Villa Mabrouka: Check-in στην πρώην εξοχική κατοικία του Ιβ Σεν Λοράν

Η πρώην εξοχική κατοικία του αείμνηστου μόδιστρου Ιβ Σεν Λοράν και του συντρόφου του στη ζωή και στις επιχειρήσεις Πιερ Μπερζέ στο Μαρόκο, συνεχίζει το ταξίδι της στο χρόνο έχοντας ανοίξει ξανά τις βαριές σκαλιστές ξύλινες πόρτες της. Αυτή τη φορά όμως όχι  =σαν ιδιωτική κατοικία αλλά σαν ξενοδοχείο, καθώς ο βρετανός σχεδιαστής  Τζάσπερ Κόνραν αφού την αγόρασε το 2019 τη μετέτρεψε σε ένα κομψό ξενοδοχείο ξυπνώντας κάτι από εκείνη τη μαγική γοητεία των ‘40s.

Villa Mabrouka: Το μαροκινό καταφύγιο του Ιβ Σεν Λοράν που μετατράπηκε σε boutique ξενοδοχείο στην Ταγγέρη

Ατενίζοντας το Στενό του Γιβραλτάρ και τον Ατλαντικό, η πρώην κατοικία-landmark που βρίσκεται στην Ταγγέρη του Μαρόκου και χτίστηκε τη δεκαετία του 1930, μοιάζει με ένα σύγχρονο καταφύγιο, μια «αποπλάνηση» σε μια όαση χαμένη κάπου στην έρημο. Σήμερα, λειτουργώντας σαν  ξενοδοχείο ενσαρκώνει την αύρα παλαιότερων εποχών και προβάλλει την μοντερνιστική αρχιτεκτονική συνδυάζοντάς τη με παραδοσιακά Μαροκινά σχέδια και interiors σε βρετανικό στυλ. Περιλαμβάνει 12 σουίτες οι οποίες χαρακτηρίζονται από έναν παιχνιδιάρικο μαξιμαλισμό, καθώς κάθε μια από αυτές αποτελεί και μια σπουδή πάνω στο χρώμα και στο πώς η σωστή του χρήση μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ηρεμίας, χωρίς να χρειάζεται να βασιστεί σε κάποια απόχρωση του μπεζ. 

Αυτή άλλωστε ήταν και η αρχική επιθυμία του κορυφαίου Γάλλου σχεδιαστή όταν απέκτησε τη βίλα το 1997. Κάθε δωμάτιο να έχει το δικό του ξεχωριστό χρώμα. Έτσι  σήμερα, στην “Meknes suite” πρωταγωνιστεί το χρυσοκίτρινο χρώμα, στη “Marrakech suite” το πράσινο χρώμα και πάει λέγοντας. Σε καμία όμως περίπτωση μην φανταστείτε ότι τα δωμάτια στο σύνολό τους, θυμίζουν  παραφορτωμένα σκηνικά από ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη Γουές Άντερσον. H ισορροπία έρχεται μέσα από τη χρήση του καθαρού λευκού, με φωτιστικά και απλίκες σε συμπληρωματικά χρώματα ενώ σε όλους τους χώρους έχει γίνει ένα εμπνευσμένο layering με γυάλινα αντικείμενα και μικρά μπιχλιμπίδια όπως μικρές προτομές και πορσελάνες, όλα τα είδη σε σωστές δόσεις, ευχάριστα οπτικά δωράκια για τον κάθε καλόγουστο ταξιδιώτη.

Επιθυμία του Κόνραν ήταν να δώσει στο ξενοδοχείο την αίσθηση ενός ζεστού και κομψού σπιτιού. Ένα σπίτι που για εκείνον όταν το πρωτοείδε ήταν «έρωτας με την πρώτη ματιά» όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του. Και σίγουρα δεν προσπάθησε να το κάνει μια ρέπλικα του παρελθόντος. Η διακόσμηση κουβαλώντας κάτι από τον ρομαντισμό και τη μαγεία της χρυσής εποχής της Ριβιέρας στις αρχές του 20^ου αιώνα σε συνδυασμό με το σύγχρονο γούστο του Κόνραν, έγραψε μια καινούργια σελίδα στην πλούσια ιστορία του οικήματος. Στο update που έκανε ο διάσημος βρετανός designer, περιλαμβάνονται καινούργια δωμάτια, σπιτάκια στον κήπο, ρεστοράν (3 για την ακρίβεια), κουζίνες, μια βεράντα στην ταράτσα ιδανική για καφέ και κοκτέιλ και 3 κιόσκια στον κήπο, ιδανικά για private dining- ένα από αυτά μάλιστα το είχε σχεδιάσει στο παρελθόν ο αμερικανός αρχιτέκτοντας-καλλιτέχνης  Stuart Church (μόνιμος κάτοικος Ταγγέρης από το 1960) και ο Conran το ανακαίνισε. Και επειδή όαση χωρίς κήπο δεν γίνεται, ο κήπος της βίλας θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και πιο εντυπωσιακούς σε ολόκληρη την Ταγγέρη για τη δημιουργία του οποίου το 1997 ο Γάλλος μόδιστρος είχε αναθέσει τον σχεδιασμό του στον 39χρονο τότε, Αμερικανό landscape designer Μάντισον Κοξ.

Στο σήμερα πάλι, μπορεί ο Conran τη στιγμή που αγόρασε το ακίνητο να ξεχείλιζε από σαρωτικό χορτάρι, φτέρες, μπαμπού, μπανανιές, φοίνικες, κ.α. στη συνέχεια όμως ξαναφύτευσε περίπου 6,500 καινούργια φυτά, θάμνους και δέντρα δημιουργώντας μια οργιώδη βλάστηση μια εντυπωσιακή «κορνίζα» που αγκαλιάζει ταυτόχρονα και τις 2 πισίνες που βρίσκονται εκεί. Ήταν θα μπορούσε κάποιος να πει ένας ευωδιαστός φόρος τιμής προς τον εσωστρεφή και ντροπαλό μόδιστρο, ο οποίος αγαπούσε με πάθος τους κήπους και τα λουλούδια, αποτυπώνοντάς τα συχνά και στις δημιουργίες του.

«Αγαπώ τα δέντρα και τα λουλούδια. Στο Μαρακές και την Ταγγέρη βρήκα το ίδιο κλίμα που μου ήταν γνωστό από τα χρόνια της νιότης μου.  Η βλάστηση είναι πολύ σημαντική γιατί προσφέρει πολύ μεγάλη γαλήνη», είχε πει στο παρελθόν ο Ιβ Σε Λοράν  περιφερόμενος με τη ρόμπα του στους καταπράσινους κήπους τoυ σπιτιού του, χαζεύοντας πολύχρωμα τριαντάφυλλα και μυρίζοντας άνθη πορτοκαλιάς.

Η Ταγγέρη, η μυστηριακή αυτή πόλη στο Μαρόκο, μοιάζει με εκείνες τις κομψές και καλόγουστες κυρίες μεγάλης ηλικίας που έχουν να διηγηθούν από τα χρόνια της νιότης τους καθηλωτικές ιστορίες, ικανές να γεμίσουν τις σελίδες ενός βιβλίου. Βρισκόμαστε στα χρόνια που ακολούθησαν τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν η Ταγγέρη καθιερώνεται το 1923 ως «διεθνής ζώνη» υπό τη διοίκηση της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Μ. Βρετανίας και αργότερα και της Ιταλίας. Είναι η εποχή που ξεκινά να γράφει την πλούσια ιστορία της, προσελκύοντας στα πολύβουα σουκ και στα φιδογυριστά δρομάκια της κατασκόπους, ανθρώπους του υποκόσμου, μποέμ και ταυτόχρονα σημαντικά ονόματα από τον χώρο της Τέχνης, του κινηματογράφου, της λογοτεχνίας. Η Ταγγέρη, ήταν ένα γοητευτικό και κοσμοπολίτικο λιμάνι στην Αφρική κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ στο σημείο που η Μεσόγειος ψιθυρίζει στον Ατλαντικό, που εκείνη την εποχή στα μάτια Ευρωπαίων και Αμερικανών έμοιαζε με εξωτικό πουλί. 

Μια φορά και έναν καιρό στη βόρεια Αφρική

Τα χρόνια της ευημερίας που ακολούθησαν, την επισκέπτονταν για να χαλαρώσουν, να εμπνευστούν και να διασκεδάσουν στα κοσμικά πάρτι, από την Άβα Γκάρντνερ, τον Έρον Φλιν και την Μπάρμπαρα Χάτον (Αμερικανίδα σοσιαλιτέ-κληρονόμος και φιλάνθρωπος),  μέχρι τον αντικομφορμιστή ζωγράφο Φράνσις Μπέικον, τους συγγραφείς Γουίλιαμ Μπάροους, Τζακ Κέρουακ και Τρούμαν Καπότε, τον Ιρλανδό λογοτέχνη και θεατρικό συγγραφέα Σάμιουελ Μπέκετ, τον Γάλλο ζωγράφο Ανρί Ματίς. Τότε, στα τραπέζια του “The Gran Café de Paris” σύχναζαν οι  θεατρικοί συγγραφείς Τενεσί Ουίλιαμς και Ζαν Ζενέ παραγγέλνοντας café au lait, ενώ παρφουμαρισμένα ζευγάρια της εποχής περνούσαν τις πόρτες του “Cinema Rif”. Τη δεκαετία του ’60 η πόλη θα περνούσε μια δεύτερη χρυσή περίοδο καθώς η παγκόσμια elite θα την ανακήρυττε  ξανά σαν hot spot μαζί με το Μαρακές. O πάμπλουτος Σερ Πολ Γκέτι  και η Ολλανδή σύζυγός του Ταλίθα Πολ, ηθοποιός και μοντέλο, ήταν ένα από τα πρώτα ζευγάρια του διεθνούς jet set που είχαν αποκτήσει την έπαυλή τους στο Μαρακές, στην οποία  καλούσαν φίλους, διάσημες  προσωπικότητες της εποχής όπως τον Ιβ Σεν Λοράν αλλά και τη μούσα του και σχεδιάστρια κοσμημάτων και αξεσουάρ, Λουλού Ντε Λα Φαλέζ,  τον βέλγο σχεδιαστή μόδας Φερνάντο Σάντσες, τον καλλιτέχνη Άντι  Γουόρχολ, τον Μικ Τζάγκερ, κ.α.

O Ιβ Σεν Λοράν – ο οποίος  σημειωτέον είχε γεννηθεί στην Αλγερία από γάλλους γονείς-  συνήθιζε  να ταξιδεύει στο Μαρακές δυο φορές τον χρόνο, Ιούνιο και Σεπτέμβριο, αναζητώντας έμπνευση για τις κολεξιόν του. Η πόλη και τα καλειδοσκοπικά της χρώματα ζωντάνευαν στη συνέχεια μέσα από τις δημιουργίες του, περπατώντας στις  παριζιάνικες πασαρέλες της εποχής. Ας μην ξεχνάμε, ότι το 1961 μαζί με τον σύντροφό του Πιερ Μπερζέ είχαν ιδρύσει τον οίκο Yves Saint Laurent και έχτιζαν εκείνη την εποχή ένα brand που θα εξελισσόταν μετέπειτα σε Αυτοκρατορία. «Πριν το Μαρακές όλα ήταν μαύρα» είχε πει κάποτε ο Ιβ Σεν Λοράν. «Αυτή η πόλη με έμαθε το χρώμα». Το 1966, σε ηλικία 30 χρονών επισκέφθηκε πρώτη φορά και την Ταγγέρη, την πόλη στην οποία θα ανακάλυπτε τα επόμενα χρόνια το ησυχαστήριό του. 

Ένα δημιουργικό σπίτι, μια πολύχρωμη πόλη, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης

Το 1997 ο Ιβ Σεν Λοράν μαζί με τον Πιερ Μπερζέ –και ενώ είχαν ήδη αποκτήσει τη φημισμένη “Villa Oasis” στο Μαρακές, αγόρασαν τη Villa Mabrouka στην Ταγγέρη -mabrouk σημαίνει τύχη στα Αραβικά- και ζήτησαν από τον Γάλλο σχεδιαστή εσωτερικών χώρων Ζακ Γκρανζ –στο πελατολόγιο του οποίου περιλαμβάνονται ονόματα όπως της πριγκίπισσας Καρολίνα του Μονακό, του Φρανσουά Πινό, του Καρλ Λάνγκερφελντ, κ.α- να επιμεληθεί το interior. H κατοικία έγινε ένα σκηνικό στο οποίο η φαντασία και η θεατρική ματιά του ζευγαριού απέκτησε μορφή, χάρη στον Γάλλο διακοσμητή.

Το concept της εσωτερικής διαμόρφωσης έπρεπε να αποτυπώνει έναν εκκεντρικό Βρετανό του 1950 ο οποίος πήγε να ζήσει στην Ταγγέρη. Ο διάσημος μόδιστρος ήθελε να γεμίσει τους χώρους με εμπριμέ υφάσματα και κάθε δωμάτιο να έχει το δικό του χρώμα -όπως προαναφέραμε. Ένα κίτρινο, ένα μπλε, ένα πράσινο, κλπ. «Ήταν σαν να διακοσμούσα ένα σπίτι για να ζήσουν οι χαρακτήρες που έχουν ξεπηδήσει από ένα θεατρικό του Τενεσί Γουίλιαμς» θα έγραφε αργότερα ο Γκρανζ στο βιβλίο του, “Les Paradis Secrets d’Yves Saint Laurent et Pierre Berge”. Ένα σπίτι που σήμερα ακολουθώντας ένα εξίσου εμπνευσμένο μονοπάτι έχει περάσει στην επόμενη πράξη, στην οποία πρωταγωνιστεί αυτή τη φορά ως ξενοδοχείο. Κερδίζοντας φυσικά και πάλι το χειροκρότημα.

Επίσημη ιστοσελίδα