Γιατί οι νέοι φοβούνται να χορέψουν: η κάμερα στο κινητό σκοτώνει το αυθόρμητο

Κάποτε η συμβουλή ήταν απλή: «Χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς». Σήμερα, για μια ολόκληρη γενιά, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Συναυλίες και clubs γεμίζουν από νέους που στέκονται ακίνητοι, με το κινητό στο χέρι, φοβούμενοι ότι μια αδέξια κίνηση μπορεί να καταλήξει viral και να τους ακολουθεί για πάντα στο διαδίκτυο.

Όπως παρατηρεί ο χορογράφος και καθηγητής στο Brown University, Σίντνεϊ Σκάιμπετερ, το νέο άγραφο σύνθημα είναι: «Χόρεψε σαν να σε βλέπουν όλοι – γιατί όντως μπορεί να σε βλέπουν». Η διαρκής πιθανότητα καταγραφής μετατρέπει τον χορό από πράξη ελευθερίας σε ρίσκο δημόσιας έκθεσης.

Νέοι θεατές περιγράφουν έναν μόνιμο φόβο γελοιοποίησης. «Αν κάνεις κάτι χαζό, υπάρχει πιθανότητα να γίνεις meme», λέει ο 21χρονος Μάρκος Σαντοβάλ-Ραμίρες από την Καλιφόρνια. Αρκεί λίγος χρόνος στα social media για να δει κανείς βίντεο αγνώστων που χλευάζονται για μια άτυχη στιγμή – και να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να είναι ο επόμενος.

Το παράδοξο είναι έντονο: ενώ το TikTok και το Instagram πλημμυρίζουν από καλοστημένες χορογραφίες και viral routines, στο φυσικό χώρο της συναυλίας ή του club το σώμα παγώνει. Ο Σκάιμπετερ περιγράφει πρόσφατη εμπειρία του σε συναυλία του Κέντρικ Λαμάρ ως «μουσικά εκρηκτική, αλλά με κοινό ακίνητο σαν σε ρεσιτάλ μουσικής δωματίου». Όχι από αδιαφορία, αλλά –όπως λέει– από αυτοπροστασία.

Το φαινόμενο έχει αρχίσει να ενοχλεί και τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Ο βραβευμένος DJ Kaytranada έχει σχολιάσει δημόσια τα «παγωμένα» πλήθη, ενώ ο Tyler, the Creator έγραψε ότι ο φόβος της διαρκούς επιτήρησης «σκοτώνει τον χορό» για τη γενιά του, μετατρέποντας μια φυσική μορφή έκφρασης σε «φάντασμα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας εποχής ήταν το καλοκαίρι, όταν βίντεο του ηθοποιού Όστιν Μπάτλερ έγιναν viral, δείχνοντάς τον να κινείται αμήχανα σε συναυλία του Bad Bunny. Ο ίδιος είχε τη δυνατότητα να εξηγήσει δημόσια τι συνέβη. Ο «μέσος άνθρωπος», όμως, δεν έχει μικρόφωνο για να αποκαταστήσει την εικόνα του.

Κάποιοι χώροι προσπαθούν να αντισταθούν. Clubs και events περιορίζουν ή απαγορεύουν τα κινητά στην πίστα, δημιουργώντας μια άτυπη συμφωνία ότι «ό,τι συμβαίνει εδώ, μένει εδώ». Σε τέτοια περιβάλλοντα, DJs παρατηρούν ότι ο κόσμος χαλαρώνει και χορεύει ξανά χωρίς άγχος.

Ωστόσο, σε έναν κόσμο όπου η κάμερα είναι προέκταση του χεριού, τέτοιες νησίδες μοιάζουν εξαιρέσεις. Η συζήτηση που ανοίγει δεν αφορά απλώς τον χορό, αλλά το πώς η διαρκής ψηφιακή καταγραφή αλλάζει τη συμπεριφορά, την αυθόρμητη χαρά και τελικά τη σχέση μας με τη μουσική και το σώμα μας.

Πηγή: The Wall Street Journal