10 λόγοι που αγαπώ τους άνδρες ον δε ροκς. Απολαύστε υπεύθυνα!

Αρχικά θέλω να ξεκαθαρίσω πως αγαπώ τους άντρες με όλα τους τα καλά και τα κακά. Αισθάνομαι σαν μια μάνα που αντικρίζει το μωρό της στο μαιευτήριο, όταν για πρώτη φορά τα μάτια μου σταματούν πάνω σε έναν άντρα. Τον λατρεύω, όπως λατρεύω τη ζωή, παρόλο που μοιάζει με την Ελένη Λουκά κάποιες φορές, όπως λατρεύω το παγωτό, παρόλο που μου δίνει απλόχερα παραπανίσια κιλά. Βλέπω σε αυτόν το τέλειο αρσενικό, μα πάνω απ’ όλα ένα σύντροφο που δεν θα με καταλάβει ποτέ και θα κάνει όλα τα λάθος πράγματα, αλλά με τις αγαθότερες προθέσεις. Το βλέπω στα μάτια του την πρώτη φορά που με κοιτά –υποτίθεται με νόημα, αλλά συνήθως αλλήθωρα, στις σπασμωδικές κινήσεις του μετά τα τρία πρώτα βράδια που θα μας βρουν μαζί, στις ανώριμες κουβέντες μας κάθε μέρα. Μια συνεχής απογοήτευση που όμως με κάνει να αγαπώ τους άντρες με όλη μου την καρδιά.

Είναι γοητευτικά ντροπαλοί

Είναι οι ντροπαλοί, που με προσεγγίζουν συνήθως σαν παιδάκια την πρώτη μέρα στο σχολείο, με πολύ ανασφάλεια, καμουφλαρισμένη κάτω από πηγαίο χιούμορ και θαυμασμό προς το πρόσωπό μου, που προφανώς τρέφει και με το παραπάνω τον εγωισμό μου.

Συναισθηματικά ασφαλείς

Προσφέρουν αστείρευτη συναισθηματική ασφάλεια, εξόδους, τρέλα και με κάνουν να αισθάνομαι άνετα να κάνω όλα αυτά τα αψυχολόγητα πράγματα που θέλω να κάνω -όπως να τραγουδάω καραόκε πάνω στο κρεβάτι κρατώντας μία βούρτσα για μικρόφωνο.

Πάντα φίλοι;

Είναι και αυτοί που τους λείπει αυτό το κάτι. Αν και πολλές φορές καταλήγουμε στο κρεβάτι, μετά από πολλά ποτά ή σε κάποια στιγμή που νιώθω πιο μόνη κι από καλόγερο στις σπηλιές των Μετεώρων, η σχέση οδηγείται σταδιακά σε ένα βουνό λάθος στροφών και επιλογών, όπου εγώ νιώθω ένοχη, ο άλλος προδομένος κοκ. Ίσως μετά να μείνουμε φίλοι.

Σίγουροι για τον εαυτό τους

Είναι απόλυτα σίγουροι για τον εαυτό τους. Ξέρουν ακριβώς τι θέλουν, είναι εκεί για να το κερδίσουν, νομίζουν ότι με έχουν διαβάσει στις πρώτες τρεις κουβέντες που είπα. Είναι έξυπνοι και το ατού τους είναι να με κάνουν να αισθάνομαι ανεπαρκής. Δεν εμφανιζόμαστε ποτέ δημοσίως, είμαστε σε καραντίνα ανάλογη της πανούκλας, με αποτέλεσμα να με ψυχαναλύουν ακατάπαυστα φορώντας τη ρόμπα του Φρόυντ και καπνίζοντας κινηματογραφικά πάνω στο κρεβάτι, μέχρι να παραδεχτώ ότι ναι, είμαι κι εγώ άνθρωπος.

Έχουν αυτοπεποίθηση

Ξυπνούν τον ανταγωνισμό μέσα μου και είναι η επιτομή του κουλ τύπου που τον μετράνε τα πρόβατα για να κοιμηθούν και όχι το αντίθετο. Τους λατρεύω για την αυτοπεποίθηση τους που απλά πατάει κάτω σαν μικρό, ταπεινό χαμομηλάκι τη δική μου και για το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτούν ότι με γουστάρουν ή ίσως και ποτέ να μην με γούσταραν, δεν θα μάθω ποτέ. Το αφέαρ τελειώνει αναίμακτα με εμένα να μην ξαναπαίρνω τηλέφωνο, αλλά ούτε και αυτοί.

Είναι αλλοπρόσαλλοι

Είναι αλλοπρόσαλλοι, το απόλυτο ρόλερ κόστερ της καψούρας, με εσάνς ορμονικών διαταραχών. Είναι εκεί αλλά και δεν είναι. Με παίρνουν αλλά και όχι. Δεν απαντούν ποτέ στα τηλέφωνα που τους κάνω και γενικά η επικοινωνία δεν είναι το ατού τους.

Είναι κακά παιδιά

Είναι κακά παιδιά, με τρυφερές καρδιές και μεγάλα όνειρα. Δεν τους νοιάζει πολύ τι ακριβώς είμαι και δεν τους ενδιαφέρει να το αποκωδικοποιήσουν, άλλωστε δεν είμαι τόσο ενδιαφέρουσα όσο το τελευταίο γυμναστήριο στην Πόκεμον Κρίσταλ.

Παίζουν με τον εγωισμό μου

Παίζουν με τον εγωισμό μου και αυτό συνήθως καταλήγει με εμένα σε υστερία να γράφω μηνύματα ομηρικών διαστάσεων και να χωρίζω μόνη μου. Αυτοί με ξαναθυμούνται μετά από κανένα εξάμηνο και απλά θεωρούν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου να μου ξανατηλεφωνήσουν «για να τα πούμε». Τους σκέφτομαι πάντα με τρυφερότητα και πάντα ξεχνάω επιμελώς να θυμηθώ τις απείρου κάλλους υστερίες μου.

Είναι θρασύδειλοι

Είναι θρασύδειλοι. Είναι εκεί για να με φλερτάρουν, να με πιάσουν από τη μέση, να κάνουν τους έξυπνους και να μου μιλήσουν για τον εαυτό τους και τα αδιέξοδα τους . Αλλά θα τρέξουν να φύγουν με το που πάω στην τουαλέτα.

Είναι εμφανίσιμοι

Είναι εμφανίσιμοι, πάρτι άνιμαλς και έχουν κάτι που με κάνει πάντα να πιστεύω ότι ίσως από πίσω τους δεν κρύβεται το απόλυτο τίποτα. Συνήθως βέβαια κρύβεται, αλλά το «κακό παιδί» μου κλείνει το μάτι κάπου ανάμεσα σε τατουάζ και σφηνάκια και μου θολώνει το μυαλό. Θα τους μιλήσω εγώ, θα τους πολιορκήσω εγώ, θα νομίσω ότι ανταποκρίνονται και την επόμενη μέρα θα τους δω με ένα μοντέλο του Η&Μ να βολτάρουν χέρι χέρι στην Ερμού, αφήνοντας με να ουρλιάζω «Γιατί;». Είναι πάντα στο μυαλό μου για να μου υπενθυμίζουν όλους τους λάθος λόγους για να προσεγγίσεις έναν άντρα.

Στο τέλος βέβαια, εγώ, ξανά στο ίδιο μπαρ, με τη φίλη μου την Τίτι, να πίνω συζητώντας για όλους αυτούς τους άντρες, που μαζί τους δεν κάνω και χώρια δεν μπορώ. Δεν είναι πως δεν έπαθα και δεν έμαθα, είναι πως απλά οι μαζοχιστικές μου τάσεις, τύπου Μπρίτζεντ Τζόουνς – Ντάνιελ Κλίβερ, με σπρώχνουν ξανά και ξανά με απόλυτη επίγνωση και ένοχη ευχαρίστηση στους ίδιους άντρες, που τελικά, όσο και να με ωθούν σε απανωτές Κερτισικές Κρίσεις*, τους αγαπώ με όλη μου την καρδιά.

*Κερτισική κρίση: Κρίση παρόμοια με το χορευτικό του Ίαν Κέρτις κατά τη διάρκεια των συναυλιών του, που προκαλείται από την παρατήρηση αδιανόητων συμπεριφορών.