kiss&tell της Τζίνας Κωνσταντοπούλου #7

Είναι απόγευμα. Έχω φάει μόνο ένα μήλο σήμερα. Και στο διαμέρισμα της Αλεξάνδρας μυρίζει μια φοκάτσια που σε ξελιγώνει υπoγραμμίζοντας την παρουσία της μέσα από το φούρνο. Αυτή δεν είναι μια τυχαία φοκάτσια. Αλλά η ανταμοιβή με μορφή συνταγής που έλαβε από τον τύπο που η Αλεξάνδρα υποστήριξε στο Kickstarter προκειμένου να κάνει πραγματικότητα το στόχο του: έναν πάγκο ονόματι «Βούτυρο &Τυρί» σε street market, στην Αγγλία.

Ο Gian Paolo Ilari τα κατάφερε. Το ίδιο, όμως, κι η Αλεξάνδρα που ξεκίνησε το ίδιο διάστημα, στις 3 Μαρτίου, να δοκιμάζει την τύχη του δικού της ονείρου, επίσης στην ίδια crowd funding πλατφόρμα. 537 άνθρωποι, τελικά, πίστεψαν ότι έχει νόημα να φτιάξει ένα βιβλίο με τις συνταγές της οικογένειάς της και να μοιραστεί μαζί τους τη γεύση και την ιστορία τους. «Η οικογένειά μου είναι γνωστή για το καλό φαγητό της και ο σκοπός μου είναι να συλλέξω τις ελληνικές αυτές συνταγές στις σελίδες ενός βιβλίου για να περάσουν στην επόμενη γενιά», λέει από την ταράτσα του πατρικού της με φόντο την Ακρόπολη.

Μπορώ να καταλάβω γιατί πέτυχε μέσα σε μια εβδομάδα να μαζέψει 15.400 λίρες Αγγλίας που είχε θέσει ως στόχο της, ενώ τελικά είχε τέτοια απήχηση η ιδέα της που έκλεισε στις 28.700. Απλά, είναι η πρώτη που πιστεύει στην αξία του μαγειρικού της βιβλίου και σου μεταδίδει την αίσθηση ότι το να το αποκτήσεις θα ήταν κέρδος και για σένα. Μία πρόσκληση να κάτσεις νοητικά σε ένα ορίτζιναλ οικογενειακό τραπέζι, από αυτά που ίσως είχες δεδομένα όταν ήσουν παιδί αλλά τώρα που μεγάλωσες έχεις επαναξιολογήσει. «Ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό και ταυτόχρονα να τιμήσω δικούς μου ανθρώπους που έχουν προσφέρει πολλά, όπως την προγιαγιά μου της οποίας είναι οι περισσότερες συνταγές αλλά και τη γιαγιά μου που μας έμαθε την αξία της οικογένειας. Δυστυχώς, συνηθίζουμε, κάποιους που έχουν σταθεί σημαντικοί στη ζωή μας, με το πέρασμα του χρόνου να τους ξεχνάμε και να τους βάζουμε στην άκρη».

Ένας τέτοιος σημαντικός άνθρωπος ήταν και η κυρία Λούλα «που βοηθούσε τη προγιαγιά μου στην κουζίνα και μαγείρευε για μένα πάνω από 20 χρόνια». Φάγανε για πρώτη φορά μαζί, πριν ένα μήνα περίπου, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή. «Ήταν άρρωστη το τελευταίο χρόνο αλλά με περίμενε πως και πως για να θυμηθούμε οικογενειακά περιστατικά, να μιλήσουμε για το βιβλίο και τις συνταγές του στην κάθε λεπτομέρεια αφού οι περισσότερες συνταγές μεταξύ των 90 περίπου που παρουσιάζω είναι δικές της και της προγιαγιάς. Με περίμενε για να μου μαγειρέψει πάλι. Ξέρεις κάτι; Δεν είχαμε φάει ποτέ μαζί. Κι έτυχε να μοιραστούμε ένα απλό γεύμα που μου φάνηκε, όμως, το πιο νόστιμο και μοναδικό στον κόσμο. Την τελευταία φορά που την είδα μου έφτιαξε το πιο εκπληκτικό μπριάμ που έχω φάει ποτέ. Είχε κόψει όλα τα λαχανικά σε μικρά κυβάκια για να το κάνει όσο πιο φίνο γινόταν. Ήταν μια γυναίκα που μπορεί να μη μεγάλωσε με στόχο να φαίνεται κομψή στους τρόπους αλλά απέπνεε τη δική της αίσθηση επιτήδευσης. Της άρεσε να μου δείχνει τις επιδεξιότητές της, να κάθεται και να μου εξηγεί ακριβώς πως της αρέσει να μαγειρεύει και γιατί. Το να την ακούω να μιλάει μου έδινε σιγουριά».

Μου δείχνει μια φωτογραφία που έχουν βγάλει μαζί. «Είναι η μοναδική που είμαστε οι δυο μας. Την έβγαλα τη τελευταία μέρα που την είδα».

Ο χρονοδιακόπτης, σφυρίζει. Η φοκάτσια είναι έτοιμη σαν από μηχανής Θεός που ξορκίζει τα δάκρυα. Η Αλεξάνδρα τη σερβίρει με παρμεζάνα πάνω στο μεγάλο, vintage, οβάλ, ξύλινο τραπέζι που καθόμαστε. Ένα τραπέζι φτιαγμένο, λες, για να περικυκλώνεται από πολλούς πεινασμένους ανθρώπους. Είναι μία φοκάτσια που φτιάχνει η Αλεξάνδρα πρώτη φορά, για μένα. Κι είναι σίγουρα μοναδική, γιατί την μοιραζόμαστε μιλώντας για τη ζωή μας και τα πιάτα- σουβενίρ που κουβαλάμε στην καρδιά μας αλλά και γιατί την επόμενη φορά θα την κάνει με λιγότερο λάδι.

Μαθαίνω ότι ζούσε 7 χρόνια στο εξωτερικό. Σπούδασε στην Αμερική Bachelor of Arts, με κατεύθυνση Ισπανική Φιλολογία. Ήταν το τελευταίο χρόνο των σπουδών της, που σκέφτηκε να ανοίξει ένα εστιατόριο. «Μαγείρευα πάρα πολύ. Μαζευόμασταν κάθε βράδυ με τη συγκάτοικό μου από την Αργεντινή κι άλλους φοιτητές, τρώγαμε π.χ τα σουτζουκάκια μου και συζητούσαμε. Βγάζαμε θεωρίες τύπου πώς θα μπορούσε πραγματικά να λειτουργήσει πολιτικά μια κοινωνία με ισότητα. Τότε ήταν που μου ήρθε να φτιάξω το δικό μου resto γιατί έβλεπα σε αυτό την ευκαιρία να δημιουργήσω ένα χώρο όπου θα μπορούσα να επικοινωνήσω πολλά πράγματα. Μέσα από το φαγητό αλλά και το service. Με ένα εστιατόριο ανατρεπτικό. Με σερβιτόρους – χορευτές όπου ο καθένας θα είχε το δικό του στυλ και το δικό του διάλογο με τους πελάτες. Δεν ξέρω αν και πότε θα το κάνω, πάντως κατάλαβα πως ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου είναι μέρος του προσωπικού σου ταξιδιού».

Έτσι αποφάσισε να πάει στο Λονδίνο και να δουλέψει ένα χρόνο ως σερβιτόρα. Την προσέλαβαν στο The Real Greek. Eκεί ήταν που φιλοσόφησε το κεφάλαιο service. «Μου αρέσει πολύ να σερβίρω και το κάνω με πολύ χαρά. Σαν σερβιτόρα συναντάς κάποιον κι έχεις την ευκαιρία να τον δεχτείς όπως είναι. Ξέρεις ότι σύντομα θα φύγει από τη ζωή σου κι ότι για λίγο μπορείς να τον προσέξεις και να έχεις την προσοχή του. Για μένα είναι πρόκληση να μπορέσω να του αλλάξω τη διάθεση. Επίσης, έχεις να εξυπηρετήσεις πολλά είδη ανθρώπων. Από Έλληνες φοιτητές μέχρι στελέχη ναυτιλιακών γραφείων αλλά και τον Γκαμπριέλε Γκαρσία Μπερνάρ και τη Νάταλι Πόρτμαν. Είχαν έρθει ένα βράδυ με 2 φίλους τους. Ήταν τόσο μικρόσωμοι κι απλοί. Μιλήσαμε, ο Μπερνάρ μου έλεγε ότι ήθελε να έρθει στη Θεσσαλονίκη».

Επόμενος σταθμός Ισπανία, στη σχολή μαγειρικής Cooking School: Escuela de Cocina Luis Irizar, για 2 χρόνια. Κι εκεί εξάσκησε τη τέχνη της σερβιτόρας. Κι έζησε αυτό που λέγεται επαγγελματική ευτυχία ακόμα κι όταν έχει χρειαστεί να δουλέψεις 12 ώρες. «Ήταν ωραία γιατί ήμασταν ένα δεμένο προσωπικό, τρώγαμε τέλειο φαγητό όλοι μαζί, κάθε απόγευμα, λέγοντας τα δικά μας. Ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί με άφηναν να τους μαγειρεύω. Γιατί όταν γύρισα το Πάσχα από Ελλάδα και τους πήγα κοκορέτσι το τίμησαν μέχρι τελευταίας μπουκιάς. Έτσι είναι που αλλάζουν οι σχέσεις των ανθρώπων, έτσι κινείται κι η ομάδα σαν ένας μέσα στην κουζίνα. Με το μοίρασμα».

Όλα τελικά για την Αλεξάνδρα είναι μοίρασμα. Το βιβλίο της θα λέγεται πολύ εύστοχα Cooking to Share. Tι άλλο αξίζει να μοιράζεται κανείς εκτός από το φαγητό, τη ρωτάω μπαίνοντας στο ασανσέρ. «Τον εαυτό του».

* Mάθε περισσότερα για το cooking book που έρχεται τον Σεπτέμβριο αλλά και ιστορίες με αφορμή το φαγητό στο blog της Αλεξάνδρας Στράτου COOK[ειν] –cooking to share