Τώρα είναι η καλύτερη περίοδος για να βγαίνεις έξω από το σπίτι

Απόκριες, Τριώδιο, καρναβάλια: πράγματα για τα οποία αδιαφορώ βαθιά, μια και δεν μεταμφιέζομαι ποτέ ούτε με ιντριγκάρουν οι αποκριάτικες έξοδοι. Συνήθως σε αυτή τη φάση του χειμώνα, είμαι κλεισμένη στο σπίτι και γράφω, με την ελπίδα ότι, γράφε-γράφε, θα τσουλήσει ο χειμώνας και θα μπούμε επιτέλους στην άνοιξη. Θα ανέβουν οι θερμοκρασίες, θα ζεστάνει ο καιρός, θα ανοίξει η μέρα. 

Μόνο που φέτος, μετά από μια τραυματική εμπειρία από αυτές που νομίζεις ότι συμβαίνουν μόνο στο σινεμά, μετά από ένα σύντομο διάστημα φρικτής φρίκης το οποίο μάλιστα με πέτυχε εκτός έδρας, η επαναφορά στην πραγματικότητα σχεδόν με πέταξε έξω από το σπίτι. Ή μάλλον, με διάθεση «έξω», με μια περίεργη όρεξη να αρπάζω το μπουφάν και να βγαίνω, ποια; Εγώ. Που ζω με το λάπτοπ αγκαλιά στη γωνία της κουζίνας. Που είμαι μονόχνοτο άτομο. Που τύχαινε να μένω μέσα πολλές μέρες σερί χωρίς να το καταλάβω. Που δεν είμαι «του έξω» καθόλου, με παρακαλάνε κανονικά. Ή με παρακαλούσανε, μέχρι προχθές.

Τώρα, τσακ-μπαμ, στην καρδιά του χειμώνα πηγαίνω για καφέδες με φίλες/ους, πεταλώνομαι και τρέχω σε εκδηλώσεις, κοπές πίτας, παρουσιάσεις, παραστάσεις, προβολές, ομιλίες, σε πάρτι, σε τραπέζια, σε ταβέρνες, σε καλέσματα, ακόμα και σε μπαρ. Γυρνάω από πρωινή εξόρμηση, τρώω κάτι στα γρήγορα και ορμάω στην απογευματο-βραδινή εξόρμηση, πριν καν ανοίξω το ρημάδι το λάπτοπ, πριν διαβάσω τα μέιλ, τις ειδοποιήσεις, ειδήσεις και ενημερώσεις… ή ίσως, για να ΜΗΝ τα κάνω όλα αυτά. Εφευρίσκω εξωτερικές εργασίες, ακόμα και του είδους που σιχαίνομαι στα κανονικά μου, π.χ. τράπεζες. Δηλαδή, τι άλλο. Βγαίνω για να πάρω δέκα πορτοκάλια, ένα κουτάκι καφετί στόκο για το σημείο στο οποίο ξηλώθηκε η γωνία του παρκέ που δεν θα το είχα καν προσέξει κανονικά, να βρω ένα βιβλίο, ένα κουτί ασπιρίνες γιατί έχω μόνο δώδεκα (κουτιά). Δεν βγαίνω για σοβαρά ψώνια, ούτε καν για «ασόβαρα»: φτιάχνω αφορμές ώστε να πάρω τους δρόμους, όταν δεν προσφέρονται από μόνες τους οι αφορμές. Όταν δεν με καλούν φίλες και φίλοι, όταν δεν «περνάω τυχαία από εκεί» (όπου να ‘ναι), όταν δεν υπάρχει βεβαιωμένη εκδήλωση, πόσο μάλλον πρόσκληση.

Δεν ξέρω γιατί αρνούμαι «να καθίσω στα αυγά μου» και να δουλέψω σιωπηλά όπως έκανα χρόνια τώρα κάθε χειμώνα, τον ένα χειμώνα μετά τον άλλον. Υποψιάζομαι ότι η πρόσφατη τραυματική εμπειρία κρύβεται στο βάθος, ότι ταρακουνήθηκα τόσο πολύ, ότι τρόμαξα, σπουκάρισα, σαλτάρισα, αποσταθεροποιήθηκα τόσο που δυσκολεύομαι να επιστρέψω στην προηγούμενη κατάσταση. Ότι διαλέγω επίτηδες μια εξωστρεφή ζωή, ξαφνικά, μια κοινωνικότητα φουλ-πανσιόν, με την ελπίδα ότι θα απομακρυνθώ από το τραύμα, θα το αφήσω πίσω μου, θα ξεθυμάνει σιγά-σιγά και θα ξεχαστεί όπως ξεχνιούνται όλα, έτσι και τους δώσουμε λίγο (ή πολύ) χρόνο.

Διαβάζω τα πάντα γύρω από το Τραύμα, με κεφαλαίο Τ, αυτό που δεν θυμόμαστε από την παιδική ηλικία μας παρόλο που είναι ασήκωτο και ταλαιπωρεί τη ζωή μας, όταν υπάρχει, αλλά και για τα τραύματα με πεζό Τ, τα μικρά, αυτά που θεωρούμε μη-σημαντικά όταν συμβαίνουν, ή μήπως διεξάγονται. Αυτά που πιστεύουμε ότι δεν έχουν μεγάλη βαρύτητα, σιγά, ενήλικες είμαστε πια, με σχηματισμένες προσωπικότητες, δεν είμαστε μικρά παιδιά ώστε τα τραύματα να χαραχτούν στην ψυχή μας και να μας κάνουν κουρέλια. Τα μικρά τραύματα της ενήλικης ζωής μας, δεν μπορεί, θα περάσουν πιο γρήγορα.

Αλλά τα σκεφτόμαστε και δεν μας πιάνει ύπνος, τα αναλύουμε για καιρό στα φιλικά μας πρόσωπα που χτυπάνε πια το κεφάλι τους στον τοίχο: «Μου είπε/έκανε αυτό, ακόμα δεν το χωράει ο νους μου, απίστευτο…» «Είναι δυνατόν να έπεσα τόσο έξω, δεν έβλεπα, τι είχα, στραβομάρα;» «Μήπως κατάλαβα λάθος και δεν ήταν τόσο ακραία, ούτε τόσο επικίνδυνα τα πράγματα;»

Τα φιλικά μας πρόσωπα τα έχουνε κάνει γαργάρα τα θέματά μας, έχουν μπουχτίσει με τα ενήλικα τραύματά μας, μας παροτρύνουν να ενεργοποιηθούμε, να ξεκολλήσουμε, να ωριμάσουμε, να αντισταθούμε, να πολεμήσουμε, να γίνουμε κάτι άλλοι άνθρωποι που δεν είμαστε καθόλου. Θέλουν το καλό μας, αλλά οι συμβουλές πάνε στο βρόντο γιατί κανείς δεν αλλάζει επειδή τον παροτρύνουν έντονα τα φιλικά του πρόσωπα. Όποιος είναι να αλλάξει, θα το κάνει μόνος του, στην ώρα του, με δικές του αποφάσεις και πολύ αγώνα, και ίσως ποτέ τώρα που το καλοσκέφτεται…

Διάβασα ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να ανταπεξέλθεις στα ταρακουνήματα τέτοιου, και άλλου είδους. Ο Φόρεστ Γκαμπ έτρεχε με μανία, μερικοί το ρίχνουν στη θρησκεία και βρίσκουν παρηγοριά στην πίστη/εκκλησία. Οι Εγγλέζοι που έχουν κήπο, σκαλίζουν τις πετούνιες, κι όσοι δεν έχουν κήπο, πνίγουν τον πόνο τους στη μπίρα. Κάποιοι περπατάνε χιλιόμετρα, γράφουν ποιήματα, τραγουδάνε στη βροχή, άλλοι στήνουν φανταστικούς κόσμους μέσα στο κεφάλι τους, ενώ μερικοί κάτι παθαίνουν και δεν βάζουν κώλο κάτω, καλή ώρα.

Τέλος πάντων, βγαίνω συνέχεια από το σπίτι τελευταία κι έχω τη δικαιολογία ότι τουλάχιστον είναι Απόκριες, άρα η σωστή περίοδος του χειμώνα για εξόδους – όλος ο κόσμος είναι στους δρόμους, τα μπαρ, καφέ, εστιατόρια, οι ταβέρνες, οι γκαλερί, τα θέατρα, τα σινεμά, τα μαγαζιά είναι γεμάτα. Ίσως να έχετε περάσει ή να περνάτε κι εσείς μια τέτοια φάση αλλαγής, από τις πολλές της ζωής, και να καταλαβαίνετε τι εννοώ όταν λέω ότι δεν είμαι αυτό το εξωστρεφές, κοινωνικό άτομο. Δεν είμαι το άτομο που ντύνεται και βγαίνει με την παραμικρή ευκαιρία, είμαι το άλλο άτομο, το λίγο μουρόχαβλο, που βλέπει ταινίες βασικά στο λάπτοπ για να μη γίνει καναπεδάτο, που δουλεύει ώρες ατελείωτες στην ωραία χουχουλιάρικη μοναξιά του, που έχει μία μόνον μάσκαρα σε καλή κατάσταση εδώ και τρία χρόνια (λόγω ελάχιστης χρήσης, όχι επειδή η μάσκαρα είναι τρίκιλη). Κάτι έχει πάθει το άλλο, το ορίτζιναλ άτομο και αυτήν την περίοδο έχει ανάγκη από ελαφράδα, χαζομάρα, παρέα, κουβέντα και διάθεση τραλαλίμ-τραλαλόμ. Κι επειδή κι αυτό είναι καλό άτομο, πάω με τα νερά του. Θα τα βρει κάποια στιγμή με το εσωστρεφές άτομο και θα μαζευτεί στο σπίτι του, να γράψει τα απομνημονεύματά του…