Opinion

Μου τη δίνουν αυτοί οι αισιόδοξοι τύποι

Αναρωτιέμαι τόσες σακούλες και σακουλάρες γεμίζουν, θα έπρεπε γύρω μας να είναι όλοι καλοντυμένοι και καλοπλυμένοι. Κάτι σαν την ιστοσελίδα The Sartorialist.

Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου γράφει τις σκέψεις της γύρω από τα προβλήματα της καθημερινότητας

Κάνουμε και κοιτάμε, τη δουλίτσα μας. Εμείς να ’μαστε καλά και να σφαλίζουμε την πόρτα πίσω μας. Στον δικό μας «Θόλο». Καλά προφυλαγμένοι στον μικρόκοσμό μας. Κατηφή πρόσωπα μέσα. Κατηφή πρόσωπα κλειδωμένα απ' έξω. Σύννεφα μιζέριας. Σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες των μισθών. Όλων όσοι παίρνουν. Κατηφή πρόσωπα και στο σούπερ μάρκετ. Απελπισία. Αϋπνίες. Ανησυχίες. Κακουχίες. Τα κουτσοκαταφέρνουμε, ακούω να μου λένε. Η ικανοποίηση της πεδιάδας, μη και ανέβουμε σε κανένα λόφο και δούμε πέρα από τη μύτη μας...

Να, και τους φόρους πληρώνουμε, και βγαίνουμε κι έξω για φαγάκι, κανένα θεατράκι πάμε, καμιά ταινιούλα βλέπουμε. Και πότε θα τα καταφέρουμε, χωρίς να κουτσαίνουμε με υποκοριστικούλια;

Κατήφεια και στις φοβερές και τρομερές εκπτώσεις. Πόσες φορές ψωνίσατε/με φέτος; Ενδιάμεσες εκπτώσεις, προσφορές, κανονικές εκπτώσεις. Βεβαίως αγοράζουμε και από τις νέες κολεξιόν. Αναρωτιέμαι τόσες σακούλες και σακουλάρες γεμίζουν, θα έπρεπε γύρω μας να είναι όλοι καλοντυμένοι και καλοπλυμένοι. Κάτι σαν την ιστοσελίδα The Sartorialist.

Αυτή η πρωινή ταγκίλα στο μετρό δεν αντέχεται. Γιατί; Why? Παραίτηση. Από τους μαύρους κύκλους, τη σέπια της κούρασης και της έλλειψης αισιοδοξίας. Η καλή διάθεση σπανίζει και προκαλεί και φθόνο, φίλες και φίλοι μου. Εκεί φτάσαμε.

Το Ίντερνετ, χάλια, πέφτει διαρκώς. Ούτε εκεί παρηγοριά.

Και έξω ένας αδιόρατος φόβος. Σαν το τέρας-σκιά από το σίριαλ «Stranger Things». Ένας φόβος που ξέρεις ότι βρίσκεται στο upside down. Και ξέρεις ότι θα έκανες πολύ περισσότερα πράγματα εάν δεν φοβόσουν. Ξέρεις ότι θα λειτουργούσες διαφορετικά. «Θα πήγαινα κι εγώ εκεί, αλλά ήξερα εκ των προτέρων ότι τα πράγματα θα ξεφύγουν». «Και εμείς φοβηθήκαμε και τα παιδιά το ίδιο».

Κατά τα άλλα, καλά… Πάρα πολύ ωραία. Σαν μια πολύ καλή οικογενειακή ταινία με έμφαση στο «διαμπερές» νι και λι. Η θέση της γυναίκας παραμένει αυτή που ένας άνδρας, όχι όποιος κι όποιος, για να την «τιμωρήσει» δεν θα την πάει βόλτα με το κότερο… Ο τύπος «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;» με κοινό μπίμπο στο μυαλό και στην αντίληψη. Και όταν η γυναίκα σκέφτεται; Να, για να μάθει, καμία βόλτα με το σκάφος.

Τέλος πάντων… Υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Αυτή που δεν ξεχνά ότι τον Φεβρουάριο έρχονται τα Όσκαρ. - Το θυμάσαι, έτσι; - Θα το πάρει ο Ραμί Μάλεκ που τον σνόμπαρε η Κίντμαν κοιτώντας τον λοξά ή όχι;

Υ.Γ. Μου τη δίνουν αυτοί οι αισιόδοξοι τύποι.