Lifestyle

Μαθαίνοντας να αγαπάω τον Αύγουστο στην Αθήνα

Η Αθήνα του Αυγούστου

Προορισμός Αθήνα, Αύγουστος edition: Η Αθήνα του Αυγούστου σχεδόν μου αρέσει πιο πολύ από ότι τους άλλους μήνες του χρόνου

Υπάρχει κάτι στην Αυγουστιάτικη Αθήνα που σε κάνει να πιστεύεις ότι η πόλη ολόκληρη έχει πέσει στη μαρμίτα: είναι χαλαρή, κουλ, καυτή, αργή, άνετη. Της φωνάζεις, και γυρνάει να σε κοιτάξει σε σλόου-μόσιον. Όλη η κλειστοφοβικότητα της μεγαλούπολης με τον πάρα-πολύ-κόσμο εξαφανίζεται, περπατάς σε άδειους δρόμους, κάθεσαι σε σκιές σε άδειες πλατείες, σε περίπου μέχρι-και-δροσερά πάρκα. Κάπως απλώνεσαι στο χώρο, κάπως το σώμα και το μυαλό σου αερίζεται καλύτερα, παρά τη ζέστη.

Γιατί ο Αύγουστος στην Αθήνα είναι ζεστός, και λίγα λέω. Η άσφαλτος λιώνει, τηγανίζεις αυγά στα πεζοδρόμια αν σου τη δώσει, ιδρώνεις μόλις βγεις από το ντους, το δέρμα σου κολλάει, γενικά ζεσταίνεσαι απίστευτα. Έχεις ήδη φάει δύο μήνες στην τοστιέρα που λέγεται Ελληνικό Καλοκαίρι, με υψηλές θερμοκρασίες, ονειρεύεσαι μια βροχούλα, μια δροσούλα, μια σκιά, έστω…. Αλλά αυτή η αίσθηση της απλωμένης μοναξιάς στη μεγάλη πόλη εξακολουθεί να μου φαίνεται μοναδική.

Για πολλά χρόνια, όσο δούλευα στα περιοδικά, είχαμε τον Αύγουστο «οφ», κλείναμε τα μαγαζιά και πηγαίναμε διακοπές όλοι – τότε, στα ‘80ς και ‘90ς, άντε και μέχρι τα μισά ‘00ς, το αντέχαμε. Οικονομικά εννοώ: να πάμε δεκαπέντε, είκοσι, μερικές φορές και τριάντα μέρες σε κάποιο νησί, ή δέκα μέρες στο ένα, δέκα στο άλλο, σε χωριό, θέρετρο, παραθαλάσσιο μέρος, οπουδήποτε. Η Αθήνα έμενε χωρίς εμάς και σκασίλα μας, κάναμε μπάνια όλο τον Αύγουστο. Μετά έκλεισαν ένα-ένα τα περιοδικά όπως τα ξέραμε, πέρασε η εποχή τους, άλλαξαν οι δουλειές, η «άδεια του Αυγούστου» πήγε περίπατο. Κι άρχισα να αγαπάω την Αθήνα του Αυγούστου, γιατί δεν είμαι τρελή, αν δεν αγαπήσεις αυτό που ζεις αναγκαστικά, θα πηδήξεις από την Ακρόπολη, και δε λέει...

Όπως όλοι οι άνθρωποι, όταν κάτι αλλάζει, χαλιέμαι στην αρχή. Μετά λάου-λάου το πολιτεύομαι, βρίσκω δικαιολογίες, εξηγήσεις, άλλες λύσεις. Τα τελευταία κάμποσα χρόνια, φεύγω από την Αθήνα τον Ιούλιο και επιστρέφω τον Αύγουστο - δεν έχω εξοχικό πουθενά, νοικιάζουμε στη Θάσο ένα σπίτι μαζί με τον αδερφό μου, η Καβάλα και η Θάσος είναι «προορισμός» για εμάς, και μια χαρά. Τον Αύγουστο, όλα τα νησιά είναι πλημμυρισμένα, πρέπει να έχεις εξοχικό στο οποιοδήποτε νησί για να ευχαριστηθείς διακοπές, όχι μόνο από οικονομική άποψη (οι τιμές στα δωμάτια χτυπάνε ταβάνι τον Αύγουστο, όπως και οι τιμές στα νησιά, γενικά), αλλά και από άποψη στριμώγματος, πίεσης, πολυκοσμίας, ταλαιπωρίας – τα ξέρετε, είτε έχετε είτε δεν έχετε εξοχικό σε νησί. Οι ίδιες παραλίες δείχνουν αλλιώς τον Ιούνιο και Ιούλιο, κι αλλιώς τον Αύγουστο – αν καταφέρεις να τις δεις, έτσι όπως είναι σκεπασμένες με ψάθες, πετσέτες, κορμιά, κουβαδάκια, ξαπλώστρες και ομπρέλες τοίχο-τοίχο.

Αύγουστο λοιπόν, εδώ και χρόνια, είμαι στην Αθήνα. Ιδρώνω πολύ, σαν τον Γιώργο Χρυσοστόμου, που τον είδα να παίζει («Όρνιθες», καταπληκτικό, να το δείτε οπωσδήποτε) και σκέφτηκα «πωωωω, χειρότερος από μένα!» Κάνω κρύα ντους. Μερικές φορές με πιάνει μανία να πάω στη θάλασσα, που είναι αδερφέ μου ολόκληρο ταξίδι όταν είσαι στην Αθήνα, και βαριέσαι στο τέλος. Μια χρονιά μου την έδωσε, μπήκα στο ΚΤΕΛ από την Μαυρομματαίων και πήγα στον Ωρωπό για μπάνιο, ξαφνικά, καθημερινή του Αυγούστου, που η Αθήνα μου φάνηκε πολύ στεγνή.

Και η Αθηναϊκή Ριβιέρα πολύ ακριβή, εκτός από πολύ μακρινή. Η θάλασσα στον Ωρωπό δεν είναι σπουδαία, καμιά σχέση με Θάσο και Καβάλα, όπου οι παραλίες σκίζουν χασέδες. Αλλά είναι θάλασσα, ακόμα και στον Ωρωπό. Είναι μια ώρα μακριά, με λεωφορεία που πάνε κι έρχονται ως αργά το απόγευμα. Βλέπω την Ερέτρια απέναντι, όπου είχανε εξοχικό σπίτι οι παππούδες μας για πολλά χρόνια και την ξέρω καλά. Βασικά όμως βλέπω τη θάλασσα.

Μιλάμε, αυτό μπορεί να το κάνω ΜΙΑ μέρα, σε ολόκληρο τον Αύγουστο – άντε δύο μέρες, αν αρχίσω να υποψιάζομαι το φθινόπωρο στην απόσταση να σηκώνει κεφάλι. Κατά τα άλλα, γράφω τέλεια τον Αύγουστο στην Αθήνα: τα παιδιά μου κάπου πάνε συνήθως, ή βγαίνουν, ή δεν πεινάνε συνέχεια, δεν χρειάζεται να βάζω τόσο χρόνο στο οικιακό κέτερινγκ. Έχω πίσω μου ήδη τον Ιούλιο, που τον θεωρώ την κορυφή του καλοκαιριού, έχω κάνει μπάνια, όχι ότι ξε-λύσσαξα, όσα μπάνια και να κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετά όταν έχεις μεγαλώσει κοντά σε θάλασσα...

Τέλος πάντων τον Αύγουστο που είμαι στην Αθήνα και ιδρώνω, γράφω ωραία, είναι παραγωγικός μήνας, βρίσκω ιδέες, θεατρικά, σενάρια, βιβλία, κείμενα, ό,τι μου κατεβαίνει. Συναντάω φίλες και φίλους σε όσα καφέ ή μπαρ μένουν ανοιχτά, ή σε πάρκα, σε παγκάκια και πλατείες. Πολλές φίλες και φίλοι μου περνάνε επίσης τον Αύγουστο στην Αθήνα, κάποιοι, χωρίς να την έχουν κοπανήσει καθόλου, από επιλογή ή αναγκαστικά. Αλλά για όλους μας, δεν υπάρχουν ντεντλάιν, απαιτήσεις, υποχρεώσεις, τουλάχιστον όχι για το (και καλά) τετραήμερο του Δεκαπενταύγουστου, που στην πραγματικότητα είναι δεκαπενθήμερο, μη σας πω και μήνας ολόκληρος.

Έχω φίλες/ους που τον φοβούνται τον Αύγουστο. Γιατί έτσι και πάθεις ατύχημα, ή αρρωστήσεις, την έβαψες. Οι γιατροί λείπουν, τα νοσοκομεία υπολειτουργούν, κι άμα την έχεις πάθει μια φορά, λες «ο θεός/βούδας να με φυλάει από τον Αθηναϊκό Αύγουστο!» Έχω περάσει Αύγουστο σε δημόσιο νοσοκομείο με ασθενή ένα αγαπημένο πρόσωπο, είναι χάλια λέμε, μη σου τύχει… Και εύχομαι να μη μας τύχει.

Δηλαδή αυτό είναι το κακό λαχείο του Αυγούστου, η γκράντε γκαντεμιά με περικεφαλαία, οπότε ας μη τη σκεφτόμαστε καθόλου. Όλα τα άλλα, είναι… καλοκαίρι. Ζέστη, ανοιχτά παράθυρα, κουνούπια, σαγιονάρες, βερμούδες, τουρίστες και καπελάκια στη μέση της Σταδίου. Γιατί ο ήλιος καίει σα φλογοβόλο, καίει σα να μην καταλαβαίνει από σκιές, σα να θέλει να σου βγάλει τα μάτια αλλά ταυτόχρονα, να σου ζεστάνει τα κόκκαλα, τη μέση, τις ορθώσεις, τις ουλές, τα σημάδια, οτιδήποτε σου πονάει τον χειμώνα και μαλακώνει από τη ζέστη το καλοκαίρι...

Μόνο που, όσο ο Αύγουστος κατρακυλάει προς το τέλος του – πιο γρήγορα από όσο περίμενα, πάντα – όσο αισθάνεσαι το φθινόπωρο να κατεβαίνει προς την πόλη τα τελευταία ακίνητα Αυγουστιάτικα βράδια…. τόσο ψάχνεις τρόπους να εξαφανίσεις την στεναχώρια του καλοκαιριού που περνάει, το άτιμο, γρήγορα, όπως όλα τα καλοκαίρια.

Το γράψιμο, το διάβασμα, οι υπαίθριες παραστάσεις, οι πλατείες, τα παγκάκια, τα θερινά σινεμά, οι άδειοι δρόμοι και οι φίλοι/ες, όπως και η θερινή, βαριά χαλαρουίτα της πόλης (όσο κρατάει ακόμα), με παρηγορούν κάθε χρόνο...