I am not a Barbie girl

Ποτέ δεν μου άρεσε η κούκλα Μπάρμπι. Όχι ότι κυκλοφορούσαν και τόσες πολλές, όταν ήμουν μικρή. Ήταν τότε που απαγορευόταν η εισαγωγή μπανάνας για να προστατευτεί η εγχώρια παραγωγή. Αλλά ήταν λίγες, σπάνιζαν και ήταν μικρούτσικες σε σχέση με τις «ξένες». Αυτό θυμάμαι. Και έτσι τρώγαμε μήλα και πάλι μήλα. Τις Μπάρμπι και τις εξωτικές μπανάνες τις βλέπαμε με το κιάλι. Τύχη βουνό αν ερχόταν κάποιος από το εξωτερικό και τις έφερνε δώρο. Και τις μπανάνες και τις Μπάρμπι. Όσα κορίτσια λάτρευαν τη συγκεκριμένη κούκλα –και ήταν πολλά– βολεύονταν καμιά φορά με τη μακρινή εξαδέλφη της, τη Σίντι. Αλλά ή Μπάρμπι ήταν το απόλυτο must. 

Μέση δαχτυλίδι. Κωνικά στήθη. Στενή λεκάνη. Πλαστικές πατουσίτσες που στέκονταν στις μύτες. Γιατί; Για να υποδεχθούν αβίαστα τις ψηλοτάκουνες γόβες. Ναι, η Μπάρμπι φορούσε πάντα ψηλοτάκουνα. Kαι είχε ξανθά πλούσια μαλλιά. Πριν αποκτήσει πολυπολιτισμικό πρόσωπο, τα τελευταία χρόνια. Και κυκλοφορεί και σε Μπάρμπι με καμπύλες, ψηλή Μπάρμπι και όχι και τόσο ψηλή Μπάρμπι.  

Αργότερα στην εφηβεία μου κι ενώ η Μπάρμπι δεν είχε καταφέρει να αγγίξει την παιδική ψυχή μου, εννοώ ότι δεν με ενδιέφερε να παίξω μαζί της, να της αλλάζω ρούχα, αυτοκίνητα και να ζω τον έρωτα της με τον Κεν, το σώμα της Μπάρμπι είχε γίνει πρότυπο. Αυτό έβλεπες στα εξώφυλλα των περιοδικών της εποχής. Από την Νάντια Άουερμαν με τα ‘πιο μακριά πόδια του κόσμου’ έως τα μοντέλα που ήταν φτυστές η Μπάρμπι.

Κάποια επεισόδια αργότερα, όταν η κόρη μου είχε γενέθλια «γέμιζε» Μπάρμπι. Μπάρμπι με κάμπριο, Μπάρμπι γοργόνα κτλ. Δεν «κόλλησε» κι εκείνη. Την ενδιέφερε περισσότερο μια κούκλα, την οποία την έλεγαν... Δρακουλόρα και οι όμοιές της. Ήταν φανερό ότι τα πράγματα άλλαζαν... Γενικώς. Άλλαζαν και τα γούστα των κοριτσιών. Τα παιχνίδια με τα οποία έπαιζαν. Οι ανάγκες τους. Τα καρέ της ζωής τους. Μεγαλώνοντας γινόταν ανάγκη να μάθουν να αγαπούν το σώμα τους. Άλλαζαν και οι γονείς.

Ο δρόμος της αυτοπεποίθησης ποτέ δεν ήταν στρωμένος με πλαστικές κουκλίτσες. Σήμερα η Μπάρμπι έπαψε να είναι τόσο φετιχιστικά θηλυκή και οι high maintenance ζωντανές εκδοχές της είναι ελάχιστες. Μεγάλη νίκη για το πλαστικό γυναικείο φύλο είναι ότι σχεδιάστηκε  Μπάρμπι με επίπεδες πατούσες. Επιτέλους, το κορίτσι απαλλάχτηκε από την τυραννία της γόβας στιλέτο. Αν φορούσε αθλητικά παπούτσια, τότε που ήμουν παιδί, μπορεί να της είχα δώσει μια ευκαιρία.