Υπόθεση Πάτρας: Η Ρούλα - Μήδεια

Η μέση μαμά, όταν δεν της κολλάει ύπνος επειδή το παιδί της είναι αδιάθετο, κάθεται και κάνει τράμπες με τον Θεό, τον Βούδα, την Παναγία κι όλους τους αγίους. «Αμάν, Παναγία μου (ή άλλος), να το πάθω εγώ το κακό αν είναι, κι όχι το παιδάκι μου!» Η μέση μαμά έχει κάνει ανάλογη τράμπα για καρκίνους, καρδιοπάθειες, μηνιγγίτιδες, ακόμα και για σκωληκοειδίτιδες, γιατί η μέση μαμά υποφέρει πάρα πολύ όταν υποφέρει το παιδάκι της.

Οπότε η μέση μαμά έχει πάθει τεράστιο σοκ τώρα, έχει σοκαριστεί όσο κι εγώ, όσο κι εσείς που διαβάζετε, μαθαίνοντας ότι κάποια άλλη μέση μαμά… έβγαλε από τη μέση τουλάχιστον το ένα από τα τρία παιδάκια της. Με φριχτό τρόπο (παρόλο που δεν υπάρχει μη-φριχτός τρόπος να σκοτώσεις το παιδί σου), με κεταμίνη που προκαλεί σπασμούς, που ταλαιπωρεί απίστευτα το θύμα μέχρι να το εξοντώσει, όχι με κώνειο που οδηγεί στον θάνατο κατόπιν παράλυσης των μυών, όχι με υπνωτικό που κοιμίζει το θύμα και το περνάει από τον ύπνο στον θάνατο, παρά με τον πιο οδυνηρό, σκληρό και βασανιστικό τρόπο.

Γιατί το έκανε αυτό η Ρούλα από την Πάτρα μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Πόση δυστυχία κουβαλάει μέσα της, πόση βλάβη, πόση βαθιά διαταραχή – θα το κρίνουν οι ειδικοί. Η μέση μαμά έχει μείνει άναυδη, όχι με το «γιατί;» παρά με την ίδια την πράξη, το έγκλημα που «δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου», όπως και με τον τρόπο. Στην αρχή ο μέσος άνθρωπος που δεν είναι μαμά έψαχνε δικαιολογίες για την καημένη τη Ρούλα: το κοριτσάκι της είχε μείνει τετραπληγικό, δεν άντεχε να το βλέπει να ταλαιπωρείται, ίσως έψαχνε τρόπο να το ανακουφίσει… αλλά καμία μαμά δεν ψήνεται με το επιχείρημα. Γιατί καμία μαμά δεν θα διάλεγε να πεθάνει το παιδί της αν μπορούσε να ζήσει με οποιαδήποτε μορφή τετραπληγίας. Δηλαδή καμία μαμά με τα σωστά της δεν λέει «παιδεύεται το σπλάχνο μου με τη Χ πάθηση που έχει, ας το βγάλω από τη μέση», ακόμα κι όταν κάνει τράμπες με τον Θεό τις νύχτες και τολμάει να σκεφτεί «ίσως είναι καλύτερα να πεθάνει το κακόμοιρο». Ξέρει ότι προτιμάει χίλιες φορές να ζει το παιδάκι της, να το φροντίζει, να ελπίζει, γιατί καμία μαμά δεν σταματάει να ελπίζει όσο χάλια κι αν είναι το παιδάκι της. Συνεχίζει τις τράμπες, όχι επιπέδου «πάρε με εμένα, ρε άγιε», παρά επιπέδου «γίνεται να πάθω εγώ τη συμφορά που έχει το παιδάκι μου κι αυτό να γίνει καλά;».

Αν δεν είστε μαμά, ίσως ούτε γονιός, δεν έχετε σκεφτεί ποτέ αυτήν την τράμπα, δεν καταλαβαίνετε πολύ καλά τι σημαίνει. Αν είστε μαμά, αν έχετε υπάρξει γονιός, αποκλείεται να μην έχουν περάσει από το μυαλό σας τέτοιες σκέψεις σε φάσεις δύσκολες του παιδιού σας. Αποκλείεται να μην είπατε «καλύτερα εγώ, παρά το παιδάκι μου» τουλάχιστον μία φορά από τη βρεφική και παιδική ηλικία, ακόμα και στη διάρκεια της εφηβείας του παιδιού σας, ακόμα κι όταν σας σιχαίνεται ως έφηβο, και σίγουρα στην ενήλικη ζωή του παιδιού σας, όταν πια το παιδί είναι μεγάλος άνθρωπος και βαριέται να περάσει να σας δει, κι ας είστε σαράβαλο. Αποκλείεται να μην κάνετε τράμπες, ακόμα και τότε.

Πώς είναι δυνατόν να δώσει δηλητήριο μια μέση μαμά στο παιδάκι της, κι έπειτα να κάθεται να το βλέπει να υποφέρει 20 ολόκληρα λεπτά μέχρι να ξεψυχήσει; Το «πώς;» είναι αυτό που δε χωράει το μυαλό μας, πόσο μάλλον της μέσης μαμάς που έχει κάνει και κάνει πάντα όλες αυτές τις τράμπες, που υποφέρει όταν το παιδί της ανεβάζει πυρετό και προσπαθεί να μην το δείχνει για να μην το ταράξει. Η συζήτηση στα πηγαδάκια μαμάδων σε όλη την Ελλάδα εστιάζει πάνω στο τραγικό, απίστευτο θέμα της «σύγχρονης Μήδειας», κι ας μην μπορεί να το χωνέψει ακόμα κανένα πηγαδάκι, ότι μια μαμά σκότωσε το παιδί της με άθλιο, απαίσιο δηλητήριο. Η νοσηρή περιέργεια και το τσίρκο στη σύλληψη της Ρούλας, οι κατάρες του κόσμου και γενικά η έξαλλη Κοινή Γνώμη, είναι άλλο καπέλο εντελώς – οι μαμάδες δεν συζητάμε για αυτό, ναι, μας φαίνεται φριχτό, απλώς το επισκιάζει η φριχτότητα του ίδιου του εγκλήματος. 

Ξέρουμε ότι υπάρχουν κακοί και διαταραγμένοι άνθρωποι, ξέρουμε ότι γίνονται εγκλήματα κάθε μέρα, ότι κυκλοφορούν δολοφόνοι και εγκληματίες, ότι δεν είναι όλοι γύρω μας «καλά παιδιά»… Αλλά η μαμά που σκοτώνει τα παιδιά της, ακόμα και στο πατρόν της Μήδειας, ακόμα κι όταν προτάσσει όλες τις καλές δικαιολογίες, δεν έχει ούτε μισή δικαιολογία που να στέκει στα μάτια της μέσης μαμάς.