-μάνι να πάμε Λάρισα!» Πότε, πώς, γιατί, τι τσάντα, πόσα βράδια, απαπα αγχώθηκα, δεν πάω πουθενά. Κι ας αγαπάω Λάρισα. Να πάμε, αλλά όχι σαρπράιζ. Δεν έχω λούσει και μαλλί.
3. Οι πολλές σκάλες μαζεμένες: Θα τις ανέβω βογγώντας μαρτυρικά, αν δεν υπάρχει άλλη λύση. Πληζ ας βρούμε άλλη λύση. Ασανσέρ; Βίντσι; Να κατέβουν όλοι κάτω να τα πούμε στην είσοδο;
4. Τα μεγάλα πλάνα: Η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να μην κάνει πλάνα, «του χρόνου θα μάθω Αραμαϊκά», «σε εννιά μήνες θα φτιάξω το μπάνιο» κλπ. Απλώς τώρα τα πλάνα γίνονται μαζεμένα, σε σύντομα χρονικά πλαίσια («αύριο θα φτιάξω σούπα», «μεθαύριο θα πάω θέατρο» κλπ.) Ναι μεν αγοράζεις εισιτήριο για μια εκδήλωση που θα γίνει το Μάιο επειδή το βρήκες τσίπικο κι είσαι λαρζ άτομο, δεν επενδύεις δε την περιουσία σου στην πρώτη σειρά της επόμενης συναυλίας της Τέηλορ Σουιφτ, σε τρία-πέντε χρόνια. Δεν είσαι τόσο λαρζ άτομο.
5. Οι επόμενοι Ολυμπιακοί: Όχι, δεν θα δηλώσω συμμετοχή σε κανένα άθλημα. Ας το πάρουμε απόφαση.
6. Οι ανηφοριές και κατηφοριές: Κάθε φορά που πάω στην Καβάλα, βλαστημάω που είναι ΟΛΗ Η ΠΟΛΗ ανηφορο-κατηφόρες. Μη νομίζετε ότι οι κατηφόρες είναι εύκολες, σου ρημάζουν τα γόνατα, ειδικά έτσι και σαβουρωθείς.
7. Η αιμοδοσία: Είτε υπήρξαμε είτε δεν υπήρξαμε αιμοδότες, δεν μπορούμε πια να δώσουμε αίμα σε φιλικό μας άτομο, ούτε σε ξένο, δυστυχώς. Ο αιματοκρίτης πέφτει μετά τα 60 μαζί με τα αιμοπετάλια και τα ερυθρά αιμοσφαίρια. Κανείς δεν θέλει το αίμα μου γιατί είναι νερομπλούμ.
8. Η φιλοξενία: Αδύνατον να κοιμηθείς πάνω από 1-2 βράδια σε καναπέ φιλικού προσώπου, ή να φιλοξενήσεις στον καναπέ σου φιλικό πρόσωπο. Εσύ στον καναπέ υποφέρεις σα στραβοσουγιάς, το φιλοξενούμενο πρόσωπο, όσο κι αν το αγαπάς, απλώνει όλη του την προίκα και κατασκηνώνει στο σαλόνι σου… κάτι το οποίο για λίγα βράδια, παλεύεται. Μετά, θέλεις να το πετάξεις έξω το πρόσωπο, μαζί με τον καναπέ.
9. Το ξενοκοίμισμα: Στο πολύ απίθανο σενάριο στο οποίο ξενύχτισα, και μου προτείνουν να κοιμηθώ σε φιλικό σπίτι; Α-πο-κλεί-ε-ται! «Ύπνος» σημαίνει κρεβάτι μου, μαξιλάρι μου, γωνίτσα μου. Αν είναι Τετάρτη, ακόμα πιο α-πο-κλεί-ε-ται γιατί το άλλο πρωί παίρνω το χάπι οστεοπόρωσης. Που δεν το έχω μαζί μου. Ποτέ. Γιατί γυρνάω σπίτι μου έτσι κι αλλιώς, είναι-δεν είναι Τετάρτη.
10. Τα ακροβατικά: Μπορεί ο Τομ Κρουζ να σκαρφαλώνει σε ουρανοξύστες από την (εξωτερική)τζαμαρία, εγώ πάλι όχι, και κανείς δεν θα μου δώσει ένα εκατομμύριο για να το κάνω, οπότε ο Τομ είναι σόλο σε αυτόν τον τομέα.
11. Τα αλεξίπτωτα: Επίσης τομέας στον οποίο διακρίνεται ο Τομ. Εάν υπήρχε μια πιθανότητα (στο παραπάνω εκατομμύριο)να πηδήξω κάποτε από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο, τώρα έχει φύγει εντελώς από το πλάνο. Γυρεύεις; Να σπάσω κανένα πολυέλαιο;
12. Τα ντραγκς: Όλα κομμένα εντελώς, με φωτεινή εξαίρεση την μέθη ή την ελαφριά νάρκωση για τυχόν ιατρικές εξετάσεις, που φτιάχνει κεφάλι και είναι σουουούπερ. Η παρηγοριά στην όλη ταλαιπωρία της όποιας εξέτασης.
13. Τα ξύδια/ποτά: Καθόλου ή σπάνια, γιατί το ΧΑΛΙ την άλλη μέρα, με τόνο στο Α και όχι στο Γιώτα, το ΧΑΛΙ της επόμενης μέρας είναι απίστευτο. Δηλαδή, καμία σχέση. Τι γίνεται; Δεν μεταβολίζεται το αλκοόλ; Υπάρχει κάτι άλλο να μεταβολίζεται, να το δοκιμάσουμε;
14. Τα πάρτι: Η ιδέα ότι θα τρέχω μέσα στη νύχτα στα Οινόφυτα για ένα καταπληκτικό πάρτι, είναι μια ιδέα που έπιανε πάρα πολύ όταν ήμουν 20-38. Τώρα, δεν είναι καν ιδέα.
15. Τα καρύδια που σπάνε με τα δόντια: Ούτε κατά διάνοια. Ποια καρύδια, και κυρίως, ποια δόντια; Ίσως για αυτό δεν έχεις (δόντια), επειδή έσπαγες πολλά καρύδια.
16. Τα φαγητά αργά το βράδυ: Δε θα κοιμηθώ με τίποτα, ούτε εσείς. Φιλικά μου άτομα παθαίνουν διάφορα καλλιαρντά, όπως πχ παλινδρόμηση ή ναυτία. Δεν είναι να το ρισκάρεις. Εκτός που νυστάζεις ενώ τρως, και δε λέει καθόλου.
17. Τα χτενίσματα-ανανάδες: Ή κουρεύεις κοντά τα μαλλάκια σου, ή σε μια κουπ εύκολη, προς το κοντό της. Σιγά μη κάτσεις να φτιάξεις μπακλαβά στο κεφάλι σου. Όσο πιο τσιμπούρδελο το χτένισμα, τόσο πιο αποκλείεται να το σκεφτείς.
18. Το περίγραμμα στα χείλη: Ήταν που ήτανε, έχουνε γίνει μια σταλιά (χείλη), κι όταν κάνεις περίγραμμα με μολύβι είναι σα να στα κόλλησε χοροπηδώντας κάποιος στη μούρη σου, και του έφυγαν λίγο στραβά. Ένα κραγιονάκι απαλό είναι μια χαρά. Όλες/οι ξέρουμε πού είναι τα χείλη μας, δε χρειαζόμαστε υπογράμμιση.
19. Τα τσαντάκια: Αντικαθιστώνται λάου-λάου με τσάντα ώμου, τσάντα χιαστί ή σακίδια. Άμα χρειαστεί να πας κάπου με κομψό τσαντάκι (όχι μπανιέρα) αλαλιάζεις και τελικά μέχρι που δεν πηγαίνεις κιόλας.
20. Τα παρκαρίσματα: Δεν έχω αμάξι, αλλά όλες οι φίλες που οδηγούν βγάζουν φωτογραφία το αμάξι τους, όχι για να το θυμούνται παρά για να θυμούνται πού σκατά το παρκάρισαν. (Για να πούμε του στραβού το δίκιο, τα ίδια έκαναν και στα 30-40 τους οι συγκεκριμένες, οπότε ας μη το φορτώνουν κι αυτό στην προχώ ηλικία).
21. Τα φλου: Τίποτα δεν είναι πια φλού, όλα όσα έχεις να κάνεις μέσα στη μέρα τα γράφεις σε ποστ-ιτ που τα κολλάς παντού, κυρίως στο ψυγείο, ή σε ατζέντα, που μετά θα ψάχνεις πού την άφησες. Εκτός κι αν την φωτογραφήσεις κι αυτήν.
22. Οι αφηγήσεις για εκκεντρικό σεξ: Πάρα πολύ βαριέμαι να ακούω φιλικά άτομα που κάνουν, και καλά, τολμηρό, εκκεντρικό ή πειραγμένο σεξ, να αφηγούνται με κάθε λεπτομέρεια τι μπαίνει πού, και πώς, και με τι αποτελέσματα. Άσε μας κουκλίτσα μου, εκατό ετών παλιολαγός.
23. Οι αφηγήσεις για εκκεντρικές διακοπές: Βλέπε (11).
24. Το κουβάλημα μεγάλης σακούλας: Αγόρασα καινούργια ηλεκτρική σκούπα και η σακούλα ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα να σέρνεται στο πεζοδρόμιο… επειδή έχω κοντύνει, γιατί αν είχα ακόμα τους πέντε επιπλέον πόντους (τόσους έχασα μεγαλώνοντας), θα κρατούσα κανονικά τη σακούλα χωρίς να σέρνεται, που τρύπησε τελικά, κι αναγκάστηκα να τη ζαλωθώ την βρωμο-σκούπα.
25. Η συναρμολόγηση επίπλων: Φυσικά και ξέρουμε όλοι να συναρμολογούμε φθηνά Σκανδιναβικά έπιπλα με εκατομμύρια βιδούλες, παξιμαδάκια, σωληνάκια, υστερίες και σκατουλάκια. Αλλά δεν το κάνουμε πια. Ό,τι έπιπλο έχουμε, μας φτάνει. Ηνάφ ιζ ηνάφ.
26. Τα ψηλά τακούνια: Ναι, όχι. Πάει αυτό.
27. Τα στράπλες φορέματα: Όσο γυμνασμένα κι αν είναι τα μπράτσα σου, δε θέλεις να τα βγάλεις στη φόρα από μασχάλη και πέρα. Κρυώνεις κι όλας, χρειάζεσαι μια εσάρπα, ή δύο ζεστά μανίκια.
28. Η τρεχάλα στη διάβαση πεζών: Περιμένεις υπομονετικά να πρασινίσει το φανάρι. Τόσα και τόσα έχουνε δει τα μάτια σου. Δεν θέλεις να βιάζεσαι ποτέ και για τίποτα, πόσο μάλλον για να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Δε σε περιμένει κι ο Ράιαν (Γκόσλινκ) απέναντι…
29. Τα γκομενιλίκια: Ωραία ήτανε, και δεν λέω «κάθε πράγμα στο καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο», που είναι ηλικιακός ρατσισμός. Απλώς βαριέμαι ρε παιδιά. Δε φοράω και ξώπλατο, πού να τρέχω με το ζιβάγκο και τα τρακτερωτά μποτάκια;
30. Οι επισκέψεις πάνω από 20 χιλιόμετρα: Αν το τραπέζι ή κάλεσμα είναι σε μέρος πιο μακριά από 20 χιλιόμετρα από εδώ που μένω, δεν πάω. Εκτός αν είναι στη Λάρισα, και ειδοποιηθώ ένα μήνα πριν. Οπότε, το συζητάμε.
31. Τα ξενύχτια: Ο ηθοποιός Τζον Κληζ είπε «Αν τα 60 είναι τα νέα 40, τότε το 9.00 μμ είναι το νέο 12.00», και είχε δίκιο. Εύκολα μένω ξύπνια στο σπίτι μου, με φόρμα, έξτρα πουλόβερ, κουβερτούλα, βιβλία, λαπτοπ και τσάγια, άντε κι ένα-δυο ποτά. Αν είμαι στους δρόμους, πρέπει να γυρίσω σπίτι γύρω στα μεσάνυχτα. Έξω, νυστάζω. Σπίτι μου, αντέχω όλη νύχτα λέμε. Ένα περίεργο πράγμα.
32. Να ανέβω στο Μάτσου Πίτσου: Ιδέα δεν είχα για αυτήν την απαγορευμένη όχι-απόλαυση, και μια φίλη μου είπε ότι λόγω υψόμετρου, είναι το μόνο μέρος στον κόσμο που δεν μπορείς να ανέβεις αν έχεις περάσει τα 65 - ίσως σκάει το κεφάλι σου, ίσως σε βάζουν να κοιμηθείς σε καναπέ, ίσως πεθαίνεις χωρίς να το καταλάβεις εκεί που ορειβατείς. Καμιά όρεξη δεν έχω να ανέβω στο Μάτσου Πίτσου, παρόλο που προλαβαίνω-δεν προλαβαίνω, ας κάτσει εκεί που κάθεται, ούτε που θα μου λείψει.
33. Τα πολύ τολμηρά πράγματα τα οποία σα να μην έφτανε που είναι τολμηρά, δεν με ενδιαφέρουν κι από πάνω: Θα εξερευνήσω τα πάντα σε δουλειές, ιδέες, τεχνικές (γύρω από το γράψιμο), θα τολμήσω διάφορα σε τομείς που με ιντριγκάρουν, ελπίζω ως τα 100 μου χρόνια, αν είμαι τυχερή. Αλλά υπάρχουν τολμηρά πράγματα, τουλάχιστον άλλα 33, τα οποία είναι εκτός κάδρου. Κυρίως επειδή δεν με κόφτουν. Κι αν κάποτε έλεγα «δε βαριέσαι, ας τα δοκιμάσω», τώρα βαριέμαι. Όλα έχουν τα όριά τους, ακόμα και η τόλμη…

Αν τα 60 είναι τα νέα 40, τότε το 9.00 μμ είναι το νέο 12.00.
- Τζον Κληζ, ηθοποιός