Γιατί χρειαζομαστε το γέλιο στη ζωή μας - Πώς μας βοηθάει ψυχικά αλλά και σωματικά — © Amie Roussel / Unsplash

Lifestyle

Γελάστε γιατί χανόμαστε

Ξέραμε ότι το γέλιο κάνει καλό, αλλά ορίστε που το γέλιο σώζει τη ζωή μας - με επίσημα στοιχεία πια.

Το γέλιο είναι υγεία - Πώς μας βοηθάει ψυχικά αλλά και σωματικά

Σε μια πολύ ζόρικη μέρα, που τα είχα δει όλα και δεν ήθελα να σηκώσω κεφάλι, έπεσα τυχαία πάνω σε μια παλιά αμερικάνικη κωμωδία, δεκαετίας του ’90, που μεσουρανούσαν οι Ζούκερ & Ζούκερ, τα παιχνίδια-με-τις-λέξεις και το σουρεάλ χιούμορ. (Συζητάνε δύο λευκοί κι ένας μαύρος μέσα σε κελί φυλακής, ο μαύρος λέει «Η φυλακή σε κάνει άλλο άνθρωπο, εμένα που με βλέπετε κάποτε ήμουν λευκός!» κλπ). Χάζευα την ταινία αφηρημένη, με πολλά θέματα στο μυαλό μου, κανένα από τα οποία δεν ήταν χαρμόσυνο… και κάποια στιγμή, με μια απρόσμενη εντελώς ατάκα, ενώ σερνόμουν στα πατώματα, έβαλα τα γέλια χωρίς να το καταλάβω. Έπαψα να σέρνομαι, ανακάθισα κι έδωσα προσοχή στην ταινία: σαχλή και «παλιά» από πολλές απόψεις, αλλά… τα αστεία είναι αστεία κι άμα σε πιάσουν, σε κάνουν κυριολεκτικά άλλον άνθρωπο – μέχρι που αλλάζεις και χρώμα, ήδη στα είκοσι λεπτά ταινίας ένιωθα ότι είχα γίνει σχεδόν ροδαλή.

Οι στανταπάδες βρίσκονται στα πάνω τους τα τελευταία 4-5 χρόνια, αυτοί που είχαμε συνηθίσει να κάνουν σταντ-απ κόμεντι σε μικρά κλαμπ, αλλά τώρα είναι σε μεγάλα κλαμπ ΚΑΙ σε ακόμα μεγαλύτερα θέατρα, όσο περνάει ο καιρός. Ο Γιώργος Χατζηπαύλου ξεπούλησε ολόκληρο Παλλάς, με ακριβούτσικα εισιτήρια και με πάρα πολύ σουξέ. Η Χρύσα Κατσαρίνη, ο Διονύσης Ατζαράκης, ο Ζήσης Ρούμπος, ο Λάμπρος Φισφής, ο Ηλίας Φουντούλης, ο Σίλας Σεραφείμ, η Λίλα Σταμπούλογλου, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος, ο Κώστας Μαλιάτσης (και οι πρώην συνέταιροι, Τζέρεμι και Μάικλους, που προτιμούν το γιουτιούμπ), ο Αλέξανδρος Τσουβέλας, ο Θωμάς Ζάμπρας, και οπωσδήποτε η αρχηγίνα Κατερίνα Βρανά – με τόσα ονόματα κι είμαι ακόμα στην αρχή. Η Έλενα Χαραλαμπούδη σκίζει με ό,τι κι αν κάνει, κι ας είναι κωμική ηθοποιός, όχι στάνταπ. Οι κωμικοί ηθοποιοί έχουν πάντα μεγάλη απήχηση στο κοινό, κι ας σηκώσει το χέρι όποιος δεν γέλασε ποτέ με τον Λάκη Λαζόπουλο - θα είναι ο μοναδικός. Ή όποιος δεν κάγχασε πριν γελάσει με τον Μάρκο Σεφερλή, ακόμα κι αν αισθάνεται λίγο ένοχος γι’ αυτό, λόγω κουλτούρας. Ή όποιος δεν έχει ξεκαρδιστεί με τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Νίκο Ρίζο, τον Κώστα Βουτσά, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Ηλία Λογοθέτη, τη Δέσποινα Στυλιανοπούλου κι άλλους εκατό Έλληνες κωμικούς που άφησαν εποχή. Μέχρι και με τους σημερινούς, τους σύγχρονους ηθοποιούς, αυτούς που παίζουν σήμερα στις ελληνικές κωμικές σειρές, τις θεατρικές κωμωδίες ή στις επιθεωρήσεις, και τους χειροκροτεί ο κόσμος με τρέλα. Άμα αρχίσω να γράφω ονόματα, δεν θα σταματήσω ποτέ…

Τα ξέρουμε όλα αυτά, το γέλιο μάς κάνει καλό, ψυχικά, ψυχολογικά – αλλά και ορίστε που αποδεικνύεται ότι κάνει δουλίτσα και από σωματική άποψη, στρώνει τον οργανισμό μας μέσα-έξω. Φυσικά κι έχουν κάνει έρευνες τα αμερικάνικα πανεπιστήμια πάνω στο θέμα: βρήκα μία ωραιότατη, από το 2014 –άρα όχι πολύ μπαγιάτικη–, που στηρίζει τις θεωρίες μου μια χαρά. «Το χιούμορ μειώνει τη φθορά την οποία προκαλεί στον εγκέφαλο η ορμόνη του στρες, η κορτιζόλη, και κατά συνέπεια το χιούμορ βοηθάει τη βελτίωση της μνήμης», είναι ένα από τα συμπεράσματα της έρευνας. Οι επιστήμονες έβαλαν τα πειραματόζωα, άνδρες και γυναίκες από 60 μέχρι 70 ετών, να παρακολουθήσουν χιουμοριστικά βιντεάκια τριάντα λεπτών και μετά διαπίστωσαν ότι «η ικανότητά τους να απομνημονεύουν στοιχεία και να μαθαίνουν, αυξήθηκε κατά 39%».

Το γέλιο μειώνει την στριτζωμένη κορτιζόλη και χαμηλώνει την αρτηριακή πίεση, μας χαλαρώνει, μας αλλάζει διάθεση, μας ανοίγει την όρεξη (τουλάχιστον τη δική μου) και μας κάνει πιο δεκτικούς, πιο ανεκτικούς, λιγότερο σκληροπυρηνικούς και καυγατζήδες. Η έρευνα λέει μόνο για την κορτιζόλη και την πίεση, τα υπόλοιπα τα ξέρουμε εμείς ως θεατές. Ανάμεσα στις ειδήσεις και στα μέιλ που διαβάζουμε στο κινητό ή το λάπτοπ, ρίχνουμε μια ή περισσότερες ματιές στα μιμς, τα ανέκδοτα, τα γιόλο, τις γελοιογραφίες και οτιδήποτε μας φαίνεται έστω και λίγο αστείο. Οτιδήποτε ελπίζουμε ότι θα μας κάνει να γελάσουμε. Διαβάζουμε για τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν στον παραπέρα κόσμο –πόλεμοι, βομβαρδισμοί, σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί– και αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας – γυναικοκτονίες, βιασμοί, δολοφονίες, ληστείες, βία ανηλίκων και ενηλίκων. Ζούμε οι ίδιοι κάθε μέρα τρομερά πράγματα, από το πηχτό τράφικο μέχρι τις ιατρικές επισκέψεις, από τις εξετάσεις των παιδιών μας μέχρι τις εξετάσεις αίματος, από τις παιδικές ιώσεις μέχρι τις αρρώστιες, παθήσεις και καταστροφές που χτυπάνε γονείς, συγγενείς, φίλους και εμάς προσωπικά, ενώ κυνηγάμε με ελαφριά απελπισία το τάλιρο. Η ζωή μας δεν είναι πις-οφ-κέικ, κάθε άλλο, κι ας έχει τις ωραίες στιγμές της, δεν διαμαρτυρόμαστε… απλώς έχουμε ανάγκη μια μικρή ανάταση μέσα στη μέρα. Ένα διάλειμμα γέλιου. Μπορεί να είναι κάτι που διαβάζουμε, ένα βιντεάκι που βλέπουμε, γενικά κάτι που αρπάζουμε στα κλεφτά ενώ υποτίθεται ότι κάνουμε άλλα, πιο σοβαρά πράγματα.

Τα οποία σοβαρά πράγματα τα κάνουμε, αλήθεια είναι – δουλεύουμε, τρέχουμε, τηλεφωνούμε, τεξτάρουμε, κλαίμε πάνω σε πληκτρολόγια και τηλεφωνικά κέντρα, ξανα-τρέχουμε να προλάβουμε το οτιδήποτε πιλαλάει πιο γρήγορα από εμάς, σκάβουμε, βάζουμε ηλεκτρική, φέρουμε σε πέρας ό,τι προαιρείται ο καθένας… και έχουμε μεγάλη ανάγκη από χιούμορ μέσα στη μέρα μας, μεγάλη ανάγκη από γέλιο. Κάποιον να μας πει μια μπούρδα, απροσδόκητη (γιατί έτσι λειτουργεί σωστά το χιούμορ), σουρεαλιστική, έξυπνη όσο χρειάζεται αλλά μερικές φορές και σαχλή εντελώς, κάποιον να μας βγάλει από το τριπάκι του «σκίζομαι, πατριώτη» και να μας ξαλαφρώσει, να μας πετάξει για λίγες στιγμές στον αέρα, σαν αερόστατα. Προτιμάμε να είναι επαγγελματίας αυτός ο κάποιος και όχι ένας συνάδελφος κολλημένος με το Μπόμπο, προτιμάμε έναν/μία κωμικό, στανταπά ή ηθοποιό, κάποιον που ξέρει να φτιάχνει τη μανέστρα σωστά, και που θα μας κάνει να γελάσουμε.

Μας πέφτει η πίεση και η κορτιζόλη είπαμε, όταν γελάμε. Κι αυτό που ανεβαίνει είναι η ξαφνική αισιοδοξία μας, το «έλα μωρέ, δεν πειράζει, θα στρώσουν τα πράγματα»… με την οποία αισιοδοξία, σόρι, αλλά θα είχαμε κατουρηθεί στο γέλιο ΠΡΙΝ το αστείο διάλειμμα, και χάρη στο αστείο διάλειμμα την αισθανόμαστε εντελώς φυσιολογική, κομμάτι του εαυτού μας που τόσο αγαπάμε.