Κάνε υπομονή

Αν αυτή η εποχή ήταν μυθιστόρημα θα λεγόταν «Αγέλαστη Άνοιξη». Συναισθηματικά απούσα πλην πανταχού παρούσα η εαρινή ομορφιά στη μυρωδιά από τις ανθισμένες νερατζιές της γειτονιάς που με καλωσορίζουν όταν ανοίγω την πόρτα ή σε εκείνο τον εκτυφλωτικό ήλιο του μεσημεριού στη σύντομη διαδρομή ως το φούρνο της γειτονιάς για καφέ. Αυτή η διαδρομή παίζει να είναι και η μοναδική μου έξοδος εδώ και τρεις μήνες περίπου. Σταθερά κρυμμένη πίσω από μεγάλα μαύρα γυαλιά, πρόχειρα ντυμένη με το μαλλί πιασμένο ψηλά με κλάμερ όπως όταν κάνεις δουλειές στο σπίτι.

Η εμφάνισή μας ενίοτε φωνάζει για την ψυχολογία μας πιο δυνατά από τις λέξεις μας. Ο χωρισμένος εαυτός μου, ο ισοπεδωμένος ακόμη από τον υποτιθέμενο έρωτα της ζωής μου, πλέον είχε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερα προβλήματα από τα γκομενικά. Χρωστούσα ήδη δύο νοίκια στο σπιτονοικοκύρη, κυνηγούσα να πληρωθώ λεφτά που περίμενα από άλλες δουλειές και ξαφνικά βρισκόμουν να πιστεύω απόλυτα το προφανές: τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, σίγουρα όμως μπορείς να νοικιάσεις αρκετή.

Υποθέτω θα είχα ξεχάσει ήδη τον Απόλυτο (τον οποίο έβλεπα πλέον μόνο στους εφιάλτες μου) αν είχα λεφτά για ψώνια στη Νέα Υόρκη, αν είχα ανανεώσει πλήρως της γκαρνταρόμπα μου κι αν περνούσα τα πρώτα «καλοκαιρινά»Σαββατοκύριακα της άνοιξης σε διαφορετικά νησιά. Αντ’ αυτού απέφευγα να κατέβω στην είσοδο της πολυκατοικίας για να μη βρω άλλους λογαριασμούς. Οι οποίοι λογαριασμοί είναι ακριβώς όπως οι κατσαρίδες: πολλαπλασιάζονται ακόμη και μετά από μια καταστροφή! Τους έχωνα όλους μαζί σε ένα από τα αγαπημένα μου κουτιά και ύστερα έκανα σα να μην υπάρχουν. Όμως κάθε φορά που το άνοιγα, έμοιαζαν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά.

Κάποια στιγμή οι σοφοί θα πρέπει να λύσουν τα θεμελιώδη αινίγματα της ζωής. Πρώτον: γιατί ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα όταν είσαι σε διακοπές και τόσο βασανιστικά όταν δουλεύεις; Δεύτερον: γιατί τα χρήματα ξοδεύονται τόσο εύκολα και μαζεύονται τόσο δύσκολα; Στην Ελλάδα βέβαια θα έπρεπε να διερευνήσουν κι έναν ακόμη δυσεπίλυτο γρίφο: πώς γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολλοί που ψάχνουν για δουλειά και τόσες λίγες θέσεις εργασίας; Στο τελευταίο μου interview δε με ειδοποίησαν ποτέ για το αν πήρα τη θέση. Στις 50 αγγελίες που έστειλα το CV μου, με κάλεσαν μόνο σε μία για συνέντευξη. Πράγμα που με έκανε να αναρωτιέμαι αν διαβάζουν όντως τα βιογραφικά των υποψηφίων, ή αν απλά βάζουν μια αγγελία για να μην αμφισβητήσει ποτέ κανείς ότι η πρόσληψη της Μαρίτσας της ανιψιάς του διευθυντή ήταν αξιοκρατική.

Δεν είχα κανένα λόγο να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία ώσπου εμφανίστηκε ένας φίλος σαν από μηχανής θεός να με προτείνει για μια καταπληκτική θέση. Τα πήγα περίφημα στο interview και έμαθα ότι ενθουσιάστηκαν μαζί μου. Την ίδια ακριβώς στιγμή λες και οι ευκαιρίες λειτουργούν και αυτές πολλαπλασιαστικά-όπως οι κατσαρίδες και οι λογαριασμοί- μου πρότειναν από το πουθενά μια πολύ καλή θέση στο Παρίσι. Και συγχρόνως, πριν ακόμη μάθω αν με είχαν προσλάβει στην ονειρεμένη δουλειά μου πρότειναν κι άλλη μία θέση, που δεν ήταν ό,τι καλύτερο αλλά θα επιβιώνα.

Πέρα από την προσωπική μου αγωνία και τον εφιάλτη της ανεργίας, έμαθα ότι και ο Απόλυτος έψαχνε για δουλειά! Και ακριβώς όπως οι κατσαρίδες, οι λογαριασμοί και οι ευκαιρίες, έτσι και οι μύθοι καταρρίπτονται όλοι μαζί. Ξυπνάς πιστεύοντας ότι έχεις την τέλεια δουλειά και η κρίση δε θα σε αγγίξει και τσουπ…δεν την έχεις πια. Τον αγκαλιάζεις πιστεύοντας ότι είναι θεός κι εσύ ένα κοινό κοριτσόπουλο και τσουπ…ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι κι αυτός έχει κακές στιγμές. «Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν κοιμήθηκα χθες και κάπνισα μισό πακέτο». Η πάντα αποφασιστική Μελίνα πνιγόταν στην αβεβαιότητα. «Πρώτα απ’ όλα να χαλαρώσεις. Θα πάθεις τίποτα αν συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό» είπε αυστηρά η φίλη μου η Β. «Κάνε υπομονή».

Ποια υπομονή; Αυτοί που πονάνε και αυτοί που καταστράφηκαν δεν έχουν υπομονή πια. Κάθε δευτερόλεπτο περιμένουν ένα θαύμα να τους σηκώσει ξανά στην επιφάνεια από το βυθό. Να ανασάνουν με ανακούφιση και να αρχίσει ο χρόνος να μετρά από την αρχή, το ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου μετά την περιπέτεια.Ήθελα όσο τίποτα να ξεκινήσω κάτι καινούριο, σαν το παιδάκι που βιάζεται να πάει σχολείο. Ήθελα να αποπληρώσω σταδιακά τα χρέη μου που με άγχωναν όσο τίποτα άλλο. Το ίδιο δηλαδή που ήθελαν και όλοι οι άνθρωποι που δυστυχώς βρέθηκαν σε αυτή τη δύσκολη θέση σε μια άγρια εποχή. Και που κανένας δεν μπορεί να τους καταλάβει, αν δε βρεθεί στη θέση τους.

Σε δεύτερη φάση ήθελα να αλλάξω παραστάσεις και να ξεχάσω. Να πω «άστο να πάει, απέτυχα αλλά θα τα καταφέρω σε κάτι άλλο» και να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Ναι, δεν είναι εύκολο το να χάνεις αυτόν που αγαπάς. Αλλά το να χάνεις τα όνειρά σου είναι σαφώς πολύ χειρότερο. Και πολλές φορές είναι τα μόνα που απομένουν όταν η ζωή σε δοκιμάζει. Εκ πρώτης όψεως μπορεί να σου δίνει μόνο λεμόνια που δεν πίνονται εύκολα, αλλά αν βρεις τη βότκα, ίσως χαμογελάσεις ξανά σύντομα.