Opinion

Για δύο μήνες διάβαζε μόνο εφημερίδες και δεν έπαθε τίποτα

Ποιος μπορεί να εγκαταλείψει έστω και για λίγα 24ωρα τις ψηφιακές ειδήσεις;

Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου γράφει τις σκέψεις της για τις ψηφιακές ειδήσεις και τις εφημερίδες

Καμία ενημέρωση από κινητό, τάμπλετ και ιστοσελίδες. Ενημέρωση μόνο από αληθινές εφημερίδες με τυπωμένες ειδήσεις. Να χαίρεσαι το χαρτί. Να μυρίζεις το μελάνι. Για δύο ολόκληρους μήνες. Ποιος από μας θα μπορούσε να το κάνει; Φαίνεται σκληρό. Είναι βολική η ψηφιακή ενημέρωση, αλλά είναι πάντα έγκυρη, αξιόπιστη και σφαιρική; Το στοίχημα είναι δύσκολο. Έχουμε συνηθίσει στην ταχύτητα και στα μικρής έκτασης κείμενα. Μπορεί κάποιος να πει πως δεν βολεύει η εφημερίδα, δεν είναι τόσο πρακτική όσο το τάμπλετ. Αν δεν είναι δε και ταμπλόιντ είναι δύσκολο να γυρίζεις σελίδες, τα γράμματα είναι μικρά, το μελάνι μπορεί να λερώσει, το κόστος είναι μεγαλύτερο…

Εντάξει. Έχουμε συνηθίσει στην αμεσότητα και πολλές φορές υιοθετούμε ειδήσεις που φαίνονται παλαβές, ή τις έχουν ψεκάσει με συνωμοσιολογικό σπρέι. Και όταν στην ηλεκτρονική αρένα «χύνεται αίμα» χαιρόμαστε που δεν είμαστε εμείς στο στόμα του «λιονταριού».

Με αφορμή την πολύνεκρη φονική επίθεση σε σχολείο στην πόλη Πάρκλαντ της Φλόριντα ο Farhad Manjou, που υπογράφει τη στήλη State of the Art στους NYT αποφάσισε, πριν από λίγους μήνες, να μετατρέψει τον εαυτό του σε «πειραματόζωο» και να διαπιστώσει τι θα βγει από αυτή την, ομολογουμένως, δύσκολη δοκιμασία. Ποια δοκιμασία; Καμία ενημέρωση από κινητό και τάμπλετ, καθόλου notifications, ούτε ένα βλέφαρο σε Facebook και Twitter. Υπομονή μέχρι την επόμενη μέρα, οπότε και θα αγόραζε εφημερίδες. Και όλο αυτό το πείραμα για δύο μήνες.

Υπήρχαν πολλά που έχασε ο Manjou και δεν μετάνιωσε καθόλου για αυτό. Για παράδειγμα, δεν άκουσε ότι ο δράστης της επίθεσης στο σχολείο με τους 17 νεκρούς ήταν πιθανότατα αναρχικός, ή μέλος του ISIS, ή ένας από τους πολλούς δράστες που άνοιξαν (ένας ήταν).Δεν άκουσε τα ρεπορτάζ του Fox News που συνέδεαν τον 19χρονο δράστη με οργανώσεις στη Συρία, πολύ πριν δοθεί η ταυτότητα του στη δημοσιότητα. Επίσης δεν έγινε μάρτυρας του ψεύδους που μεταδόθηκε από πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία, από την εφημερίδας New York Times, αλλά και από πολιτικούς στο Τwitter, ότι το μακελειό ήταν το 18ο αιματηρό περιστατικό από την αρχή της χρονιάς.

Έτσι, την επόμενη το πρωί ενημερώθηκε από τρεις εφημερίδες. Όχι μόνο δαπάνησε πολύ λιγότερο χρόνο, από το να παρακολουθεί την ιστορία να εξελίσσεται, αλλά ενημερώθηκε και καλύτερα. Όπως γράφει ο ίδιος ο Manjou, είχε αποφύγει τα αθώα λάθη αλλά και τις κακόβουλες προσπάθειες παραπλάνησης, τις πρώτες ώρες μετά την επίθεση. Και ένιωσε πιο ήρεμος. Λιγότερο εθισμένος.

Τράβηξε την πρίζα του Twitter και γράφτηκε συνδρομητής στις εφημερίδες The Times, The Wall Street Journal, The San Francisco Chronicle και στο εβδομαδιαίο ενημερωτικό περιοδικό The Economist. Καταξοδεύτηκε. Δεν έκλεισε το Ίντερνετ εντελώς. Επέτρεψε στον εαυτό του να διαβάζει επιλεκτικά κάποια μακροσκελή άρθρα περιοδικών, αναλύσεις περισσότερο. Αυτό που αναζητούσε ήταν η εμβάθυνση και η ακρίβεια και όχι η ταχύτητα. Έτσι όπως τα περιγράφει έγινε και καλύτερος σύζυγος και πατέρας.
Είχε χρόνο να σηκώσει τα μάτια από το κινητό ή το τάμπλετ. Διάβασε 12 βιβλία και ξεκίνησε μαθήματα κεραμικής. Συνειδητοποίησε τον προσωπικό του ρόλο ως καταναλωτής ειδήσεων στο χαοτικό περιβάλλον της ψηφιακής ενημέρωσης.