Η Μανίνα Ζουμπουλάκη δοκιμάζει σοκολάτα!!!

Με τρία θαυμαστικά, μάλιστα. Διότι πρόκειται για μεγάλη εφεύρεση και χωρίς αυτήν αναρωτιέμαι πώς θα βγάζαμε το χειμώνα. Το όνειρό μου, σαν μαχόμενη ρεπόρτερ (γκου-χου), ήτανε πάντα να μου έδιναν ρεπορτάζ για τις σοκολάτες: μα είμαι εξπέρ! Ψοφάω να κάνω επαναστατικές έρευνες τέτοιου τύπου,ειδικά αν υπάρχει προϋπολογισμός με πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και budget για αγορά σοκολατών.

Εεε…χμ. Οκέι. Παρόλ’ αυτά: η σοκολάτα είναι η αγαπημένη μου λιχουδιά, σε εποχές νταουνιάσματος την καταναλώνω ως ψυχοφάρμακο πρωί-μεσημέρι-βράδι, και καθώς προχωράει ο χειμώνας τόσο πιο τρίχας γίνομαι όσον αφορά τις ποιότητες. Ενώ το Νοέμβριο βολεύομαι μια χαρά με τις μπλε Υγείας από τα περίπτερα, το Δεκέμβριο αναζητώ πιο σύνθετες και ακριβές – Leonidas, Thornton’s, Lindt, Αριστοκρατικόν, Swiss Delice και πάει λέγοντας. Μετά τις γιορτές κάπως με πιάνει το υγιεινό και αγοράζω Bonnat, βιολογικές, κατάμαυρες και κουβερτούρες.

Πέρα από την εποχιακή της διάσταση η σοκολάτα είναι υπέροχη –τρελαίνομαι ακόμα και για μπαγιάτικα σοκολατένια αυγά του Πάσχα ή για ΤΡΟΥΦΑ ΣΑΜΟΥΡΗ ή «σταγόνες κουβερτούρας» Γιώτης. Αλλά η all-season’s-favorite είναι η Madagascar 65% Excellence Lindt Dark, μια μαύρη κρεμόζα σκληρή σοκολάτα σε λεπτές πλάκες που (ε καλά) «λιώνει στο στόμα»… αν και μεταξύ μας, ακόμα κι η παρεξηγημένη Lacta του περιπτέρου το ίδιο κάνει.Απλώς είναι πολύ γλυκιά για τα γούστα μου,αυτό είναι όλο.

Άλλη υπέροχη, είναι μία που φέρνει ο Βενέτης, η γνωστή αλυσίδα «φούρνων»,με κάτι αεροπλάνα και αεροσυνοδούς στη συσκευασία: αυτός που έφτιαξε τη φίρμα “Starbrook Airlines” ήθελε να γίνει πιλότος αλλά δεν τα κατάφερε, κληρονόμησε τη σοκολατοποιία του μπαμπά του και έβαλε αεροπλανικά στα χαρτάκια για να παρηγορηθεί. Έχει μια μαύρη με κομματάκια κακάο μέσα που είναι ΘΕΪΚΗ.

Τέλεια είναι και η Swiss Delice Creation, η απλή, μαύρη ή γάλακτος – τις έχει ο Βασιλόπουλος μόνον. Στην ίδια σειρά υπάρχει και μια εκδοχή Brownies, αν σε πιάσει υπογλυκαιμία, είναι σαν να τρως ένα ταψί μπράουνις. Τώρα έχω αγχωθεί γιατί σίγουρα θα ξεχάσω πέντε-δέκα κι είναι κρίμα:από το «Αριστοκρατικόν» τα καλύτερα είναι αυτά τα αμύγδαλα καλυμμένα με μαύρη σοκολάτα, αρκεί να μη σπάσεις κάνα δόντι αν είσαι απρόσεκτος, και οι τρούφες σοκολάτας, ιδανικές για όταν έχεις μασέλες.

Ο Λεωνίδας πάλι… πώ-πώ, ψάχνω το σακουλάκι στο ψυγείο μου και δεν ξέρω τι να διαλέξω ώστε να είμαι ψυχρά αντικειμενική: όλα τα ganache είναι υπέροχα, τα μαύρα τετράγωνα με τον Μεγαλέξαντρο απάνω είναι τα καλύτερα, και κάτι καινούργια μαύρα που έβγαλε σε σχήμα καρδούλας – ειδικά τα τρίχρωμα, μαύρα-λευκά-γάλακτος, είναι κόλαση. Όπως και τα προφίλ-αφρικάνας, που δεν ξέρει κανείς τι έχουν μέσα αλλά παθαίνεις κατάθλιψη όταν σου τελειώνουν.

Τελευταία ανακάλυψη είναι οι Chocolat Bonnat, που τις έχει το «Μπακάλικο» στη Σκουφά και είναι τσιμπημένες (5 ευρώ η μία). Δεν έχουν μέσα κανένα χημικό, τίποτα το συνθετικό, και φαντάζομαι ότι βρίσκονται πιο κοντά στη γεύση των Αζτέκων (όχι πως είναι σαν να τρως Αζτέκο, αλλά όπως ήταν η ορίτζιναλ σοκολάτα που έτρωγαν οι ιθαγενείς). Έχεις την αίσθηση ότι τρως βούτυρο κακάο, είναι δηλαδή λίγο βουτυράτες, αλλά κάνουν καλό, και τις χώνω στο γιο μου που προτιμάει ακόμα τα Kinder έκπληξη.Τα οποία… είναι πολύ νόστιμα ξέρετε.Δεν το περιμένεις αλλά τρώγονται μια χαρά, έστω κι αν είναι στην άλλη άκρη της κλίμακας (φτήνια).

Τώρα βέβαια εξαρτάται από τα γούστα, και ας πάρουμε σαν γνώμονα ότι σας γράφω από τις επάλξεις της μαχόμενης δημοσιογραφίας ως καταναλωτής που σιχαίνεται τις σοκολάτες τύπου Toblerone, αυτές που έχουνε τζάντζαλα μέσα. Αλλά ξοδεύω περισσότερη ώρα (και χρήμα) στα ράφια με σοκολάτες των αεροδρομίων παρά στα αντίστοιχα ράφια με καλλυντικά, και παρ’ όλο που δεν έχω ένα φον-ντε-τεν της προκοπής, έχω εκατοντάδες σοκολάτες, άρα κάτι σκαμπάζω…

Οι καλύτερες πάντως είναι οι ιταλικές, κι ας έχουνε οι Ελβετοί τα σκήπτρα. Πώς γίνεται και η ίδια σοκολάτα είναι καλύτερη όταν την αγοράζεις από την Ιταλία, ιδέα δεν έχω. Οι ιταλικές Milka Cioccolato al latte είναι υπέροχες, όπως και οι Ritter Sport Latte Intero Alpenmich,η οποία τώρα ακούγεται ύποπτα χιτλερική αλλά τις πήρα από την Ιταλία.Τρέχα γύρευε.Μοιάζουν και οι δύο στη γεύση με τις Cadbury milk, που είναι του ιδίου φυράματος – αν και τα Cadbury eggs δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν κι έχουνε κάτι το σιχαμένα γλυκό στη γέμισή τους.

Μια που φτάσαμε στα Cadbury, δηλαδή στην Αγγλία:πολύ διάσημα εκεί είναι τα σοκολατάκια Thornton’s, και όχι άδικα – εκτός από την ατέλειωτη ποικιλία, είναι και συγκλονιστικά. Ως σνομπαρία της σοκολάτας, έχω πάρει και χειροποίητες σοκολάτες από τον Carlucci, και ελπίζω να τον έγραψα σωστά μη παρεξηγηθεί: μία μία τις φτιάχνει με τα χεράκια του, αλλά… τα Thornton’s είναι καλύτερα. Ίσως επειδή έχουνε πιο ωραία σχήματα;Μπα. Στη γεύση,στον τρόπο που προσκολλούνται στον ουρανίσκο, είναι υπέροχα.

Ναι, μου έχουνε ξεφύγει ένας σκασμός σοκολάτες. Αυτή που έχω πάντα στην τσάντα μου είναι η μαύρη του PAVLIDIS, με το μπλε χαρτί. Μου θυμίζει την παιδική ηλικία μου, γιατί τέτοιες πουλούσε το κυλικείο του σχολείου – και λεπτές μακρόστενες Μέλο γάλακτος, που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια. Να είμαστε καλά να τις θυμόμαστε...