Δεν ξέρουν πώς να σερβίρουν ένα κομπλιμέντο, πώς να καταλάβουν τον πόνο μας, αλλά κυρίως, δεν έχουν ιδέα πώς να ψωνίσουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ. Κι είναι πολλά ακόμα τα θέματα στα οποία οι άντρες δεν εκπαιδεύονται ποτέ…
Ένας φίλος μου διαμαρτυρόταν τις προάλλες πως «ό,τι και να πει είναι λάθος» για την κοπέλα του. «Να φανταστείς, δεν λέω ποτέ την αλήθεια - και πάλι θυμώνει! Όπως παλιά, που δεν της έλεγα ποτέ ψέματα! Όλο έξαλλη ήταν…» Ο τελευταίος καβγάς λοιπόν προέκυψε όταν η κοπέλα ρώτησε τον άνθρωπό της «γιατί τις κοιτάς έτσι αυτές τις πιτσιρίκες; Επειδή έχω παχύνει;». Κι ο άνθρωπός της απάντησε «δεν έχεις παχύνει, απλώς δεν είσαι τόσο λεπτή όσο αυτές». Οι πιτσιρίκες ήτανε 17 και η κοπέλα (του) γύρω στα 40, και καθώς κλιμακώθηκε η ένταση, ο (εντελώς αποσυντονισμένος πλέον) φίλος της ρώτησε «μα πώς κάνεις έτσι; Μήπως φταίει η κλιμακτήριος;».
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ποτέ, για τίποτα, δεν «φταίει» η εφηβεία, η περίοδος ή η κλιμακτήριος. Αυτό που φταίει, στο 90% των περιπτώσεων, είναι ένας άντρας που δεν έχει ιδέα τι ξεφούρνισε. Σε κοιτάζει με μάτι θολό, βαθιά απορημένος, και στις ακραίες στιγμές του ρωτάει «μα τι είπα ο καημένος;» - γιατί πραγματικά δεν έχει ιδέα. Κι αν ήταν μόνο σ’ αυτόν τον τομέα που είναι ούφο, δεν θα μιλούσε καμιά μας. Δυστυχώς ο μέσος άντρας χάνει στροφές σε διάφορα επίπεδα. Ας τα πάμε ένα-ένα: Σπάνια ξέρει τι πρέπει να πει και τι να σφάξει.
Π.χ., έχοντας καζικωθεί πανάκριβο καινούργιο φόρεμα, ρωτάω το φίλο μου «πώς σου φαίνεται;» και μου απαντάει «έχω δει και καλύτερα». Επιμένω (καθότι ζώoν) «εννοείς έχεις δει καλύτερα φορέματα πάνω μου;» και ανταπαντάει «και πάνω σου και πάνω σε άλλες». Τζιζ. Σπάνια υποψιάζεται το σωστό άτομο. Ο μέσος άντρας ζηλεύει με τρέλα τον καρα-γκέι κολλητό μας, ένα συνάδελφο που δεν θα πηδούσαμε με τίποτα, κάποιον πρώην που με το ζόρι κουτουπώναμε το ’91 και έναν κοινό γνωστό μας που δεν τον πλησιάζει καμία γυναίκα εδώ και δεκαετίες. Δεν υποψιάζεται (ευτυχώς…) κάποιον που μας αρέσει πραγματικά. Γιατί; Μάλλον γιατί ο μέσος άντρας έχει το ένστικτο μιας πατάτας.
Σπάνια καταλαβαίνει ότι είμαστε «κάπως». Το αποδίδει στην εφηβεία/ περίοδο/ κλιμακτήριο, αδιακρίτως (ή και στα τρία μαζί, μια και δεν πιάνει κανένα απ’ τα τρία). Αν έχει εκπαιδευτεί από προηγούμενη οσία, το πολύ-πολύ να ρωτήσει «έγινε τίποτα στη δουλειά/ σχολή;». Αλλά δεν θα το πιέσει παραπάνω, κυρίως επειδή βαριέται να ακούει αυτά που θα λέμε με πολλά λόγια, επί κάμποση ώρα. Άρα, δεν καταλαβαίνει και ξεμπερδεύει. Δεν ξέρει αν πρέπει να κάνει κάτι ή όχι (και καλά). Πρέπει να μας πάει στον γυναικολόγο; Να ’ρθει μαζί μας στην αδιάθετη θεία μας; Να μας συνοδεύσει στα μαγαζιά, που χρειαζόμαστε καινούργιο παλτό;
Δεν είναι σίγουρος, και όταν του την πέφτουμε αργότερα επειδή εξαφανίστηκε, διαμαρτύρεται «πώς να ξέρω εγώ ο καημένος ότι με ήθελες μαζί σου;». Ακόμα κι αν η δικιά του πήγε για εγχείρηση ανοιχτής καρδίας, τα ίδια θα της πει… και εννοείται ότι θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια πριν το καταλάβει καλά-καλά η εγχειρισμένη. Σπάνια δείχνει συμπαράσταση στα δύσκολα. Όταν η γυναίκα έχει γρίπη, ο άντρας εξαφανίζεται για να μην κολλήσει, επειδή είναι ευπαθής προσωπικότητα. Όταν η γυναίκα απολύεται, έχει προβλήματα, κουτσαίνει, μαλώνει με τη μάνα της ή γενικά δεν είναι πολύ στα καλά της, ο μέσος άντρας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: τουμπεκί ψιλοκομμένο, συνήθως επειδή τυχαίνει να παίζει η ομάδα του κάποιο απίστευτα σημαντικό ματς τσακ-μπαμ πάνω στην κρίση της γυναίκας.
Σπάνια σκαμπάζει από σούπερ μάρκετ. Οκέι, όλες είχαμε στο μακρινό παρελθόν μας έναν πρώην που ψώνιζε τα σωστά πράγματα, ήξερε πού να βρει τα χαρτιά υγείας και πώς να γεμίσει ένα καροτσάκι με απορρυπαντικά. Στην τραγική πλειοψηφία του όμως ο άντρας πάει στο σούπερ μάρκετ μόνον όταν η γυναίκα του είναι κλινήρης εδώ και μήνες, απούσα, μοιχαλίδα (το κάνει με κόσμο εκτός σπιτιού) ή καλόγρια (είδε κι απόειδε, κλείστηκε σε μοναστήρι). Και τότε ακόμα, ο άντρας ψωνίζει μπούρδες: λουκάνικα από ελάφια, μαρμελάδες από αγγούρια, μουστάρδες με φύκια, με μια εμμονή στα αλλαντικά περίεργων ζώων υπό εξαφάνιση και στις σάλτσες μπάρμπεκιου.
Αφού τα ψωνίσει όλα αυτά, τα ξεχνάει δύο μέρες στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Η γυναίκα του, αν έχει βγει με άδεια από το μοναστήρι/ τρελάδικο, ρίχνει μια ματιά στο πορτ-μπαγκάζ και επιστρέφει εκεί που ήτανε. Δεν αγγίξαμε καν το θέμα του G-spot, της κλειτορίδας, του γυναικείου οργασμού ή γενικά του σεξ… γιατί κι εκεί τι θα λέγαμε σάμπως; Το προφανές: Σπάνια ένας άντρας ξέρει τι του γίνεται όσον αφορά το σεξ, αλλά όταν βρεις έναν που κάτι ξέρει, έστω και κάτι λίγα, τον κρατάς απ’ τα μαλλιά – και απλώς φροντίζεις να πηγαίνεις εσύ στο σούπερ μάρκετ… γιατί τίποτα δεν είναι τζάμπα σ’ αυτή τη ζωή.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο LOOK mag το Νοέμβρη 2008. Tεύχος 30 σελ. 90
Εικονογράφηση: Διαμαντής Αϊδίνης