Οδηγός επιβίωσης για γονείς σε πτήση: Πώς είναι να ταξιδεύεις με μωρό και να μη διαλυθείς τελείως

Αν το έχετε περάσει, ξέρετε για τι πράγμα μιλάω: το πτυσσόμενο καρότσι που κλείνει (με περισσότερη δυσκολία απ’ ό,τι νομίζουμε) για να μπει στις αποσκευές στο αεροπλάνο. Τα μπιμπερό, ένα για νερό, ένα για γάλα, ή χυμό. Τα μωρουδιακά παιχνίδια, τουλάχιστον τρία γιατί το μέσο μωρό βαριέται εύκολα. Τα μίνι-βιβλία, με δραστηριότητες ή αγαπημένους ήρωες που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του μωρού για δέκα λεπτά τουλάχιστον (απογείωση). Οι πιπίλες, τουλάχιστον δύο, γιατί η μία θα χαθεί κάπου μυστηριωδώς. Οι πάνες. Τα αγαπημένα σνακ, που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον του για άλλα δέκα λεπτά (προσγείωση). Τα έξτρα ρουχαλάκια, τα σελτεδάκια σε περίπτωση εμετού, τα μωρομάντηλα, για κάθε περίπτωση, το κουβερτάκι, καπελάκι, σκουφάκι, μπλουζάκι, βρακάκι, όλα τα έξτρα που χωράνε ή δε χωράνε σε μια μεγάλη τσάντα «του μωρού».

Όλα αυτά χρειάζονται προετοιμασία, αλλά δεν είναι το θέμα μας, το θέμα είναι το ίδιο το μωρό, ή μικρό παιδάκι: απαιτεί προσήλωση, συνεχή ενασχόληση, προσοχή σε επίπεδο φιξασιόν, ακόμα κι όταν είσαι μια χαλαρή, κουλ ή έστω χαπακωμένη μαμά. Το μωρό/μικρό παιδάκι δεν είναι ποτέ κουλ. Θα κάνει εμετό, τσίσα, κακά, τέρατα στη διάρκεια της πτήσης – όσο πιο σύντομη, τόσο λιγότερα τέρατα. Θα κλάψει, επειδή πονάνε τα αυτάκια του (απογείωση-προσγείωση-γενικότερα). Θα σκυλοβαρεθεί. Θα χρειαστεί ντιβερτιμέντο, κάποιον να του κάνει μούτες, να του διαβάζει, να του δίνει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο, να του μιλάει πολύ πολύ ήρεμα, να το κρατάει αγκαλιά, να του δίνει μπιμπερό, να του τραγουδάει σιγανά τα αγαπημένα του τραγουδάκια, γενικά να το απασχολεί συνεχώς.

Τα θυμάμαι πολύ καλά όλα αυτά λες και συνέβησαν μόλις χθες κι ας έχουν περάσει τριάντα, και δεκαπέντε χρόνια εκατέρωθεν, ας τα έχω ζήσει επί τρία – και μία φορά μόνο να τα ζήσεις, με ένα, σόλο μωρό/μικρό παιδάκι, σου μένουν αξέχαστα. Ήταν φορές που έκανες τα πάντα, και τα πάντα σωστά, αλλά το μωρό σκίστηκε στο κλάμα για δικούς του πριβέ λόγους. Ήταν φορές που μπήκες στο αεροπλάνο κουδούνι, χωρίς μπιμπερό και πιπίλες και παιδικά παιχνίδια επειδή ήσουν ψόφια, δεν έκανες τίποτα σωστά, και το μωρό κοιμήθηκε στην αγκαλιά σου λες και σκέφτηκε «ώρα να δείξω έλεος».

Τα μωρά/μικρά παιδάκια δεν λειτουργούν με τη λογική ούτε με κανόνες, κάνουν ό,τι τους έρθει, συνήθως επειδή πονάνε κάπου, πεινάνε, διψάνε, νυστάζουν ή είναι κουρασμένα, όχι επειδή είναι κακά παιδιά. Όσο πιο στην τσίτα είσαι εσύ η μαμά, για δικούς σου λόγους (επειδή χώρισες, σφάχτηκες με τον μπαμπά ή με άλλον, έχεις προβλήματα στη δουλειά, έχεις θέματα υγείας δικά σου ή αγαπημένων προσώπων, έχεις οικονομικά σφιξίματα, δάνεια, ζόρια, υποχρεώσεις, είσαι δηλαδή μια κανονική μέση μαμά μη εκατομμυριούχα), όσο πιο ζορισμένη είσαι εσύ η μαμά, τόσο πιο στριμμένο άντερο είναι το μωρό στο ταξίδι. Αυτό που λένε «καθρεφτίζει την ψυχική και συναισθηματική σου κατάσταση»; Είναι εντελώς αλήθεια, την καρα-καθρεφτίζει, δυστυχώς.

Από την άλλη, τώρα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα και δεν ταξιδεύουν μαζί μου, ή φοράνε ακουστικά και δε γυρίζουν ούτε να με φτύσουν, αν τυχόν ταξιδέψουμε μαζί… τώρα που δεν ζω καμία μωρουδιακο-παιδική διάσταση στα ταξίδια… ζηλεύω, όταν βλέπω μαμάδες με μωρά/μικρά παιδάκια: υπάρχει μία ιδιαίτερη, ειδική ένταση σε αυτές τις διαδικασίες, ένα φόκους στο μωρό/μικρό παιδάκι που αποκλείει όλο τον υπόλοιπο κόσμο με τρόπο σχεδόν ανακουφιστικό.

Η μαμά (ή ο μπαμπάς, τώρα που έχει εκσυγχρονιστεί κάπως το σύστημα), ο γονιός τέλος πάντων, ή η γιαγιά, ο παππούς, ή η θεία, όποιος έχει χρεωθεί το μωρό/παιδάκι, είναι απόλυτα προσηλωμένος στο έργο της/του: να πάει το μωρό από το σημείο Α στο σημείο Β με ασφαλή τρόπο, χωρίς να το σαβουρντίσει πουθενά κατά λάθος, χωρίς να χάσει τη μισή του προίκα, αλλά κυρίως αναίμακτα, χωρίς να σκιστεί στο κλάμα το παιδί, χωρίς να την/τον κάνει ρόμπα στους άλλους επιβάτες, χωρίς δράματα και καταστροφές. Να φτάσουνε όλοι στον προορισμό τους σε καλή κατάσταση και χωρίς απώλειες.

Αυτή η προσήλωση, που την προσέχω σε συνταξιδιώτισσες μου σε ταξίδια, σε αεροπλάνα, τραίνα και λεωφορεία, ακόμα και σε αυτοκίνητα που σταματάνε για ανεφοδιασμό/αλλαγή πάνας στα καφέ της Εθνικής, αυτή η μονοδιάστατη προς το παρόν αφοσίωση στην πετυχημένη διεξαγωγή του ταξιδιού, είναι μια μοναδική αίσθηση. Την βιώνεις ως τρομερή πίεση, όταν είσαι στη θέση του οδηγού, δηλαδή της μαμάς. Τη βιώνεις μεν ως «τι ωραία, πάμε εκδρομή!», αλλά και παράλληλα ως «Χριστέ μου, όχι πάλι».

Τη δεύτερη φράση ούτε καν τη λες δυνατά – την σκέφτεσαι στα μουλωχτά, κάνοντας προσευχές να πάνε όλα καλά και να μη ξεράσει το μωρό στο σβέρκο σου, ούτε το σβέρκο κανενός άσχετου επιβάτη. Εννοείται ότι ΔΕΝ σκέφτεσαι όλα όσα μπορούνε να πάνε στραβά (πυρετούς, ασθένειες, διάρροιες, ασταμάτητους εμετούς κλπ. – τον ένα, απλό εμετό, τον παλεύεις, οι παραπάνω είναι μεγάλο παλούκι). Εννοείται όσο κι αν είσαι προετοιμασμένη, δεν είσαι προετοιμασμένη για τα εξτραδάκια, πχ για τρελές καθυστερήσεις – κάποτε έμεινα σε ένα αεροδρόμιο με τον μπεμπέ τότε γιόκα μου επί δώδεκα ώρες, δεν θέλετε να ξέρετε, αρκεί που φτάσαμε και οι δύο ολόκληροι στον προορισμό μας.

Παρόλα αυτά… ζηλεύω την κολληματική προσήλωση στο παιδί στη διάρκεια ταξιδιού, αυτήν που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, τον καυγά, τον χωρισμό, τον οικονομικό στραγγαλισμό, τις υποχρεώσεις, τους άλλους ταξιδιώτες, την επικαιρότητα, τις καιρικές συνθήκες, τα πάντα όλα. Έχεις στυλώσει το βλέμμα σου στο μωρό/μικρό παιδί σου, που πρέπει να μείνει υγιές και ευτυχισμένο μέχρι να φτάσετε εκεί που κατευθύνεστε. Δεν έχεις ούτε πονοκέφαλο, δεν τολμάς, ή κι αν έχεις, δεν έχει σημασία.

Τώρα που το σκέφτομαι, είναι η ίδια αφοσίωση με την οποία δημιουργείς ένα καλλιτέχνημα, αν είσαι καλλιτέχνης, γράφεις ένα βιβλίο ή θεατρικό, αν είσαι συγγραφέας, φιλοτεχνείς μια νέα συνταγή αν είσαι σεφ, σκηνοθετείς μια ταινία αν είσαι σκηνοθέτης, ή εκτελείς ένα φόνο, αν είσαι επαγγελματίας δολοφόνος (για το τελευταίο, δεν έχω παραδείγματα πέρα από αυτά που έχω δει σε ταινίες με ήρωες δολοφόνους). Το ταξίδι με μωρό/μικρό παιδί σε βγάζει από τον έξω κόσμο και σε συγκεντρώνει στον κλειστό κόσμο μαμάς-παιδιού, ή έστω στον κόσμο ταξιδιού-με-μικρό-παιδάκι. Αυτός ο κλειστός κόσμος είναι ασφαλής, κόζι, ας έχει πολλή προετοιμασία. Είναι σα να είσαι χελώνα και να ταξιδεύεις με το καβούκι σου, μέσα στο οποίο είσαι μόνον εσύ και το μωρό/μικρό παιδάκι σου.

Αυτό που θέλω να πω είναι, απόλαυσέ το, όσο κρατάει ακόμα. Γιατί πριν προλάβεις να πεις «δόξα σοι», θα είσαι σκέτη, εσύ και το καβούκι σου, κι είναι εντελώς άλλη αίσθηση – όχι απαραίτητα κακή. Απλώς άλλη...